Η φώτο από Saverio Serravezza Μόρια, Λέσβος. Ματατζής. Πολύ ένταση. Φωνές, άνθρωποι εξαντλημένοι, η αστυνομία νευριασμένη, πολύ νευριασμένη. Περισσότεροι από 5000 πρόσφυγες περιμένουν, αλλά δεν τους επιτρέπουν να μπουν. Δεν γνωρίζω τον αριθμό των ανθρώπων που είναι μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για καταγραφή. Οι αστυνομικοί του στρατοπέδου είναι σε θέση να κάνουν λιγότερες από 1000 καταγραφές ανά ημέρα. Υπάρχει μεγάλη άφιξη αυτές τις μέρες. Και ο αριθμός των Αφγανών και των Ιρακινών είναι υπερβολικά αυξημένος αυτή τη περίοδο.Εκατοντάδες πρόσφυγες που προέρχονται κυρίως από το Αφγανιστάν και το Ιράκ προσπαθούσαν χθες και πάλι να καταγραφούν στη Μόρια – συχνά για τρίτη και τέταρτη ημέρα. Ειδικά πολλοί που ανήκουν σε εξαιρετικά ευπαθείς ομάδες, όπως οι οικογένειες με μωρά και μικρά παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες και ασθενείς ή ηλικιωμένοι δεν κατάφερναν να περάσουν μέσα από τα πλήθη γύρω από τις πύλες, εν μέσω σύννεφων δακρυγόνων και ξυλοδαρμών από τα ΜΑΤ.
Είναι 3 το πρωί. Στις πάνω πύλες της Μόρια, δύο κλούβες κόβουν τον δρόμο δεκάδων γυναικών, παιδιών και ανδρών που περιμένουν στην ουρά ολόκληρη την μέρα αλλά και την νύχτα παρότι η καταγραφή είχε παύσει για μερικές ώρες τη νύχτα. Μια γυναίκα που κάθεται στο βρεγμένο και λασπωμένο έδαφος δίπλα στο μπλόκο και κρατά στην αγκαλιά της το άρρωστο κοριτσάκι της, μιλάει με δάκρυα στα μάτια:
«Περιμέναμε στην ουρά για ώρες χθες και προχθές. Κάποια στιγμή ξέσπασε πανικός και η αστυνομία έριξε δακρυγόνα στα παιδιά μας και έτσι κάναμε πίσω για να μην πάθει κάτι η υγεία τους. Κάποια άλλη στιγμή φτάσαμε στις πύλες αλλά μας είπαν ξαφνικά ότι είχε σταματήσει η καταγραφή. Μετά μας είπαν ότι οι οικογένειες θα πρέπει να περιμένουν στην ουρά στις πάνω πύλες και έτσι ήρθαμε εδώ. Τώρα μας λένε ότι απαγορεύεται η είσοδος από αυτήν την πύλη και ότι πρέπει να φύγουμε. Είμαι σίγουρη ότι σε λίγες ώρες θα αλλάξουν πάλι το σύστημα. Κανείς δεν ξέρει πού να περιμένει και πότε ή πώς θα φτάσει μέσα. Τα παιδιά μας υποφέρουν δίχως φαγητό και νερό εδώ στο κρύο. Είμαστε τρεις μέρες στον καταυλισμό και μας πήρε άλλες τρεις μέρες να φτάσουμε εδώ από εκεί που βγήκαμε στο νησί. Είμαστε πολύ κουρασμένοι. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά μέσα σε τρεις βδομάδες που φάγαμε ζεστό φαγητό. Τα παιδιά μου δεν το πίστευαν ότι έφαγαν κανονικό φαγητό.»
Ένας από τους πατέρες μέσα στο πλήθος φαίνεται θυμωμένος και απελπισμένος:
«Μόλις που επιβιώσαμε το πέρασμα από την Τουρκία. Πέσαμε όλοι στη θάλασσα. Τώρα φτάσαμε στην Ευρώπη. Δεν θα έπρεπε να ρισκάρουμε τις ζωές μας σε αυτόν τον καταυλισμό που τον διοικεί η κυβέρνηση, αλλά το τρίχρονο παιδί μου χάθηκε και ποδοπατήθηκε από το πανικόβλητο πλήθος σήμερα. Ένας Αφγανός τον έσωσε και τον σήκωσε στον αέρα. Ένας μεγάλος άνθρωπος που είδε το μαρτύριο του γιού μου, έκλαιγε.»
