Η Αμερικανική Αυτοκρατορία Παρατεντώθηκε Επικίνδυνα

Του  Πάτρικ Μπιουκάναν

 Με τον ανωτέρω τίτλο και παραπέμποντας στο πρόσφατο παράδειγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας του 40’, ο διάσημος συντηρητικός δημοσιολόγος και κάποτε υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, καλεί σε αναθεώρηση της αναγκαιότητας συμμαχιών και του ΝΑΤΟ –όπου «ένας ασταθής, αυταρχικός Ερντογάν μπορεί να μας σύρει σε πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία». Το ότι οι απόψεις του συμπίπτουν με τις θέσεις του διεκδικητή της Προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ,  ενισχύει το ενδιαφέρον του άρθρου.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

«Αυτήν την εβδομάδα, ρωσικά βομβαρδιστικά/μαχητικά SU24 πέταξαν κοντά σ’ ένα αμερικανικό καταδρομικό στη Βαλτική Θάλασσα. Τα ρωσικά αεροπλάνα δεν έφεραν πυραύλους ή βόμβες (σημ: κάτι που παρέλειψαν να αναφέρουν και τα ελληνικά ΜΜΕ).

Μήνυμα: ‘ Εε… Αμερικανοί. Τι κάνετε εδώ πέρα;

Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, αμερικανικά αεροπλάνα υπερίπτανται και αμερικανικά πολεμικά πλέουν εντός των χωρικών υδάτων νησίδων που διεκδικούν οι Κινέζοι.

Στη Νότιο Κορέα, αμερικανικά στρατεύματα πραγματοποιούν ετήσια γυμνάσια, ως προειδοποίηση στη Βόρειο Κορέα που κάνει δοκιμές πυρηνικών κεφαλών και  πυραύλων που μπορούν να φθάσουν τις ΗΠΑ.

Αμερικανικά πολεμικά, με βάση στο Μπαχρέϊν,  αντιμετωπίζουν ιρανικά υποβρύχια και πυραυλακάτους στον Κόλπο. Αμερικανική αποβατική λέμβος εξώκειλε σε ιρανική νήσο. Το Ιράν άφησε ελεύθερους τους 10 Αμερικανούς ναύτες, εντός 24ώρου. Αλλά πολεμοχαρείς φωνές για αμερικανικά αντίποινα έχουν ήδη αρχίσει.

Ωστόσο, σε όλες αυτές τις περιοχές, δεν είναι τα αμερικανικά συμφέροντα που απειλούνται, αλλά τα συμφέροντα συμμάχων, που δεν σηκώνονται να επιτελέσουν το καθήκον υπεράσπισης τους, αλλά προτιμούν να το φορτώσουν στον Μπάρμπα Σαμ.

Και η Αμερική αρχίζει να λυγίζει υπό το βάρος των παγκόσμιων υποχρεώσεών της.

Και καθώς δεν διεκδικούμε βράχους ή υφάλους στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας  -του Βιετνάμ, της Μαλαισίας, του Μπρουνέϊ και των Φιλιππίνων- γιατί μπαίνουμε στον καυγά;

Αν αυτά τα βράχια είναι τόσο ζωτικής σημασίας, γιατί να ριψοκινδυνεύσει κανείς μια σύγκρουση με την Κίνα, αντί να επιβάλει δασμούς στα κινεζικά προϊόντα; Αντί να πληρώσουν το κόστος πολέμου με την Κίνα οι (Αμερικανοί) στρατιώτες και οι ναύτες, ας το πληρώσουν οι αμερικανικές εταιρείες και οι καταναλωτές των προϊόντων που παράγονται στην Κίνα.

Με την Βόρειο Κορέα ας λογαριασθούν η Νότιος Κορέα και η Ιαπωνία, ενισχύοντας τις δυνάμεις τους. Και ας επισημάνουν στην Κίνα ότι, εάν αυτή δεν σταματήσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Κιμ Γιονγκ Ουν, η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία θα κατασκευάσουν και αυτές πυρηνικά όπλα. Βρετανία και Γαλλία το ίδιο έκαναν πριν μισόν αιώνα.

Γιατί πάντα εμείς θα πρέπει να αποτρέπουμε και –αν χρειαστεί- να πολεμούμε τη Βόρειο Κορέα;

Και γιατί η άμυνα των χωρών της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης να είναι ευθύνη δική μας -5.000 μίλια μακριά- και όχι της Γερμανίας, που η οικονομία της είναι πολύ μεγαλύτερη της Ρωσίας;

Ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες του ψυχρού πολέμου, Αμερικανοί πρόεδροι αρνούνταν να επέμβουν στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία και στην Πολωνία.

