Ένα New Deal με τους ευρωπαίους εταίρους μας σε ο, τι αφορά χρέος, δημοσιονομικά και σύγκλιση απαιτεί ο επελαύνων προς τον πρωθυπουργικό θώκο Αλέξης Τσίπρας, παράλληλα με ένα Ρουσβελτικής, πολιτικής εμπνεύσεως New Deal στο εσωτερικό [: εθνικά προγράμματα στις ΗΠΑ κυρίως μεταξύ 1933-1938 για αντιμετώπιση των επιπτώσεων της λεγομένης Great Depression επικεντρωμένα στα περίφημα «3 Rs»: Relief, Recovery, and Reform], ενώ από σήμερα είναι πρόδηλη η απαίτηση και η μεθόδευση της διαπλοκής για ένα New Deal με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, λοιπόν, που δίχως εξαιρετικού απροόπτου θα φέρουν την ευρωπαϊκή αριστερά στην κυβερνητική εξουσία με τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία και η διαπλοκή μεταβάλει απολύτως την στάση της προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται να αναζητεί εναγωνίως ένα New Deal με την ηγεσία αυτού του κόμματος, έτσι ώστε παραδίδοντας το μήνυμα των Μέσων επικοινωνίας που ελέγχει σε αυτό, να αποφύγει να παραδώσει τον Εαυτό των επιμέρους παραγόντων που την συνθέτουν, στο έλεος των «συριζαίων». Στο πλαίσιο αυτό της κρίσιμης μεταβολής της στάσης των κεντρικών παραγόντων της ελληνικής διαπλοκής, εξαιτίας των εσωτερικών και εξωτερικών αντικειμενικοτήτων που κάνουν αναπόφευκτη την επικράτηση της αριστεράς στην Ελλάδα, εγκαταλείπεται εξ ολοκλήρου το παλαιό Deal που όριζε τα αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα ως γραφικούς φορείς διαμαρτυρίας και προστριβών, χρήσιμους για τα τηλεπαράθυρα, εν όψει ενός νέου, με την έννοια που προσδιόρισα πιο πάνω.
Με μια κουβέντα, το New Deal που επιδιώκει η διαπλοκή, μετουσιώνει τους αριστερούς από γραφικούς μαϊντανούς των παραθύρων των καναλιών, ή συμπληρωματικές φιγούρες των πρωτοσέλιδων των εφημερίδων που βρίσκονται υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο των ελλήνων ολιγαρχών, σε κάτι περισσότερο από κεντρικούς – αποφασιστικούς παίκτες: προκαλεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει με δικούς της ανθρώπους, όχι ακριβώς τον έλεγχο των ΜΜΕ, αλλά την ρύθμιση του μηνύματος αυτών. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συμφωνία που από την μια θα επιτρέψει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει με την υποστήριξη ή, στην χειρότερη περίπτωση, ανοχή των διαπλεκομένων ΜΜΕ που αποτελούν σήμερα κάτι πολύ περισσότερο από την ραχοκοκαλιά του ελληνικού Τύπου και των ραδιοτηλεοπτικών Μέσων, ενώ από την άλλη θα διασφαλίσει, αν όχι την πλήρη ασυλία, τουλάχιστον τα βασικά συμφέροντα αυτών, που σε κάποια φάση αγανάκτησης μαζί τους, κορυφαίοι έλληνες πολιτικοί αποκάλεσαν «νταβατζήδες».
Κι όλα αυτά απέχουν πολύ από αυτό που κάμποσοι, ιδεολογικώς εμφορούμενοι αναλυτές, αποκαλούν πλήρη ενσωμάτωση της αριστεράς στο σύστημα εξουσίας και διακυβέρνησης της Ελλάδας. Δεν πρόκειται περί αυτού, αλλά για μια επιχείρηση ταχείας ενσωμάτωσης της αριστεράς στην διαπλοκή μέσω των διαύλων επικοινωνίας (ενημέρωσης και ψυχαγωγίας) της διαπλοκής. Εάν παραδώσεις συγκυριακά στους αριστερούς τον έλεγχο του μηνύματος στα ΜΜΕ, θα πετύχεις να διατηρήσεις εσύ ο ίδιος ο «ιδιοκτήτης» τους τον έλεγχο των Μέσων σου και δι’ αυτής της διαδικασίας, τον έλεγχο των συμφερόντων σου – μοιάζει να πιστεύουν οι οικογένειες και οι σέχτες της διαπλοκής, έχοντας στο πλευρό τους και εμπειρικώς την ιστορία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα σε όλες τις γνωστές περιπτώσεις New Deal ολιγαρχών με κυβερνητικές – αριστερές δυνάμεις.
