Η φτώχεια και η δημοκρατία δεν αντέχουν τη φονική ειλικρίνεια!

Σημειώνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

«Η φτώχεια θέλει καλοπέραση», άκουγα να διαλαλεί σε εκείνα τα λυτρωτικά, ανεπιτήδευτα γλέντια του ’60  ο κυρ Αντρέας, ο πατέρας μου, σέρνοντας τον χορό!

Καμιά σχέση με τη θυμοσοφία ενός άλλου Αντρέα, ο οποίος στα τέλη του ’70 αντί να γλεντά με τη ψυχή του, διασκέδαζε το καταπιεσμένο Εγώ του στα πάρτι, παίζοντας τον ρόλο της πληγωμένης, απλής, αγνής και αισθαντικής ψυχής. Γιατί είσαι εδώ; Τον ρώτησα κάποια στιγμή, παρατηρώντας τον όλο το βράδυ να ψήνει πλαγίως και με βαρύ υφάκι μια γκόμενα… και να χαλά την γνήσια γλεντζέδικη ατμόσφαιρα φίλων. «Είμαι εδώ γιατί η φτώχεια θέλει καλοπέραση κι πουτανιά φτιασίδι, το ψάρι θέλει υπομονή και το μουνί κυνήγι», μου είπε και μου την έσπασε, αλλά τουλάχιστον ήταν ειλικρινής. 

Φονικά ειλικρινής φαίνεται να είναι και ο μεγάλος συμπλεγματικός Νίτσε, σημειώνοντας: «Αληθινά, όποιος κατέχει λίγα, κατέχεται εξίσου λίγο: ευλογημένη να είναι η μικρή φτώχεια!»

Όλες οι μεγάλες αλήθειες, είτε με τη μορφή των θρησκειών, είτε με τη μορφή των ιδεολογιών, μέσα από την διαλογική υποκρισία και τον φαρισαϊσμό τους προβάλουν «φονικές ειλικρίνειες» που κρύβουν την αυταρέσκεια και τον αντιδραστισμό των φορέων τους.

Σήμερα στην Ελλάδα, όπως ακριβώς και στην λαϊκή, μεταμοντέρνα κουλτούρα πολλών άλλων χωρών, όπου η «φονική ειλικρίνεια» των ιδεολογιών υποχωρεί, ανατέλλει η «φονική ειλικρίνεια» του αντιδραστικού ριζοσπαστισμού, οι θεατρίνοι της ντομπροσύνης!

Κοίταξε, φιλέ μου, πως την πάθαμε! Από τους «δήθεν» της μετριοπάθειας και τους γητευτές του ορθού, αντικειμενικού και συνετού λόγου, να περάσουμε απότομα στην άλλη όψη του ιδίου νομίσματος: στο μαυσωλείο αισθημάτων των αγαπησιάρικων πλασμάτων, τα οποία σαν την αναβίωση μιας ρεμπέτικης φάρσας, παριστάνουν την ειλικρίνεια της καρδιάς με μέτρο την ίδια τη καρδιά του πάσχοντος, αιωνίως φτωχού ή ερωτευμένου. Δεν έχει σημασία αν έχει ή δεν έχει λεφτά αυτός ο μάγκας. Φτωχός είναι από έρωτα και ερωτευμένος από φτώχεια. Η φονική ειλικρίνειά του είναι η αντίδραση μιας πονεμένης ψυχής, όπου όλες οι χαρές και ηδονές καταλήγουν στη θλίψη, μπορεί και στη κατάθλιψη, στο ποτό, στη σκόνη ή στο χάπι! Και όλα αυτά σβουρίζουν τρελά σε ένα κιτς κόσμο, ενός σκοτισμένου μυαλού, σε αποκαλυπτική εκπομπή στη τηλεόραση, ή ακόμη και σε αυτοκτονική διαδρομή στην άσφαλτο ή στη πίστα! Θα κάνω τη μαγκιά μου είτε ως ειλικρινής Λάκης, είτε ως ειλικρινής Απόστολος… άλλωστε για να είσαι ντόμπρος άνδρας τη σήμερον πρέπει να αποκαλύψεις πως έχεις πάει με άνδρα! Ίσως ο φίλος μου ο Αντρέας του ΄70, λέγοντας πως «το ψάρι θέλει υπομονή» να εννοούσε πως το «ψήνουμε και από τις δύο μεριές»!

