Ειλικρινής και έντιμη υπήρξε η Κριστίν Λαγκάρντ επισημαίνοντας πως θα πρέπει να υπάρξει μια «ολοκληρωμένη προσέγγιση» στο ζήτημα της αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης, που ασφαλώς συνεχίζει να αποτελεί κορυφαία έκφραση του δομικού προβλήματος της ευρωζώνης. «Δεν υπάρχει γρήγορη και βρώμικη λύση», είπε η κυρία Λαγκάρντ, εννοώντας ασφαλώς πως δεν θα πρέπει να υπάρξει τέτοια λύση, ή πως μια βεβιασμένη λύση στη σημερινή αποπνικτική για την Ελλάδα συγκυρία θα είναι αναμφίβολα μια βρώμικη λύση.
Ποιος «δικαιώνει» αυτή την άποψη; Μα, η ιστορία της σύγχρονης ελληνικής κρίσης/τραγωδίας! Ο Γιώργος Παπανδρέου, υποστηριζόμενος από το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής και πολιτικής ελίτ της χώρας μας, με τα ΜΜΕ της διαπλοκής να υπερθεματίζουν σε σημείο αηδίας, οδηγήθηκε σε μια βεβιασμένη λύση της τεχνητά προσκληθείσας χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία (λύση συντεταγμένης χρεοκοπίας με δραματική και μακρόχρονη εσωτερική υποτίμηση) αποδείχτηκε μια βρώμικη λύση με μικροπολιτικούς όρους – με όρους δηλαδή εσωτερικής ηγεμονικής διάθρωσης, ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και εθνικής οικονομίας.
Ο «ατομικός μηχανισμός σωτηρίας της Ελλάδας» και η νεοφιλελεύθερη μεταρρυθμιστική θεωρία του «σοκ και δέος» υπήρξαν μια βρώμικη προσέγγιση. Όπου εφαρμόστηκαν κατά το πρόσφατο παρελθόν - με πρώτο πεδίο ολοκληρωμένης εφαρμογής την μετάβαση της Σοβιετικής Ένωσης στην οικονομία της αγοράς – συνοδεύτηκαν από τεράστια κοινωνική και κεφαλαιουχική καταστροφή, πτωχεύσεις επί πτωχεύσεων, μεγέθυνση της κοινωνικής ανισότητας, δραματική οικονομική οπισθοδρόμηση, πρόκληση σοβαρού κοινωνικού ζητήματος και πολιτικής ανωμαλίας κλπ.!
Σήμερα, όλοι οι έλληνες και ξένοι σοβαροί επιστήμονες και αναλυτές που προβληματίστηκαν, εξετάζοντας από πολλές πλευρές την περίοδο 2009-2015, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η βεβιασμένη και άκρως καιροσκοπική λύση που επιλέχτηκε από την γερμανική κυβέρνηση σε συνεργασία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο, με κύρια συνιστώσα την ΕΚΤ και τους άλλους πολιτικοοικονομικούς θεσμούς της ΕΕ - ως μια μεταβατική μορφή για την τελική λύση του ελληνικού ζητήματος - υπήρξε μια σαφώς βρώμικη υπόθεση που παραβίαζε την ηθική και τη νομιμότητα στην ΕΕ, όπως και την τρέχουσα ηθική στις συναλλαγές, όπως αυτή ορίζεται από την ελεύθερη, αυτορρυθμιζόμενη αγορά.
Το «Καστελλόριζο» του Γιώργου Παπανδρέου μετά από μια σειρά διασκεδαστικών της κατάστασης λόγων - και διασκεδαστικών των υπόγειων/απολύτως αδιαφανών διαδικασιών - και προβοκατόρικων κινήσεων από όλες τις πλευρές που εμπλέκονταν στην κρίση, οδήγησε σε μια βρώμικη λύση, η οποία ήταν ασφαλώς έτοιμη προς εφαρμογή, πριν από εκείνο το θεατρινίστικο διάγγελμα, το οποίο αποτέλεσε τον σημειολογικώς ακρογωνιαίο λίθο της δραματικής εξέλιξης/υποβάθμισης για την ελληνική κοινωνία, την εθνική οικονομία, την εθνική μας πολιτική ταυτότητα και την αγορά της Ελλάδας.
Ας μην οδηγηθεί καί ο Αλέξης Τσίπρας σε κάτι ανάλογο και εξίσου βρώμικο! Ας αποφύγει το δικό του «Καστελλόριζο» ο σημερινός πρωθυπουργός! Αν θα μπορούσε κάποιος να βρει και να παρουσιάσει κάποιες βάσιμες δικαιολογίες ως προς για την τραγική τακτική του Γιώργου Παπανδρέου που οδήγησε στην βρώμικη λύση του «ελληνικού ατομικού μηχανισμού» και στην μετατροπή της Ελλάδας σε μετανεωτερική Υποτελή Πολιτεία υπό την επιτροπεία της Τρόικας, μάλλον δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι αντίστοιχο στην περίπτωση που ο κ. Τσίπρας διέπραττε κάτι ανάλογο! Αυτό οφείλω να το επισημάνω, θυμίζοντας πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για την πολιτική ελίτ και τον λαό ασφαλώς, όταν η μια ιστορική φάρσα επαναλαμβάνεται!