Θα συμπράξει, άραγε, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το New Deal, που σαφώς οραματίζεται και επιδιώκει η διαπλοκή; Αυτό θα φανεί πολύ σύντομα. Και θα είναι καθοριστικό, όχι μόνο για την εξέλιξη των ελληνικών πολιτικών και της οικονομικής κρίσης, αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της πολιτικής κουλτούρας και του γενικότερου πολιτισμού στον τόπο μας. Η σύζευξη της ηθικής με την πολιτική που πραγματεύεται η γραφή μου, δεν περιλαμβάνει αυτό το New Deal, αν και περιλαμβάνει τα άλλα δύο που προανέφερα στην εισαγωγή αυτού του σημειώματος.
Μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αντέξει έναν πόλεμο με την διαπλοκή – πραγματικό και όχι κίβδηλο –το πρώτο διάστημα της κυβερνητικής της ευθύνης; Ασφαλώς, και μπορεί και πρέπει, έχοντας ουσιαστικά την πολιτική νομιμοποίηση για να το πράξει. Μια πολιτική νομιμοποίηση που δεν παραπέμπει προφανώς στην τοποθέτηση των «δικών μας» στην διευθυντική θέση των ανθρώπων που τόσα χρόνια λειτούργησαν στο ευρύ φάσμα πατρωνίας που καλύπτει την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ένα εσμό παρατρεχάμενων με αριστερό προφίλ που έπαιζαν με όλους και με όλα!
Αλλαγή ηγεμονίας (: εναλλακτική ηγεμονία) στην Ελλάδα που φαίνεται να είναι το ουσιαστικό αίτημα του ελληνικού λαού, με περιθωριοποίηση της διαπλοκής και των διαπλεκόμενων δικτύων στα ΜΜΕ και στην αγορά, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει ένα New Deal με τους διαπλεκόμενους, ή έστω με ένα μέρος εξ αυτών. Αυτό μπορεί να μοιάζει βολικό για την ηγεσία της αριστεράς μέχρις ότου εδραιωθεί στα πράγματα, θα είναι όμως καταστροφικό για την ίδια αμέσως μετά, εάν θελήσει να εφαρμόσει στην πράξη τις δεσμεύσεις της για «σύγκρουση με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα». Υπάρχει, άλλωστε, και προηγούμενο! Έτσι την πάτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου σε σημείο απόλυτου εξευτελισμού, έτσι, αλλά λιγότερο, και μερικοί άλλοι πρωθυπουργοί, ή παρ’ ολίγον πρωθυπουργοί της ύστερης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή γνωρίζω την ποιότητα και την κουλτούρα κάμποσων από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης του ευρύτερου αριστερού χώρου, που σήμερα εμφανίζονται «ημέτεροι» στο περιβάλλον της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά, αγαπητέ αναγνώστη, στο σύνολό της, διαθέτει εξαιρετικές ποιότητες ανθρώπων με υψηλό ήθος και ανιδιοτέλεια έως αλτρουισμού. Διαθέτει συγκριτικά με την δεξιά, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό έντιμων, καθαρών και ευαίσθητων προσωπικοτήτων - υποστηρικτών, αλλά, κατά έναν παράδοξο τρόπο οι άνθρωποι αυτοί εξαφανίζονται από την περιοχή των διαμορφωτών της κοινής γνώμης από την πλευρά της αριστεράς. Εκεί, παραδόξως, κυριαρχούν οι πλέον επιτήδειοι κόλακες της ηγεσίας και άνθρωποι του παρασκηνίου με έντονα συνωμοτική κουλτούρα, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κινηθούν προς τα εκεί όπου φυσάει κάθε φορά ο άνεμος, αρκεί να μην χάσουν την βολή τους και την ισχύ τους. Υπάρχει, ασφαλώς, εξήγηση τόσο από την πλευρά της κοινωνιολογίας, όσο και από εκείνη της ψυχολογίας και της πολιτικής επιστήμης γι’ αυτό το παράδοξο, που αφορά στην γενικότερη κουλτούρα τόσο των κομμάτων της κομμουνιστικής αριστεράς, όσο και εκείνων της μη κομμουνιστικής.
