Ιστορική έρευνα αντί Εξεταστικής για το πώς μπήκαμε στο ευρώ μέχρι το πώς πτωχεύσαμε και πορευόμαστε χρεοκοπημένοι εντός του ευρώ!

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Διαφωνώ, αναγνώστη μου, με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να προχωρήσει στην κατάθεση πρότασης για την σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα μνημόνια, διερευνώντας «την χρονική περίοδο από τον Οκτώβριο 2009 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015».

Εδώ υπάρχει ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα στο οποίο πρέπει να πάρουν θέση όλοι οι έλληνες και πρωτίστως όσοι αγωνιστήκαμε εμπράκτως και ανένδοτα για την αποφυγή της διαδικασίας συντεταγμένης πτώχευσης με δραστική εσωτερική υποτίμηση και θέσπιση του «ατομικού μηχανισμού» με τις κατάπτυστες Δανεικές Συμβάσεις και τα αντιδημοκρατικά και αντικανονικά, με όρους ευρωπαϊκής νομιμότητας, μνημόνια.

Προσωπικά, διαφωνώ απολύτως με την λειτουργική σκοπιμότητα και την  πολιτικότητα του κειμένου της πρότασης για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής «για την υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς των Μνημονίων και της επιτήρησης και για κάθε άλλο ζήτημα που σχετίζεται με την εφαρμογή και την υλοποίηση των Μνημονίων [που] πρέπει να διερευνήσει τα ζητήματα που ανέκυψαν κατά την χρονική περίοδο από τον Οκτώβριο 2009 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 και να αποδώσει τις ευθύνες που αναλογούν στους πολιτικούς πρωταγωνιστές της περιόδου οι οποίοι αποφάσισαν την είσοδο της χώρας στο καθεστώς της μνημονιακής επιτροπείας και υλοποίησαν συγκεκριμένες πολιτικές οι οποίες έβλαψαν το δημόσιο συμφέρον, ζημίωσαν το Ελληνικό Δημόσιο και την οικονομία της χώρας και θυματοποίησαν τον ελληνικό λαό» - όπως ακριβώς αναφέρεται στην πρόταση που κατατέθηκε στην πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου από το γραμματέα της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστο Μαντά.

Η σκοπιμότητα έχει δύο διαστάσεις: Η μια είναι καιροσκοπική και αφορά στην διασκέδαση των αιτίων και του αιτιατού μηχανισμού που οδήγησαν στην ανατροπή του δόγματος «χώρες του ευρώ δεν πτωχεύουν ποτέ», ενώ η άλλη αποτελεί προδήλως επιχείρηση διασκέδασης του πολιτικού αδιεξόδου που αντιμετωπίζει η σημερινή κυβέρνηση, ενώπιον της άκαμπτης στάσης των θεσμών της τρόικας και της δύσπιστης έως εχθρικής συμπεριφοράς των συντηρητικών και νεοσυντηρητικών κυβερνήσεων των εταίρων μας προς την νέα, αριστερού χαρακτήρα ελληνική κυβέρνηση. Η πρωτοβουλία αυτή της συμπολίτευσης αποτελεί κραυγαλέο λαϊκισμό που ενδυναμώνει την θυματοποιητική αφήγηση στον κυρίαρχο πολιτικό λόγο της Ελλάδας και έτσι δεν μπορεί παρά να με έχει «απέναντι»!    

Πολιτικώς η «πρόταση» βρίσκεται κυριολεκτικώς στο αέρα, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει την γενεαλογία και αρχαιολογίας της «τάξης των πραγμάτων» για την Ελλάδα, την οποία αποκρυστάλλωσε θεσμικά και μάλλον τραγικά το καθεστώς της συντεταγμένης πτώχευσης την περίοδο από τον Οκτώβριο 2009 έως τον Μάιο 2010 με την υπογραφή της πρώτης Δανειακής Σύμβασης. Η «πρόταση» αυτή βασίζεται εξαρχής σε ένα «πέπλο άγνοιας» σε ό, τι αφορά στο καθεστώς διαμόρφωσης των αντικειμενικών πολιτικών και οικονομικών συνθηκών - αλλά επιπλέον και στο καθεστώς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης - που οδήγησαν στην παραποίηση στοιχείων για το έλλειμμα του έτους 2009, την κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών ομολόγων, καθώς και στις απολύτως επιζήμιες για το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον συμπεριφορές της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ και των αποφάσεων της τότε κυβέρνησης, υπό την κοινοβουλευτική κάλυψη κρίσιμου, για την πολιτική νομιμοποίηση, μέρους εκ των δεξιών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών.

