Προγραμματικά κοντό και κατατρομαγμένο το ισοδύναμο πρωθυπουργού της Αριστεράς

Του Μιχαήλ Στυλιανού

O κ. Αλέξης Τσίπρας έχει κοντύνει. ΄Ηταν φανερό προχθές στη Βουλή. ΄Εχει κοντύνει, ή μας φαινόταν ψηλότερος πριν τις 13 Ιουλίου; Τελικά δεν έχει καμιά σημασία. Ιδιαίτερα στην πολιτική, είσαι ότι φαίνεσαι. Από ότι δείχνεις και από αυτά που λες. Και ο κ. Τσίπρας στο βήμα έδειχνε πιο κοντός. Και πολύ φοβισμένος. Κατατρομαγμένος για ότι επέρχεται και που θα επιπέσει επί της κεφαλής του, έτσι κατά πως τα κατάφερε με τις ταχυδακτυλουργίες του…

Φάνηκε στη Βουλή και ο εσωτερικός τρόμος του. Από το κείμενο-φούσκα που διάβασε ( με την γνωστή θεατρικότητα) ως προγραμματικές δηλώσεις. Με την απόπειρα να συντηρήσει τα ράκη των προεκλογικών ελπίδων: « ίσως μ’ αυτόν να σώσουμε περισσότερα». Με την μεταγλώττιση της επερχόμενης λαίλαπας φόρων και ακρωτηριασμών εισοδήματος, σε « δυσκολίες» και «επιβαρύνσεις». Με την εξαφάνιση της αμαρτωλής λέξης ΕΝΦΙΑ από ομιλία μιάμισης ώρας.

Φάνηκε επίσης από την επαιτεία στήριξης ή ανοχής από την αντιπολίτευση. Και τέλος φάνηκε από την επαναληπτική χρήση «του λαού» και «της ψήφου του», σαν ύστατο επιχείρημα, ασπίδα -και αυριανό δικολαβικό καταφύγιο από την μανιώδη οργή του εξαπατημένου λαού;

Σε κάποιες ανάσες της ομιλίας του αρχηγού, κάποιοι βουλευτές της μνημονιακής αριστεράς ανταποκρίθηκαν μ’ ένα άψυχο χειροκρότημα. Αλλά για οποιαδήποτε υπολείμματα ηθικού θα έπρεπε να ψάξει κανείς στις υπουργικές πολυθρόνες, με ανθεκτική ακόμη τη μέθη της εξουσίας.

Σαρώθηκαν όμως και αυτά, από τη ορμή του χειμάρρου Μεϊμαράκη, που στον μεν πρωθυπουργό προκάλεσε ορατά συμπτώματα νευρικής… υπερκινητικότητας, στη δε  πτέρυγα της Ν.Δ. εκρήξεις ενθουσιασμού, με όρθιους τους βουλευτές να χειροκροτούν κάθε τόσο.

Ο Κρητικός αποδείχθηκε αμείλικτος όσο και επιδέξιος χειριστής του μαστιγίου, έτσι που, με κάθε καμουτσικιά, να προκαλεί αιματηρή χαρακιά, ορατή από δεξιά και από αριστερά. Παράδειγμα: για τα τρία πιο γυαλιστερά μπιχλιμπίδια, που άπλωσε στο μαγικό χαλί ο επιδέξιος παραμυθάς για τους ιθαγενείς:

1.-. Την κομπορρημοσύνη για προσεχή απομείωση του χρέους, ο Μεϊμαράκης απέδειξε απατηλή. Αυτή η προοπτική υπήρχε –είπε-το 2012, αλλά η συμφωνία που υπέγραψες αναιρεί την δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους… (Και βγήκε χθες ο Ντάϊσελμπλουμ και δήλωσε: Όχι αναδιάρθρωση. Να πληρώνετε κάθε χρόνο το 15 τοις εκατό του εθνικού σας εισοδήματος -φόρο υποτέλειας και επ’ άπειρον-, δηλαδή κάπου 27 δις τον χρόνο σήμερα και περισσότερα όσο τυχόν αυξάνεται το ΑΕΠ…)

2.- Την εξαγγελία του Τσίπρα  πως θα αλλάξει τις διοικήσεις των τραπεζών στην επόμενη ανακεφαλαίωση. Ο κ. Μεϊμαράκης του διάβασε το σχετικό εδάφιο της συμφωνίας που υπέγραψε, όπου δεσμεύθηκε πως οι διοικήσεις των τραπεζών θα διορίζονται χωρίς παρέμβαση της κυβέρνησης. Και τον κατήγγειλε πως εξαπατά και τους βουλευτές του…

