Μια σύγκριση των Παθών του Χριστού με τα πάθη του Ελληνικού Λαού.

του Γιώργου Χαραλαμπίδη

   Υπάρχει μία αρχή με παγκόσμια απ' ότι φαίνεται ισχύ:

“Αν αδικήσεις κάποιον, ακόμη κι αν δεν το αντιληφθεί, εσύ που ξέρεις ότι τον αδίκησες, δεν μπορείς να βρεις ησυχία! Όποτε τον βλέπεις, θυμάσαι έστω και υποσυνείδητα την αδικία. Και αυτό σε οδηγεί σε δύο δρόμους:

Ή να μετανιώσεις αληθινά, να δηλώσεις με κάθε τρόπο την μετάνοια σου και να επαιτήσεις την συγνώμη του αδικημένου, αποκαθιστώντας φυσικά με κάθε δυνατό τρόπο την αδικία.

Ή να εξαφανίσεις με κάθε τρόπο τον αδικημένο, πιστεύοντας ότι αυτό θα εξαφανίσει και την αδικία, και κάθε δυσάρεστο συναίσθημα που σου προκαλείται εξ αιτίας της.”

   Η σύγχρονη με τους χρόνους του Χριστού εξουσία των Εβραίων, πολιτική, δικαστική και θρησκευτική, βρέθηκε σε μία κατάσταση που την έφερε στο έλεος της παραπάνω αρχής.

Το πρόβλημα ήταν ακριβώς αυτό. Ο Χριστός της θύμιζε αυτό που προσπαθούσε να μην θυμάται. Το ότι συνεργαζόταν με τον κατακτητή (τους Ρωμαίους). Το ότι είχαν προδώσει τον Λαό τους. Το ότι είχαν γίνει οι εισπράκτορες των φόρων για λογαριασμό του Καίσαρα, εισπράτοντας φυσικά για τους εαυτούς τους τον “νόμιμο” αλλά και τον “παράνομο” κόπο τους! Πατούσαν εν ολίγοις επί πτωμάτων, για να διατηρούν θέσεις και προνόμια.

Φυσικά οι Ρωμαίοι, είχαν την γνώση ότι χωρίς την προδοσία των θρησκευτικών, των δικαστικών αρχών και των τοπαρχών των Εβραίων, δεν θα μπορούσαν να έχουν εγκαταστήσει ένα μηχανισμό απομύζησης του παραγόμενου πλούτου από τον συγκεκριμένο λαό στην δεδομένη γεωγραφική περιοχή.

Φυσικά μιλάμε για μια εποχή, κατά την οποία η ανθρώπινη ζωή είχε πολύ μικρότερη αξία από σήμερα, η χρήση των ανθρώπινων σκλάβων ήταν νόμιμη και πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τα ανθρώπινα δικαιώματα υπό του μηδενός!

   Στην ίδια, σε μεγάλο ποσοστό, κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός δεκαετίες τώρα. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αλλά και επειδή αν κάποιος δεν θέλει να σκεφτεί και να συγκρίνει, όσο και να του εξηγείς είναι “δώρον άδωρον”, αφήνονται σε σας αυτοί οι συσχετισμοί! Λίγο αφεθείτε στον στοχασμό, και αρκεί, για να τους βρείτε όλους!

Το ότι ο Λαός των Εβραίων, στην συγκεκριμένη εποχή αποτελούσε ένα αρκετά καλό ακροατήριο για τον Λόγο του Χριστού, με πιθανότητες μετάδοσης αυτού του λόγου σε μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες, είναι εύκολο να διακριθεί. Οι Εβραίοι έχοντας ένα Θεό, πνευματικό, πάνω από όλους και όλα, τουλάχιστον σαν θρησκευτική διδασκαλία, έστω και όχι σαν πεποίθηση, δεν αρνούνταν να ακούσουν τον Λόγο που μετέφερε το: “Δούλος κανενός άλλου, παρά μόνον του Θεού”. Βέβαια η απήχηση του Λόγου αυτού, ανησύχησε τους τοπάρχες που έβλεπαν ότι χάνουν την τυφλή πίστη των πολλών και ζήτησαν την συνδρομή των κατακτητών Ρωμαίων.

