Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα κριθεί στη μάχη με την ιδεολογία της διαπλοκής!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Με το θάρρος που παίρνω από την ικανοποίηση πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει αρχικώς να κατανοεί τον αριστερό πραγματισμό της συνολικής μου προσέγγισης, έρχομαι σήμερα να «θέσω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων»!

Αγαπητοί φίλοι της κυβέρνησης (εδώ και πολλά χρόνια ως σύντροφο θεωρώ αποκλειστικά την γυναίκα μου) που διαβάζετε τα σημειώματά μου - τα οποία αναρτούν κάποιοι «μυστήριοι» διαδικτυάνθρωποι που μου προσφέρουν αδιαπραγμάτευτα, εδώ και πολλά χρόνια, «διανοητική ασυλία» - ήρθε η στιγμή να οργανώσετε αυτό που θα κρίνει ιστορικώς την πολιτική σας ύπαρξη και την αντικειμενική σας πολιτική ταυτότητα: Την μάχη με την διαπλοκή και την αναμέτρηση του σοσιαλιστικού σας «Είμαι» με το πελατειακό κράτος.

Ποτέ άλλοτε στην σύγχρονη ελληνική ιστορία δε είχε διαμορφωθεί μια ανάλογη «τύχη και ανάγκη»! Ας μην χάσετε, λοιπόν, ας μην χάσουμε την ιστορική πρόκληση, η οποία θα κρίνει με αντικειμενικούς όρους την πολιτική ουσία τόσο της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Ελλάδα, όσο και εκείνη της μεταμοντέρνας (μας) κοινωνικής δεξιάς!

Εκμεταλλευτείτε την «κατάρα» της φυλάκισης στους συντηρητικούς έως σφοδρά αντικοινωνικούς θεσμούς της Ευρωζώνης, για να λυτρώσετε την ελληνική κοινωνία από την «πανούκλα» που υπονομεύει θανάσιμα κάθε προοδευτικό εγχείρημα στην πατρίδα μας: από το κράτος πατρωνίας και τη διαπλοκή!  

Αν δεν υπήρχε ο αντιδραστικός «κορσές» της ευρωζώνης και της ΕΕ, θα απαιτείτο ένα αριστερό πραξικόπημα για να αντιμετωπισθεί αυτή η «πανούκλα». Ευτυχώς, βιώνουμε την δυστυχία της ύπαρξής του και έτσι δεν απαιτείται κανενός είδους αριστερό πραξικόπημα! Αυτή η κυβέρνηση μπορεί, στο πλαίσιο της πολύ προσωρινής «συμφωνίας φλου» που πέτυχε με τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και το ΔΝΤ, να εστιάσει την «πολιτική της αλλαγή» σε μια Νέα Μεταπολίτευση που θα επανιδρύει δομικώς την διοίκηση, την αγορά και το καθεστώς των ΜΜΕ, σε μια αντιπελατειακή και αντι- διαπλεκόμενη βάση.

Στην πραγματικότητα η προσωρινή συμφωνία με τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς και το ΔΝΤ αποτελεί ένα στοίχημα, μια αντικειμενικότητα: ή προχωρείς αμέσως στην διαμόρφωση ενός θεσμικού πλαισίου και μιας αντίστοιχης κυβερνητικής κουλτούρας και πρακτικής που θέτουν στο περιθώριο την διαπλοκή και παραλύουν τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του πελατειακού ελληνικού κράτους, ή καταλήγεις σε ένα τετράμηνο στο απόλυτο αδιέξοδο, καταφεύγοντας εκ νέου σε εκλογές, με σοβαρό πλέον το ενδεχόμενο αποχώρησης από την ευρωζώνη και πρόκλησης νέας μεγαλύτερης κρίσης.

Με άλλα λόγια, ή στηρίζεις την (κυβερνητική) ύπαρξή σου στα δίκτυα και τους κορυφαίους παράγοντες της διαπλοκής που ήδη σου «προσφέρουν γη και ύδωρ», καθώς και στους μηχανισμούς του πελατειακού κράτους - όπως έπραξαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης του 1974 - και μεταβάλλεσαι σε ένα ακόμη (κοινό) διαχειριστή της κρίσης, ή αποφασίζει να παλέψεις την κοινωνικοοικονομική κρίση, επιλύοντας την χρόνια ιδεολογική κρίση του ελληνικού κράτους.

