Σας παραθέτω ένα απόσπασμα του Καζαντζάκη με σχετική ανάλυση, που κατά την άποψή μου δίδει απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα της ανθρωπότητας για τον Θεό, τον εγωισμό και το αντίδοτο του, την αγάπη.

Όπου και να κοιτάξεις είναι ο Θεός, ο εγωισμός και η αλαζονεία μας τυφλώνει δεν μας αφήνει να τον δούμε.

Η αγάπη σε οδηγεί στην ταπεινότητα, η οποία με τη σειρά της σε βοηθά να ξεπεράσεις την έλξη της βαρύτητας, να ξεπεράσεις το «εγώ» σου, να ξεπεράσεις το προπατορικό αμάρτημα, να γίνεις ο «Άνω θρώσκων»

Εισερχόμενος ο ερευνητής στο εργαστήριο της φύσης, εφόσον έχει την απαραίτητη φιλοσοφική παιδεία, θα αντιληφθεί ότι συμπεριφέρεται σαν ταύρος που εισβάλλει σε ένα υαλοπωλείο.

Ο ιδρυτής της GOOGLE λέγει ότι το 2029 ο άνθρωπος θα γίνει αθάνατος. Προφανώς με κάποιο πρόγραμμα, θα διορθώνεται πλήρως το DNA σου, θα αναζωογονούνται τα κύτταρά σου και θα αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά τα ατυχήματα.

Πιθανό με την κλωνοποίηση, σε περίπτωση μεγάλου ατυχήματος, να αναπαράγεται το σώμα (Hardware) και να το φορτίζουν με το συμβατό λογισμικό, ώστε να έχεις τις γνώσεις που μπορείς να επεξεργασθείς. Όμως μεταξύ σώματος και μυαλού υπάρχει η ψυχή, μία ψυχή που αλληλεπιδρά με τα παραπάνω, μία ψυχή που η επίγεια ανάταση της όταν είναι τόσο υψηλή, σε οδηγεί σε μια άλλη μορφή ύπαρξης.

Ορισμένοι άνθρωποι ευλογημένοι, ταπεινοί έχουν αντιληφθεί την ύπαρξη του θεού, ο κόσμος τους δεν έχει σχέση με την ύλη. Μερικοί από αυτούς αντιλαμβάνονται την αιωνιότητα, αντιλαμβάνονται την  τέταρτη διάσταση, τον συμπαντικό χωρόχρονο. 

Για να φτάσεις στο επίπεδο αυτό χρειάζεται να στηριχθείς στους πυλώνες της Αγάπης και της Ελευθερίας, που δυστυχώς τα υπάρχοντα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα συνεπικουρούμενα από τα ΜΜΕ σου αποκρύπτουν.

            Η αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι πάντα επίκαιρη, η πίστη και η ελπίδα συνυπάρχουν στην θετική αύρα που χαρακτηρίζει τους ευλογημένους ανθρώπους.

Δεν  είναι ποτέ αργά να γίνουμε καλύτεροι.

Στέργιος Σμυρλής

Νίκος Καζαντζάκης: Το μάθημα της πεταλούδας

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει..

Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου. Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό.. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου, τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει.

Μα δεν μπορούσε, μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να την βοηθήσω. Του κάκου, είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο και τώρα πια ήταν αργά. Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη,κουνήθηκε απελπισμένη και σε λίγο πέθανε στην παλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά..

Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους, έχεις χρέος ν’ ακολουθείς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.

Η μικρή ετούτη πεταλούδα, που σκότωσα γιατί παραβιάστηκα να την αναστήσω, ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο. Κι έτσι μια πεταλούδα που πρόωρα πέθανε να βοηθήσει μιαν αδερφή της, μιαν ανθρώπινη ψυχή, να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες!

———————————————————————————————————-

Αναλυση

Ετσι λοιπον: Δεν ειμαστε εδω για να αλλαξουμε τον (απατηλο) κοσμο τουτο.  

Ολα στην ωρα τους γινονται οπως γινονται. Στα καθαρα ματια, ολα ειναι μυστηρια και παραδοξα. Αλλα και συμβολικα. Καλυτερα να ειμαστε θεατες παρα να επεμβαινουμε…  Ομως, οτι γινεται φαινεται να περιεχει καποιο μηνυμα για μας, εστω και συμβολικο (Και ευτυχως που οι ποιητες τα συνειδοποιητουν). Το κυριο μηνυμα με την πεταλουδα ειναι οτι συνηθως η επεμβαση του “Εγω” δεν μπορει να ειναι ευεργητικη για οτι γινεται.

