Ο Γιώργος τα λέει όλα με την σημερινή του ανάρτηση. Κάνει ένα δυναμικό come back στην μπλογκόσφαιρα ικανοποιώντας την επιθυμία φίλων για επιστροφή. Ας δούμε τι λέει με το σημερινό του ποστάρισμα:
Όταν ο Κώστας σχολίαζε ότι : «Αυτο το μπλογκ επαψε προ πολλου να ειναι μονο δικο σου… Ειναι αδικο να χανεται το καλυτερο μας μετεριζι...» ή ο ανώνυμος τόνιζε: «να ξερεις οτι κανεις ενα μεγαλο δωρο σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ…» ή ο Χρήστος προειδοποιούσε ότι: "δεν δικαιούσαι να παραιτηθείς..." ή ο Δημήτρης με προέτρεπε "...να το ξανασκεφτώ" ή ο Βασίλης επεσήμαινε "ψυχοφθορα διαδικασια η αντισταση στην εξουσια...", εγώ πίστευα ότι η απόφαση που είχα πάρει για το κλείσιμο του Aιθερόπλωου θα ήταν αμετάκλητη.
* Ποτέ μη λες ...ποτέ!
«Κλειστόν, επ’ αόριστον… λόγω Χούντας, αηδίας και κυρίως έλλειψης ελπίδας…» έγραφε ο διαδικτυακός φίλος Χρήστος Πολίτης το Σεπτέμβρη του '14 στο blog του, για να επιστρέψει λίγους μήνες αργοτερα.
«Τελικά δεν το έκλεισα… Είναι σαν το τσίμπημα που σε φαγουριάζει και όλο το ξύνεις… ξανά και ξανά, έστω και αν σε ματώνει…» σχολίαζε, παραδεχόμενος τον "εθισμό" του αλλά και την ανάγκη συνέχισης της επικοινωνίας μ' αυτόν τον... "κάποιο - ανώνυμο" αναγνώστη που όλοι οι blogers νοιώθουμε μια περίεργη αλλά μεγάλη υποχρέωση.
* Ποτέ μη λες ...ποτέ!
Αγαπητέ, (μοναδικέ) μου αναγνώστη. Όταν πήρα την απόφαση να σταματήσω να σε προ(σ)καλώ καθημερνά στο …σαλονάκι μου για ένα σύντομο μπρήφινγκ συνοδευόμενο με δόσεις κοινωνικού σχολιασμού, ένοιωσα όσο λίγες φορές απελευθερωμένος.
Μετά από λίγες μέρες όμως, αφού πέρασε η κρίση ταυτότητας και η έλλειψη ελπίδας, άρχισαν τα στερητικά.
Κάθε μέρα που περνούσε ένοιωθα ότι τα στραβά κι ανάποδα που ήταν η ειδικότητά μου -:), είχαν πολλαπλασιαστεί επιδημικά. Ξέχωρα απ’ αυτό, όταν έχεις μάθει επί 6 χρόνια, καθημερινά, να μπλογκάρεις ότι σου κάνει εντύπωση κι έρχεται ένα εικοσαήμερο γεμάτο …κοσμογονικές αλλαγές (βλ δημοψήφισμα, με όλα τα παρελκόμενα) και εσύ απέχεις, αισθάνεσαι σαν να είσαι σε αυστηρή δίαιτα και να περνούν από μπροστά σου όλες οι λιχουδιές του κόσμου.
Ε! την κόβεις τη ρημάδα κι ας πάει στο διάολο η «σιλουέτα».
Γι αυτό φίλε αναγνώστη, Ποτέ μη λες ...ποτέ! Στο λέω για να το εμπεδώσω κι εγώ.
Αναθεωρώ λοιπόν προσωρινά – εδώ ελπίζω στο ‘’ουδέν μονιμότερο …κλπ’’ και "πάμε" για ένα νέο κύκλο επικοινωνίας, ενημέρωσης, κριτικής (και κοινωνικής), φιλοξενίας αδέσποτων σκέψεων
==================================
Υ.Γ.1. ευχαριστώ τους γνωστούς και φίλους που ενδιαφέρθηκαν και προσπάθησαν να με μεταπείσουν.
Υ.Γ.2. οι υποσχέσεις από τους 'συνήθεις ύποπτους', για συμβολή στον εμπλουτισμό της θεματολογίας του blog, πιστεύω να μη ξεχάστηκαν σ' εκείνο το τραπέζι που κυριαρχούσε το σλόγκαν "Δραχμάς ...δεν δίδω!!!".