 Ή επιδίδεσαι σε έναν ανένδοτο αγώνα εναντίον της ιδεολογίας της διαπλοκής που κυριαρχεί στην χώρα και σε μια μάχη με την εμπεδωμένη στην πράξη διαπλοκή - την έννοια και διάσταση της οποίας γνωρίζουν καλά κάμποσοι εξαιρετικοί νομικοί και πολιτικοί επιστήμονες μέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ - ή χρησιμοποιείς την διαπλοκή και τους διαύλους του πελατειασμού και παλαιοκομματισμού ή συντεχνιασμού ως δικούς σου πλέον φορείς εξουσίας.

Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή η κυβέρνηση της «τελευταίας ελπίδας» για εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση, θα μεταβληθεί σύντομα η ίδια σε κεντρικό στοιχείο της κρίσης και θα ρευστοποιηθεί! Αυτό ασφαλώς θα αποτελούσε μια δραματική εξέλιξη για την ελληνική κοινωνία και την εθνική μας οικονομία και μια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα της σύγχρονης ιδεολογίας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Η σημερινή Ευρωπαϊκή Αριστερά (όπως ενδεχομένως και η μεταμοντέρνα κοινωνική δεξιά  - το ζήτημα σε ό, τι την αφορά δεν το έχω μελετήσει καλά) παίζει ουσιαστικά το χαρτί που δοκίμασε η ευρωπαϊκή μη-επαναστατική αριστερά του Μεσοπολέμου. Εκείνη δεν απέτυχε επειδή προδόθηκε ή υπονομεύτηκε από τον σταλινισμό και την εξωτερική πολιτική του Στάλιν, αλλά κυρίως επειδή παραδόθηκε/συμβιβάστηκε στους/με τους πακτωμένους θεσμούς πατρωνίας, ενώ επιχείρησε δειλά-δειλά να συμμαχήσει με διαπλεκόμενα συμφέροντα της εποχής.

Η σημερινή μη-επαναστατική αριστερά στην Ελλάδα, παραδόξως, δεν θα κριθεί από την μάχη με τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς, αλλά στη μάχη με την ιδεολογία της διαπλοκής! Το επισημαίνω σαφώς και εντίμως, παρά τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ. Όχι, δεν υποστηρίζω ασφαλώς το σημερινό διακυβερνητικό και ιδεολογικό μόρφωμα της ΕΕ και νομίζω πως ακόμη και ο περιστασιακός ή «επιπόλαιος» αναγνώστης των σημειωμάτων μου το γνωρίζει! Υποστηρίζω την σοσιαλιστική και ταυτόχρονα δημοκρατική μεταμόρφωση της ΕΕ σε παγκόσμιο πόλο εναλλακτικής ηγεμονίας και ήπιων πολιτικών. Και προϋπόθεση αυτού είναι τα περιφερειακά, εθνικά-μετα-αστικά καθεστώτα στην Ευρώπη να απελευθερωθούν από την διαπλοκή της πολιτικής με την επιχειρηματικότητα, τον συντεχνιασμό, όπως και από την νεοφιλελεύθερη χυδαιότητα της διαλογικής «μετάλλαξης» της κοινωνικότητας σε επιχειρηματικότητα!

Εάν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιδείξει εμπράκτως ειλικρινή βούληση να συγκρουστεί δυναμικά και θεσμικά «καλο-οργανωμένα» με την διαπλοκή και το πελατειακό κράτος, για την θεμελίωση ενός κράτους δικαίου και καθολικής ευημερίας, εγώ προσωπικά θα την (υπο)στηρίξω πάση θυσία, παρά τις προχειρότητες και αντινομίες που εκδηλώνονται κατά την τρέχουσα διαπραγμάτευση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν όχι θα υπάρξει «διάσταση»!

Ο όρος συναγωνιστικής υποστήριξης προς τη Νέα Κυβέρνηση είναι ένας και μοναδικός, όπως είναι μοναδική και η ευκαιρία για μια Νέα Δημοκρατική και Κοινωνική Μεταπολίτευση με ουσιώδη παραγωγική ανασυγκρότηση: ανένδοτος και ανυπόκριτος αγώνας κατά της ιδεολογίας της διαπλοκής και κατά της πολιτικής πρακτικής του ελληνικού κράτους πατρωνίας.   

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.