Οι ηττημένοι στην Ελλάδα, επιζητούν να παραμείνουν νικητές με ξένο δάκτυλο…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Κάτι πολιτικώς αισχρό και ελεεινό συμβαίνει στην Ελλάδα, το οποίο έρχεται εμμέσως να αμφισβητήσει το πολύ πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, από εκείνους μάλιστα που εμφανίζονται να ασπάζονται τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας!

Στην Ελλάδα πριν από λίγες μόλις ημέρες διεξήχθησαν γενικές εκλογές, στις οποίες ηττήθηκαν οι νεοφιλελεύθεροι από δεξιά και αριστερά του κέντρου. Ηττήθηκε η νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση. Ηττήθηκε ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός… τι δεν κατάλαβες;

Δεν ηττήθηκε απλώς ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ! Ούτε ηττήθηκαν κάποιοι «μνημονιακοί» από κάποιους «αντιμνημονιακούς»! Ηττήθηκε μια ιδεολογικοπολιτική προσέγγιση και μια συγκεκριμένη κουλτούρα. Ηττήθηκαν όσοι τοποθετούν την οικονομική ελευθερία πάνω από τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα, τα οποία κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα κατά τη νεωτερικότητα. Ηττήθηκαν οι εχθροί των εργαζομένων και φίλοι της μεσαιωνικού χαρακτήρα «εργασίας»! Ηττήθηκαν οι εχθροί της κοινωνικότητας, υπέρ μιας αμέσως ή εμμέσως επιδοτούμενης από το δημόσιο ατομικής/ιδιωτικής επιχειρηματικότητας! Ηττηθήκαν οι αλητήριοι του «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Ηττήθηκε η διαπλοκή.

Αυτό είναι το πολιτικό αποτέλεσμα των εκλογών, αγαπητοί αναγνώστες, επί του οποίου απλώνεται ένα πυκνό «πέπλο άγνοιας» από όλους εκείνους που ηττήθηκαν στο μοναδικό- αυθεντικό πεδίο έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες!

Τι κάνουν αυτοί σήμερα; Επιζητούν την παρέμβαση - και προσβλέπουν στην «αντεπίθεση» - των θεσμών της ευρωζώνης, έτσι ώστε παρά την εκλογική τους ήττα να παραμείνουν νικητές με κοινωνικοπολιτικούς όρους στην Ελλάδα. Οι ηττημένοι με δημοκρατικούς όρους στην Ελλάδα, επιζητούν να παραμείνουν νικητές με ξένο δάκτυλο, δηλαδή, έτσι όπως έπραξαν κατά το παρελθόν εκείνοι που όριζαν ως πατριωτισμό την εξολόθρευση του ταξικού τους αντιπάλου στο εσωτερικό από ξένες δυνάμεις!

Μα, οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν ξένες! Ξένοι και εχθροί προς αφανισμό και όχι απλώς προς αποκλεισμό ήταν οι δίπλα τους, οι πολιτικοί τους ανταγωνιστές στο εσωτερικό! Και έτσι διαμορφωνόταν το κλίμα του διχασμού και εξευτελιζόταν η έννοια του πατριωτισμού! Έτσι φτάσαμε κάμποσες φορές στην ελληνική ιστορία να ακούς για «πατριωτισμό» και να «κουμπώνεσαι», αν δεν ετοιμαζόσουν για μετανάστευση, κάθε είδους εξορία ή κάποια φυλακή!

Οι πατριώτες που εύχονται οι Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ να κατατροπώσουν την ελληνική αντιπροσωπεία στο Eurogroup και ηδονίζονται με την ιδέα μιας άνευ όρων υποχώρησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από το σοσιαλ-δημοκρατικό τους προγραμματικό οραματισμό, είναι σκουπίδια, με ηθικούς ασφαλώς όρους!

Και είναι σκουπίδια, διότι ως πατριώτες θα έπρεπε να κρατήσουν τουλάχιστον τα προσχήματα. Αντί να ομνύουν στον ξένο/εξωτερικό δάκτυλο και αντί να προσβλέπουν στην Ευρωζώνη για ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος υπέρ αυτών, θα έπρεπε να οργανωθούν στο εσωτερικό, για να διεξάγουν έντιμα τον ταξικό τους αγώνα εναντίον των εργαζομένων και υπέρ της ελευθέριας - πλην επιδοτούμενης συνήθως εμμέσως από δημόσιους πόρους - καταναλωτικής αγοράς!

