Ή τώρα ή ποτέ

Καλούμαστε τώρα, ο ελληνικός λαός, να πάρουμε μια απόφαση για το μέλλον της Ελλάδας, για το μέλλον του τόπου μας, με δημοψήφισμα. Το πραγματικό ερώτημα όμως δεν είναι αν πρέπει να πούμε ναι ή όχι στην πρόταση των θεσμών-δανειστών, ή όπως ο καθένας θέλει να τους αποκαλεί. Το ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας είναι: <<είμαστε σε θέση να πάρουμε μια τέτοια απόφαση; >>.

Σίγουρα η αγαστή –θέλω να πιστεύω- προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην ιταμότητα που επέδειξαν οι εταίροι στις διαπραγματεύσεις που αφορούσαν το μέλλον του ελληνικού λαού, δεν πρέπει σε καμία των περιπτώσεων να παραβλεφθεί.

Μολαταύτα, ο ελληνικός λαός χαρακτηρίζεται από δύο ελαττώματα (σφάλματα θα ήταν ένας πιο ορθός χαρακτηρισμός), που τον εμποδίζουν να πάρει την σωστή απόφαση.

Θα ξεκινήσω με αυτό στο οποίο έχω και μεγαλύτερη εμπειρία λόγω της μέχρι πρότινος ιδιότητάς μου ως μαθητής. Η παιδεία!!! Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, όποια παιδεία και αν έχει λάβει, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί σωστή. Δεν θα αναλύσω ποια είναι η σωστή παιδεία για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αφορά το παρόν κείμενο και τον σκοπό του. Η παιδεία δεν δίνει μόνο γνώσεις αλλά οφείλει να διαμορφώνει σε βάθος τον χαρακτήρα του ανθρώπου, τόσο πνευματικά όσο και ηθικοψυχικά. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των ανθρώπων –με κάποιες ευχάριστες εξαιρέσεις- δεν διαθέτει ούτε τις απαραίτητες γνώσεις, ούτε βέβαια την απαραίτητη κριτική ικανότητα για να βολιδοσκοπήσει την ενυπάρχουσα κατάσταση. Βεβαίως υπάρχουν και οι γεροντότεροι, που λόγω της εμπειρίας τους μπορούν να πάρουν πιο σωστές αποφάσεις, κάτι που δεν ισχύει όμως. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται προσκολλημένοι σε ορισμένες απόψεις που έχουν εγκολπωθεί και δεν δύνανται ή δεν θέλουν να αλλάξουν.

Συνεπώς γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα θεμέλια για να παρθεί μια σωστή απόφαση.

Το δεύτερο ελάττωμα-σφάλμα είναι η αποστασιοποιημένη στάση που κρατά ο λαός απέναντι στα πολιτικά πράγματα. Ξέρω ότι από πολλούς θα ακούσω ότι έχουν κουραστεί με τα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων και των ατόμων που ενεπλάκησαν σε αυτά και δεν θέλουν να ασχοληθούν με ψηφοφορίες και δημοψηφίσματα. Κάτι τέτοιο, ωστόσο, είναι λάθος. Για χρόνια στην νεότερη ελληνική ιστορία, ο λαός έκανε επαναστάσεις, διαδηλώσεις, πορείες, με σκοπό να έχει δικαίωμα στην άσκηση της εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η επανάσταση του 1862, που οδήγησε στο Σύνταγμα του 1864, δίνοντας αυτό το δικαίωμα. Τώρα που εμείς έχουμε αυτή την δυνατότητα δεν θέλουμε να την χρησιμοποιήσουμε. Άρα δεν υπάρχει κούραση με τα τετελεσμένα γεγονότα αλλά φόβος για την ανάληψη ουσιαστικών ευθυνών από τον καθένα ξεχωριστά.

‘Όλα αυτά τα γράφω για να υπάρξει μια αφύπνιση. Δεν είναι τώρα στιγμή να είμαστε κολλημένοι στις ιδεολογικές απόψεις μας. Πάνω από όλα τώρα έχει σημασία η διάσωση και ανάπτυξη της Ελλάδας. Εάν δεν ευημερήσει το σύνολο δεν μπορεί να ευημερήσει το μέρος. Και κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν το κατανοούμε.

Αν θέλετε να πάρετε την σωστή για τον τόπο απόφαση κλείστε την τηλεόραση, μην διαβάζετε απόψεις άλλων και μην γίνεστε έρμαια στη ασυδοσία των δημαγωγικών ΜΜΕ. Κάντε μονάχα την δική σας έρευνα, τελείως αντικειμενικά και διαμορφώστε την δική σας άποψη.

Εύχομαι το μέλλον να μην είναι τόσο ζοφερό και δυσοίωνο όσο φαντάζει τώρα.

Γαβριήλ-Λεωνίδας Βαγδατζόγλου