Δυστυχώς, η πολιτική κριτική μου προς την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν φαίνεται να πιάνει τόπο! Η ίδια μορφή κριτικής έμοιαζε να κατασκευάζει πολιτικό χώρο και να έχει κάποιο αντίκτυπο, κάποια επίδραση με την έννοια του impact, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στα πρόθυρα της εξουσίας, ενώ σήμερα δεν θα έλεγα πως έχει!
Μάταια προσπάθησα να δείξω την κρίσιμη, κατά την άποψή μου, υφολογική διάσταση του πολιτικού προβλήματος στη σημερινή Ελλάδα. Οι διαμορφωτές των αποφάσεων και της κοινής γνώμης στην Ελλάδα βρίσκονται στον κόσμο που έχει αντικειμενικά καταρρεύσει εξαιτίας των πραγματικών (οικονομικών, κοινωνικών και πολιτισμικών) επιπτώσεων της μακρόχρονης κρίσης. Όντες οι ίδιοι φορείς ενός ύφους εξουσίας και κριτικής προς την εξουσία που έχει συνδεθεί με την ερημοποίηση του ελληνικού πολιτικοοικονομικού και παραγωγικού χώρου, μοιάζουν ανίκανοι για μια υφολογική υπέρβαση που θα σηματοδοτούσε πολιτικώς μια νέα μεταπολίτευση.
Λυπάμαι αφάνταστα, αλλά περνώντας από τον δεξιό αυταρχισμό και τον κεντρώο καρναβαλισμό στον αριστερόμορφο παιδισμό που χαρακτηρίζει την στάση και συμπεριφορά της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, δεν κάνεις τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να ανακυκλώνεις την πολιτική παθογένεια και ασφαλώς την κοινωνική ανωριμότητα και την παραγωγική ανορθολογικότητα στην Ελλάδα, αντί να θέτεις ένα νέο πλαίσιο για την αντιμετώπισή τους. Ή, με άλλα λόγια, αντί να θέτεις, με ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό ύφος που θα επανασυνέδεε την ηθική και το δίκαιο με την πολιτική σε μια σύγχρονη θεσμικώς και διαλογικώς βάση, ένα εντελώς καινούργιο πλαίσιο, εντός του οποίου θα αναπτυσσόταν μια νέα δημοκρατική και ταυτόχρονα φιλελεύθερη αλληλόδραση αναφερόμενων ταυτοτήτων από τους παράγοντες της κοινωνίας, της οικονομίας και του κομματικού φαινομένου της σύγχρονης Ελλάδας.
Προφανώς, αυτό το νέο υφολογικό πλαίσιο (λόγος και πολιτική πρακτική) θα αποτελούσε, πρώτον την δημοκρατική βάση εθνικής κυριαρχίας για την διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος και δεύτερον το πολιτικό σχήμα νομιμοποίησης αυτής στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Και όμως, οι ελληνικές πολιτικές παρά την επικράτηση της αριστεράς, δεν προοδεύουν υφολογικώς. Αντί για αυτό, αντί για μια υφολογική, ριζική μεταρρύθμιση στην διακυβέρνηση, παρατηρούμε να γίνονται σπασμωδικές, άκρως παρεξηγήσιμες και αντιφατικές κινήσεις από υπουργούς, κορυφαίους παράγοντες του κοινοβουλευτισμού, ακόμη και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό (δες για παράδειγμα την εμπλοκή του στο ζήτημα της διοίκησης της ΕΡΤ)!