Πίσω από τους φράκτες της Μόρια σε ένα χωράφι με λιόδεντρα οικογένειες και μοναχικοί άνδρες ανάβουν μερικές φωτιές για να ζεστάνουν τα κορμιά τους μιας και δεν έχουν σκηνές ή κουβέρτες. Μια οικογένεια με μια μητέρα, έναν πατέρα και τρία παιδία το μικρότερο εκ των οποίων δεν είναι καν ενός έτους, κάθονται πάνω σε ένα πλαστικό. Τα παιδιά είναι ξύπνια και τρέμουν από το κρύο.
Μέσα στη Μόρια δεκάδες μητέρες και παιδιά περιμένουν την καταγραφή για πολλές ώρες. Μερικοί από αυτούς είναι ήδη κλειδωμένοι εκεί πάνω από μια ημέρα. Οι αρχές τους έβαλαν μέσα αλλά δεν τους έδωσαν ούτε κουβέρτες, ούτε φαγητό και νερό. Χωρίς την βοήθεια των εθελοντών θα ήταν φυλακισμένοι και θα υπέφεραν από την πείνα, τη δίψα και το κρύο. Μια μητέρα τρέμοντας από το κρύο ζητά μόνο φαγητό. Τα παιδιά της είναι τόσο πεινασμένα που έχουν ξεχάσει όλα τα άλλα.
Εντωμεταξύ ανάμεσα στα πλήθη των οικογενειών που περιμένουν στην ουρά μπροστά στην πύλη μέσα στο κρύο, είναι ένας άνδρας με τη σύζυγό του και τα τέσσερα παιδιά τους. Έχει ένα παλιό τραύμα στο πόδι του από έκρηξη βόμβας και υποφέρει συνέχεια από πόνους. Τα φάρμακά του χάθηκαν κατά τη διάρκεια του επικίνδυνου ταξιδιού τους στη θάλασσα. Κλαίει:
«Προσπαθώ να φέρω την οικογένειά μου στις πύλες αλλά δεν μπορώ. Το πόδι μου δεν είναι αρκετά δυνατό. Δεν με νοιάζει για εμένα. Με νοιάζει για τα παιδιά μου. Τι κακό έκαναν για να τους φέρονται έτσι; Γιατί μας σκοτώνουν απλά; Θα ήταν πιο ανθρώπινο από αυτά που περνάμε εδώ.»
Τα λόγια ενός αγαπημένου φίλου:
«Αυτά τα ανθρώπινα όντα αποδρούν από τα σπίτια τους για να βρουν ασφάλεια, σεβασμό και ανθρωπιά, αλλά από τις πρώτες στιγμές που φτάνουν στην Ευρώπη βιώνουν διάκριση και απάνθρωπη μεταχείριση.»
Το Ευρωπαϊκό σύστημα έχει δημιουργήσει πρωτοκλασάτους και δευτεροκλασάτους πρόσφυγες. Στη Μόρια οι πρόσφυγες προσπαθούν να επιβιώσουν κατά την παραμονή τους εκεί. Ενώ οι διαδικασίες καταγραφής για τους Σύρους πρόσφυγες έχουν επισπευτεί στις 2 με 3 ώρες το πολύ ανά άτομο και έχει στηθεί ένα λειτουργικό σύστημα καταγραφής στον ξεχωριστό καταυλισμό τους, όλες οι άλλες εθνικότητες στέλνονται στη Μόρια. Έχουν να αντιμετωπίσουν συρματοπλέγματα, δακρυγόνα και αστυνομική βία στον ξεχασμένο καταυλισμό. Επίσης οι ΜΚΟ μέχρι στιγμής εστιάζουν κατά κύριο λόγο στις ανάγκες των Σύρων στον καταυλισμό Κάρα Τέπε, ενώ οι πρόσφυγες στη Μόρια έχουν αφεθεί να επιβιώσουν μόνοι τους.
Πηγή
Μετάφραση – επιμέλεια για το Kollect: Διαστημόγατο
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.