Αντιμνημονιακοί ή Αντιστασιακοί

Η μάχη του Πέτα του Παναγιώτη Ζωγράφου – Ο “στρατάρχης”  Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ήταν υπαίτιος της δεινότερης ελληνικής ήττας στα χρόνια της Επανάστασης. 

Του Μιχάλη Χατζηπέτρου 

Αρχές του 2011, όταν ο ελληνικός λαός, μεσούσης κυβέρνησης ΓΑΠ, κατάλαβε μερικώς τι γίνεται, σε μια ενδιαφέρουσα στατιστική έρευνα, απάντησε: «Χρειάζεται εδώ που φτάσαμε μια Επανάσταση – μόνο που εγώ δεν είμαι διατεθειμένος ατομικά να μετέχω, ας την κάνουν οι υπόλοιποι». Περί τα μέσα του ίδιου έτους, είχαμε το κίνημα των Αγανακτισμένων. Κεντρική επωδός, «πάρτε τα Μνημόνια και φύγετε από εδώ». Σωστό το σύνθημα αλλά δεν απαντούσε στο διά ταύτα. Δηλαδή πώς θα επιβιώσουμε μετά και «ποιος θα αναλάβει την ευθύνη», που λέει κι ο ποιητής.

Κι αν στο πρώτο δεν δόθηκε καμιά απάντηση, στο δεύτερο η απάντηση ήταν έμμεσα σαφής. Ένας πατερούλης, ένας προφήτης, μια μεγάλη προσωπικότητα, ένας νέος άφθαρτος. Όχι εμείς, είτε ως συλλογικότητα είτε ως κίνημα. Τον ρόλο αυτό επεδίωξαν να τον παίξουν πολλοί, ηθελημένα ή άθελα. Ο Μίκης, ο συνδυασμός Μίκη-Μανώλη, ο Καζάκης και άλλοι δραχμικοί προφήτες, διάφοροι περίεργοι που μιλούσαν συνεχώς για προδοσίες και κατέθεταν μηνύσεις, μέχρι κι ο γνωστός Σώρρας που είχε έτοιμα τα δισεκατομμύρια.

Κατά την εξέλιξη αυτή επικράτησε και το σύνδρομο της Μητέρας όλων των Μαχών. Η πρώτη ήταν στο Σύνταγμα, τον Ιούνιο του 2011. Ακολούθησε η μεγάλη απεργία, στις 5 Δεκεμβρίου 2011, τότε που, στην περικυκλωμένη Βουλή από εκατοντάδες χιλιάδες, ο Άδωνις αισθανόταν ασφαλής μια και μπροστά μπροστά ήταν το ΠΑΜΕ. Ακολούθησε το δεύτερο μνημόνιο του Φλεβάρη του 2012, οι εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, και το πρόσφατο δημοψήφισμα. Στα δυο τελευταία βέβαια είχαμε βρει, ως πατερούλη, τον άφθαρτο νέο. Τον σημερινό Πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, εντωμεταξύ, απ’ το καλοκαίρι του 2012, άξιος μαθητής του Ανδρέα Παπανδρέου, μετάλλαξε το αντιστασιακό των πλατειών σε «αντιμνημονιακό».

Στο αντιμνημονιακό χώρεσαν όλοι. Από δημοκράτες πατριώτες, αριστεροί, έντιμοι δεξιοί, μέχρι ψεκασμένοι, συνωμοσιολόγοι και χρυσαυγίτες. Οι τελευταίοι βέβαια, αφού ξεπλύθηκαν απ’ το πρόσφατο δημοψήφισμα, κι αφού παράτησαν τα εγχειρίδια πραξικοπημάτων του Μαλαπάρτε, που τόσο εκτιμούσαν οι Ναζί, ετοιμάζονται για νέες περιπέτειες. Τελικά, το αντιμνημονιακό έχασε όλες τις Μητέρες των Μαχών. Συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας, του κλαυσίγελου του ΟΧΙ-ΝΑΙ.

Στα πλαίσια αυτών των μαχών, κι ιδιαίτερα στην τελευταία, ο εθνομηδενισμός έχασε κατά κράτος. Τόση ελληνική σημαία, τόσος Καραϊσκάκης από συριζαίους, ανταρσύτες, ακόμα κι από αντεξουσιαστές, είχαμε χρόνια να δούμε, όταν οι λεγάμενοι, όταν τα έβλεπαν, ή φτου κακά θαλέγαν, ή θα ξόρκιζαν. Ενίοτε άνοιγαν και μερικά κεφάλια -κάτι ξέρουν οι συγκυβερνώντες Ανελ επ’ αυτού. Βεβαίως, όλοι αυτοί τελευταία ξεχνάνε κάποια βασικά. Ότι ο γιος της καλογριάς και «καπάκια» έκανε, και από κλέφτης γινόταν αρματωλός, και τον Αλή Πασά υπηρέτησε, κι όταν ζοριζόταν την έκανε όπως κι οι συμμαχητές του, Μακρυγιάννης και Κολοκοτρώνης.