Ας παρακαμψουμε λοιπον  to “Εγω” και να εστιασουμε την προσοχη μας προς τα μεσα (μηπως δεν υπαρχει ενας ολοκληρος κοσμος μεσα μας; Μηπως καποια αλλη πεταλουδα ζητα απελευθερωση;)

Ισως η πιο σημαντικη πραξη για μας να ειναι μια καιρια αποφαση: Μια ιδιαιτερη σταση, μια καθαρη και επιμονη διαθεση “Ταπεινοτητας” (Μια αποφυγη. Η αποδεσμευση απο το “Εγω”.  Δηλαδη μια αφαιρεση ενος εμποδιου).  Που ειναι και το ανωτερο βασικο μηνυμα τοσων πνευματικων διδασκαλων ανα τους αιωνες! 

Η εκπληρωση αυτης της παραδοξης καταστασης που λεγεται Ταπεινοτητα φαινεται να ειναι ο μονος αποδοτικος τροπος για να καθαρισει ο δρομος προς τη εμπειρια της θαυματουργικης “Αληθειας” (“Φωτος”, “Αγαπης”). Οτιδηποτε αλλο, στην εμπειρια της Ζωης, φαινεται να οδηγει σε εμπειρικα αδιεξοδα και ματαιοτητες.

Αυτην την Αληθεια φαινεται να συμβολιζει η επιτευξη της μεταμορφωσης του σκωλικα και του τελικου πεταγματος της πεταλουδας.  Μονο η επεμβαση της “Υπεροψιας του Εγω” (η ψηλη σπουδαιοτητα της “ξεχωρης” υπαρξης) μπορει να διακοψει και τελικα να θανατωσει τη διεργασια της επιτευξης του ανωτερου σκοπου της Ζωης (που εδω συμβολιζεται με το απελευθερωτικο πεταγμα της πεταλουδας).

Στην παραδοξη αυτη εμπειρια που λεμε Ζωη, φαινεται οτι το μονο σημαντικο στοιχειο ειναι η τελικη εμπειρικη εμφανιση της συνειδησης της πνευματικης Αληθειας. Αυτο δεν ειναι απλα μια φιλοσοφικη θεση αλλα ετσι ειναι, γιατι Ειναι Ετσι… 

Δηλαδη, η“Αγαπη” σαν μια απεραντη Πνευματικη Θαλασσα Ενεργειας ειναι αυτη που Ειναι. Το ανθρωπινο μυαλο δεν διαθετει την ικανοτητα περαιτερω αναλυσης οταν κατι Ανωτερο (και απο φυση του παραδοξο) “Ειναι αυτο που Ειναι”!

Αν αυτο το Ανωτερο μιλουσε, θα ελεγε: “Ειμαι αυτο που Ειμαι.”  Στην ερωτηση: “Τι εισαι;” Θα ελεγε: “ΕΙΜΑΙ”. Και αυτο συνειδοποιειται και απολαμβανεται απο τον ανθρωπο μονο με τη διαθεση της Ταπεινοτητας. Και το μονο εμποδιο για το μεγαλο θαυμα ειναι μια αυταπατη: Το “Εγω”!   Αστειο και Κριμα δεν ειναι; 

Παραδειγμα:

Η Θαλασσα Αληθεια κυμματιζει και κανει πουμπουληθρες. Μια πολυχρωμη και γεματη με πολυ αερα πουμπουληθρα λεει “Εγω… η ξεχωρη υπαρξη” λες και η Θαλασσα δεν εχει τοση σημασια!  Οταν ομως η πουμπουληθρα σκασει, ο αερας (το Εγω) δεν ηταν κατι σαν μια αυταπατη; Βεβαια, η σταγονιτσα που περιεβαλλε τον αερα της πουμπουληθρας ενωνεται τελικα με την Ολοτητα, που παντα ηταν μια ολοτητα.

Διαλεξε: Εισαι η πουμπουληθρα η’  η Θαλασσα; Εισαι το “Εγω”  η’  η Ολοτητα;

Καλην απελευθερωση της πεταλουδας μεσα σου λοιπον!

Λευτερης.

Υ.Γ.  Ευχαριστιες στον μεγαλο Ν. Κ.