3.- Για την καραμέλα περί πάταξης της διαπλοκής και της ολιγαρχίας,  τον προκάλεσε, αμείλικτος: «Συνεχώς το λέτε. Γιατί δεν το κάνετε; Και ποιοι είναι αυτοί; Όχι έτσι, γενικά και αόριστα. Δεν έχουν ονόματα; Δεν θέλετε να τους πείτε με  το επίθετό τους; Πείτε τους μόνο με το μικρό. Η Ελλάδα είναι μικρή και γνωριζόμαστε όλοι. ΄Ολοι ξέρουμε ποιοι κάνουν παρέα με ποιον και ποιος στηρίζει ποιον»…

Με κάθε πλατάγισμα του μαστιγίου ήταν σχεδόν ορατή η άνοδος του θερμομέτρου στην πτέρυγα της Ν.Δ. και η πτώση του -υπό το μηδέν- στα έδρανα της μνημονιακής αριστεράς.

Τα ΜΜΕ  της Διαπλοκής σαν να μην άκουσαν τίποτα. (Ούτε αυτός ο Δημήτρης Τάκης, ο τεταγμένος ρακοσυλλέκτης προφάσεων  εντυπωσιασμού.) Και με την διακριτική συγκάλυψη του κοινοβουλευτικού μαρτυρίου Τσίπρα, στα συνήθως ξετσίπωτα  δελτία τους, επιβεβαίωναν έμπρακτα τα καρφιά Μεϊμαράκη, για τις σχέσεις στοργής και προστασίας, που έχουν διαπλεχθεί μεταξύ της ολιγαρχίας και του πρωθυπουργού της (μνημονιακής) αριστεράς…

Δεν παρατήρησαν ούτε την κραυγαλέα πρωτοτυπία:  Πρώτη φορά  - και με τέτοια εσωτερική κρίση και τόση εξωτερική ανασφάλεια- προγραμματικές δηλώσεις δεν είχαν μια λέξη περί εξωτερικής πολιτικής. Σιωπή έγκυος απειλής  τερατογενέσεων, μετά  τις αμερικανικές πιέσεις για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εισαγωγή των Σκοπίων ως «Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, αναγνώριση του Κοσσόβου, εκχώρηση αεροδρομίου για ιπτάμενα βομβαρδιστικά-ρομπότ, για τα δόλια γερμανικά σχέδια περί κοινής «ελληνο-τουρκικής φύλαξης των συνόρων», για την σοβινιστική αποχαλίνωση του Αλβανού κ. Ράμμα -και δεν συμμαζεύεται…

΄Ακρως δυσοίωνη και η απουσία από το κυβερνητικό κρανίο οποιασδήποτε έγνοιας και προβληματισμού για την συνεχιζόμενη -σε αδιαπέραστο σκότος- στις Βρυξέλλες διαπραγμάτευση για την Διατλαντική Σύμβαση Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (ΤΤΙΡ). Εξέλιξη εξ ίσου εφιαλτική όσο και η θριαμβευτικά αναγγελλόμενη αντικατάσταση του χαρτονομίσματος με  πλαστικό χρήμα, σε συναλλαγές, (αρχικά μεν) άνω ορισμένου ποσού, αλλά και πλήρη στο προσεχές μέλλον -όπως προτείνεται από διεθνείς τραπεζικούς μεγιστάνες.

Τα δυο αυτά μέτρα συνδιαμορφώνουν τον μελλοντικό απόλυτο κοινωνικό εφιάλτη, αφού οδηγούν στην απογύμνωση του πολίτη και από το τελευταίο ράκος ελευθερίας και την υπαγωγή του σε καθεστώς εξανδραποδισμού, όμοιο του οποίου οι ΄Ελληνες ουδέποτε γνώρισαν στην μακραίωνα ιστορία τους.

                                      *  *  *  *  *

« Εμείς είμαστε οπαδοί του κοινωνικού φιλελευθερισμού, δεν είμαστε νεοφιλελεύθεροι. Αυτό το πρόγραμμα είναι δικό σας. Εμείς δεν το ψηφίζουμε!». Κάρφωσε στον επίλογο ο κ. Μεϊμαράκης. Και όλοι εκτός των 155 της κυβερνητικής παράταξης τον ακολούθησαν, με  τα όχι τους. ΄Αφησαν στον «νικητή του δημοψηφίσματος!» ακέραιες τις ευθύνες της υιοθεσίας του ΝΑΙ στα μνημόνια…

΄Ετσι απέμεινε ο επιτήδειος κ. Τσίπρας με την ταυτότητα του νεοφιλελευθερισμού, με  ένα μνημόνιο-θανάτου στην αγκαλιά και με την ασπίδα της «πρόσφατης λαϊκής εντολής» να λιώνει στα χέρια του σαν το κερί, στην κόλαση που άνοιξε και μπήκε.