Όχι ότι δίνει κανείς σπουδαία σημασία στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, αλλά από την άλλη μεριά, δεν είναι να απορεί κανείς αν, πράγματι, κλείνει ξανά η ψαλίδα που είχε ανοίξει υπέρ της αξιωματικής αντιπολίτευσης –κατά που τυρβάζουν οι δημο(σ)κόποι- αφού ο άλλος θέλει, λέει, να παίξει τα λαούτα και τις κρητικές λίρες για να χορέψουν οι «Αγορές» πεντοζάλη!
Αλλά οι «Αγορές», φίλε μου, δεν ξέρουν πεντοζάλη, έχουν αυτές άλλους πολεμικούς σκοπούς και τους δικούς τους χορούς και δεν είναι διατεθειμένες να μάθουν καινούρια πράγματα κατά τη βούληση και τα κέφια του Αλέξη. Μπορεί να γελάμε με τέτοιες αφελείς δηλώσεις, αλλά ας μη γελιόμαστε: οι «Αγορές» δανείζουν χρήμα κι όσο έχει κανείς την ανάγκη αυτού του χρήματος, θα αναγκάζεται να πέφτει στα πόδια τους για δανεικά ή, χειρότερα, να χορεύει ο ίδιος, για λογαριασμό των «Αγορών», τον χορό της κοιλιάς όπως, κακή ώρα, κάνουν σήμερα οι ανεκδιήγητοι που μας κυβερνούν.
Ετούτες τις δύσκολες ώρες, δεν μπορεί να κάνει μονομερείς ενέργειες, προφανώς, κανείς. Ούτε είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία για μια τέτοια σύγκρουση ούτε υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις, αλλά, επιπλέον, είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα με τις κατάπτυστες συνθήκες που υπογράφουν τέσσερα-πέντε χρόνια τώρα την μία πίσω από την άλλη, χωρίς καν να προλαβαίνουν να διαβάζουν τι υπογράφουν, οι αχαρακτήριστοι που μας κυβερνούν.
Καλού-κακού, λοιπόν, μιας και προαλείφεται για πρωθυπουργός, χρήσιμο θα ήταν να μάθει ο ίδιος ο Αλέξης τα πέντε βήματα του πεντοζάλη, γιατί όπως έλεγε κι η συχωρεμένη η νονά, μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε!
Ιδού λοιπόν, τα βήματα, που αντίθετα με ό,τι πιστεύουν ορισμένοι, δεν είναι καθόλου εύκολα, αν δεν το έχεις το τάλαντο:
Πρώτο βήμα του πεντοζάλη, είναι η επανόρθωση του θεσμού της δικαιοσύνης. Είναι αυτό που φωνάζουμε τόσοι άνθρωποι, επί τόσον καιρό τώρα, για την κατάντια της χολής δικαιοσύνης μας. Ρακένδυτη κι ανάπηρη, με ειδικές ανάγκες είναι η κακομοίρα η δικαιοσύνη μας, όχι από την τυφλότητά της –μόνο αλλήθωρη είναι η καημένη -και κατά τα άλλα καλοβλέπει! Αλλά τι κι αν δεν είναι τυφλή? Είναι κουφή, κουτσή, κουλή και καμπούρα η κακομοίρα και έχει κι άλλα κουσούρια πολλά που δε φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Αλλά φτάνει και μια γρήγορη ματιά για να καταλάβει κανείς το δράμα της. Έχει τέτοια χάλια η έρμη, που κάθε μέρα που περνά, μας κάνει όλους εμάς να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι η χρεοκοπία που βιώνουμε, δεν είναι η ανθρωπιστική κρίση που νοιώθουμε όλο και περισσότεροι στο πετσί μας, τα σημαντικότερα κακά που μας έχει βρει. Είναι τα μύρια αυτά κακά που μας έχουν βρει, παρεπόμενα της ζαβής δικαιοσύνης μας, έτσι που την έχομε καταντήσει, τη δόλια.
