Στην ΕΕ θορυβούν και έτσι ακούγονται, ή καλύτερα θορυβούν για να ακούγονται, οι ελίτ και τα ΜΜΕ των πολιτικών ισχύος (power politics). Δηλαδή, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από λόγια, κουβέντες, φήμες, ειδήσεις και δήθεν ειδήσεις των διαμορφωτών ευρωπαϊκών αποφάσεων και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης βασισμένα στην απειλή χρήσης οικονομικής κυρίως δύναμης (economic power), έτσι ώστε να επηρεαστούν/καναλιζαριστούν οι ενέργειες και οι αποφάσεις συγκεκριμένων κυβερνήσεων προς μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση.
Διασπείρουν τον τρόμο σε επιμέρους ευρωπαϊκές κοινωνίες και κοινωνικές ομάδες για να εκμαιεύσουν βίαια και εν πολλοίς άκριτα μια θολή πολιτική νομιμοποίηση προς αυταρχικές αποφάσεις από κατατρομαγμένους εθνικούς-κυβερνήτες, κοινοβουλευτικούς και πολίτες!
Εμφατικό παράδειγμα χώρας που υφίσταται μια τέτοια συμπεριφορά είναι σήμερα, ασφαλώς, η Ελλάδα και πρωτίστως η εμφανιζόμενη σαν «απροσάρμοστη» νέα ελληνική κυβέρνηση.
Δεν θέλω εδώ να σε απασχολήσω με τα αίτια, την ιδεολογία, την δυναμική και τις πιθανές συνέπειες των «power politics» στο ελληνικό ζήτημα, στις οποίες αντιδρά θυμικά ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού - μάλλον το μεγαλύτερο σήμερα - αντιπροτείνοντας μια ελληνική συμπεριφορά που θα βασίζεται και αυτή σε πολιτικές ισχύος (οικονομικού, γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού χαρακτήρα). Το ζήτημα είναι ευρύ και ξεφεύγει από τον χώρο και τον σκοπό αυτού του σημειώματος.
Αυτό που θέλω να προσέξεις είναι πως αυτή η συμπεριφορά αποτελεί με επιστημονικούς όρους έναν σοβαρό αναχρονισμό, παραπέμποντας στη νεωτερικότητα, στις μοντέρνες πολιτικές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και στην Βεστφαλιανή μορφή κυριαρχίας που έχει ξεπεραστεί αντικειμενικά στη σημερινή ΕΕ και ουσιωδέστερα στην ευρωζώνη.
Η αντικειμενική, μετανεωτερική μορφή κυριαρχίας στη σημερινή ΕΕ αντιφάσκει έντονα με τις πολιτικές ισχύος όταν αναπτύσσονται μεταξύ χωρών-μελών της Ένωσης, ενώ οι «power politics», ως αναφερόμενη φιλοσοφία της κεντρικής δομής, αποτελούν σοβαρό παράγοντα υπονόμευσης της ίδιας της ΕΕ και διάλυσης της ευρωζώνης. Οι πολιτικές ισχύος δεν έχουν θέση στη σημερινή Ευρώπη - στο εσωτερικό της σημερινής Ευρώπης - όπου κρίσιμο μέρος της κρατικής κυριαρχίας έχει μεταφερθεί σε και ασκείται από ένα υπερεθνικό κέντρο, με μια αυστηρή διακυβερνητική και χαλαρή κοινοβουλευτική (: ευρωκοινοβούλιο) δομή. Αυτό δεν είναι κοινή άποψη, αλλά καλά θεμελιωμένη επιστημονική γνώμη/γνώση, την οποία δεν γνωρίζω κανέναν να μπορεί να αμφισβητήσει με την χρήση οποιασδήποτε πολιτικής μεθοδολογίας.
Παρόλα αυτά αν διαβάσεις τον ευρωπαϊκό Τύπο σε ό, τι αφορά στο ελληνικό ζήτημα της κρίσης στην ευρωζώνη θα παρατηρήσεις να βασιλεύουν προσεγγίσεις που βασίζονται σε - και αντανακλούν - πολιτικές ισχύος. Μα, δεν είναι πολιτική ισχύος αυτό που κάνει το Eurogroup και η ΕΚΤ εις βάρος της Ελλάδας αυτή την περίοδο; Είναι και παραείναι, αναγνώστη μου, αλλά με έναν στην ουσία ιδιόμορφο παραθεσμικό και αντικανονικό τρόπο που προσβάλει τις πολιτικές αρχές της ευρωζώνης και τη νομιμότητα στην ΕΕ. Η ιδιομορφία συνίσταται στο ότι στο εσωτερικό αυτού του οργάνου επικρατεί η πολιτικώς ορθή για την αρχιτεκτονική της ΕΕ φιλοσοφία των ήπιων πολιτικών (softpolitics), ενώ στο εξωτερικό του και αποκλειστικά/εξαιρετικά ως προς το ελληνικό ζήτημα το όργανο αυτό εμφανίζεται αντικανονικώς αντί για «Soft power», «Hard power», που χρησιμοποιώντας άλλους θεσμούς της ΕΕ επιχειρεί βίαια να καναλιζάρει, εκτρέποντάς το από την λαϊκή κυριαρχία, το εθνικό (ελληνικό) συμφέρον.
