...η απόδειξη...πως ποιητής γεννιέσαι, δε γίνεσαι..
Πριν τα βίαια κύματα της Μεσογείου καλύψουν τις απογυμνωμένες και περιπλανώμενες ανθρώπινες ψυχές, ακούγονταν απο τα βαθη της, γέλια, κλάματα, φωνές γεμάτες ελπίδα.
Και ξαφνικά ο ουρανός σκοτείνιασε. Τα γέλια, τα κλάματα, οι φωνες γεματες ελπίδα επαψαν να ακούγονται πιά.
Αντικαταστάθηκαν από ουρλιαχτά, αναφιλητά και απελπισμένες εκκλήσεις για σωτηρία.
Και μετά σιωπή.
Το απόλυτο κενό.
Άκουγες τον ηχο των πουλιών, της θάλασσας, των κυμάτων μα ξαφνικά ο ηλιος έσβησε.
Εσβησε προς τιμήν των αδικοχαμένων ανθρώπων, αναγκαζοντας τη μαυροφορεμενη νύχτα να απλώσει τα σκοτεινα της πεπλα, πανω στον διχως αστέρια ουρανό.
Κοιμηθηκε...θρηνώντας για τις εξαθλιωμένες και αδικοχαμένες αυτές ψυχές.
Ειναι στο χερι μας, να μη χαθούν άλλες ανθρωπινες ζωές!
Hara Mazidi
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.