Δεν μπορούν. Και μάλλον απεχθάνονται την Ευρώπη, παρά τα όσα λένε, γιατί εντός αυτής δεν μπορούν να κάνουν εκείνα που θα ήθελαν, τα οποία θα ήταν δυνατόν να επιβληθούν μόνο σε μια περίκλειστη, απομονωμένη χώρα, σε μια Αλβανία του Χότζα, χωρίς ελευθερία Τύπου, κόμματα και βασικά δικαιώματα - τουλάχιστον αυτό προκύπτει από συμπεριφορές που υπονοούν βαθύτερα απωθημένα, τα οποία θέλουν να τα κρύψουν αλλά μάλλον δεν το επιτρέπει η ασυγκράτητη χαρά της εξουσίας.
Κάθε τόσο, ενώ σοβούν μέγιστα θέματα, βλέπουμε να εκσφενδονίζονται από υπουργούς πυρότουβλα για άσχετα ζητήματα και να αρχίζει μια κουβέντα εκτός παιδιάς και να λέγονται άλλα αντ’ άλλων. Στο μεταξύ τα προβλήματα επιδεινώνονται, κακοφορμίζουν, οπότε άντε πάλι βγαίνει κανένας Μάρδας να πει στους μισοπνιγμένους πρόσφυγες να επενδύσουν τα πλούτη τους, καμιά Τασία να πει για γεμιστά με κιμά, κανένας ληξιπρόθεσμος Βαρουφάκης να ακκιστεί, κανένας Μπαλαούρας να δώσει το όνομα “Μακεδονία” πεσκέσι στους Σλαβοσκοπιανούς, κανένας άλλος να δηλώσει ότι ως το Πάσχα βγαίνουμε απ’ το μνημόνιο και όλη η Ελλάδα αίφνης θα γίνει Αράχοβα και θα ψήνει τα κυκλοδίωκτα αρνιά του πλούτου. Δεν τους προλαβαίνεις - κάθε έξι ώρες θα βρεθεί και κάποιος να πετάξει έναν τσιμεντόλιθο. Φαίνονται σαν να μην αντιλαμβάνονται πως στους ώμους τους φέρουν την ευθύνη και το βάρος ενός ολόκληρου λαού και καταναλώνονται σε άσχετες μπαλιές, σε κουτοπονηριές ασφαλίτικων μαγνητοφωνήσεων και σε συνοικιακά πείσματα. Ο υφέρπων αντιευρωπαϊσμός αναδύεται από παντού, αλλά και η αδεξιότητα και η εμμονική μη παραδοχή των όρων με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι. Δεν μπορούν ακόμα να προσαρμοστούν στους κανόνες και ξέρουν βαθύτερα πως εντός Ευρώπης δεν έχει μέλλον το ιδεολόγημα. Μπορούν να παίξουν και να υπάρξουν μόνο μέσα στη στρούγκα άλλου καθεστώτος, που όμως στην εποχή μας και στα μέρη μας δεν είναι εφικτό. Απ’ τις 9 Νοεμβρίου 1989, άλλωστε, έχει αποδημήσει ο κούρκος.
Περίεργο, δύσκολο να το ερμηνεύσεις - ίσως είναι θέμα γαλουχίας. Θέμα πολύχρονης διαπαιδαγώγησης. Οπότε, κάθε τόσο αναδύονται κυριαρχικά τα παλιά ρεφλέξ: συνωμοσιολογία, κρυψίνοια, παρακρατικές πρακτικές, μεγαλοστομία, συστηματική συγκάλυψη, απέχθεια προς την ελευθεροτυπία και τα μη φίλια κανάλια. Και είναι επίσης περίεργο πώς γίνεται, μετά από όλα αυτά που περάσαμε, να συνεχίζεται το ίδιο βιολί - ίσως γιατί η βαθιά πεποίθηση στην προηγούμενη, απόλυτη αλήθεια της ιδεολογίας, ερήμην της όποιας πραγματικότητας, επανέρχεται ψυχαναγκαστικά. Κι εκφράζεται με αυτό που λέμε: πρόσκαιρη δραπέτευση από μια αβάσταχτη πραγματικότητα, η οποία επιπλέον πρέπει να κυβερνηθεί. Δύσκολο μπλέξιμο.
Και παρά τις όποιες ερμηνείες, μπορεί εκεί να βρίσκεται το όντως πρόβλημα. Στην ιδεολογική-πνευματική δομή της στενής, κλειστής κυβερνητικής ομάδας, η οποία αρνείται να περάσει επίσημα στη σοσιαλδημοκρατία. Να αποδεχθεί τη σοσιαλδημοκρατία και τις ελεύθερες ευρωπαϊκές δομές. Τους επίσημους κανόνες.
Αυτή η άρνηση, αυτός ο διχασμός, γεννάει τα πολλαπλά προβλήματα και τον τραγέλαφο που θέλει να καμαρώνει ως καθυστερημένος αντάρτης εν ου παικτοίς. Από τον Κοντονή μέχρι τον Σκουρλέτη - πρέπει κάθε φορά να φτάνουμε στα έσχατα και τότε μόνο, απρόθυμα και βεβαίως ταπεινωτικά, να πράττουν τα δέοντα, συρόμενοι. Αλλά μέχρι πότε;
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.