Ρέκβιεμ για ΄Ενα Όνειρο Χειμερινής Νυκτός Ή το προπατορικό νόσημα του Σύριζα

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Τα περιθώρια των ψευδών ελπίδων έκλεισαν πλέον. Η αλήθεια -οσοδήποτε φτειασιδωμένη με γλωσσικές ακροβασίες- προβάλλει γυμνή. Από τη φανταχτερή επαναστατική στολή εκστρατείας της Θεσσαλονίκης και των μετεκλογικών διακηρύξεων της Αθήνας, δεν απομένουν πλέον παρά τά εσώρουχα και οι παντούφλες.

Από τη διαγραφή του χρέους, το σχίσιμο των μνημονίων και την επιστροφή των αρπαγέντων ( εθνικού πλούτου, κυριαρχίας, κοινωνικών δικαιωμάτων και εισοδημάτων), είμαστε στον «έντιμο συμβιβασμό» (με 70-30 μεταξύ των συμβαλλομένων !) Αλλά και το «70-30» του κ. Βαρουφάκη αποκαλύπτεται τώρα υπερεκτίμηση με τη «πρόταση Γιούνκερ», που και αυτή (εσώρουχα και παντούφλες) αμφισβητείται, ως καταχρηστικά γενναιόδωρη, από τους Γερμανούς…

Καί βρισκόμαστε μόνο στο πρώτο τετράμηνο των διαπραγματεύσεων, προτάσεων και προφορικών συμφωνιών μεταξύ «εταίρων». Εταίρων που ο μεν ένας είναι συντριπτικά χρεωμένος και συμβατικά αναγκασμένος να δανείζεται εσαεί για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, οι δε άλλοι « εταίροι» είναι δανειστές και «θεσμοί», ασύδοτοι και ελεύθεροι να αλλάζουν διαπραγματευτικές θέσεις, να αθετούν προφορικές υποσχέσεις, να προπαγανδίζουν ψευδείς εντυπώσεις, να χειρίζονται μέγγενη χρηματοπιστωτικού στραγγαλισμού και να διατυπώνουν τελεσίγραφα.

Για τήν άμεση διάψευση παρεξηγήσεων, πρόθεση αυτού του κειμένου δεν είναι η πολεμική, αλλά το ξεκαθάρισμα σκέψεων και πραγμάτων. ΄Αθικτος απο κομματικό στραβισμό, ο γράφων πιστεύει και επιχαίρει για το ότι, σε πείσμα σφαλμάτων, προχειροτήτων και  του προπατορικού νοσήματος, (όσο και  μιας λυσσώδους και αδίστακτης  υπονόμευσης), η κυβέρνηση αυτή, Σύριζα- Ανεξάρτητοι ΄Ελληνες, έχει ήδη κερδίσει τρείς αδιαμφισβήτητους τίτλους:

Πρώτο: Καθάρισε την μορφή της Ελλάδος και την ψυχή των πολιτών από την πληγή του σιδηρόφρακτου, ασπιδοφόρου και κτηνώδους αυταρχισμού. Κλούβες, ρόπαλα και ασφυξιογόνα έπαψαν να χρησιμεύουν σαν τείχος προστασίας ασύδοτων και μισητών «λαϊκών εκπροσώπων» και αποσύρθηκαν στους στρατώνες.

Δεύτερο: ΄Εστειλε να διαπραγματευτούν στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο εκπροσώπους με ανάστημα, αυτοπεποίθηση, λόγο και πνευματικό εξοπλισμό, που ξάφνιασαν και «ξύνισαν» τους «εταίρους», με την αλλαγή από λιπαρούς και ξενόγλωσσα δυσλεξικούς και κομπλεξικούς λεβαντίνους, ή σκυφτούς σερβιτόρους πιτσαρίας, τους οποίους ήταν συνηθισμένοι να διατάσσουν. Και αυτή η εικόνα, που μεταδόθηκε στην οικουμένη, έφερε εδώ πίσω ζείδωρο βάλσαμο εθνικής ανακούφισης. Εκεί, βέβαια, όπλισε το πείσμα και τη μοχθηρία.

Καί τρίτο: Με την έγνοια στοργής στις ένοπλες δυνάμεις και τις εμψυχωτικές περιοδείες του υπουργού Αμύνης στις ακριτικές περιοχές και με την ελευθέρωση του καγκελοδέσμιου ‘Αγνωστου Στρατιώτη και το αγκάλιασμα στρατού και λαού, στον γιορτασμό της εθνικής επετείου, έκανε να δονηθούν πατριωτικές χορδές και να αποπλυθεί κάπως η λέξη «πατρίδα» από το στίγμα της χρήσης της ως απορρυπαντικού για την κατάλυση του Συντάγματος και τη δήωση της εθνικής περιουσίας.

Σ’ αυτά τα αναμφισβήτητα-αλλά ανατρέψιμα- θα πρέπει να προστεθεί η έναρξη κάποιας εφαρμογής της εξαγγελίας για φορολογική δικαιοσύνη, με την είσπραξη 1.8 εκατομμυρίου από

μέλος της οικονομικο-εκδοτικής ολιγαρχίας. Και η βαλλόμενη πρωτοβουλία της Προέδρου της Βουλής για τη σύσταση και τις εργασίες της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους.

Αυτά στη θετική πλευρά του ισολογισμού του τετραμήνου.