Κάποιοι δεξιοί και νεοδεξιοί πολικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι, κατάλαβαν σχετικά σύντομα την παγίδα και έριξαν τους τόνους υπέρ του Eurogroup και κατά των εθνικών/κοινωνικών συμφερόντων, έτσι ώστε να πετύχουν να διασκεδάσουν τον ακραία ταξικό χαρακτήρα της διαπραγμάτευσης του ελληνικού ζητήματος και να εμφανιστούν οι ίδιοι ήπιοι πολιτικώς και πατριώτες με δημοκρατικό και κοινωνικό φρόνημα.

Αυτοί έξυπνα κινούνται, αλλά μάλλον δυσκολεύονται να συγκρατήσουν τον ταξικό πυρήνα της δεξιάς και νεοδεξιάς, που δεν αποδέχεται την εκλογική του ήττα, ενώ βιάζεται να μετατραπεί σε νικητή με αντιδημοκρατικό ασφαλώς τρόπο. Ο διχασμός, αγαπητοί αναγνώστες, προκύπτει μόνον στο βαθμό που επιτρέψουμε αυτός ο «πυρήνας» να εκραγεί!

Δεν πρέπει να αφήσουμε τα τοξικά-κοινωνικά στοιχεία, που υποστηρίζουν τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, να κυριαρχήσουν, παρά την ήττα τους! Και δεν θα κυριαρχήσουν πλέον, εισβάλοντας ύπουλα από την πίσω πόρτα των διαπραγματεύσεων, στον βαθμό που αναδείξουμε τον αντικειμενικό, ταξικό χαρακτήρα αυτής της διαπραγμάτευσης. Με πολιτικούς και όχι επαναστατικούς και αριστεριστικούς όρους ασφαλώς, που έρχονται να απο-ιδεολογικοποιήσουν και αποπολιτικοποιήσουν την διαπραγμάτευση ως διαδικασία, από μια άλλη πλευρά.

Ο αυθεντικός ταξικός αγώνας δεν γίνεται με την διακήρυξη τους τέλους του καπιταλισμού και της ταξικής κοινωνίας, μέσω της εγκαθίδρυσης μιας μονοκομματικής δικτατορίας ή ενός αναρχοσυνδικαλιστικού καθεστώτος, αλλά μέσα στους ίδιους τους θεσμούς της (συγκεκριμένης) κεφαλαιοκρατικής ηγεμονίας. Όσοι, λοιπόν, από δεξιά ή αριστερά αρνούνται να δουν το Eurogroup - μεταξύ άλλων θεσμών της ΕΕ - ως πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης και το απορρίπτουν ή το ουδετεροποιούν, αποθεώνοντάς το, στην πραγματικότητα αρνούνται την πολιτική διαδικασία, ενώ προδηλώνουν τον πατριωτισμό τους είτε με όρους λενινιστικής δικτατορίας, είτε με όρους ολοκληρωτικού καπιταλισμού (: δικτατορία των αγορών).

Το Eurogroup είναι πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης και τα αναφερόμενα από τον Γιάνη Βαρουφάκη «τοξικά μέτρα» του προγράμματος προσαρμογής της Ελλάδας, είναι τα πλέον ταξικά μέτρα εναντίον του ελληνικού λαού και όχι απλώς εναντίον της ανάπτυξης της εθνικής μας οικονομίας. Όσο για την κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα ας προσέξει: η διαλογική μετατροπή των ταξικών στοιχείων σε «τοξικά στοιχεία», έρχεται επίσης να αποπολιτικοποιήσει το ελληνικό ζήτημα στην ΕΕ. Θα ήταν φάρσα να υποστηρίζεις πως κάνεις πολιτική διαπραγμάτευση, αποπολιτικοποιώντας και εσύ στην ουσία το κοινωνικό σου και παραγωγικό σου ζήτημα! Δεν θα ήταν;

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.