Πάει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο! Όταν πέθανε ο Τζωρτζ Όργουελ (:Eric Arthur Blair) η σκυτάλη της πολιτικής διαπραγμάτευσης των «μικρών αληθειών» στην καθημερινότητα πέρασε στον Εντουάρντο Γκαλεάνο! Τώρα που πέθανε και αυτός, ποιος άραγε θα «εκπροσωπήσει» τους αφηγητές της πολιτικότητας, που αποκρυσταλλώνεται ως η μικρή αλήθεια μας – η αλήθεια των μικρών πραγμάτων της καθημερινότητάς μας, κόντρα στις μεγάλες αλήθειες (ιδεολογίες) που αναφέρονται στις μάζες ή στην αγορά;
Δεν γνωρίζω! Αυτό που υποψιάζομαι είναι πως χωρίς τον Όργουελ και τον Γκαλεάνο στο μυαλό σου, οι αντιστάσεις σου προς τον νέο (πολιτικό) ολοκληρωτισμό του «τρίτου φύλου» θα είναι μικρές. Το «τρίτο φύλο» είναι η νέα, μεταμοντέρνα, ατομική πολιτική ταυτότητα στον σύγχρονο κόσμο μας, που δομείται στο πλαίσιο της αποϊδεολογικοποίησης και αποπολιτικοποίησης του σύγχρονου αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού. Δες «Το Ποτάμι» στην Ελλάδα για να καταλάβεις τι εννοώ, έστω ως γενική πολιτική εικόνα!
Ο γνήσιος δημοσιογράφος Γκαλεάνο, μετά τον ομότεχνό του Όργουελ, διαβλέποντας το τέλος των ιδεολογιών, μετά το τέλος των θρησκευτικών δογμάτων (: των μεγάλων αληθειών της ανθρωπότητας), εξαιτίας της τάσης αυτοακύρωσής τους στο βαθμό που ολοκληρώνονταν ως πολιτική/γραφειοκρατική πρακτική, βουλιάζοντας στην διαλεκτική τους αντίφαση, πρότεινε να ενσκήψουμε στις μικρές αλήθειες του ηγεμονισμού της καθημερινότητας, επινοώντας το μέλλον μας, στη βάση της δημιουργικής /ερωτικής σύμπραξης του άνδρα με τη γυναίκα και αντίστροφα, αντί να το αποδεχτούμε (το μέλλον) ως αντικειμενικό, ουδέτερο, αναπόφευκτο, μονόδρομο, παραδεισένιο ή μίζερο και βασανιστικό, μη-συγκρουσιακό, αταξικό - ως εναρμονισμό του αρσενικού με το θηλυκό στο ίδιο και το αυτό σώμα, ως τρίτο φύλο!
Και οι δύο αυτές μεγάλες μορφές στην δόμηση συγκεκριμένης (: συναισθηματική ευφυΐα), αντί αφηρημένης (: ιδεολογικής) αριστερής συνείδησης, ανέδειξαν το δημοκρατικό παράδοξο στην καθημερινότητα: την αντίφαση μεταξύ ισότητας και ελευθερίας στην πράξη και πρότειναν την επανασύνδεση της ηθικής με την πολιτική υπό το πνεύμα «όλοι είμαστε εσύ… αποκλεισμένε»!
Και οι δύο διέκριναν το μεγαλείο των μικρών καθημερινών γεγονότων και των ανώνυμων ανθρώπων που κάνουν σπουδαίες πράξεις ως άνδρες και γυναίκες, που δεν υποτάσσονται σε μια θυματοποιητική αφήγηση για την ζωή τους: για να παρηγορηθούν, για να διασκεδάσουν εγκλήματα και ενοχές, για να δικαιολογήσουν ηγεμονισμούς, για να λυτρωθούν από τον ίδιο τους τον εαυτό, για να υπάρξουν ως προνομιούχοι-δικαιούχοι του μέλλοντος μια και λογίζονται ως θύματα του παρόντος!
Η Ιστορία δεν μπορεί να υπακούει σε σχέδια! Αν υπακούει πρόκειται για την προαναγγελία κάποιου ολοκληρωτισμού με την επίκληση κάποιας μεγάλης αλήθειας! Πρόκειται για την αλήθεια του πολιτικού που μισεί την πολιτική ή τους επιχειρηματία που μισεί την ίδια του την επιχείρηση. Και οι δυο αυτοί κατασκευάζουν μια ιεραρχία για την διασφάλισή τους που τρομάζει με το αναφερόμενο μέγεθός της τον πολίτη, ο οποίος έτσι νοιώθει μόνος και ανήμπορος, παραδομένος στην μηχανή - στην κάθε μηχανή, σε κάθε σύστημα ιεραρχίας, σε κάθε μορφή ηγεμονισμού, που είναι διαδικασία την οποία εσύ ο πολίτης εκλαμβάνεις ως κατάσταση!
«Οι «μηχανές» είναι αθώες. Αλλού είναι το πρόβλημα: όλο και περισσότερο μετατρεπόμαστε σε μηχανές των μηχανών μας, σε εργαλεία των εργαλείων μας. Οι μηχανές που γεννήθηκαν στην υπηρεσία του ανθρώπου τελικά βάζουν τον άνθρωπο στην υπηρεσία τους», λέει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο και εγώ σου λέω πως αυτό είναι η διαδικασία που σε μετατρέπει σε τρίτο φύλο, ασχέτως αν νομίζεις πως έτσι γίνεσαι «πολύ άνδρας» ή «πολύ γυναίκα»! Αυτό τείνει στον ολοκληρωτισμό, σε μια on-off κοινωνία, «αλλοστερικής ρύθμισης», όπου η ρύθμιση της δραστικότητας των κινημάτων, προκύπτει από τη δέσμευση του ρυθμιστικού κόμματος σε οποιαδήποτε άλλη θέση πλην του ενεργού κέντρου των ίδιων των κινημάτων! Γιατί; Διότι, όπως έδειξε ο Τζωρτζ Όργουελ στο βιβλίο του «Homage to Catalonia (Φόρος τιμής στην Καταλωνία, 1938)», η κομματική σκοπιμότητα βρίσκεται πάντα σε αντίθεση με την κοινωνική αναγκαιότητα, μια και η γραφειοκρατία επιχειρεί να καθυποτάξει την αμφισβήτηση (της) από την ίδια την πράξη της αλλαγής, από την ίδια την δράση των αγωνιστών.
Έχει δίκιο ο Εντουάρντο Γκαλεάνο όταν ισχυρίζεται πως «η Αριστερά είναι το πανεπιστήμιο της Δεξιάς», μόνον που από αυτό το «πανεπιστήμιο» παράγεται πλέον κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα ένα πολιτικό υβρίδιο με την μορφή του τρίτου φίλου! Δεν έχω λύση! Λύση έχει η βιοοικονομία και η βιοπολιτική που διαπερνούν την συναισθηματική ευφυΐα τόσο του έντιμου Όργουελ, όσο και του έντιμου Γκαλεάνο για να επαναφέρουν τον άνδρα και την γυναίκα στον κόσμο των πολιτικών και της γλώσσας των πολιτικών ως ερώτα και πάθος για τον Άλλον και όχι ως τρίτο φίλο, το οποίο μέσω του επίπεδου κόσμου της ολοκληρωτικής αγοράς δοξάζεται ως τελειότητα, αρμονία, πληρότητα και υπέρβαση του πολιτικώς αγωνιστικού χαρακτήρα των κοινωνιών.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.