Την αναδημοσιεύουμε και σας την χαρίζουμε συνοδευόμενη από ένα από τα τραγούδια που ντύθηκαν με τις λέξεις της (Μέλισσες):
Ενα όμορφο τραγούδι επισκέφθηκε διακριτικό, σαν τους δημιουργούς του, τα καλοκαιρινά μας ραδιόφωνα. Οι «Μέλισσες», που προέρχονται από τον πιο πρόσφατο, εξαιρετικό δίσκο του Γιώργου Καζαντζή «Ισαλος Γραμμή», ακούγονται με την ιδιαίτερη φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου. Κι είναι ένα από τα τραγούδια του δίσκου που έχουν στίχους της Ελένης Φωτάκη.
Νεοαφιχθείσα δημιουργός πρωτοσυστήθηκε το 2006 με τον «Χειμωνανθό», πάλι σε μουσική του Καζαντζή, στον ομώνυμο δίσκο του Γιάννη Χαρούλη. Κι όμως η δουλειά της έχει ώριμη εικονοπλαστική δύναμη κι ακόμα κάτι από το «χειροποίητο», την αμεσότητα και τον ρυθμό του παλιού λαϊκού: π.χ. «Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω σα φεγγαράκι δυο μερώ, κλειστά παραθυρόφυλλα, να μ' αγαπάς πώς το 'θελα».
«Από μικρή», εξηγεί η ίδια, «με μάγευαν οι λέξεις -όχι οι φράσεις. Και τώρα από μια λέξη ξεκινώ. Π.χ. "Το παράθυρο", γίνεται "το παράθυρό σου κλειστό" κι έτσι αρχίζω να ερωτεύομαι κάτι... Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα το αυθόρμητο: γράφω, σκίζω. Τον στίχο τον παίρνω πολύ σοβαρά. Κι ούτε γράφω συνέχεια. Τώρα, από τον Ιούνιο, δεν με έχει επισκεφτεί μισή λέξη. Κάποια στιγμή -συνήθως μετά από μια εποχή μεγάλης λύπης- ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν δέκα στίχοι μαζί. Τους υποδέχομαι, τους χτενίζω, τους ράβω, τους κόβω. Μεγάλος κόπος, αλλά ξέρω ότι σπίτι δεν χτίζει όποιος σωριάζει πέντε πέτρες τη μια πάνω στην άλλη...».
Γεννημένη πριν από 32 χρόνια, η Ελένη Φωτάκη μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης σε μία οικογένεια που δεν είχε με τη μουσική ούτε καν τη σχέση του τακτικού ακροατή. Η ίδια, όμως, μοναχικό παιδί κι ονειροπόλο κατέφευγε στα βιβλία («η προσωπική σχέση μαζί τους μού παρείχε ασφάλεια. Τα βιβλία ποτέ δεν σε αρνούνται») και στις ραδιοφωνικές ακροάσεις. Ετσι, ακούγοντας μια μέρα για τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, ανακάλυψε το χατζιδακικό σύμπαν («γύρω μου δεν είχα κανέναν να μου μιλήσει γι' αυτόν») κι εντόπισε τον Γκάτσο. «Θυμάμαι στην τελειότητα των στίχων του να ψάχνω απεγνωσμένα μήπως βρω κάποιο λαθάκι. Κάποτε μου φάνηκε πως κάτι βρήκα. Χάρηκα γιατί κατάλαβα πως δεν ήταν τέλειος εκ του φυσικού. Προφανώς δούλευε σκληρά...».
Πολύ αργότερα, όταν είχε πια ολοκληρώσει στο ΤΕΙ Τουριστικών Επιχειρήσεων σπουδές που δεν την ενδιέφεραν, ανακάλυψε και τα παραδοσιακά της Κρήτης. «Παιδί της πόλης, μέχρι τα 27 δεν τα είχα προσέξει -κι ας με πειράζουν τώρα ότι έχω στον στίχο μου παραδοσιακά στοιχεία κι ότι βάζω μέσα πολλά... λουλούδια!».
Ανάμεσα σε άλλες δουλειές, η Φωτάκη βρέθηκε να βοηθάει και σε μια μουσική σκηνή. Εκεί γνωρίστηκε με τον Χαρούλη, έγιναν φίλοι και τόλμησε να του δείξει μερικούς στίχους. Κι έτσι έγινε η «γέφυρα» της συνεργασίας με τον Καζαντζή...