Κάτι σαν ...επανένταξη!
* Ποτέ μη λες ...ποτέ!
Όταν ο Κώστας σχολίαζε ότι : «Αυτο το μπλογκ επαψε προ πολλου να ειναι μονο δικο σου… Ειναι αδικο να χανεται το καλυτερο μας μετεριζι...» ή ο ανώνυμος τόνιζε: «να ξερεις οτι κανεις ενα μεγαλο δωρο σε ΚΑΠΟΙΟΥΣ…» ή ο Χρήστος προειδοποιούσε ότι: "δεν δικαιούσαι να παραιτηθείς..." ή ο Δημήτρης με προέτρεπε "...να το ξανασκεφτώ" ή ο Βασίλης επεσήμαινε "ψυχοφθορα διαδικασια η αντισταση στην εξουσια...", εγώ πίστευα ότι η απόφαση που είχα πάρει για το κλείσιμο του Aιθερόπλωου θα ήταν αμετάκλητη.
* Ποτέ μη λες ...ποτέ!
«Κλειστόν, επ’ αόριστον… λόγω Χούντας, αηδίας και κυρίως έλλειψης ελπίδας…» έγραφε ο διαδικτυακός φίλος Χρήστος Πολίτης το Σεπτέμβρη του '14 στο blog του, για να επιστρέψει λίγους μήνες αργοτερα.
«Τελικά δεν το έκλεισα… Είναι σαν το τσίμπημα που σε φαγουριάζει και όλο το ξύνεις… ξανά και ξανά, έστω και αν σε ματώνει…» σχολίαζε, παραδεχόμενος τον "εθισμό" του αλλά και την ανάγκη συνέχισης της επικοινωνίας μ' αυτόν τον... "κάποιο - ανώνυμο" αναγνώστη που όλοι οι blogers νοιώθουμε μια περίεργη αλλά μεγάλη υποχρέωση.
* Ποτέ μη λες ...ποτέ!
Αγαπητέ, (μοναδικέ) μου αναγνώστη. Όταν πήρα την απόφαση να σταματήσω να σε προ(σ)καλώ καθημερνά στο …σαλονάκι μου για ένα σύντομο μπρήφινγκ συνοδευόμενο με δόσεις κοινωνικού σχολιασμού, ένοιωσα όσο λίγες φορές απελευθερωμένος.
Μετά από λίγες μέρες όμως, αφού πέρασε η κρίση ταυτότητας και η έλλειψη ελπίδας, άρχισαν τα στερητικά.
Κάθε μέρα που περνούσε ένοιωθα ότι τα στραβά κι ανάποδα που ήταν η ειδικότητά μου -:), είχαν πολλαπλασιαστεί επιδημικά. Ξέχωρα απ’ αυτό, όταν έχεις μάθει επί 6 χρόνια, καθημερινά, να μπλογκάρεις ότι σου κάνει εντύπωση κι έρχεται ένα εικοσαήμερο γεμάτο …κοσμογονικές αλλαγές (βλ δημοψήφισμα, με όλα τα παρελκόμενα) και εσύ απέχεις, αισθάνεσαι σαν να είσαι σε αυστηρή δίαιτα και να περνούν από μπροστά σου όλες οι λιχουδιές του κόσμου.
Ε! την κόβεις τη ρημάδα κι ας πάει στο διάολο η «σιλουέτα».
Γι αυτό φίλε αναγνώστη, Ποτέ μη λες ...ποτέ! Στο λέω για να το εμπεδώσω κι εγώ.
Αναθεωρώ λοιπόν προσωρινά – εδώ ελπίζω στο ‘’ουδέν μονιμότερο …κλπ’’ και "πάμε" για ένα νέο κύκλο επικοινωνίας, ενημέρωσης, κριτικής (και κοινωνικής), φιλοξενίας αδέσποτων σκέψεων
==================================
Υ.Γ.1. ευχαριστώ τους γνωστούς και φίλους που ενδιαφέρθηκαν και προσπάθησαν να με μεταπείσουν.
Υ.Γ.2. οι υποσχέσεις από τους 'συνήθεις ύποπτους', για συμβολή στον εμπλουτισμό της θεματολογίας του blog, πιστεύω να μη ξεχάστηκαν σ' εκείνο το τραπέζι που κυριαρχούσε το σλόγκαν "Δραχμάς ...δεν δίδω!!!".
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.