Αναζητείς, λέει, μια συνολική λύση στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης! Πώς θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις κάτι τέτοιο αντικαθιστώντας την δεξιά χυδαιότητα του οικογενειοκρατικού, διαπλεκόμενου και αποικιοκρατικής ιδιοσυγκρασίας αυταρχισμού, ή υποκαθιστώντας τον κεντρώο καρναβαλισμό που μετέτρεψε την σοσιαλδημοκρατία σε παρακλάδι/συνιστώσα του αυταρχικού φιλελευθερισμού της ΕΕ και κυρίως της ευρωζώνης, σε αριστερόμορφο παιδισμό;
Τι σημαίνει το τελευταίο; Ένα συγκεκριμένο πολιτικό ύφος που παραπέμπει σε μια σαφώς παθολογική κατάσταση, η οποία συνίσταται στην αδυναμία του πάσχοντος να αναπτύξει ώριμα πολιτικά χαρακτηριστικά και αντίστοιχη συμπεριφορά. Για παράδειγμα: Λες πως διαπραγματεύεσαι πολιτικά με την κ. Μέρκελ και τον κ. Ολάντ, την στιγμή κατά την οποία εμφανίζεσαι να αναζητείς εναγωνίως τις «καλές υπηρεσίες» τους για την επίλυση της κρίσης ρευστότητας και χρέους που δεν σου επιτρέπουν να κυβερνήσεις. Τι κάνεις στην ουσία; Σαν παιδί μετατρέπεις έναν θεμελιώδη παράγοντα της κρίσης (γερμανική κυβέρνηση) σε επιδιαιτητή της κρίσης που εμφανίζεται να αντιμετωπίζουν οι σχέσεις σου με τους επιμέρους θεσμούς της ΕΕ και το ΔΝΤ!
Και όμως, το σύστημα στην ΕΕ και στην ευρωζώνη συνεχίζει να είναι διακυβερνητικό και όχι ομοσπονδιακό! Η νέα ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε προφανή σύγκρουση - ή αν προτιμάς προστριβή -πολιτικού χαρακτήρα με την γερμανική κυβέρνηση και όχι με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή την ΕΚΤ, όπως ο παιδισμός της κυβέρνησης μοιάζει πλέον να ορίζει! Το eurogroup δεν έχει την θεσμική υπόσταση για να προσφέρει πολιτική λύση! Είναι ένα φόρουμ διαβουλεύσεων των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης που δεν μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις κανονιστικού χαρακτήρα. Πολιτική συζήτηση γίνεται στο eurogroup, αλλά πολιτικές αποφάσεις δεν δικαιούται/νομιμοποιείται να λαμβάνει το eurogroup! Οι θεσμοί με τους οποίους εμφανίζεσαι να διαπραγματεύεσαι είναι μέσα και όχι παράγοντες άσκησης πολιτικής. Παράγοντες είναι οι κυβερνήσεις των εταίρων-πιστωτών σου. Εσύ, σαν παιδί, μοιάζει να διαστρέφεις ο ίδιος την κυβερνητική σου ωριμότητα, θεωρώντας πλέον πρακτικά πως το μέσο επίλυσης της κρίσης είναι παράγοντας της κρίσης, ενώ αντιμετωπίζεις τους παράγοντες της κρίσης - με κορυφαίο από αυτούς την γερμανική κυβέρνηση - σαν μέσο για την επίλυση της κρίσης!
Σαν παιδί διολίσθησες και εγκλωβίστηκες σε μια απολιτική στην ουσία, μορφή διαπραγμάτευσης του εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος με τα μέσα-όργανα της ευρωζώνης - τα οποία προφανώς και ορθώς θεσμικά δεν διαπραγματεύονται πολιτικά μαζί σου, αλλά ελέγχουν αν τηρούνται οι δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων σε ό, τι αφορά στην ολοκλήρωση του προγράμματος της τρόικας, με μικρές αναθεωρήσεις που αφορούν στο ζήτημα της ανθρωπιστικής κρίσης και που εξετάζονται, σοβαρά ασφαλώς, με την (θετική) δική σου παρέμβαση! Αυτό, ωστόσο, δεν θα μπορούσε με καμία έννοια να θεωρηθεί πολιτική διαπραγμάτευση.
Όταν σου λέει η κ. Μέρκελ πως το eurogroup είναι που θα αποφασίσει για την εξέλιξη/ικανοποίηση του τρέχοντος προγράμματος σε συνεργασία με το ΔΝΤ και ενδεχομένως σε δεύτερο στάδιο, για ένα νέο πρόγραμμα με πιθανή αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, προφανώς διαστρέφει βίαια την θεσμική οργάνωση στην ΕΕ, μετατρέποντας διαλεκτικά τα όργανα εφαρμογής πολιτικής ή πολιτικής διαβούλευσης σε όργανα θέσπισης πολιτικής. Και έτσι προσβάλλεται αντικειμενικά η έννοια της κυριαρχίας, όπως καλείσαι από τον συντακτικό νομοθέτη να υπερασπιστείς ως ώριμος κυβερνήτης. Και αυτό είναι δραματική εκδήλωση αριστερόμορφου παιδισμού, στον βαθμό που συνοδεύεται με κορώνες ρήξης και εφηβικής αντίδρασης με μαρξιστικό λεξιλόγιο.