Εάν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέψει σε αυτούς τους «επιτήδειους» opinion makers που την περιβάλουν να «κάνουν παιχνίδι» αυτή την περίοδο και την αμέσως επόμενη των εκλογών, είναι βέβαιο πως θα οδηγηθούμε σε μία παρά φύση σύζευξη της διαπλοκής με μία αριστερή κυβέρνηση, γεγονός που θα υπονομεύσει εξ αρχής όχι μόνον το ύφος και το ήθος της αριστερής διακυβέρνησης, αλλά και την ίδια την επιχείρηση ολοκληρωμένης άρθρωσης της διαπραγμάτευσης, η οποία - έχω πολλά στοιχεία ενώπιόν μου για να πιστεύω - μπορεί πράγματι να οδηγήσει σε ένα «New Deal» στην Ευρώπη και στο εσωτερικό της Ελλάδας, όπως το ορίζει την τελευταία περίοδο ο Αλέξης Τσίπρας.
Επιμένω πως αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παραδοθεί δια των χειρών των «δικών της» διαμορφωτών της κοινής γνώμης στην διαπλοκή, θα έχει ουσιαστικά μεσοπρόθεσμα παραδοθεί στα διαπλεκόμενα συμφέροντα, τα οποία είναι αυτά που οδήγησαν βήμα-βήμα την Ελλάδα στην πτώχευση και φτωχοποίηση και τον τρέχοντα ελληνικό πολιτισμό σε μια μορφή αχρειότητας, παράλληλα με την δραματική υποβάθμιση της πολιτικής κουλτούρας στον τόπο μας, που φαντάζομαι είναι ικανός να διαπιστώσει ο κάθε αναγνώστης αυτού του σημειώματος.
Και με όλα τα παραπάνω δεν εννοώ σε καμία περίπτωση – κι ας μην παρεξηγηθώ - την θέσπιση ενός καθεστώτος διώξεων και αντεκδίκησης εις βάρος της διαπλοκής. Αυτά είναι παθολογικά φαινόμενα και άκρως διαστροφικά στο πλαίσιο του εκδημοκρατισμού, του κοινοβουλευτισμού και του πλουραλισμού. Παρεμβαίνω εκδηλώνοντας την αποστροφή μου προς το New Deal, το οποίο εμφανώς πλέον καλλιεργεί ως όρο «καλής και ρεαλιστικής αριστερής κυβέρνησης» η διαπλοκή, όχι για να προκαλέσω προς ένα συμπλεγματικό και ηγεμονικώς αρρωστημένο καθεστώς αντεκδίκησης από την πλευρά της αριστεράς, αλλά απλώς για την διαμόρφωση των βασικών, απαραίτητων συνθηκών για την θεμελίωση ενός σύγχρονου Κράτους Δικαίου, εντός του οποίου η κυριαρχία των διαπλεκομένων συμφερόντων αποτελεί τον πλέον υπονομευτικό παράγοντα.
Η ελληνική κοινωνία έχει στις 25 Ιανουαρίου μία μοναδική ευκαιρία να απαλλαγεί από την διαπλοκή και να καταπολεμήσει το σαράκι της διαφθοράς και του πελατειασμού, τα οποία συνδιαμορφώνουν ένα άθλιο κράτος πατρώνων, νταβάδων και πελατών. Μόνον που αυτή η ευκαιρία περνά από το χέρι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει πραγματικότητα.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.