Η 28η Οκτωβρίου γιορταζόταν τότε Κυριακή. Με αποτέλεσμα η προεόρτια σχολική γιορτή, λόγω της αργίας του Σαββάτου, να συμπέσει με τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου). Και, ασφαλώς, στη γιορτή, όπως ήταν ευνόητο, απόλυτη προτεραιότητα είχαν τα αντιστασιακά τραγούδια. Τα τραγούδια, που αναφέρονταν στο έπος της Αλβανίας, αλλά και στους μετέπειτα αγώνες της εθνικής αντίστασης. Εγώ, ως υπεύθυνος της σχολικής χορωδίας, θεώρησα καλό να προσθέσω και το τροπάριο του εορταζόμενου Αγίου Δημητρίου. Πράγμα για το οποίο μια συνάδελφος διαφώνησε, λέγοντας ότι κατά την 28η Οκτωβρίου δεν τιμούμε τους αγίους αλλά τους ήρωες. Για να αναγκαστώ να πω ότι «και οι άγιοι είναι ήρωες. Δεδομένου ότι με τη θυσία τους νίκησαν την παντοδύναμη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπως πρωτύτερα οι Έλληνες την είχαν νικήσει με τον πολιτισμό τους. Και άλλοι-όπως ο άγιος Δημήτριος-έβαλαν πάνω από τα αξιώματά τους και τα μεγαλεία το δίκιο και την αλήθεια και θυσιάστηκαν γι’ αυτά. Γεγονός που σημαίνει ότι το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου είναι απόλυτα ταιριαστό με τα αντιστασιακά τραγούδια».
Αυτή την προκατάληψη σε βάρος της Εκκλησίας τη συναντούμε σε πάμπολλες περιπτώσεις. Γεγονός που φαίνεται ακατανόητο, δεδομένου ότι ο Χριστός ήρθε τον κόσμο, για να εγκαθιδρύσει την ιδεώδη δημοκρατία, με κυρίαρχο στοιχείο της τη δικαιοσύνη. Η οποία σύμφωνα με τη διδασκαλία του αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου, να γίνουμε πολίτες του Παραδείσου. Γιατί Παράδεισο δεν πρόκειται να ιδούμε, αν δεν παλέψουμε ν’ απαλλάξουμε την κοινωνίαα απ’ την κόλαση μέσα στην οποία ζούμε. Κι ακόμη πιο πέρα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αληθινή δικαιοσύνη δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, αν δεν έχει συνεργό και συμπαραστάτη της το Θεό. Χωρίς τον οποίο ο, τι κι αν κάνουμε είναι τυφλό και καταδικασμένο να βολοδέρνει μέσα σ’ έναν φαύλο κύκλο άσκοπης περιπλάνησης. Πράγμα που το διαπιστώνουμε σε κάθε εποχή και ιδιαίτερα στις μέρες μας. Οπότε πολλοί και διάφοροι μας μιλούν για δημοκρατία και δικαιοσύνη και μας οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερα βάραθρα αυταρχισμού και αδικίας.
Βέβαια σε κάθε περίπτωση υπάρχει η εύλογη ένσταση ότι ο βίος και η πολιτεία κάποιων εκπροσώπων της Εκκλησίας είναι διαμετρικά αντίθετη με τη διδασκαλία του Χριστού. Σε πάμπολλα επίπεδα και ιδιαίτερα το καθεστώς διοίκησης. Το οποίο, αντί να θυμίζει τη διδασκαλία του Χριστού, θυμίζει το νιτσεϊκό ιδεώδες του «υπερανθρώπου». Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την προσφώνηση των επισκόπων της ως «δεσποτάδων» (=τυράννων). Γεγονός που αποτελεί βαρύτατη ύβρη σε βάρος του ευαγγελικού πνεύματος. Δεδομένου ότι η Εκκλησία αποτελεί-όπως προαναφέραμε-την ιδεώδη δημοκρατία και δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με το οποιοδήποτε τυραννικό καθεστώς.
