«Με τις τιμές που μας έδωσαν εγώ θα έβγαζα 2.000 ευρώ την ημέρα, τη στιγμή που δεν είχα να αγοράσω ψωμί για την οικογένειά μου. Αλλά αντιστάθηκα, όχι μόνο εγώ, όλοι οι 33 δασεργάτες της Μ. Παναγίας και οι υπόλοιποι δασεργάτες της Ενώσεως Δασικών Συνεταιρισμών Αρναίας. Όχι όλοι όμως, μεμονωμένα άτομα πήγαν…»
Το βίντεο αφιερώνεται σε αυτούς που «πήγαν», και που τώρα διαλαλούν: «Θα δώσουμε και τις ζωές μας γιατί οι Σκουριές είναι το σπίτι μας» και «Τα δάση μας θα τα προστατεύσουμε εμείς».
Διερωτώμαστε πότε απέκτησαν νέο νόημα οι λέξεις… Αν αυτό που αποκαλούν «σπίτι τους» αξίζει γι” αυτούς μόνο όσο τα λεφτά που θα βγάλουν γκρεμίζοντάς το, τοτέ ναι, οι Σκουριές είναι «το σπίτι τους». Γιατί αυτό που κάνει το «Σωματείο Σκουριές 2012″ δεν είναι η προσεκτική και ελεγχόμενη υλοτομία που ανανεώνει το δάσος, για την οποία μιλάει ο πραγματικός δασεργάτης κ. Κυργιανός. Μία σφαγή είναι. Μια ανελέητη και αδιάκριτη σφαγή των δέντρων για να έρθουν μετά οι μπουλντόζες της εταιρείας και να βγάλουν και τις ρίζες. Με αυτόν τον τρόπο έχουν ήδη αφανίσει περίπου 1.500 στρέμματα από το «σπίτι τους», εισπράττοντας τα αργύρια.
Και συνεχίζουν: «Εμείς δώσαμε μάχες για αυτά τα δάση, που μας παρέδωσαν οι πατεράδες μας και θα παραδώσουμε με καμάρι στα εγγόνια μας. Αυτά τα δάση θα τα σώσουμε εμείς»! Είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε νέους ορισμούς… και για τη λέξη «σώζω» και για τη λέξη «παραδίδω» και για το «καμάρι» και για πολλές άλλες από αυτές που συχνά ακούμε από τα χείλη τους τις τελευταίες μέρες. Γιατί όταν τελειώσουν αυτοί με το «σπίτι τους» δεν θα υπάρχει πια τίποτα να παραδώσουν και τίποτα να σωθεί.
Η φωτογραφία του κ. Κυργιανού είναι από την ταινία ντοκυμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «Χρυσός στα Χρόνια της Κρίσης, Μέρος Β': Ο Θησαυρός της Κασσάνδρας».
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.