Η Μεταπολίτευση του 2015 μόλις ξεκίνησε στην Ελλάδα, ενώ η Μεταμόρφωση της ΕΕ επιταχύνεται!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος  *

Ξέρεις πόσο αμήχανα νοιώθεις, τη στιγμή κατά την οποία η ιστορική εξέλιξη μιας διαδικασίας μετασχηματισμού και μετάβασης σε ένα άλλο καθεστώς ηγεμονίας, έρχεται να επιβεβαιώσει στο ακέραιο την προσέγγισή σου, την ανάλυση και τις εκτιμήσεις σου;

Πολύ αμήχανα, επειδή από την μια αισθάνεσαι κάποιου είδους ικανοποίηση, ενώ από την άλλη νοιώθεις να βρίσκεσαι σε ένα συναισθηματικό κενό! Αυτά που διαδραματίζονται στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, μετά την θριαμβευτική πρωθυπουργοποίηση του Αλέξη Τσίπρα και την άνοδο της ευρωπαϊκής αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία της Ελλάδας, τα είχα ασφαλώς ερμηνεύσει και αιτιολογήσει - και όχι απλώς προβλέψει - όπως είχα εξηγήσει τον αιτιατό μηχανισμό που θα οδηγήσει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα στην δραματική αλλαγή του καθεστώτος διακυβέρνησης και διαπλοκής στο εσωτερικό της χώρας μας, αλλά… Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!

Το σχήμα που ορίζει την Μεταπολίτευση του 2015, η οποία  μόλις ξεκίνησε στην Ελλάδα, όπως παράλληλα και το σχήμα του νέου (πολιτικοκοινωνικού) Habitus [: πρόκειται για αυτό που ο Pierre Bourdieu βλέπει ως αλληλόδραση μεταξύ του παράγοντα δράσης και φορέα εξουσίας με την ηγεμονική δομή εντός της οποίας αυτός υπάρχει και ενεργεί] που διαμορφώνει τις συνθήκες Μεταμόρφωσης της ΕΕ, έχει εκτενώς εξηγηθεί από την γραφή μου. Όσα με εντιμότητα και απόλυτη ελευθερία έχω σημειώσει στα διαδικτυακά μου σημείωμα όχι απλώς ισχύουν, αλλά όπως βλέπετε λαμβάνουν καθημερινά αντικειμενική μορφή – πραγματοποιούνται!

Και από εδώ αρχίζουν τα άβολα σε ό, τι με αφορά! Ποτέ κάτι, το οποίο από διανοητικό σχήμα μετατρέπεται σε πραγματικότητα, δεν παραμένει το ίδιο. Αλλάζει φύση και διαστάσεις και ξεπερνά τον δημιουργό του σχήματος. Έρχεται η ίδια η ιστορική εξέλιξη και σκοτώνει αυτόν που την αφηγήθηκε προηγουμένως, αυτόν που της έδωσε διανοητική μορφή. Και καλά κάνει! Η πραγματικότητα που αφορά σε όλους μας, με την Νέα Μεταπολίτευση μόλις να ξεκινά στην Ελλάδα, την ίδια ώρα που η Μεταμόρφωση της ΕΕ επιταχύνεται, μετατρέπει αυτομάτως την διανοητική μου κατασκευή των τελευταίων 8 ετών σε μια «παλιά ιστορία»!  

Πλέον το διανοητικό μου, ερμηνευτικό σχήμα, δεν έχει πρακτική σημασία στην καθημερινότητα. Άρα είναι νεκρό πράγμα! Τώρα απαιτείται μια νέα διανοητική φόρμα, η οποία ερμηνεύοντας κριτικά την πραγματικότητα της Μεταπολίτευσης του 2015 στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της Μεταμόρφωσης της ΕΕ, να (απο)δώσει το νέο σχήμα που θα οδηγήσει την ιστορική εξέλιξη σε μια νέα προοδευτική διάσταση για την ανθρωπότητα, με όρους ελευθερίας και ισότητας ασφαλώς!

Δεν γνωρίζω αν θα βρεθώ μεταξύ εκείνων που θα πετύχουν σε αυτό το νέο εγχείρημα, που θα σχηματοποιήσει την διάσταση ολοκλήρωσης αυτής της Μεταπολίτευσης και αυτής της ευρωπαϊκής Μεταμόρφωσης, οι οποίες από σήμερα κιόλας αποκτούν μια αρμονική, αλλά ταυτόχρονα ανταγωνιστική σχέση. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αλλάξω ριζικά το μεθοδολογικό μοντέλο που διέκρινε την μέχρι σήμερα προσέγγισή μου και αυτό πρακτικά σημαίνει σοβαρή θεωρητική αναθεώρηση, η οποία θα αντληθεί από την ίδια την διαδικασία της ελληνικής Νέας Μεταπολίτευσης σε σχέση με την Μεταμόρφωση της ΕΕ. Θα είναι η ίδια η ιστορική εξέλιξη που θα μεταβάλει τον στοχασμό όσων δεν είναι προσκολλημένοι σε δόγματα και δεν παπαγαλίζουν απλώς Μεγάλες Αλήθειες, μεγάλων μορφών που η ιστορία τίμησε και κατόπιν ακύρωσε στην πράξη.