 Εν πάση περιπτώσει, επειδή αυτά υπερβαίνουν τα γνωστικά όρια των παραπάνω, ας το πω στην γλώσσα που καταλαβαίνουν. Απλά, η σύγκρουση με τα μνημόνια και ό,τι προϋπήρξε δεν είναι Έφοδος στα Χειμερινά ανάκτορα αλά Λένιν. Είναι 10ετής Μεγάλη Πορεία αλά Μάο Τσετούνγκ.

Κοινώς πρέπει ο ελληνικός λαός να επιβιώσει. Να επιβιώσει απ’ την πείνα, το κρύο, τις αρρώστιες τις εκτρώσεις, να κρατήσει το Αιγαίο, την Θράκη, την Κύπρο. Να ανασυγκροτηθεί στην πρωτογενή και την δευτερογενή παραγωγή. Να φτιάξει άλλο τουριστικό μοντέλο. Να ξαναβρούμε την αίσθηση κοινότητας και λαού μέσα από έναν νέο πατριωτισμό. Έναν πατριωτισμό που θα λέει π.χ. ο βουλευτής κι ο δημόσιος υπάλληλος, ο μεγαλοσυνταξιούχος, κάτι πρέπει να κόψει απ’ τα λαμβανόμενα για να ζήσει ο άνεργος κι ο κατεστραμμένος μικρομεσαίος. Οι επιχειρήσεις επίσης να μην πατάνε στον λαιμό αυτούς που έχουν δουλειά επισείοντας το φάσμα της ανεργίας. Να κραχτεί επιτέλους το δίδυμο Τασίας Χριστοδουλοπούλου και του συζύγου της, κου Δρίτσα. Διότι η τελευταία, μέσα στον κακό χαμό των ημερών, δήλωσε ότι ανησυχεί πως αν δεν ταΐσουμε τους πρόσφυγες θα έχουμε εξεγέρσεις. Α, μπα τι μας λες, δεν ανησυχούσες, κυρία Τασία μου, όταν έγινες υπουργός και με τις γνωστές σου ιδεοληψίες έπαιρναν σύρμα οι λαθρέμποροι ψυχών σε όλη την Μεσόγειο;

Να σταματήσει επιτέλους με το ενάμισι χιλιαρικάκι ο διορισμός τουλάχιστον 10.000 ατόμων ως μετακλητών, συμβούλων και δεν συμμαζεύεται στις πολιτικές θέσεις της Δημόσιας Διοίκησης (από υπάλληλος Βουλής, διοικητής νοσοκομείου, σύμβουλος υπουργού κι άλλα ων ουκ έστιν αριθμός). Ο νέος πατριωτισμός πρέπει, για να είναι αντιστασιακός, να είναι δημιουργικός. Διότι η λογική του είμαι άνεργος, χρωστώ, είμαι κατεστραμμένος άρα… πουτάνα όλα να γίνουν… ξεχνά πως κι ο φέρων τη λογική αυτή ζει απ’ τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, το παιδί του πάει στον Παιδικό χάρη στα ΕΣΠΑ κι άλλα πολλά. Απ’ την μέρα προκήρυξης του ΌΧΙ-ΝΑΙ δημοψηφίσματος κι απ’ τον πανωλεθρίαμβο του τελευταίου, η χώρα άλλαξε σελίδα. Και με συμφωνία μνημόνιο ΝΑΑ… μετά συγχωρήσεως, η κρίση, επιδεινούμενη συνεχώς, θα είναι εδώ. Στους φόρους πια που δεν μπορούν να πληρωθούν, στις δουλειές που έκλεισαν και δεν θα ξανανοίξουν, στους καινούργιους ανέργους, στην συνεχή κατάρρευση όλων των δομών προστασίας των φτωχών. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. να κάνει κατασχέσεις μέσα απ’ το ΚΕΑΟ (Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών); Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τα σπίτια των δανειοληπτών; Γιατί γι’ αυτά έφταιγαν οι τροϊκανοί και οι προηγούμενοι σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι νομοθέτησαν αλλά δεν τόλμησαν. Τα ΜΑΤ θα γίνουν πάλι το κύριο πολιτικό εργαλείο; Κι οι ξεπλυμένοι χρυσαυγίτες που θα καραδοκούν;

Νέες δομές, λοιπόν, συσσίτια, αλληλεγγύη, εναλλακτικές αχρήματες ανταλλαγές, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φροντιστήρια, παραγωγικοί συνεταιρισμοί, ΚΟΙΝΣΕΠ νέου τύπου, έξω απ’ τα δικαστήρια να σταματάμε τις κατασχέσεις και το κόψιμο νερού κι ηλεκτρικού. Πεδίο δόξης λαμπρόν για τον νέο Αντιστασιακό. Γιατί με τον αντιμνημονιακό τελειώσαμε.