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν νομιμοποιείται πολιτικώς να κλείσει μια βεβιασμένη συμφωνία με τους εταίρους-πιστωτές της Ελλάδας, παρουσιάζοντάς την μάλιστα πολιτικώς διαστροφικά ως «πολιτική συμφωνία με τους Θεσμούς»! Αυτή σε κάθε περίπτωση θα ήταν μια βρώμικη συμφωνία και η εργασία αυτής της κυβέρνησης της αριστεράς, ως προς την διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος στην ΕΕ, μια βρώμικη δουλειά! Η συγκυβέρνηση της αριστεράς με την δεξιά και η συμμετοχή της τελευταίας στην «οικουμενική» προ 25ετίας, προκάλεσαν «βρωμίτσες» και μερικές «βρώμες» που ταλαιπωρούν ακόμη τις ελληνικές πολιτικές… ας μην γίνει υπαίτια η σημερινή αριστερά σε μια νέα, πολύ μεγαλύτερη «βρωμιά» για να καταλήξουμε σε λίγο σε μια νέα «οικουμενική»!
Μια βρώμικη συμφωνία θα προνοούσε για μια προσωρινή λύση στο ζήτημα της ρευστότητας με την αξιοποίηση των 7,2 δισ. ευρώ των δόσεων που απομένουν, στο πλαίσιο της περιορισμένης αναθεώρησης του μνημονίου που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση και μέρους ή του συνόλου των περίπου 11 δισ. ευρώ του ΤΧΣ, έτσι ώστε να μην έχουμε τις επόμενες ημέρες ένα νέο πιστωτικό επεισόδιο και να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα κεφάλαια για αναχρηματοδότηση του χρέους μέχρι ουσιαστικά την ολοκλήρωση του προγράμματος του ΔΝΤ, στο τέλος του ερχόμενου Μαρτίου.
Σε μια τέτοια περίπτωση - με μια τέτοια συμφωνία - η ολοκληρωμένη, μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης μετατίθεται για τα μέσα του 2016… και αυτό, αναγνώστη μου, μετουσιώνει το «mangy» της λύσης σε «grimy» και το τελευταίο σε «grungy» με την έννοια της προστυχιάς σε μακροπολιτικό πλέον επίπεδο!
Είναι πρόστυχο μακροπολιτικώς η μετάθεση της λύσης στο ελληνικό ζήτημα το 2016, που ουσιαστικά θα οδηγήσει στον θάνατο της ελληνικής εθνικής οικονομίας, με συνέχιση της ύφεσης και επιδείνωση του σοβαρού παραγωγικού προβλήματος της χώρας. Κανείς εκδημοκρατισμός και καμία ασφαλώς παραγωγική ανασυγκρότηση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί υπό συνθήκες οικονομικής ασφυξίας και κοινωνικοοικονομικής και παραγωγικής σήψης με την πολιτική σπέκουλα να λαμβάνει φυσικολογικώς πρωτόγνωρες διαστάσεις στο πλαίσιο του πολιτικού ανταγωνισμού στο εσωτερικό!
Την μετάθεση της επίλυσης του ελληνικού ζητήματος για το 2016 ΔΕΝ πρέπει σε καμία περίπτωση να αποδεχτεί - ανακουφιστικά μάλιστα - η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα! Αυτό θα μετουσίωνε την αριστερά από δύναμη εντιμότητας και πολιτικής αρετής σε μια βρώμικη δύναμη που αποδέχεται πρόστυχες λύσεις, συμβιβαζόμενη με την ιδέα της συντήρησής (της) στα πράγματα!
Δεν προτείνω ρήξη με τους εταίρους-πιστωτές μας! Επιμένω στην πολιτική διαπραγμάτευση που πρέπει σήμερα και όχι αύριο να καταλήξει σε μια ολοκληρωμένη συμφωνία, η οποία από την μια θα σέβεται την ελληνική λαϊκή κυριαρχία και την λαϊκή βούληση για σοσιαλ-δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, ενώ από την άλλη θα προνοεί για την ομαλή επανένταξη της Ελλάδας στην χρηματαγορά. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς δραστική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους με σοβαρή απομοίωσή του και χωρίς ένα ευρύ πρόγραμμα ευρωπαϊκών επενδύσεων στην Ελλάδα στον πρωτογενή και κυρίως στον δευτερογενή τομέα της οικονομίας μας. * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.