‘Όμως το γεγονός ότι ο βίος και η πολιτεία κάποιων κληρικών αποτελεί άρνηση του ευαγγελικού πνεύματος, γι’ αυτό δεν σημαίνει ότι φταίει το Ευαγγέλιο και η Εκκλησία. Της οποίας η προσφορά είναι τεράστια διαχρονικά και ιδιαίτερα στις δύσκολες εθνικές μας συγκυρίες. Όπως στο Βυζάντιο, την τουρκοκρατία και τη γερμανική κατοχή. Και η πραγματικότητα αυτή δεν στηρίζεται στις μαρτυρίες κάποιων θρσκευομένων, αλά κυρίως και προπάντων σε μαρτυρίες ανθρώπων οι οποίοι, λόγω του πολιτικού τους προσανατολισμού θα περίμενε κανείς να αντιμετωπίζουν την Εκκλησία με αμφισβήτηση και προκατάληψη.
Ιδιαίτερα για τα χρόνια της Κατοχής είναι υπεραρκετή νομίζω η μαρτυρία του αειθαλή Μανώλη Γλέζου, όπως προκύπτει από κάποια συνέντευξη, που έδωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας στον κ. Κων/νο Μπλάθρα. Στην οποία, μεταξύ πολλών άλλων λέει και τα εξής αξιοπρόσεκτα, τα οποία παραθέτω σε περίληψη: «Το 1941 ο τότε Αρχιεπισκοπος Χρύσανθος (φωτογραφία) κλήθηκε να υποδεχτεί τους Γερμανούς κατά την παράδοση της Αθήνας και αρνήθηκε λέγοντας: «Η Εκκλησία κάνει δοξολογίες για την απελευθέρωση ενός λαού και όχι για την υποδούλωσή του». Και μετά που του ζήτησαν να παραστεί στην ορκωμοσία της της Κυβέρνησης Τσολάκογλου και πάλι αρνήθηκε. Με αποτέλεσμα να τον αποπέμψουν. Πολλοί Μητροπολίτες τέθηκαν επικεφαλής του λαού στον αγώνα του εναντίον των κατακτητών. Και γενικότερα ο κλήρος συνεργάστηκε με τις αντιστασιακές οργανώσεις για τη διοργάνωση λαϊκών συσσιτίων. Ο καπετάν Ανυπόμονος και πολλοί άλλοι κληρικοί συμμετείχαν στον αγώνα εναντίον των κατακτητών, ενώ ο Πρωθιερέας της Μητρόπολης Κοζάνης όπως και άλλοι επίσης κληρικοί εκτελέστηκαν για τη συμμετοχή του στην εθνική αντίσταση. Και το σκανδαλώδες ήταν ότι δεν υπήρχε απλά συνεργασία, αλλά και αληθινή αγάπη μεταξύ κληρικών και αριστερών. Έτσι που να προκαλεί την έκπληξη των ξένων κληρικών». Και ο Μανώλης Γλέζος καταλήγει: «Όταν είχα καταδικαστεί σε θάνατο, στη διάρκεια του Eμφυλίου Πολέμου, έγινε, όπως είναι γνωστό, μια κινητοποίηση διεθνής, στην Eλλάδα και σ' όλον τον κόσμο, αλλά δεν είναι γνωστό ότι όλο μου το χωριό-όλο το χωριό, χωρίς καμιά εξαίρεση-είχε υπογράψει για να μη γίνει η εκτέλεσή μου και μπροστά-μπροστά ήταν τα ονόματα των παπάδων του χωριού μου. Aυτό δεν το πιστεύει κανείς αλλά είναι γεγονός».
Και ας τελειώσουμε αυτή μας την αναφορά στους ήρωες κληρικούς της κατοχής με την ξεχωριστή περίπτωση εδώ στο Αγρίνιο του θρυλικού Παπαβαλή, ο οποίος έκανε απίστευτα, για μας τους κοινούς θνητούς, πράγματα. Αφού μπροστά στα μάτια των Γερμανών μετέφερε επανειλημμένα όπλα για τους αντάρτες μέσα σε φέρετρο. Εντούτοις μεταπολεμικά η κάλπικη εθνικοφροσύνη τον «τίμησε» με τριετή φυλάκιση και η δεσποτοκρατία με καθαίρεση. Γεγονός που σημαίνει ότι η αληθινή Εκκλησία αγωνίζεται πάντοτε, αλλά συνθλίβεται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των κάλπηδων της θρησκευτικότητας και της πολιτικής…
του παπά-Ηλία
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.