Την ώρα που η τρομοκρατία του εικοστού αιώνα φιλοδοξεί να αλλάξει τον εικοστό-πρώτο αιώνα, μόνον μια παγκόσμια σεξουαλική επανάσταση θα μπορούσε να ανατρέψει νέες μορφές πολέμου, εν γένει εχθροπραξιών και ολοκληρωτισμού που βρίσκονται ακριβώς μπροστά μας!
Ίσως, αναγνώστη μου, να μην περίμενες από μένα, έναν άνθρωπο προσηλωμένο στη διαρκή διαδικασία της ριζοσπαστικοποίησης των δημοκρατικών θεσμών και στη βιοοικονομική ανάπτυξη, μια τέτοια προσέγγιση. Και αυτό επειδή ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχω αναφερθεί δημοσίως και μάλιστα καταδηλωτικά στη σχέση της σεξουαλικότητας με την πολιτικότητα της ισχύος. Πώς δηλαδή ο σεξουαλικός μας πολιτισμός, ως ενιαίο σύστημα αξιών, στάσεων, συμπεριφορών, πεποιθήσεων, προσδοκιών και αναπαραστάσεων της ηδονής και ικανοποίησης, συνδέεται άρρηκτα με αυτό που παλαιότερα αποκαλούσαμε ηγεμονία, ενώ σήμερα το αντιλαμβανόμαστε μάλλον ως «power in politics»!
Η ισχύς, η εξουσία, η κυριαρχία και άλλα παρόμοια που συναρθρώνονται με την έννοια κάποιας μορφής πολέμου, δεν μπορεί να έχουν κανένα απολύτως πρακτικό περιεχόμενο, οποιαδήποτε ουσιώδη έννοια, δηλαδή, για τον καθένα μας, έξω από το πεδίο της ευχαρίστησης: μιας ικανοποίησης της ίδιας ακριβώς μορφής με την σεξουαλική ικανοποίηση.
Οι σεξουαλικές φοβίες αντιστοιχούν σε φοβίες απέναντι στην εξουσία κάθε μορφής, κατακερματίζοντας τον εαυτό μας και παραλύοντας την ύπαρξή μας ως πολιτικά όντα, ικανά να οργανώνονται και να επαναστατούν με μη-καταστροφικό τρόπο στην υλική και μη-υλική καταπίεση, η οποία εκφράζει κάθε φορά την ταξική κυριαρχία σε μια κοινωνία ή παγκοσμίως, με σύγχρονους όρους.
Επίτρεψέ μου, εδώ, να θυμίσω το συμπέρασμα του μάλλον παραγκωνισμένου σήμερα ερευνητή Βίλχελμ Ράιχ: «Οι άνθρωποι που ανατρέφονται με μια αρνητική στάση απέναντι στη ζωή και στο σεξ αποκτούν ένα άγχος ηδονής που ριζώνει φυσιολογικά σε χρόνιους μυϊκούς σπασμούς. Αυτό το νευρωτικό άγχος της ηδονής είναι η βάση στην οποία στηρίζεται η αναπαραγωγή των αρνούμενων την ζωή απόψεων για τη ζωή, που δημιουργούν δικτάτορες, από τους ίδιους του ανθρώπους. Είναι ο πυρήνας του φόβου για ένα ανεξάρτητο τρόπο ζωής προσανατολισμένο προς την ελευθερία. Αυτός ο φόβος γίνεται η σημαντικότερη πηγή δυνάμεως για κάθε μορφή πολιτικής αντιδράσεως…». Αυτή ακριβώς η νεύρωση είναι η αυθεντική πηγή κάθε διάθεσης για εκδήλωση τρομοκρατικής συμπεριφοράς στις μέρες μας και όχι το ζήτημα της ενσωμάτωσης μουσουλμάνων στις χριστιανικές κοινωνίες, όπως διαδίδεται αυτές τις μέρες από τα περισσότερα ΜΜΕ, τα οποία απασχολούνται παραμορφωτικά με την ισλαμική τρομοκρατία στην Ευρώπη.