   Στο ίδιο επίπεδο, αλλά στην εποχή μας είναι ο Ελληνικός Λαός. Χίλια μύρια μπορείς να του προσάψεις, αλλά έχει μερικές θεμελιακές αρετές.

   Μέσα από τα πολλά δεινά που έχει περάσει στην μακραίωνη ιστορία του, έμαθε να ξεχωρίζει την αλήθεια. Μπορεί να μην είναι πάντα φανατικός υποστηριχτής της, αλλά δεν τον ξεγελάς. Ξέρει πού είναι το σωστό και πού το λάθος. Ξέρει ότι η αλήθεια δεν είναι πάντα με την πλειοψηφία. Κανένας Έλληνας δεν είχε αυταπάτες: Όταν έγιναν οι επιθέσεις στο Ιρακ, την πρώην Γιουγκοσλαβία, τον Λίβανο, η επόμενη χώρα για λεηλασία θα ήταν η Ελλάδα. Μάλιστα πολλοί μεταξύ σοβαρού και αστείου, το έλεγαν από τότε!..

   Επίσης ξεχωρίζει το νόμιμο από το δίκαιο. Μπορεί κάθε πρωί που ξυπνά, να προσεύχεται να ψοφήσει η αγελάδα του γείτονα (χαιρεκακία - μικροψυχία) αλλά αν συμβεί, ποτέ δεν θα πει: “Αποδόθηκε δικαιοσύνη!”.

Από την άλλη, όταν αδικείται με ένα σωρό “νόμιμες” προφάσεις όπως τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, και προσπαθούν να του περάσουν το νόμιμο για δίκαιο, αν δεν μπορεί να αντιδράσει αλλιώς, το ρίχνει στην κοροϊδία και τον χλευασμό.

Έχει δηλαδή άμεση αντίληψη, του ότι ο νόμος σαν ανθρώπινο κατασκεύασμα κάποιους εξυπηρετεί. Το δίκαιο είναι κάτι πάνω από τον νόμο και όσο κι αν οι ταγοί της εξουσίας θα ήθελαν να το ταυτίσουν στη συνείδηση των πολλών, τον Έλληνα δεν τον ξεγελούν. 

   Ένα άλλο εξ ίσου σημαντικό με τα δύο παραπάνω, είναι η γλώσσα του. Η Ελληνική γλώσσα, που στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι η γλώσσα του Θουκυδίδη, του Πλάτωνα, του Ρήγα, του Ελύτη, των δημοτικών τραγουδιών, αλλά και της σημαντικής “έντεχνης” μουσικής και παράλληλα ποιητικής μας παράδοσης. Η γλώσσα των Ευαγγελίων!

Χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ο Έλληνας, μπορεί να βρεθεί κοντά σε χιλιάδες λεπτεπίλεπτα νοήματα της ζωής και της νόησης. Αρκεί να το θελήσει!

Για τους παραπάνω λόγους, ο Ελληνικός Λαός μπορεί να αποτελέσει για την Παγκόσμια Νέα Τάξη, ότι αποτέλεσε για τον Ναζιστικό - Φασιστικό άξονα, το 1940 - 1944. Ότι αποτέλεσε ο Ελληνορωμαϊκός κόσμος για τον Χριστιανισμό. Αρκεί να αποκτήσει συνείδηση Λαού. Πράγμα το οποίο με λύσσα αντιμάχονται οι σύγχρονοι Φαρισαίοι, εγκάθετοι πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και ένα πλήθος μισθωμένων διαφθορέων της εθνικής του αλλά και της ανθρώπινης συνείδησης.

Ο Χριστός καταδικάστηκε σε θάνατο πολύ πριν σταυρωθεί. Απλά γιατί το όπλο που χρησιμοποιούσε στην πάλη του εναντίον της εξουσίας και του σκοταδισμού, δεν ήταν κάποιο από αυτά της εξουσίας. Δηλαδή βία, απάτη, αδιαφορία.

