Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Το «Θεέ μου τι σου κάναμε» ανήκει στη θυματοποιητική αναπαράσταση της πραγματικότητας και άρα είναι μια συντηρητική προσέγγιση της ζωής. Αυτό δεν με εμποδίζει να ευχηθώ καλή επιτυχία στην παράσταση του Λάκη Λαζόπουλου.
Αν, ωστόσο, ο Θεός από «εκεί έξω» …out there, μετανάστευε στον Εαυτό, τότε θα έπαυε η ατομική αίσθηση και το κοινωνικό αποτέλεσμα από το καταπιεσμένο Εγώ, το οποίο αναζητεί λύτρωση μέσω μιας καταστροφής ή καταστολής, νομιμοποιώντας πολιτικά τη θυσία! Αν αντί για το ««Θεέ μου τι σου κάναμε» και μας τιμωρείς με διάφορες δοκιμασίες, δηλαδή πολιτικές, έλεγες «τι σου κάνουμε Θεέ μου», θεωρώντας τον εαυτό σου, το «Υπάρχειν σου» μέρος μιας πολιτικής οικολογίας που βασανίζει καθημερινά τη θεότητα που Είσαι, τότε θα έβλεπες τη ζωή με προοδευτικό τρόπο και όχι με συντηρητικό - θεωρώντας μάλιστα πως είσαι φορέας προοδευτισμού!
Δεν είναι προοδευτικό η διασκέδαση του συμπλέγματος μέσω μιας παράστασης ομαδικής θεραπείας σαν αυτή που κάνουν διάφοροι εξαρτημένοι από ουσίες ή αποδιοργανωτικές συμπεριφορές! Η συμμετοχή σε ένα κοινωνικό project«αλληλοβοήθειας» ή αλληλοκατανόησης για τον έλεγχο της εξάρτησης, πράγμα που οδηγεί θεωρητικά στην απεξάρτηση, δεν είναι προοδευτικό εγχείρημα. Είναι μια βαθύτατα συντηρητική διαδικασία με πολιτικούς όρους, η οποία, ωστόσο, εμφανίζεται και προβάλλεται ως προοδευτική συμπεριφορά. Εάν ο συγγραφέας, μεταξύ του είναι και του ειδέναι, εμφανίζεται να επιλέγει το πρώτο, το κάνει επειδή έχει ασκηθεί να σκέφτεται εναντίον του εαυτού του. Για να σωθεί και να μην αυτοκαταστραφεί παίζει με την έννοια του «πειρασμού» που μας βάζει ο διάβολος σαν να πρόκειται για μια δοκιμασία του ίδιου του Θεού, ο οποίος υπάρχει εκεί έξω από τον κόσμο της φθαρτής ύλης μας.
Ο κόσμος των «πειρασμών» είναι ο κόσμος της ψυχονευρωτικής διαταραχής. Και όταν η αναπαράσταση της πολιτικής διαδικασίας θεωρεί τον καπιταλισμό σαν τον μεγάλο πειρασμό, ή την διάσταση της Τρόικας σαν τον μεγάλο πειρασμό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και της αριστερής της κυβέρνησης, λέγοντας «Θεέ μου τι σου κάναμε», προαγάγει την διαστροφική αντίληψη και κατανόηση των πολιτικών σχέσεων. Κάνει, δηλαδή, συντηρητική πολιτική – όπως επί τόσα χρόνια κάνουν τα δεξιά κόμματα και το ΚΚΕ, και όπως έπραξε το ΠΑΣΟΚ για να μπορέσει να διεισδύσει στη κοινωνία και να την μεταβάλει σε ένα μεγάλο εργαστήριο πολιτικής νομιμοποίησης των «πειρασμών»!