Και λέω παραμορφωτικά, διότι, έχοντας μπροστά μου τον χάρτη των τρομοκρατικών ενεργειών των τελευταίων 12 μηνών παντού στον κόσμο, παρατηρώ ο λεγόμενος Δυτικός Κόσμος να έχει υποστεί πολύ λιγότερα πλήγματα σε σχέση με τη Μέση Ανατολή ή χώρες όπως το Αφγανιστάν, η Ινδονησία, η Νιγηρία ή η Σομαλία. Μόνον που εκεί τη τρομοκρατία από ισλαμικούς πυρήνες την αποκαλούμε εμφύλιο πόλεμο και την ερμηνεύουμε πολιτικώς με διαφορετικό τρόπο από αυτήν στις Δυτικές Πολιτείες μας. Κακώς, δηλαδή αντι-επιστημονικώς, μέσω πολιτικών κατηγοριών, οι οποίες φανερώνουν απλώς την μορφή ερμηνευτικής βίας και τον βαθμό προκατάληψης για την νόηση και παράσταση της πραγματικότητας!
Αυτή η παραμόρφωση της πραγματικότητας είναι εκδήλωση της δικής μας σεξουαλικής νεύρωσης που δυστυχώς δεν διαφέρει στη μορφή, αλλά ίσως αποκλειστικά στο βαθμό / στην ένταση από εκείνη που βασανίζει τους σημερινούς τρομοκράτες.
Οι Malcolm Potts και Thomas Hayden στο βιβλίο /μελέτη τους «Sex and War» παρατηρούν πίσω από τα συναισθήματα ένοπλης επιθετικότητας και τρομοκρατικού χαρακτήρα επιχειρήσεων να κρύβονται όχι φυλές και γένη, αλλά κοινωνικοί καταναγκασμοί, άμεσα συναρτώμενοι με τις σεξουαλικές νευρώσεις, που αποτελούν το κρισιμότερο χαρακτηριστικό της πραγματικής ανάπτυξης των κοινωνιών. Εδώ θέλω να θυμίσω στους μαρξιστές κάτι που μάλλον έχουν παραβλέψει: Ο ίδιος ο Μαρξ υποστήριζε ότι «από την σεξουαλική σχέση μπορεί κανείς να κρίνει ολόκληρο το επίπεδο ανάπτυξης του ατόμου και την πολιτική διάρθρωση της κοινωνίας». Η ίδια η έννοια της εκμετάλλευσης είναι σεξουαλικά φορτισμένη και είναι το σύστημα παραγωγής που διαμορφώνει το γενικό σεξουαλικό σχήμα στις κοινωνίες: το σωστό και το λάθος, τα tips της καλής σεξουαλικής συμπεριφοράς για μεγιστοποίηση της ικανοποίησης, της επιτυχίας, της κυριαρχίας!
Μου έλεγε πριν από λίγα χρόνια ένας σημαντικός πολιτικός στην Ελλάδα: «τι να το κάνω το βιάγκρα, η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό»! Και δεν υπάρχει, αγαπητέ αναγνώστη, κάτι πιο ισχυρό για τον σεξουαλικώς καταπιεσμένο έως νευρώσεως άνθρωπο, από τη βία και την πλέον συναρπαστική της μορφή, την τρομοκρατία! Η εξόντωση του εχθρού και μάλιστα με την πιο βρώμικη και ύπουλη τρομοκρατική ενέργεια όπως τα τυφλά βομβιστικά χτυπήματα, προσφέρει στον βαθιά καταπιεσμένο σεξουαλικώς άνθρωπο μια μορφή ηδονής εφάμιλλη του καλού οργασμού! Ακόμη και η ιδέα μιας τέτοιας πράξης είναι ικανή να σε διεγείρει σεξουαλικώς, στο βαθμό που πάσχεις από καταπιεσμένη σεξουαλικότητα.
