Μυστήρια πράγματα, αλλά εξόχως αποκαλυπτικά για το μέλλον των ελληνικών πολιτικών διαδραματίστηκαν την Κυριακή το απόγευμα στο «The Clinton Global Initiative».
Θα είμαι λιτός! Είδα τον Ματέο Ρέντσι να λέει αυτά που θα περίμενες να ακούσεις από τον Αλέξη Τσίπρα και τον τελευταίο να αρθρώνει αυτά που έλεγε και λέει ο Γιώργος Παπανδρέου - ομιλών περί «τετάρτου δρόμου» - εστιάζοντας απλώς λίγο περισσότερο από τον Γιώργο στο χρέος.
Την στιγμή κατά την οποία ο κ. Ρέντσι δοκίμασε να μιλήσει μια δομική γλώσσα που αφορούσε στην δημοκρατική μεταμόρφωση της Ευρώπης, ο κ. Τσίπρας εγκλωβίστηκε στην λειτουργική προσαρμογή της Ελλάδα στην Ευρωζώνη, παραποιώντας μάλιστα την πραγματικότητα που αφορά στη συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης δια του Τρίτου Μνημονίου, για το οποίο είπε πως δεν στηρίζεται στη λιτότητα και πως περιέχει την αναπτυξιακή ατζέντα που επιθυμούσε η κυβέρνηση μαζί με τη δέσμευση των εταίρων για την αναδιάρθρωση του χρέους!
Δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε αυτό! Είναι λάθος στρατηγικής ή επίδειξη σωφροσύνης και σοβαρότητας δια της κανονιστικής συμμόρφωσης στα μνημόνια και αναδεικνύοντας την Ελλάδα και όχι την Ευρωζώνη ως κεντρικό πρόβλημα; Άρα, σε κάθε περίπτωση, λάθος στρατηγικής. Ο τρόπος προβληματοποίησης του Ελληνικού Ζητήματος από τον Αλέξη Τσίπρα είναι σήμερα, σε αντίθεση με χθες, πανομοιότυπος με εκείνον του Γιώργου Παπανδρέου. Γιατί το κάνει; Ποιοι τον οδηγούν σε ένα βλακώδες σφάλμα στρατηγικής, εγκλωβίζοντάς τον στο αδιέξοδο που βίωσε ο Γιώργος;
Ο Κλίντον βάλθηκε να τον μετατρέψει από Αλέξη σε μια υποδεέστερη μορφή Γιώργου, ρωτώντας τον μάλιστα δημοσιογραφίστικα και προβοκατόρικα, θεωρώντας προφανώς πως έχει απέναντι του τον Γιάνη Βαρουφάκη: «Είσαστε έτοιμοι τώρα; Σε ποιούς συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας θα κάνετε μεταρρυθμίσεις; Πως θα ξέρουν οι επενδυτές ότι τα χρήματα τους θα έχουν απόδοση; Για να ξέρω αν το κατάλαβα καλά και επειδή δεν θέλω να ακούσω άλλες δικαιολογίες ούτε ερωτήσεις από επενδυτές που βλέπουν ότι στο τέλος δεν γίνεται τίποτα, λες ότι δεν χρειάζεται να περιμένουν να ολοκληρωθεί κάθε λεπτομέρεια της αναδιάρθρωσης του χρέους, ότι υπάρχει σταθερή κυβέρνηση τετραετίας και ότι μπορούν να επενδύσουν τώρα;»
Αυτά τα ερωτήματα θέλανε τον «Βαρουφάκη» τους, ή τέλος πάντων κάποιον που θα τα αποδομούσε, ως κώδικες προβληματοποίησης της ελληνικής κυβέρνησης, και όχι έναν αμήχανο πρωθυπουργό, ο οποίος με γενικολογίες θετικιστικού/νεοφιλελεύθερου τύπου θα προσπαθούσε να δείξει πως έμαθε πλέον το μάθημα της «ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας», στο οποίο δήθεν είχε κοπεί κατά την προηγούμενη θητεία του στο πρωθυπουργικό αξίωμα!
Τραγέλαφος! Είναι κρίμα, αλλά ο κύριος Τσίπρας έχασε μια ευκαιρία να αναδείξει τις πραγματικές αιτίες που επιβαρύνουν το επιχειρηματικό κλίμα στην Ελλάδα και οι οποίες αποτελούν τις παράπλευρες συνέπειες των μνημονίων και της γενικευμένης απορρύθμισης που αυτά επιφέρουν, στρεβλώνοντας διαρκώς περισσότερο την παραγωγική διαδικασία και κυρίως τις παραγωγικές σχέσεις. Θα έπρεπε να είναι έτοιμος να εξηγήσει και να επιχειρηματολογήσει πάνω στην ανάγκη να μεταβληθεί επιτέλους ο μηχανισμός παραγωγής κέρδους, όπως αυτός περιγράφεται εμμέσως ασφαλώς από το Τρίτο Μνημόνιο. Και αυτό θα έπρεπε να αποτελεί τον παράλληλο πυλώνα μιας νέας αρχιτεκτονικής για την εθνική μας οικονομία, επικοινωνώντας ασφαλώς με τον άλλο: την απομείωση του χρέους.
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στρατηγικής, λοιπόν, σε αυτή την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, παραδόξως σημαντικά μεγαλύτερο από την προηγούμενη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πριν από τις εκλογές. Με το φωνητικό ιδίωμα του Ανδρέα και το πνευματικό ιδίωμα του Γιώργου, μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να διεισδύει αποτελεσματικά στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, δεν θα έχει όμως τα ίδια αποτελέσματα στον κόσμο των διεθνών πολιτικών. Ο Γιώργος Παπανδρέου απέτυχε - παρά τα αντικειμενικά και υποκειμενικά πλεονεκτήματά του, τις καλές δημόσιες διεθνείς σχέσεις του και τις μυριάδες συνεντεύξεις του – επειδή είχε την στρατηγική που σήμερα ακολουθεί και ο κ. Τσίπρας.
Σε ο, τι αφορά στον Ματέο Ρέντσι, ο οποίος υιοθετεί πλέον το ύφος του Αλέξη το οποίο ο τελευταίος εγκαταλείπει μετεκλογικά, μόλις χθες κατάλαβα γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να εκφράσει την ανακούφισή του για την απομάκρυνση του Γιάνη Βαρουφάκη! Τώρα κατάλαβα το «ευτυχώς τον ξεφορτωθήκαμε»! Είναι επειδή, απελευθερωμένος από την σκιά του Γιάνη, μπορεί ο ίδιος να αναπτύσσει τον πολιτικό λόγο που χαρακτήρισε τον Βαρουφάκη, μαθαίνοντας έτσι σιγά-σιγά αγγλικά!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.