Δεύτερο βήμα του πεντοζάλη είναι αυτό το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και οι περιλάλητες δεκατρείς περιφερειακές συνδιασκέψεις που βρίσκονται σε εξέλιξη και που πρέπει να παράξουν άμεσα αποτελέσματα. Είναι δουλειά που θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει, δυο-τρία χρόνια τώρα που βλέπουμε ότι το πρόγραμμα που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, μας οδηγεί από το τίποτα προς στο πουθενά. Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ, που λένε και στο χωριό μου. Μόνο που ο χρόνος συντομεύει δραματικά και κανείς δεν έχει πειστεί ακόμα ότι το στελεχιακό δυναμικό του Συ.Ριζ.Α. μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτήν την πρόκληση. Εμείς όλοι δεν έχομε όμως τίποτα καλύτερο να κάνομε από το να ελπίζομε ότι λαθεύομε στην εκτίμησή μας αυτή και να περιμένομε, έτσι δεν είναι?
Τρίτο βήμα του πεντοζάλη είναι να συμμαζευτούν οι διάφοροι, με προεξέχοντα τον καθηγητή κ. «Πεντεδέκα», που επιμένουν ότι είναι δευτερεύον το θέμα του λογιστικού έλεγχου του δημόσιου χρέους μας και που προσδιορίζουν το ποσοστό του μέρους του που είναι επαχθές, πότε στο πέντε και πότε στο δέκα τοις εκατό επί του συνόλου του, παίζοντας την κολοκυθιά με τη νοημοσύνη μας και κερδίζοντας επαξίως το παρατσούκλι του «Πεντεδέκα». Να συμμαζευτούν λοιπόν, όλοι αυτοί που προκαλούν τη νοημοσύνη μας∙ να συμμαζευτούν και οι άλλοι που κάποτε ορίστηκαν στις διάφορες επιτροπές και υποεπιτροπές λογιστικού ελέγχου και που τώρα είναι σκορποχώρι, για να οργανωθούν και να προετοιμαστούν, ώστε μόλις πέσει αυτή η άθλια κυβέρνηση να είναι έτοιμοι να αναλάβουν την ευθύνη τους. Να ανοίξουν τα κιτάπια του κράτους μας για να ανακαλύψουν και να αποκαλύψουν και σ' εμάς, ποιος έφαγε πόσα, πότε και γιατί -και κυρίως να διασφαλίσουν ότι όσα από τα κλοπιμαία δεν έχουν ξεκοκαλιστεί σε κραιπάλες, γάμους και πανηγύρια, θα ξαναγυρίσουν στον λεηλατημένο δημόσιο κορβανά.
Τέταρτο βήμα του πεντοζάλη είναι να σταματήσει να γυρνάει δεξιά κι αριστερά ο καθένας, να αερολογεί και να κάνει το λιοντάρι, χωρίς να ξέρει ούτε πώς μυρίζουν τα λιοντάρια, λέγοντας ότι θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και ότι θα τους κάνει των αργυραμοιβών και ότι θα τους δείξει των τοκογλύφων, ξεχνώντας ότι σήμερα η Ελλάδα δανείζεται με επιτόκια χαμηλότερα κι από αυτά που πληρώνουν κι οι ίδιοι οι δανειστές μας. Ούτε, βέβαια, πρέπει να ξεχνάνε αυτοί οι αστείοι, ότι στην συντριπτική του πλειοψηφία, το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει πια μεταφερθεί στις πλάτες των υπόλοιπων Ευρωπαίων φορολογούμενων και στα βιβλία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το οποίο, εξ ορισμού, δε χάνει ποτέ. Σήμερα, με τα χάλια της κοινωνίας και της οικονομίας μας, τα δημοσιονομικά και τα χρηματοδοτικά κενά είναι δεδομένα και θα μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο, αν πρόκειται να αντιμετωπιστεί, πράγματι, η ανθρωπιστική κρίση, που έχει προκαλέσει αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος των τελευταίων τεσσάρων χρόνων. Θα έχομε πάντα την ανάγκη των «τοκογλύφων» λοιπόν, μέχρι να αναστηλωθεί η οικονομία μας και μέχρι να καταλάβουν, επιτέλους, κάποιοι, ότι λεφτά πράγματι υπάρχουν.
