Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *
Ο λογαριασμός έγινε: Δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για την αποζημίωση της Ελλάδας από ένα Grexit και δεν μπορεί να υπάρξουν αρκετά μέτρα για την αποζημίωση της Γερμανίας από την αποφυγή του Grexit! Άρα, το Grexit από πολιτικό αφήγημα σεκιουριτοποίησης, στη βάση ζωτικής απειλής είτε για την Ελλάδα, είτε για την Ευρωζώνη, μετατρέπεται σε ένα ακαδημαϊκό αφήγημα - από ένα υστερικό που υπήρξε μέχρι σήμερα.
Η υπό μετασχηματισμό οικονομική δομή ορίζει την ανάγκη και τις ανταγωνιστικές πολιτικές σχέσεις, με την μορφή μιας προσβλητικής γλώσσας και αναδιαμορφώνει διαρκώς την σχέση σημαίνοντος-σημαινομένου. Και η υποταγή στην αντικειμενικότητα της ισχυρότατης χρηματοπιστωτικής δομής, που συνδέει την Ελληνική οικονομία με την γερμανική και τις υπόλοιπες της ευρωζώνης είναι αυτή που μετατρέπει το Grexit από απειλή - ως ηγεμονικό στοιχείο μιας αφήγησης υστερικού χαρακτήρα - σε κυριαρχικό σημείο αναφοράς μιας κατάστασης ισορροπίας, που εντάσσεται πλέον σε μια ακαδημαϊκή αφήγηση.
Τώρα το Grexit αποφορτίζεται συναισθηματικά, χάνει τα οποία ηθικά του χαρακτηριστικά και μετατρέπεται σε μια υποστηρικτική της ευρωπαϊκής πολιτικής δομής (: political power structure) αφήγηση, που αποκρυσταλλώνει την νέα σχέση ηγεμονίας (ιεραρχίας και κατανομής έργου), η οποία οικοδομείται στην βάση της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης. Με την έννοια αυτή, το ακαδημαϊκό πλέον αφήγημα «Grexit» ωθεί τις ευρωπαϊκές πολιτικές σε μια ολοκληρωμένη οικονομική ένωση, νομιμοποιώντας μέτρα εκτάκτου ανάγκης που θα αναμορφώσουν καταρχήν το γενικό καθεστώς χρέους στην Ευρωζώνη.
Με μια κουβέντα το ακαδημαϊκό πλέον - στη θέση του υστερικού - αφήγημα «Grexit» έρχεται να νομιμοποιήσει πολιτικά την ρύθμιση του ελληνικού χρέους, θέτοντας τις βάσεις για την πολιτική νομιμοποίηση μιας γενικότερης ρύθμισης των ευρωπαϊκών χρεών, που θα μεταβάλει ασφαλώς το οικονομικό πρότυπο ηγεμονίας στην Ευρώπη, αναδιαρθρώνοντας στην πραγματικότητα το ευρωπαϊκό καθεστώς κατανομής έργου (: ανακατανομή εξουσιών) από την εθνική σε μια περιφερειακή βάση (: Regional policy σε μια αυστηρά εξαναγκαστική βάση).
Και ποιο είναι το «κόλπο», ο μηχανισμός αν θες, αυτής της ευρωπαϊκής μεταμόρφωσης με «masterpoint» το Grexit; Σε παραπέμπω στον Ζακ Λακάν, ο οποίος σωστά ισχυρίζεται πως η διαλεκτική του Hegel - η οποία ταλαιπωρεί σήμερα την σχέση ευρωπαϊκών θεσμών και κυβερνήσεων από την μια πλευρά με την κυβέρνηση Τσίπρα, από την άλλη - επιλύεται όταν το ον δεν αναγνωρίζει στον άλλο παρά τον εαυτό του και ο άλλος αναγνωρίζεται στον πλησίον του. Τότε πια δεν υπάρχει θέση αφέντη. Ο δούλος παύει να είναι δούλος από τη στιγμή που αναγνωρίζει τον εαυτό του σ’ εκείνον τον άλλο στον οποίο υποτασσόταν.
Φοβάμαι πως κατάλαβες τι υπαινίσσομαι! Φοβάμαι πως σημειώνω εδώ κάτι περισσότερο «καθαρά» από ότι είχα σκοπό! Γιατί δεν το λέω καθαρά; Γιατί δεν λέω πως το αφήγημα «Grexit» αλλάζει πλέον μορφή και μεταβάλλεται σε ενοποιητικό στοιχείο που γεφυρώνει τις αντιθέσεις της γερμανικής κυβέρνησης με την ελληνική; Επειδή αν το έλεγε έτσι θα μιλούσα για την ενσωμάτωση της αριστεράς στον ευρωπαϊκό συντηρητισμό… πράγμα που θα ήταν αφάνταστα απλοϊκό και βλακώδες.
Η ακαδημαϊκοποίηση του Grexit, πράγματι εντάσσει την ευρωπαϊκή αριστερά στις ευρωπαϊκές πολιτικές - αποτελώντας κατά ένα ειρωνικό τρόπο αντί για «έξοδο», «είσοδο» των αριστερών στον σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών πολιτικών - μόνον που αυτό δεν γίνεται με την ενσωμάτωση της αριστεράς στην ευρωπαϊκή δεξιά, αλλά με την διαμόρφωση μιας άλλης γλώσσας, μιας νέας και σε μεγάλο βαθμό κοινής ευρωπαϊκής αφηγηματικής δομής που προκύπτει αυτή την περίοδο αλληλεπιδραστικά!
Ουσιαστικά πρόκειται για μια άλλη, καινούργια πολιτική γλώσσα που γεννιέται αυτή την περίοδο στη βάση της αφηγηματικής μεταμόρφωσης του Grexit, για να περάσουμε από τις ευρωπαϊκές πολιτικές στην ευρωπαϊκή πολιτική και από την κοινή νομισματική πολιτική σε μια κοινή οικονομική πολιτική. Αυτό δεν θα γίνει δίχως συγκρούσεις και δραματικές πολιτικές αντιθέσεις! «Ευρωπαϊκή πολιτική» δεν σημαίνει επίλυση των ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων, αλλά άλλη βάση άρθρωσης αυτών των αντιθέσεων και άλλη μορφή διάρθρωσης της ευρωπαϊκής κοινωνικής στρωματοποίησης.
Με αυτή την έννοια το Grexit μετατρέπεται σε κινητήρια δύναμη της ευρωπαϊκής ιστορίας. Μην γελάς …αν και δεν ξέρω πώς θα μπορούσες να αποφύγεις το ειρωνικό χαμόγελο: Ναι, ο Σόϊμπλε χρειαζόταν τον Βαρουφάκη του και ο Βαρουφάκης τον Σόϊμπλέ του για να ωριμάσει η πολιτική αναγκαιότητα της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Και ο λαός, πού είναι ο λαός; Κάτω στους πρόποδες του Όρους, περιμένοντας κάποιον Μωυσή να εμφανιστεί και να τον σώσει! Ναι, αλλά αυτός ο άτιμος σαν φτάσει στον λαό θα κουβαλά μαζί του «τις Δέκα Εντολές» και τότε φίλε μου θα καταλάβεις πως έχεις χάσει ως λαός την διαπραγματευτική σου θέση! Τι θα μπορούσες να διαπραγματευτείς με τον Μωυσή όταν (σου) παραδίδει τις Δέκα Εντολές!...
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.