Χρησιμοποίησε τον Λόγο. Τον Λόγο που ξεσήκωνε συναισθήματα, κινητοποιούσε λογική, ξυπνούσε συνειδήσεις.

Έτσι σαφώς διαχώριζε την θέση του από αυτήν της εξουσίας και ξυπνούσε αρκετούς από τους ταγούς της δείχνοντας το πραγματικό τους πρόσωπο, στον καθρέπτη του Λόγου και της Αλήθειας.

Ένας λόγος καθ’ όλα επαναστατικός, που στόχευε όχι μόνον σε αλλαγή της εξουσίας, αλλά στην αλλαγή των ίδιων των ανθρώπινων μονάδων και της ανθρωποομάδας κατ’ επέκτασιν.

Το πρόβλημα ήταν με τους θερμοκέφαλους Εβραίους που ήθελαν “να πάρουν το αίμα τους πίσω, εδώ και τώρα”. Και είδαν κατ’ αρχάς τον Χριστό σαν μια ευκαιρία να το πραγματοποιήσουν, όταν όμως δεν τους έκανε τη χάρη, απογοητεύτηκαν. Και βέβαια με τους ανόητους που σε κάθε εποχή περισσεύουν. Αυτούς που δεν είχαν ηθικό πρόβλημα, τη μια να φωνάζουν “Ωσαννά!” και μετά από λίγο “Σταύρωσον!”.

Ανάλογα ισχύουν και για την Ελλάδα. Η εξουσία όμως στις χιλιάδες χρόνια που πέρασαν, έμαθε πώς να αντιμετωπίζει τον λόγο. Εξαπολύει, πριν την κυρίως επίθεση, ψεύδη, διχόνοια, διαφθορά συνειδήσεων και μετά τα κάνει όλα στάχτη.

Κοιτάξτε από λίγο μακρύτερα, τον ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η πατρίδα μας και ο λαός της από το ντόπιο και ξένο κατεστημένο.

Είναι προφανές ότι έχουν αποφασίσει τον θάνατο της Ελλάδας. Γιατί ο χώρος αυτός χωρίς τους Έλληνες δεν θα είναι πια Ελλάδα.

Αν το κάνετε, θα δείτε ότι δεν μένει τίποτε άλλο από το: “Νυν υπέρ πάντων αγών!”.

Ας παραδειγματιστούμε από τον αγώνα του Χριστού. Ο Λόγος, είναι το όπλο που θα κατατροπώσει την εξουσία.

Σε λίγο θα πλημμυρίσουν οι εκκλησίες και οι δρόμοι από κόσμο με αναμμένες λαμπάδες που θα γιορτάζουν την Ανάσταση. Τι αυταπάτη!

Ξέρετε και ξέρω, ότι η Ανάσταση δεν είναι πανηγυράκι.

Η πραγματική Ανάσταση συμβαίνει πρώτα μέσα μας. Στον καθένα ξεχωριστά.

Κι ύστερα θ’ αναστηθούν Λαός, Πατρίδα, Δημοκρατία, Οικονομία. Φυσικά κι αβίαστα!

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο, ότι ο Χριστιανισμός διαδόθηκε χάριν στην προσπάθεια και τον αγώνα κυρίως των γυναικών.

Οι γυναίκες κατέχουν καλύτερα το εργαλείο λόγος.

Ελληνίδες, γιατί δεν μπαίνετε στη μάχη; Γιατί δεν βάζετε σε λειτουργία το εργαλείο μετάδοσης του λόγου και τις αλήθειας όπως έκαναν οι πρώτες χριστιανές; Ξέρετε καλύτερα από τους άντρες να το χειρίζεστε!

Θέλετε να μείνουν τα παιδιά σας ακόμη δυο χιλιάδες χρόνια αλυσσοδεμένα, στο χρήμα τους και τους νόμους τους;

Αρκετά δεν πάθαμε; Δεν φθάνει τόσο; Με πίστη στην Ανάσταση, μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τα πανηγύρια και να δώσουμε όλη μας τη ψυχική, πνευματική, υλική δύναμη στην κατεύθυνση της Ανάστασης: Του Ανθρώπου; Της Ελλάδας; Της Δημοκρατίας;