‘Έγραφε ο μεγάλος συγγραφέας που πάσχιζε να αντιμετωπίσει τη σεξουαλική του παθολογία Ernest Hemingway στο«For Whom the Bell Tolls»: «admit that you have liked to kill as all who are soldiers by choice have enjoyed it at some time whether they lie about it or not.» ! Παραδέξου το, λοιπόν, τρομοκράτη, αλλά κι εσύ αντιδραστικέ της καθημερινότητας που κρύβεις μέσα σου έναν εν δυνάμει τρομοκράτη, ο οποίος το πιθανότερο είναι να μην εκδηλώσει ποτέ στην πράξη αυτό που νοιώθει πως θέλει να κάνει, αλλά κάποιος ισχυρότερος φόβος δεν τον αφήνει!
Στον βαθμό που η ανάπτυξη των παραγωγικών σχέσεων σε μία κοινωνία ή στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης βασίζεται σε παραστάσεις που καθιστούν την ισχύ με την ευρύτερη έννοια του power, ως το πιο ηδονικό πράγμα στον κόσμο, οι σεξουαλικές σχέσεις παραμορφώνονται και εκχυδαΐζονται κυρίως με την άνοδο εικονικών αναπαραστάσεών τους και την προβολή γυναικών ή ανδρών ως αντικείμενα ικανοποίησης σεξουαλικών φαντασιώσεων. Όταν και εκεί όπου υφίσταται κρίση στις παραγωγικές σχέσεις και σοβαρή διαταραχή του παραγωγικού μοντέλου μιας κοινωνίας, η ήδη διεστραμμένη σεξουαλικότητα αναζητεί εξω-σεξουαλικά πεδία ικανοποίησης. Και τότε είναι η τρομοκρατία που έρχεται να προσφέρει το υποκατάστατο της ικανοποίησης. Αυτός που δεν διαθέτει σύγχρονα οπλικά συστήματα και μέσα μαζικής καταστροφής τα οποία μπορεί να στρέψει εναντίον οποιουδήποτε εχθρού που εμφανίζεται να απειλεί το μοντέλο της ηγεμονίας του που αντιστοιχεί στο μοντέλο παραγωγικής του ανάπτυξης, θα αναζητήσει την ικανοποίηση μέσω τυφλών βομβιστικών επιθέσεων ή μαζικών δολοφονιών σαν κι αυτές που συντάραξαν πριν από λίγο καιρό το Παρίσι…
Κι εμείς θα ψάχνουμε τα αίτια στις θρησκείες, στις κοσμοαντιλήψεις και στη μορφή κοινωνικοποίησης που πλέον ονομάζεται με έναν σεξουαλικά σημαίνοντα τρόπο, «ενσωμάτωση». Το τελευταίο παραπέμπει σε σχέσεις ισχύος, σχέσεις εξουσίας και σχέσεις σεξουαλικής καταπίεσης, οι οποίες επιχειρείται να διασκεδαστούν μέσω της αγοράς. Αυτοί οι οποίοι για διάφορους και διαφορετικούς λόγους νοιώθουν να αποκλείονται από την αγορά, αισθάνονται σε μεγαλύτερο βαθμό και σεξουαλικώς ανικανοποίητοι. Είναι αυτοί που προσβλέπουν σε διάφορες μορφές βίας για να λυτρωθούν, νοιώθοντας το υποκατάστατο της σεξουαλικής ευχαρίστησης. Ο πόλεμος είναι πλέον γι’ αυτούς το καλύτερο αφροδισιακό, ενώ για τον τρομοκράτη το απόλυτο αφροδισιακό, καθώς έτσι μετουσιώνεται φαντασιακά σε θεότητα μιας απόλυτης εξουσίας που μπορεί να αποφασίζει για ζωή και θάνατο. Σκοτώνοντας τον Άλλον, τον εχθρό, αυτόν που νοιώθει να τον καταπιέζει αφάνταστα σεξουαλικά, «σκοτώνει» και το ζωτικό σεξουαλικό πρόβλημα που τον βασανίζει… Απελευθερώνεται!