Μη με σκοτώνεις μάγκα μου, επειδή εσύ δεν βλέπεις τίποτε άλλο παρά θυσίες, θύτες και θύματα της φτώχειας και του έρωτος.  Η φτώχεια και η δημοκρατία δεν αντέχουν τη φονική ειλικρίνεια (σου)! Δεν είναι ευλογημένη η μικρή φτώχεια, όπως έλεγε ο Νίτσε και όπως επιχειρούν να σου πουν σήμερα δεξιοί και αριστεροί εκφραστές της φονικής ειλικρίνειας. Ποτέ δεν ήταν! Ένα αφήγημα πολιτικής νομιμοποίησης της φτωχοποίησης που μεγεθύνει την ανισότητα στην κοινωνία και καταλύει ελευθερίες και δικαιώματα είναι! Μια παρηγορία για να συμμορφωθεί ο φτωχοποιούμενος έλληνας είναι! Είναι, ωστόσο, και η διανοητική πύλη του φασισμού και κάθε ολοκληρωτισμού. Πρόκειται για μία χυδαιότητα με στοιχεία υποκουλτούρας και δεν έχει καμία σχέση με το «η φτώχεια θέλει καλοπέραση» του κυρ Αντρέα. Έτσι και ο έρωτας: και αυτός θέλει καλοπέραση και όχι μοιρολόι ή θυματοποιητική αναπαράσταση με το λουλουδικό να πλημμυρίζει τις πίστες, αντί να στολίζει τα βάζα και να κοσμεί αγρούς, πάρκα, μπαλκόνια και κήπους. Τα λουλούδια δεν είναι για πέταμα, ούτε από φτωχούς, ούτε από ερωτευμένους!

Τα λουλούδια του έρωτα και της δημοκρατίας για να ανθίσουν στην Ελλάδα ξανά, απαιτείται να περιθωριοποιηθούν οι γιαλατζί μάγκες και οι γιαλατζί μάγκισες, υμνητές της φτώχειας και του έρωτα, παράλληλα με τους/τις σεμνές και ταπεινές υπάρξεις που ευδοκίμησαν και ευδοκιμούν στην ελληνική κοινωνία, τοποθετώντας τον εαυτό τους υπεράνω του πλούτου και της φτώχειας. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μία συνειδητή, πολιτική πράξη ενός ρωμαλέου προοδευτικού κινήματος πολιτισμικής, παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Αν δεν αποτελέσει συνειδητή επιλογή του ελληνικού λαού να απορρίψει και τις δύο όψεις αυτού του αφάνταστα νόθου και παραπλανητικού, με κοινωνικοπολιτικούς όρους, νομίσματος της φονικής ειλικρίνειας, είτε του «ρεαλισμού», είτε του αντιδραστικού ριζοσπαστισμού, τα μικρά ψέματα θα συνεχίσουν να συνθέτουν μία απολύτως απατηλή (ανα)παράσταση της μεγάλης αλήθειας που αφορά στο παρόν και στο μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.

Μία νέα εναλλακτική παιδαγωγική είναι σήμερα το ζητούμενο για την πρόοδο στην Ελλάδα, με γνώμονα την εντιμότητα που έχει να κάνει με την ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και των σχέσεων, όπως και την ειλικρίνεια στις πολιτικές εκτιμήσεις και πρωτοβουλίες. Όσοι αισθάνονται άβολα μέσα σε αυτό το κοινωνικό και δημοκρατικό πλαίσιο, είναι προφανές ότι θα συνεχίσουν το δολοφονικό για την κοινωνία και τον πολιτισμό έργο τους, προπαγανδίζοντας την φτώχεια, τον έρωτα, τον ρατσισμό και τον πόλεμο με φονική ειλικρίνεια.  


* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.