Με μια κουβέντα, η διανοητική μου κατασκευή που όριζε μέχρι σήμερα την σχέση μας, αγαπητέ αναγνώστη, έχει μάλλον φτάσει στα όριά της. Έτσι νοιώθω! Τώρα είναι η εποχή της πρακτικής πολιτικής που ουσιαστικά θα αποκρυσταλλώσει θεσμικά διαδικασίες εμπέδωσης και ταυτόχρονα υπέρβασης του αναλυτικού/κριτικού «σχήματός» μου! Μόνον η εμπλοκή στην πρακτική πολιτική θα μπορούσε λοιπόν να έχει σήμερα ιδιαίτερη σημασία και ενδιαφέρον για όσους «έτυχε» να προσφέρουν ένα κάποιο αξιόπιστο «σχήμα», το οποίο πέτυχε ως διανοητική κατασκευή, επειδή δεν αρκέστηκε στην ερμηνεία της πραγματικότητας, αλλά φρόντισε παράλληλα να προκαλέσει γεγονότα. Όχι με δημοσιογραφικό, αλλά με αμιγώς διαλογικό (discursive) τρόπο: με την διαδικασία της αποδόμησης.

Αυτή η έντονα πολιτική διαδικασία της αποδόμησης που διαμόρφωσε το  «σχήμα» μου, υπήρξε πράγματι αυταρχική και φυσιολογικώς ενόχλησε πολλούς αναγνώστες μου! Ίσως και οι ίδιοι να μην ξέρανε το γιατί, αλλά δυστυχώς εγώ το γνώριζα, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι για να «διορθωθώ! Κοιτάξτε, αν επιθυμείς να διαμορφώσεις με διαλογικό τρόπο γεγονότα από αντικειμενικά συμβάντα, για να δώσεις προοδευτικό χαρακτήρα στο «σχήμα» σου, μετατρέπεις αυθαίρετα ένα συμβάν σε Κύριο Σημαίνον, σε Master Point, για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί αυτό που ο Lacan αποκαλεί ανάδυση ενός συνεκτικού πεδίου σημασίας μέσα από την ελεύθερη ροή της διασποράς των σημαινόντων. Αυτό ορίζει γεγονότα με πολιτικό και όχι ηθικιστικό, ή τεχνοκρατικό / γραφειοκρατικό τρόπο. Αυτό έπραξα και ζητώ συγνώμη από  όσους ενόχλησε το ύφος μου.

Λυπάμαι, αλλά το «σχήμα» μου, δεν ήταν συντηρητικό ή αριστεριστικό, επειδή έτυχε η ζωή μου να μην διέπεται από συντηρητισμό ή «αριστερό σύμπλεγμα»! Έτσι το ύφος μου ήρθε να «καταγγείλει» δευτερευόντως του υποκριτές που κάνουν πολιτική με την αφήγηση της λαϊκής επανάστασης και κυρίως τους υποκριτές του πλουραλισμού και της συναίνεσης (κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς), οι οποίοι εμφανίζουν ένα απολιτικό πλουραλιστικό σύστημα ως δήθεν λύση στις ταξικές διαφορές.

Όχι, η Μεταπολίτευση του 2015 που μόλις ξεκίνησε στην Ελλάδα, παράλληλα με την Μεταμόρφωση της ΕΕ που επιταχύνεται, είναι βαθιά ταξικές διαδικασίες, στις οποίες η βία και ο αποκλεισμός συνεχίζουν να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της κοινωνικότητας, της καθημερινότητας, της αγοράς, του πολιτικού διαλόγου και κάθε μορφής διαπραγμάτευσης. Η προσέγγισή μου πέταξε ουσιαστικά μακριά το πέπλο άγνοιας σε ό, τι αφορά στην βία, την αποϊδεολογικοποίησε, την απο-ηθικοποίησε, την αποτεχνοκρατικοποίησε και μίλησε για αυτήν με όρους πραγματισμού για την σύσταση μιας μεταμοντέρνας κανονικότητας που θα ορίζει την δημοκρατική πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Επέμεινα  στα παράδοξα, διότι μόνον μέσω της κατανόησης αυτών θα πετύχουμε εκεί όπου απέτυχε η Μεταπολίτευση του 1974 και εκεί όπου αποτυγχάνει καθημερινά η ΕΕ, απομακρυνόμενη διαρκώς από την αντικειμενική διάσταση της καθημερινότητας των «πολιτών» της!  

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.