Ωστόσο, ανάλογη συμπεριφορά εκδηλώνεις ως κυβέρνηση και στο εσωτερικό. Καί εδώ αντιμετωπίζεις τα μέσα άσκησης πολιτικής σαν πολιτικούς παράγοντες διαμόρφωσης της πολιτικής, επειδή έτσι μάλλον νομίζεις πως εμφανίζεσαι αμερόληπτος, ουδέτερος στις κοινωνικές συγκρούσεις και αντικειμενικός φορέας της λαϊκής κυριαρχίας. Έτσι, για να αποφύγεις ως ώριμος κυβερνήτης τις ευθύνες σου, υιοθετείς ένα μάλλον λαϊκιστικό ύφος πολιτικού παιδισμού, κατά το οποίο το κάθε όργανο άσκησης κυβερνητικής πολιτικής αντιμετωπίζεται σαν πολιτικός παράγοντας (σύμμαχος ή συνήθως αντίπαλος), ενώ οι πολιτικοί παράγοντες κάθε μορφής, ακόμη και τα κόμματα, αντιμετωπίζονται σαν φορείς, όργανα ή μέσα για την εμπέδωση ή/και νομιμοποίηση μιας πολιτικής που διαμορφώνεται και αποφασίζεται σε κάποια κέντρα… out there! Ακόμη και έτσι να είναι, αποτελεί αριστερόμορφο, λαϊκιστικό, πολιτικό παιδισμό να το/τους/τα αντιμετωπίζεις έτσι στο πλαίσιο της εσωτερικής διακυβέρνησης και του εσωτερικού πολιτικού ανταγωνισμού.
Βάλε λοιπόν τα πράγμα σε μια τάξη, όπως αυτή που διαμόρφωσε η προεκλογική σου, ηγετική παρέμβαση, που δεν ήταν ουτοπία όπως σε κατηγορούν οι δεξιοί και κεντρώοι αντίπαλοι σου, ούτε ασφαλώς παιδισμός και αριστερισμός, αλλά σαφής σοσιαλ-δημοκρατική ωριμότητα και έκφραση στοιχειώδους εθνικοπολιτικής χειραφέτησης στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών και διεθνών πολιτικών! Οι τυχοδιώκτες κρατικοδίαιτοι μεταπράτες και εργολάβοι της δεξιάς και οι καρναβαλιστές της σοσιαλδημοκρατίας του ευρύτερου κέντρου[: αυτοί δεν απομακρύνονται από το κρέας (καρνάβαλος: carne = κρέας + vale = έχε γειά) - το αντίθετο, κοιμούνται και ξυπνούν αγκαλιά με το «κρέας» - αλλά απομακρύνονται από τις αρχές και πολιτικοοικονομικές πρακτικές της σοσιαλ-δημοκρατίας] έχουν σοβαρούς λόγους να θεωρούν ουτοπία σου την έκφραση πολιτικής ωριμότητας και ρεαλισμό την έκφραση του πολιτικού σου παιδισμού.
Το ζήτημα είναι εσύ τι κάνεις! Αν θεωρήσεις ως επιστροφή στον ρεαλισμό ή στον πραγματισμό τον πολιτικό παιδισμό, στον οποίον διολισθαίνεις ταχύτατα αυτή την περίοδο, στο βαθμό που εξαντλούνται οι εσωτερικοί πόροι αναχρηματοδότησης του χρέους και υποστήριξης της λειτουργίας του κράτους, τότε μοιραίως θα υποστείς τις συνέπειες που χαρακτηρίζουν μια πολιτική ανωμαλία στην εξέλιξη της ωρίμασης του ελληνικού εκλογικού σώματος!...
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.