Το «τι σου κάνουμε Θεέ μου» θα αναπαριστούσε μια στιγμή ή μια κατάσταση διαύγειας. Εδώ θα κλονιζόταν η κατασκευή του Εγώ από την πολιτική νομιμοποίηση του Υπάρχειν και το νόημα θα παραγόταν από την προσβολή της υλικής θεότητας και προσωπικότητας, που με την μορφή του κοινωνικού μας εαυτού δομείται από την διαδικασία της αλληλεπίδρασης με τον Άλλο. Αυτό θα ήταν υγιές πολιτικώς, προοδευτικό και βαθύτατα ηθικό… και αν το καλοεξετάσεις θα συμφωνούσε με τον Μαρξ. Εδώ, τώρα δεν θα είχαμε την ανάκλαση ενός σωματικού χώρου στον Θεό, όπου το Εγώ σπαράσσεται από αντικρουόμενα συναισθήματα του ανεκπλήρωτου, αλλά επιστροφή στο Όλον της ύπαρξης μας, στην θεότητα του Εαυτού που υπάρχει εξαιτίας της αλληλόδρασης με τον Άλλον, φίλο, σύμμαχο ή αντίπαλο.
Για σκέψου να έλεγες στον εαυτό σου «τι σου κάνουμε Γεωργία /Γιώργο …Λάκη ή Αλέξη»! Και με το «τι σου κάνουμε» να εννοείς αυτά που κάνεις εσύ στον εαυτό σου για να προσαρμοστείς σε πολιτικές ή για να αντιμετωπίσεις πολιτικές ή συνήθως για να ξεγλιστρήσεις από τον κανονιστικό τους χαρακτήρα; Τότε η πολιτική σου συμπεριφορά θα ήταν ώριμη και δεν θα ένοιωθες πως κουβαλάς όλο τον κόσμο στην πλάτη σου, ή δεν θα ένοιωθες το σώμα σου κομματιασμένο, την ψυχή σου αποξεραμένη και την δημοκρατία μια αφόρητη πλάνη. Τότε δεν θα έλεγες πως «πράγματι, η δημοκρατία κουράζει» και δεν θα χρειαζόταν να μασκαρεύεις διαρκώς την ψύχωση του ρατσισμού σου με αναπαραστάσεις αιμοβόρων θηρίων που εισβάλλουν στο οικοσύστημα του - εξωτερικού ως προς εσένα - Θεού σου, για να σε κατακτήσουν, κυριέψουν, κατασπαράξουν, βιάσουν και εν τέλει να σε αλλοιώσουν ως θεϊκό δημιούργημα με μια αποστολή… να δοξάζεις το Όνομα Εκείνου, με ψαλμωδίες και αγιασμούς ανάμεσα σε γροθιές, μαχαιριές, κατάρες, βόμβες, σώματα ασφαλείας και «ανώμαλες» σεξουαλικές συμπεριφορές, οι οποίες σε σοκάρουν, επειδή τις νοιώθεις ως προσωπικό σου πειρασμό!
Με το «θεέ μου τι σου κάναμε» διαμορφώνεις το εικονόγραμμα του πειρασμού συνειδητά ή ασυνείδητα. Εμπορεύεσαι τον πειρασμό και προκαλείς «γνώση» δια του σκανδαλισμού. «Στο όνομα αυτής της “γνώσης”, τα συναισθήματα της παράστασης και οι απαιτήσεις που απορρέουν από αυτά δεν θα μπορέσουν να βρουν απάντηση που να μην συνοδεύεται από μια κατάχρηση εξουσίας του απαντώντος», συμπεραίνει η Πιέρα Ωλανιέ (γυναίκα του Κορνήλιου Καστοριάδη) στο βιβλίο της «Η βία της ερμηνείας».
Το «Θεέ μου τι σου κάναμε» προετοιμάζει για κατάχρηση εξουσίας και νομιμοποιεί πολιτικώς την κατάχρηση εξουσίας. Αντίθετα το «τι σου κάνουμε Θεέ μου» παραπέμπει σε μια μορφή εναλλακτικής ηγεμονίας και παιδαγωγικής ηγεσίας, και άρα σε μια κοινωνία της συνείδησης και της γνώσης, όπου η πολιτική διαδικασία δεν θα ήταν προϊόν διαστροφής. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με το «τι σου κάνουμε Θεέ μου», για να καταλήξει ταχύτατα στο «Θεέ μου τι σου κάναμε»! Και αυτό, αναγνώστη μου, είναι το σύγχρονο δράμα της αριστεράς, αν και ορισμένοι θα τον δουν ως κωμειδύλλιο!... * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.