Όταν η Σοβιετική ΄Ενωση επενέβη εκεί, οι ΗΠΑ δεν αντέδρασαν. Από πότε η ανεξαρτησία της Ανατολικής Ευρώπης έγινε τόσο ζωτικής σημασίας συμφέρον μας ώστε να διακινδυνεύσουμε πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία για να την διασφαλίσουμε;

Υπό το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, μια επίθεση εναντίον οποιουδήποτε των 28 μελών του πρέπει να θεωρείται ως επίθεση εναντίον όλων.

Αλλά πρέπει να δώσουμε αυτή τη λευκή επιταγή στον Ερντογάν, που πριν λίγους μήνες διέταξε την κατάρριψη ρωσικού καταδιωκτικού, το οποίο  βρέθηκε στον τουρκικό εναέριο χώρο για 15 δευτερόλεπτα;

Θέλουμε σοβαρά ν’ αφήσουμε σ’ αυτόν τον άσταθή αυταρχικό τη δυνατότητα να μας σύρει σ’ ένα πόλεμο με τη Ρωσία;

Όταν, το 1939, ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν ( σημ: πρωθυπουργός της Βρετανίας) έδωσε μιαν εγγύηση πολέμου σε μια χούντα Πολωνών συνταγματαρχών, που είχαν μάλιστα μεγάλη ιδέα για τη στρατιωτική τους δύναμη και γενναιότητα, πού οδήγησε αυτό τους Βρετανούς;.

Η Αμερική δεν πρέπει να ξεγράψει τις Βαλτικές ή τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά πρέπει να αποκλείσουμε έναν αμερικανο-ρωσικό πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη και να περιορίσουμε την αμερικανική αντίδραση στις ρωσικές εκεί ενέργειες στο διπλωματικό και οικονομικό πεδίο. Γιατί ο μόνος σίγουρος χαμένος μιας αμερικανο-ρωσικής σύρραξης στην Ανατολική Ευρώπη θα είναι η Ανατολική Ευρώπη.

΄Οσο για το Ιράν, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, τόσο το 2007 όσο και το 2011, διακήρυξαν με πλήρη αυτοπεποίθηση ότι το Ιράν δεν είχε πρόγραμμα πυρηνικών όπλων.

Από της υπογραφής της πυρηνικής συνθήκη του Ιράν, το 98% του εμπλουτισμένου ουρανίου του μεταφέρθηκε εκτός της χώρας. Δεν παράγεται ουράνιο εμπλουτισμένο άνω του 20%. Ο Αντιδραστήρας Αράκ, που θα μπορούσε να το παράγει, διαλύθηκε και αναδιαμορφώθηκε και πυρηνικοί επιθεωρητές «χτενίζουν» κάθε μέτρο της εγκατάστασης.

Η κουβέντα ότι το Ιράν έχει ένα μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα και δοκιμάζει διηπειρωτικούς πυραύλους δεν αποτελεί έκπληξη ότι γίνεται από τους ίδιους τύπους που μας διαβεβαίωναν ότι το Ιράκ διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής.

Ο στόχος είναι ο ίδιος: Να σπρώξουν την Αμερική σε έναν νέο πόλεμο, μακριά, εναντίον ενός έθνους που θα ήθελαν να το δουν τσακισμένο.

Από το τέλος του ψυχρού πολέμου το 1991, αυτή η χώρα σταθερά αιμορραγεί και χρεωκοπεί σε βραδύ ρυθμό. Είμαστε τώρα υπερτεντωμένοι, όπως ήταν η Βρετανική Αυτοκρατορία στη δεκαετία του 1940.

Και όπως η Αυτοκρατορία και εμείς επίσης αμφισβητούμεθα από έθνη που επιζητούν να διευρύνουν τη θέση τους υπό τον Ήλιο –μια αναγεννημένη Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν. Και μας βασανίζουν φανατικοί που μας θέλουν έξω από την περιοχή τους, που θέλουν να την ξαναφτιάξουν σύμφωνα με τους οραματισμούς  των δικών τους θρησκειών και ιδεολογιών.

Επέστη ο καιρός για μιαν επανεκτίμηση όλων των πολεμικών εγγυήσεων που έδωσαν οι ΗΠΑ από την αρχή του ψυχρού πολέμου, προκειμένου να ξεκαθαριστεί ποιες – αν υπάρχουν- εξακολουθούν να υπηρετούν τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα το 2016. Οι συμμαχίες, στο κάτω-κάτω, είναι οι ιμάντες μεταφοράς στον πόλεμο.

Αυτά δεν είναι απομονωτισμός. Είναι το να βάζεις τη χώρα σου πρώτη φροντίδα και να μένεις έξω από τους πολέμους των άλλων. Κάποτε, αυτό, λεγόταν πατριωτισμός.»