Ζει πια στην Αθήνα. Εργάζεται στην οργάνωση συναυλιών, αλλά «τον περισσότερο καιρό», λέει, «ονειροπολώ. Τα λεφτά μου φτάνουν ίσα-ίσα για να φάω και πότε-πότε για ένα ταξί: ως προς αυτό τουλάχιστον είμαι... γνήσιος καλλιτέχνης».*
Ενα όμορφο τραγούδι επισκέφθηκε διακριτικό, σαν τους δημιουργούς του, τα καλοκαιρινά μας ραδιόφωνα. Οι «Μέλισσες», που προέρχονται από τον πιο πρόσφατο, εξαιρετικό δίσκο του Γιώργου Καζαντζή «Ισαλος Γραμμή», ακούγονται με την ιδιαίτερη φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου. Κι είναι ένα από τα τραγούδια του δίσκου που έχουν στίχους της Ελένης Φωτάκη.
Νεοαφιχθείσα δημιουργός πρωτοσυστήθηκε το 2006 με τον «Χειμωνανθό», πάλι σε μουσική του Καζαντζή, στον ομώνυμο δίσκο του Γιάννη Χαρούλη. Κι όμως η δουλειά της έχει ώριμη εικονοπλαστική δύναμη κι ακόμα κάτι από το «χειροποίητο», την αμεσότητα και τον ρυθμό του παλιού λαϊκού: π.χ. «Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω σα φεγγαράκι δυο μερώ, κλειστά παραθυρόφυλλα, να μ' αγαπάς πώς το 'θελα».
«Από μικρή», εξηγεί η ίδια, «με μάγευαν οι λέξεις -όχι οι φράσεις. Και τώρα από μια λέξη ξεκινώ. Π.χ. "Το παράθυρο", γίνεται "το παράθυρό σου κλειστό" κι έτσι αρχίζω να ερωτεύομαι κάτι... Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα το αυθόρμητο: γράφω, σκίζω. Τον στίχο τον παίρνω πολύ σοβαρά. Κι ούτε γράφω συνέχεια. Τώρα, από τον Ιούνιο, δεν με έχει επισκεφτεί μισή λέξη. Κάποια στιγμή -συνήθως μετά από μια εποχή μεγάλης λύπης- ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν δέκα στίχοι μαζί. Τους υποδέχομαι, τους χτενίζω, τους ράβω, τους κόβω. Μεγάλος κόπος, αλλά ξέρω ότι σπίτι δεν χτίζει όποιος σωριάζει πέντε πέτρες τη μια πάνω στην άλλη...».
Γεννημένη πριν από 32 χρόνια, η Ελένη Φωτάκη μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης σε μία οικογένεια που δεν είχε με τη μουσική ούτε καν τη σχέση του τακτικού ακροατή. Η ίδια, όμως, μοναχικό παιδί κι ονειροπόλο κατέφευγε στα βιβλία («η προσωπική σχέση μαζί τους μού παρείχε ασφάλεια. Τα βιβλία ποτέ δεν σε αρνούνται») και στις ραδιοφωνικές ακροάσεις. Ετσι, ακούγοντας μια μέρα για τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, ανακάλυψε το χατζιδακικό σύμπαν («γύρω μου δεν είχα κανέναν να μου μιλήσει γι' αυτόν») κι εντόπισε τον Γκάτσο. «Θυμάμαι στην τελειότητα των στίχων του να ψάχνω απεγνωσμένα μήπως βρω κάποιο λαθάκι. Κάποτε μου φάνηκε πως κάτι βρήκα. Χάρηκα γιατί κατάλαβα πως δεν ήταν τέλειος εκ του φυσικού. Προφανώς δούλευε σκληρά...».
Πολύ αργότερα, όταν είχε πια ολοκληρώσει στο ΤΕΙ Τουριστικών Επιχειρήσεων σπουδές που δεν την ενδιέφεραν, ανακάλυψε και τα παραδοσιακά της Κρήτης. «Παιδί της πόλης, μέχρι τα 27 δεν τα είχα προσέξει -κι ας με πειράζουν τώρα ότι έχω στον στίχο μου παραδοσιακά στοιχεία κι ότι βάζω μέσα πολλά... λουλούδια!».
Ανάμεσα σε άλλες δουλειές, η Φωτάκη βρέθηκε να βοηθάει και σε μια μουσική σκηνή. Εκεί γνωρίστηκε με τον Χαρούλη, έγιναν φίλοι και τόλμησε να του δείξει μερικούς στίχους. Κι έτσι έγινε η «γέφυρα» της συνεργασίας με τον Καζαντζή...
Ζει πια στην Αθήνα. Εργάζεται στην οργάνωση συναυλιών, αλλά «τον περισσότερο καιρό», λέει, «ονειροπολώ. Τα λεφτά μου φτάνουν ίσα-ίσα για να φάω και πότε-πότε για ένα ταξί: ως προς αυτό τουλάχιστον είμαι... γνήσιος καλλιτέχνης».*
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.