Αυτό, με δύο λόγια, είναι το σχήμα που κάνει τις Δυτικές κοινωνίες μέρος της τρομοκρατίας και τους τρομοκράτες τους εφιάλτες τους. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από το φάσμα της τρομοκρατίας είναι να κάνουμε πράξη το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα «Κάντε έρωτα και όχι πόλεμο». Μόνον που για να γίνει καθολική συνείδηση αυτό, θα πρέπει να ανατραπούν από ένα παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα οι σύγχρονες υλικές και μη υλικές ρίζες του ιμπεριαλισμού και του αυτοκρατορισμού. Αυτές δεν βρίσκονται αποκλειστικά στη μορφή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά πάνε πολύ πιο πίσω για να συναντήσουν εκείνες της πατριαρχίας. Οι μαρξίστριες φεμινίστριες βρίσκονται πιο κοντά από όλους τους άλλους χώρους ανάπτυξης της διανόησης, στο να δείξουν με ποιό τρόπο η σεξουαλική απελευθέρωση συνδέεται με την παραγωγική απελευθέρωση που ισοδυναμεί με την απελευθέρωση του εργαζομένου από το κεφάλαιο.
Οι σύγχρονοι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, όπως αντίστοιχα και η σύγχρονη ισλαμική τρομοκρατία δομούνται ακριβώς σε αυτήν την τάση. Μόνον που αυτό στις αναπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης σημαίνει εξουδετέρωση του εργαζομένου, ο οποίος εμφανίζεται ως οιονεί επιχειρηματίας με κεφάλαιο την εργατική του δύναμη, ενώ εκεί όπου εκδηλώνεται έντονα η οικονομική και μιλιταριστική επέμβαση των αναπτυγμένων κοινωνιών, η αποδόμηση των κεφαλαιουχικών δομών καθιστά τον πολεμιστή/αντάρτη/τζιχαντιστή μοναδικό εργαζόμενο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα βρίσκει ιδανική έκφραση στην λεηλασία, στους βιασμούς και εν τέλει στην τρομοκρατία. Απάντηση σε αυτά έρχονται από την πλευρά της Δύσης να δώσουν νέες αεροπορικού κυρίως, ή πυραυλικού τύπου εκστρατείες και ένταση της αστυνομοκρατίας στο εσωτερικό των αναπτυγμένων κοινωνιών.
Αυτό διαιωνίζει την τρομοκρατική σχέση μεταξύ σεξουαλικής ζωής και πολεμικής πράξης, υποκρύπτοντας στην ουσία τόσο την κρίση του νεοφιλελεύθερου παραγωγικού μοντέλου της Δύσης, όσο και εκείνου του αυτοκρατορικού ολιγαρχισμού (π.χ. Ρωσία), αλλά και του ίδιου του νεο-ιμπεριαλισμού, ο οποίος δεν φαίνεται ικανός να διαμορφώσει ένα παραγωγικό περιβάλλον στις χώρες που επεμβαίνει, το οποίο θα διασκέδαζε δια της αγοράς την σεξουαλική καταπίεση. Θα μπορούσε κάποιος έτσι απλοϊκά να πει πως είναι η ιμπεριαλιστική αποτυχία στην αναδημιουργία της αγοράς και νέων παραγωγικών σχέσεων στη Μέση Ανατολή, που κλονίζει θανάσιμα τη σεξουαλική υπόσταση εκεί, προκαλώντας τάσεις ικανοποίησης μέσω τρομοκρατικού χαρακτήρα αντεκδίκησης.
Όπως το «τρίτο φύλο» αποτελεί έκφραση δραματικής κρίσης των παραγωγικών σχέσεων στον Δυτικό κόσμο, έτσι αντίστοιχα και η ισλαμική τρομοκρατία αποτελεί έκφραση των παραγωγικών αδιεξόδων στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ή σε περιοχές όπου απέτυχε η δημιουργία εθνικών πολιτικών κοινοτήτων δια της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης από την αγορά.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.