Στην αρνητική πλευρά -στο κενό αγωνιώδους αναμονής ξένων αποφάσεων και χρημάτων- δεσπόζουν το ολέθριο (ως λέγεται από τους σεβαστούς καθηγητές  Γιανναρά και Κοντογιώργη) νομοθέτημα για την παιδεία, που μαζί με το συνεχιζόμενο ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, κατά παραβίαση των προεκλογικών δεσμεύσεων, ανατινάσσουν εκ των προτέρων τις βάσεις κάθε μελλοντικής αναπτυξιακής προσπάθειας, ανόρθωσης και επιβίωσης του αφανιζόμενου έθνους.

Η ανίκητη «λογική του κατήφορου...»

Η κατολίσθηση στον κατήφορο της απώλειας δεν πρόκειται –εκτός απίθανου θαύματος- να τερματισθεί, ανεξάρτητα του άν θα επιτευχθεί συμφωνία, μεθαύριο ή τον Ιούνιο και εάν θα είναι αυτή μεταβατική ή «οριστική» και δεσμευτική ( για την Ελλάδα).

Επειδή θα διατηρεί τη χώρα στην παγίδα της εξάρτησης από την ελεγχόμενη στρόφιγγα της χρηματοδότησης και τις «αξιολογήσεις» από τους «εταίρους» και τους «θεσμούς» που αυτοί διαφεντεύουν: σε καθεστώς αποικίας χρέους.

Αυτή η μοίρα της νέας κυβέρνησης και της χώρας εφύτρωσε σε δύο συγκλίνουσες ρίζες. Από τη μια, στο προπατορικό αμάρτημα του Σύριζα, πού είναι η ευρωλαγνεία των ευρωκομμουνιστών και ο αμετανόητος φενακισμός τους με τον «αγώνα για μια Ευρώπη των λαών». Και από την άλλη, στη ψυχολογική υποδούλωση της λαϊκής πλειοψηφίας στην ειδωλολατρεία του ταμπού-Ευρώ και στον εξορκισμό κάθε αμφισβήτησης του, ως αίρεσης καταδικαστέας στο μαρτύριο της πυράς.

΄Ομως το Ευρώ έχει πια περίτρανα αποδειχθεί στην πενταετία ως η μέγγενη της ελληνικής σύνθλιψης. Ενώ ο Σύριζα αποδείχθηκε ανεπίδεκτος μαθήσεως, σ’ αυτη την εμπειρία εθνικού στραγγαλισμού και κατά συνέπεια ανέτοιμος  να ανοίξει τα μάτια και της λαϊκής πλειοηψηφίας στο βασικό όργανο παγίδευσής της. Βιάστηκε να αναλάβει την εξουσία -προτού οι ψηφοφόροι διδαχθούν τουλάχιστον από το μαρτύριο τους  - υπολογίζοντας πως οι «εταίροι» θα προτιμήσουν αυτόν από το φάσμα της Χρυσής Αυγής και της αναρχίας.

Από το προπατορικό αμάρτημα της ευρωλαγνείας, η μετάνοια –και άν υπάρχει-δεν συνεπιφέρει τη λύτρωση, ούτε για τον Σύριζα ούτε για την Ελλάδα . Γιατί η κυβέρνηση είναι παραλυτικά δέσμια: στο εσωτερικό με την σχιζοφρενική λαϊκή εντολή να ανατρέψει μνημόνια, ξεπούλημα, υφαρπαγή κοινωνικών δικαιωμάτων και επονείδιστο χρέος αλλά- προς θεού !- παραμένοντας στο ευρώ. Και στο εξωτερικό, με την ανοχή να διαπρσγματεύεται, αλλά με τον λαιμό στη θηλιά του ευρώ, στο οποίο και η ίδια εξακολουθεί να ομνύει. Τυφλώττουσα πάντα στην κραυγαλέα πλέον πραγματικότητα ότι ευρώ ισούται με απώλεια και των υπολειμάτων κυριαρχίας, που απέμεναν από τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής  Ενωσης και επομένως εξ υπαρχής ακύρωση της έντιμης διαπραγμάτευσης.

Σε μιαν «Ενωμένη Ευρώπη» σπαρασσόμενη για τά ποσοστά ναυαγών λαθρομεταναστών που κάθε ισχυρή χώρα συγκατατίθεται να ανεχθεί, αντί της συμφωνημένης αναλογίας , στη πορεία με το Ευρώ είναι αναπόφευκτη για το έθνος η κατάληξη σε θάνατο τοξικομανούς.

Το μοιραίο θα επέλθει σε δόσεις και με παυσίπονα φιλανθρωπίας, με την λεηλασία του εθνικού επίγειου και ορυκτού πλούτου και των δημιουργικών εγκεφάλων, την επιδείνωση της δημογραφικής κατάρρευσης -με την μετανάστευση, τις εκτρώσεις, την κατάλυση της κοινωνικής προστασίας και την συντόμευση του ορίου ζωής. Εν τέλει την μεταβολή αυτής της ειδυλιακής μεσογειακής χώρας σε χέρσο κτήμα τοκογλύφων «εταίρων» και ελάχιστων ντόπιων Κουίσλιγκ.

Για να την «αξιοποιήσουν» –προς ίδιον όφελος- ως διαμονητήριο μεγιστάνων, θέρετρο συνταξιούχων του Βορρά και ειδικής οικονομικής ζώνης, για την εκμετάλλευση πάμφθηνης εργατικής δύναμης εξαθλιωμένων ξένων μεταναστών και ντόπιων δουλοπαροίκων.

Και από την στολή επαναστατικής εκστρατείας της  Θεσσαλονίκης θα έχουν απομείνει τότε μόνον οι παντούφλες - για βουλευτές σαν τους κ.κ.Παπαδημούλη και Αθανασίου, ήδη αυτάρκεις στις πολυθρόνες τους, στα πάνελ των μίντια της διαπλοκής.

Πηγή: Το Παρόν