Πέμπτο και σημαντικότερο βήμα, αυτού του πεντοζάλη, είναι να σταματήσουν αυτά τα σούρτα-φέρτα στα πέριξ της Πλατείας Κουμουνδούρου, γιατί όταν βλέπεις, όπως έγινε τις προάλλες στο Ηράκλειο της Κρήτης, κάτι πρώην Νομαρχέσες, που έχουν συμπράξει ψυχή τε και σώματι στην καταστροφή που έχει υποστεί ο τόπος μας κι έχουν αποδείξει έμπρακτα την πολιτική τους αβελτηρία και τον παρασιτισμό τους, να κάθονται στην πρώτη σειρά των επισήμων στις συγκεντρώσεις που οργανώνει η αξιωματική αντιπολίτευση και κάτι άλλες, πραγματικές κυρίες αυτές, που εδώ και χρόνια πολλά έχουν λιώσει τις σόλες των παπουτσιών τους σε ένα αέναο οδοιπορικό για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, να κάθονται στις πιο πίσω θέσεις, κάτι παθαίνεις που παρομοιάζει με εγκεφαλικό. Καλά το έκανε η κρητικιά, μεσούσης της ομιλίας του Αλέξη, που τον διέκοψε λέγοντας: «Από τους φτωχούς τα πήρανε οι κλέφτες, τα φάγανε και τα τρώνε μέχρι τώρα κι εδώ μέσα είναι γεμάτο από δαύτους. Έναν έναν τους ξέρω». Ο Αλέξης, πάντως, κατάπιε τη γλώσσα του κι ας ελπίσουμε ότι η έκδηλη αμηχανία που του προκάλεσε αυτή η άγνωστη γυναίκα, θα του δώσουν τροφή για σκέψη και προσοχή στο πέμπτο και σημαντικότερο βήμα του πολεμικού χορού.
Κανείς δεν μπορεί, βέβαια, να ζητήσει παντού και πάντα ποινικές ευθύνες, γιατί πολλοί θα μπορούσαν να απαλλαχθούν, ίσως και λόγω βλακείας, αλλά αυτοί που διαχειρίστηκαν δημόσια πράγματα και τα έκαναν σαν τα μούτρα τους, δεν μπορούν να διεκδικούν εκ νέου ρόλους στο αυριανό πολιτικό γίγνεσθαι.
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα αυτών που λένε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, για να κερδίσει αυτή τη δύσκολη μάχη που, σε όλους τους τόνους, ισχυρίζεται ότι μπορεί να την κερδίσει και προσπαθεί να πείσει, εκτός από τον εαυτό της και τον ελληνικό λαό γι’ αυτό, χρειάζεται στο πλάι της τη δύναμη αυτού του λαού. Αλλά κι αν κερδίσει την ψήφο του, ποτέ δεν θα την κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, ο Συ.Ριζ.Α., αν δεν εξοστρακίσει όλους αυτούς που τώρα έρχονται από το σκοτεινό μας παρελθόν, χαρωποί συνδαιτυμόνες, για να πάρουν θέση στο τραπέζι που στρώνεται για την αυριανή μέρα.
Κι εν τω μεταξύ, να σου κι ανοίγει η ψαλίδα, να σου και κλείνει η ψαλίδα, ψαλιδίζοντας κι άλλα όνειρα, κι άλλες ελπίδες, κι άλλες ζωές...
Ας ξαναγυρίσομε, λοιπόν, στο πρώτο βήμα του πεντοζάλη και φτου κι απ’ την αρχή: Εν τέλει, ας το καταλάβουν ορισμένοι ότι αυτό που μας έχει λείψει περισσότερο στην Ελλάδα των μνημονίων και των δακρύων, ετούτης της εποχής που όλα τα πλακώνει η φοβέρα και τα σκιάζει η σκλαβιά, είναι αυτή η απέραντη απουσία δικαιοσύνης!
Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
Το σχέδιο που έχει ο αλέξης για τις αγορές είναι : Πεντοζάλη, ζάλη και τα ίδια Παντελή μου τα ίδια Παντελάκη μου...πάλι !
ΑπάντησηΔιαγραφή