Έτσι φτάσαμε στο εξωφρενικό, το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας να μην θεωρείται ότι εκφράζεται από την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην χώρα αυτή, αλλά από την συμμόρφωση (: ικανότητα συμμόρφωσης) της ελληνικής κυβέρνησης στην μάλλον (σκοπίμως) αόριστη βούληση μιας «Hard power», του Eurogroup! Στο σημείο αυτό υπάρχει και μπόλικη φαρσοκωμωδία.Εξανίστανται κάμποσοι έλληνες για την «δημιουργική ασάφεια» των προτάσεων Βαρουφάκη, αλλά δεν ενοχλούνται από την πολιτική «δημιουργικής ασάφειας» που αναπτύσσει ως κανόνα στο εσωτερικό του το Eurogroup! Ο φουκαράς ο Βαρουφάκης δεν πρωτοτύπησε στο ζήτημα, απλώς προσαρμόστηκε στην πολιτική φιλοσοφία του Eurogroup, ενώ οι προηγούμενοι υπουργοί οικονομικών της Ελλάδας απλώς εκτελούσαν, ή παρίσταναν πως εκτελούν, πειθήνια τις εντολές του προεδρείου, δηλαδή την (hard) βούληση του κ. Σόϊμπλε!
Για να καταλήγουμε, σημείωσε την συνάρτηση: οι «soft politics», που θα έπρεπε σύμφωνα με την σημερινή πολιτική αρχιτεκτονική της ΕΕ να αποτελούν τον κανόνα λειτουργίας της, αναπτύσσονται ως πρόγραμμα μέσω της στρατηγικής της «δημιουργικής ασάφειας», ενώ οι «hard politics», που αντιφάσκουν με το διακυβερνητικό μοντέλο της ΕΕ, αναπτύσσονται ανελαστικώς, άκρως ηγεμονικά, δογματικώς, απειλητικώς και τιμωριτικώς ή ακόμη εκδικητικώς και εκκαθαριστικώς, στο πνεύμα της σεκιουριτοποίησης (securitization) – έννοια την οποία έχω εξηγήσει εδώ πολλές φορές και με την οποία δεν έχουν πρόβλημα οι δεξιοί της πατρίδας μας, όπως και οι φαιδροί κεντροαριστεροί!
Η σεκιουριτοποίηση είναι αυτή που παραπέμπει στις «hard politics» και στις «Hard powers», οι οποίες ωστόσο δεν έχουν καμία σχέση με την συντακτική μορφή της ΕΕ! ‘Έλα όμως που αυτό δυσκολεύεται να καταλάβει ο δεξιός, όπως και ο αριστερός στην Ελλάδα, επειδή έμαθαν να ερμηνεύουν τον κόσμο στο επίπεδο των «hard politics»!... Και εκεί που άρχισαν να προσεγγίζουν κάποιοι από αυτούς δειλά-δειλά τις «soft politics» έρχεται η αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος από θεσμικούς αξιωματούχους και λαϊκιστές, σοβαροφανείς δημοσιογραφίσκους να τους… επαναφέρει στην τάξη του πολέμου και της παραδοσιακής γεωπολιτικής, δηλαδή στην τάξη πραγμάτων των «hard politics», χωρίς στην περίπτωση μας την ύπαρξη θεσμικά συγκροτημένων και πολιτικά νομιμοποιημένων στο εσωτερικό της ΕΕ «Hard powers»!!!
Το παράδοξο επισημαίνω, την τραγική αντίφαση δείχνω, την οποία προφανώς καταλαβαίνει η σχετικά νέα συνάδελφός μου, ύπατη εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής, Φεντερίκα Μογκερίνι η οποία λέει: «Η Ευρώπη οφείλει να επιδείξει ευελιξία στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης χρέους όχι μόνο από αίσθημα αλληλεγγύης, αλλά και για την υπεράσπιση του κοινού συμφέροντος»!
Τι να πει η γυναίκα; Την θεσμική μορφή της ΕΕ υπερασπίζεται σε αντίθεση με την παραθεσμική και αντιθεσμική συμπεριφορά πολλών άλλων αξιωματούχων της Ένωσης και κυρίως κάμποσων «σαλεμένων» στην ευρωζώνη! Και όποιος υπερασπίζεται την κανονικότητα και την νομιμότητα στην ΕΕ δεν σημαίνει πως δεν επιθυμεί την αλλαγή, την μεταμόρφωση της ΕΕ σε δημοκρατική, αποκεντρωμένη ομοσπονδία. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο: οι πολεμοχαρείς, κινδυνολόγοι και χαοτικολόγοι των «hard politics» είναι αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει η ΕΕ, ή απλώς δεν πιστεύουν στην πολιτική εξέλιξη χωρίς την μεσολάβηση κάποιος πολύ hard ηγεμονίας, δηλαδή κάποιας μορφής δικτατορίας!
Ευρωπαϊκή Ευελιξία σημαίνει: άσε τα πράγματα να συμβαίνουν και μην τα ωθείς διαρκώς σε τεχνητά ασφαλώς αδιέξοδα για να επιβάλεις στο τέλος αυταρχικές λύσεις. Ευρωπαϊκή Ευελιξία, αναγνώστη μου, σημαίνει κυριαρχία των «soft politics». Μόνον αυτές μπορούν να προωθήσουν την ενότητα των ευρωπαϊκών λαών μέσα στην διαφορετικότητά τους και την αναγκαία κοινωνική σύγκληση, για να μην υπάρξει εκρηκτική διάλυση και γενικευμένη καταστροφή της μεταδιπολικής Ευρώπης…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.