Με την έννοια αυτή το κείμενο της πρότασης των 162 βουλευτών των ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, αποτελεί έναν σαφή νομικισμό και όχι μια αυθεντική νομική μορφή. Έχει ασθενή νομική δομή, επειδή πηγάζει από το «πέπλο άγνοιας» των πολιτικών σχέσεων, κοινωνικών (ανα)παραστάσεων, προσδοκιών και προσβλέψεων, όπως και των γενικών οικονομικών συνθηκών και σχέσεων (εντός και εκτός της Ελλάδας) που οδήγησαν στις δραματικές και εν τέλει τραγικές αποφάσεις για συντεταγμένη χρεοκοπία, υπό την επιτροπεία της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, εντός της ζώνης του ευρώ.

Αν δεν σε ενδιαφέρει να ερευνήσεις το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο των μεθοδεύσεων και πρωτοβουλιών για την λήψη μιας πολιτικής απόφασης, ουσιαστικά δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις την ιστορία αυτής της απόφασης. Και αν δεν σε ενδιαφέρει η πραγματική ιστορία που οδήγησε σε αυτήν και όχι σε μια άλλη απόφαση, αλλά αναζητείς απλώς ενόχους που εμπλέκονται στην μεθοδολογία μιας απόφασης, που ασφαλώς περιέχει ένα σκοπό, μια στρατηγική και ένα πρόγραμμα, επιδίδεσαι σε ένα «κυνήγι μαγισσών»!  

Με μια κουβέντα ενώ συμφωνώ γενικά με τον κ. Δ. Παπαδημούλη που λέει «η Εξεταστική επιτροπή να ψάξει όχι μόνο την υπογραφή των Μνημονίων, αλλά και την "ρίζα". Πώς φτάσαμε εκεί; […] Η δεκαετία 2000-2009, ΠαΣοΚ-ΝΔ, με τη δημοσιονομική ασωτία, τα σκάνδαλα, τα ελλείμματα και την δημιουργική λογιστική, διευκόλυνε τα μνημόνια», Εξοπλισμοί, "2004", πάρτι δαπανών...», θα προτιμούσα το έργο αυτό να αναλάβει μια ανεξάρτητη, διεπιστημονική επιτροπή κύρους, αποτελούμενη από ιστορικούς, πολιτικούς επιστήμονες, κοινωνιολόγους και οικονομολόγους και όχι βουλευτές!

Μια τέτοια διερεύνηση δεν είναι υπόθεση μιας «Εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής», η οποία μάλιστα φροντίζει να κρυφτεί πίσω από ένα «πέπλο άγνοιας» των «πραγμάτων» που οδήγησαν σε μια συγκεκριμένη, επιζήμια έως τραγική προφανώς, κυβερνητική και κοινοβουλευτική στάση και συμπεριφορά!

Αντί για την σύσταση μιας ειδικής επιτροπής από βουλευτές τους οποίους διορίζει η Βουλή, θα προτιμούσα την σύσταση μιας «ειδικής διεπιστημονικής επιτροπής», όπως την περιέγραψα πιο πάνω, πάλι  με απόφαση και υπό την αιγίδα και ευθύνη της Βουλής, για να διερευνήσει με επιστημονικούς / ιστορικούς όρους πώς φτάσαμε στην σκανδαλώδη υπογραφή της πρώτης Δανειακής Σύμβασης, και πώς το σκάνδαλο βάθυνε και διευρύνθηκε με την υπογραφή της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης για να ακολουθήσουν: (α) η σουπερ-σκανδαλώδης αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με την απομείωση - μεταξύ άλλων - των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και την οικονομική καταστροφή των μικροομολογιούχων, και (β) η άκρως σκανδαλώδης διαδικασία αναδιάρθρωσης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Πιστεύω πως μόνον μια σοβαρή και διεπιστημονικώς καλοδομημένη ιστορική έρευνα με ευθύνη - και ηθική, διοικητική και οικονομική υποστήριξη - της Βουλής των Ελλήνων και επιπλέον (ιδανικά) του Ευρωκοινοβουλίου, θα μπορούσε να καταλήξει με απροκατάληπτο τρόπο σε συμπεράσματα τα οποία θα μπορούσε να αξιοποιήσει καί μια ειδική επιτροπή της Βουλής σε δεύτερο στάδιο. Προφανώς η ιστορική έρευνα θα πρέπει να ξεκινά από την διαδικασία ένταξης της χώρας μας στο Ευρώ, δηλαδή λίγο πριν την ανατολή της τρίτης χιλιετηρίδας!...    

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.