Η πόρτα ανοίγει, ο σύζυγος βλέπει τη νεαρή όμορφη γυναίκα του στην αγκαλιά ενός εξ’ ίσου ωραίου μελαχρινού άντρα… (Για όσες προτιμάτε επιλέξτε ξανθό)
‘’Δεν είναι αυτό που νομίζεις’’ (εξαιρετική αντίδραση. Διαχρονική.)
του Γιώργου Πολίτη
Ασφαλώς και δεν είναι, διότι κανείς δεν θα ήθελε να ήταν αυτό που κοιτούσε, όμως η λογική, πέραν του νοτισμένου από τα χνώτα χώρου, έλεγε πως δυστυχώς ήταν! Το τραβηγμένο στο στήθος σεντόνι επίσης…
Όπως και έχει οι …υπογραφές έχουν πέσει. Η μάχη έχει δοθεί, το κάστρο έχει παραδώσει τη σημαία του. Το αποδεικνύει πέραν του θεάματος, η ανάγκη εξήγησης. Μας θλίβει το γεγονός.
Το μνημόνιο θα εφαρμοστεί είτε εξηγήσει η σύζυγος, είτε όχι. Αφήστε που στην προκειμένη -της πολιτικής- η παραστρατημένη είναι ειλικρινής. Μας λέει ότι δεν γινόταν και αλλιώς.
Το ζήτημα είναι ένα και ένα θα παραμένει, όσες δικαιολογίες και εάν απλώσουν τα χαμόγελά τους στο τραπέζι. Η εξαπάτηση και όχι μόνον. Η κατ’ εξακολούθησιν εξαπάτηση. Μην περί άλλου απατάσθε.
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο –θα το έλεγα αποσύνθεσης- που πλέον δικαιολογούμε το ‘’εμπορικό ψέμα’’, την εσκεμμένη πολιτική ανακρίβεια. Αναγνωρίζουμε σε όλους τους πολιτικούς την ‘’γλυκιά’’ τοποθέτηση τη μετερχόμενη από σάχλες έως σάλια και περιφράσεις-μπερδέματα, ως να είναι ο μόνος δρόμος η υπαγωγή μας στα λόγια τους.
‘’Και τι θα ήθελες να σου πει δηλαδή; Την αλήθεια; Λέγεται η αλήθεια;’’
Ασφαλώς και όχι στην Ελλάδα όπου λατρεύεται ο μύθος ως το υπέρτατο καλό.
Ούτε που ξέρει κανείς τι να πιστέψει. Το ΟΧΙ που γίνεται ΝΑΙ και μετερχόμενο χίλιες σοφιστείες προσπαθεί να καταλήξει ΟΧΙ μεν, αλλά ΝΑΙ, υπό κάποιες προϋποθέσεις όπου το ΟΧΙ θα παραμένει εν ισχύ; Καταλάβατε;
Όχι. Ε λοιπόν αυτό είναι το ζητούμενο. Να μην καταλάβετε ακριβώς αλλά να πιστέψετε το στόμα εκείνου που τα λέει. Διότι όλοι μας έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε βλάκες. Θα έλεγα άνοες αλλά θα περνούσε απαρατήρητο. Το βλάκας ή το ηλίθιος έχει άλλο βάρος…
Αμέσως ψάχνουμε τη στάχτη εκείνη που θα ρίξουμε μονάχοι στα μάτια μας ώστε να βρούμε τη λύση και να πούμε:
Ρε η γυναίκα μας τελικά ήταν αθώα! Αληθώς πιστεύαμε! Οι καταστάσεις φταίγανε. Μπορεί μια γυναίκα μονάχη να φταίει για τις καταστάσεις που δημιουργούνται από εκατομμύρια αιτίες; Το λουλούδι μας; Ο πολιτικός μας που δώσαμε μάχες για τη μούρη του; Που πέσαμε θύματα της αγάπης μας για εκείνον; Εμείς κορόϊδα;
Το μνημόνιο Τσίπρα έχει άλλη χάρη. Τα λέω για όσους δεν το έχουν καταλάβει. Έχει την πινελιά, τη ροζέ, της αντίστασης. Το άρωμα της ελπίδας που ποτέ δεν πεθαίνει και μας παρασέρνει η ρουφιάνα στα τάρταρα. Ας χέσουμε μαζί το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Ποιος νοιάζεται για αυτό, όταν οι διαλεκτικές βιώνουν τις γιορτές τους; Ο Αλέξης είναι πράγματι χαρισματικός.
‘’Θα δεις μωρό μου από εδώ και εμπρός πόσο καλά θα τα πάμε. Έλα μωρέ μη μου μουτρώνεις αφού σου είπα, εσένα αγαπάω…’’
Για ποιο λόγο θα μπορούσε να μην πιστέψει κανείς εκείνο το παραπονεμένο προσωπάκι της συζύγου όπου ομολογεί αγάπες. Ορίστε, κοιτάξτε, το κάνει με πόνο ψυχής με μάτια ολότελα ανοιχτά.
- Αυτή η ελπίδα όπου το παιχνίδι θα παιχτεί με τους ίδιους όρους και θα έχει αλλιώτικα αποτελέσματα με ξεπερνάει.
Βεβαίως υπάρχει και η περίπτωση της αποδοχής. Εκείνης της λαμπρής ιδέας πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Τότε μάλιστα υποκύπτουμε και αφήνουμε τον μελαχρινό στο κρεβάτι μας καθώς μονάχοι μας αδυνατούμε να διαχειριστούμε τα χρωστούμενα, ως υποχρεωνόμεθα…
Η σκέψη η οποία θα πρέπει να μας προβληματίζει είναι μία.
Χρωστάμε ‘’τόσα’’, καταφέρνουμε και δίνουμε ‘’τόσα’’. Υπολογίζουμε και τους τόκους σε ‘’τόσα’’ +. Βάζουμε και τα χρόνια στο πλάι υπολογίζοντας γενιές…
Αν το αποτέλεσμα είναι στενάχωρο, αναδιπλωνόμαστε και αναζητάμε άλλες λύσεις πέραν εκείνων που εξυπηρετούν άλλους. Ψάχνουμε για διαδρομές επιβίωσης που θα εξυπηρετούν εμάς.
Ο κόπος είναι μια άλλη παράμετρος που θα πρέπει να τη συνδυάσουμε επίσης με άλλες οφειλές και οφέλη.
Η λογική δείχνει τον δρόμο αλλά οι καταστάσεις έχουν γίνει περίπλοκες, Οι πίστεις έχουν χαθεί και όλοι σαν πρόβατα ψάχνουμε να ακολουθήσουμε εκείνον που μιλάει καλύτερα, που τα λέει ομορφότερα. Εκείνον που επιμένει πως η γυναίκα μας είναι τελικά αθώα, ίσως παρθένα και δεν καταλαβαίνουμε ότι η παρθενία της πρώτιστα καθιστά ενόχους εμάς, διότι απολαμβάνουμε την παραμονή μας σε ένα περιβάλλον που πλέον δεν μας ανήκει. Που ίσως δεν ήμαστε άξιοί του…
Χρειάζεται δράση. Ως σύζυγοι να ωριμάσουμε απαιτώντας διαζύγιο, διότι η πράξη τελικώς έχει τελεστεί με απόλυτη επιτυχία και μάλιστα ερήμην ημών. Μέχρι εδώ –έστω- καλά, αλλά η ιστορία έχει πολλάκις αποδείξει πως ποτέ δεν αρκεί η μία φορά… Υπάρχει και συνέχεια.
Τουλάχιστον ας μην πανηγυρίζουμε…
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.