Υπάρχουν δύο ειδών έλληνες πρωθυπουργοί, εκείνοι που λίγο πριν προκηρύξουν πρόωρες εκλογές διαβεβαιώνουν τον λαό πως τα δύσκολα έχουν παρέλθει και εκείνοι που καλούν τον λαό να συνταχθεί μαζί τους για να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα.
Ποιά από τις δύο αυτές συμπεριφορές είναι η καλύτερη στρατηγική προπαγάνδας; Εξαρτάται από τις περιστάσεις, αλλά σίγουρα μετά από επτά χρόνια ύφεσης, εσωτερικής υποτίμησης, δραματικής δομικής και λειτουργικής ανεργίας, τεράστιας καταστροφής κεφαλαίου και κόπωσης… κόπωσης σχέσεων, μηχανισμών, ανθρώπων και υλικού στο εσωτερικό, όπως και κόπωσης στην ΕΕ, από την πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά διαδικασία επιτροπείας της τρόικας, θα φάνταζε λάθος στον ημιμαθή επικοινωνιολόγο αν ο κύριος Αλέξης Τσίπρας δεν έλεγε: «Σήμερα το Πάσχα […] αφήνουμε πίσω μας τα δύσκολα και με αισιοδοξία αλλά και όραμα ατενίζουμε ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο και τον λαό, πάντοτε υπερασπιζόμενοι αξίες».
Άρα, μάλλον καλά - φαίνεται στα μάτια του επιπόλαιου επικοινωνιολόγου - να τα λέει ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά σίγουρα θα τα έλεγε καλύτερα αν ολοκλήρωνε τη φράση του, στη γραμμή του πολιτικού μάρκετινγκ που ακολουθεί, ασφαλώς. Αν, δηλαδή, έλεγε: τα δύσκολα τα κάναμε, τώρα πάμε για τα απίστευτα!
Έτσι που τα είπε αφήνει περιθώριο στον κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη να διεκδικήσει αυτός την πρωθυπουργία για να πράξει τα… απίστευτα! Ποιος θα κάνει τα αδύνατα, δυνατά, ήταν και παραμένει το αφηγηματικό δίλημμα των εκλογών αυτή την περίοδο, κατά την οποία η Ελλάδα ολόκληρη - και όχι απλώς οι κυβερνήσεις της κρίσης - βρίσκεται σε παρένθεση!
Για ευθυμογράφημα, λόγω Πάσχα, το ξεκίνησα αναγνώστη μου, αλλά οι αράδες μου έχουν ζωηρές αντιρρήσεις! Κοίταξε, όταν στην πολιτική δηλώνουμε πως αφήνουμε πίσω μας τα δύσκολα, ή προετοιμάζουμε την αποχώρησή μας από το πρωθυπουργικό αξίωμα, ως ηγέτες, οι οποίοι αφού πραγματοποίησαν τα δύσκολα, αφήνουν τα εύκολα για τους επόμενους, ή πάμε ένα βήμα παρακάτω, αναφερόμενοι στα απίστευτα που σχεδιάζουμε και τα οποία απαιτούν εκλογές για να γίνουν δυνατά!
Μπορεί να παίξει με τα «απίστευτα» ο Αλέξης; Γιατί να μην μπορεί, τι τού λείπει; Αρκεί να χρησιμοποιήσει / δανειστεί δύο «master points» από τον κύριο συνεργάτη του Πάνο Καμμένο: τον Θεό και τον Στρατό (: την Πατρίδα). Και αυτό διότι έχει εξαντληθεί ο Ισοκράτης, ο οποίος ισχυριζόταν πως η κτήσις της αρετής, εκτός του ότι είναι κρείττων του πλούτου και χρησιμοτέρα της ευγενείας, δύναται να καταστήσει τα αδύνατα, δια τούς άλλους, δυνατά εις τούς ασκούντας την αρετήν!
Ο Ισοκράτης «έπαιξε» και τέλειωσε, διότι απομυθοποιήθηκε ταχύτατα στους νεοφιλελεύθερους καιρούς μας η αναφερόμενη αριστερή αρετή/ηθική, τώρα ήρθε η ώρα του Ευαγγελιστή Λουκά: «ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»! Ουάου, εδώ είμαστε, αρκεί να δείξουμε πως είμαστε πράγματι εμείς οι άνθρωποι του Θεού, σε αντίθεση με τους πολιτικούς μας αντιπάλους.
Αρκεί αυτό; Δυστυχώς δεν αρκεί, θα σου έλεγε ο Αντώνης Σαμαράς. Πρέπει ο αληθινός Θεός να συνδυαστεί με την «ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων που διαφυλάττουν την εθνική ακεραιότητα ως κόρη οφθαλμού» - όπως τόνισε χθες ο Πρωθυπουργός - για να περάσουμε στην πολιτική διάσταση των …απίστευτων!
Είναι υπόθεση Κυβερνητικής (: Norbert Wiener), σύμφωνα με την οποία ο Θεός θα μπορούσε να σηκώσει την πέτρα που ο ίδιος θα κατασκεύαζε να είναι τόσο μεγάλη ώστε θεωρητικά δεν θα μπορούσε να την σηκώσει ούτε Αυτός, μόνον με την συνδρομή της «μηχανής», του στρατού. Με τον αφηγηματικό συνδυασμό Θεού και Στρατού θα μπορούσαμε νοερά να αφήσουμε πίσω μας τις δυσκολίες που προκαλεί στη διακυβέρνηση της Ελλάδας η τρόικα… να ξεπεράσουμε αφηρημένα τον Σόϊμπλε και το ΔΝΤ, αλλά τότε τι τις θέλεις τις εκλογές;
Η προπαγανδιστική εφαρμογή μιας παράστασης της ολιστικής συστημικής μεθοδολογίας επιλύει το ζήτημα του απίστευτου, με τον ίδιο τρόπο που το επιλύει η θρησκεία μας δια της Αναστάσεως! Και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει ένας πολιτικός, στην Ελλάδα της σήμερον.
Έχω την αίσθηση πως κάποιοι παρασύρουν τον Αλέξη Τσίπρα σε άκρως επικίνδυνα παιχνίδια στη βάση της παράστασης «Θεός-Στρατός» και εν όψει εκλογών, για να δομηθεί η γενική εικόνα του «απίστευτου» που γίνεται δυνατό /πραγματικότητα. Ωστόσο, δεν υπάρχει θαύμα στο σύγχρονο ελληνικό δράμα, αναγνώστη μου! Τα δύσκολα είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας – και έτσι θα πρέπει να πολιτεύονται οι ενάρετοι - για να παραμείνει και ο Θεός στη θέση του και ο στρατός στη δική του – αλώβητοι και οι δυο, με κύρος και χωρίς μείζονα διλήμματα «Κυβερνητικής»! Μπορεί ο John Von Neumann να ενθουσιάζει και να παρακινεί προς το απίστευτο, είναι, ωστόσο, ο Norbert Wiener που μας έμαθε πως το απίστευτο δεν είναι δουλειά της πολιτικής και των πολιτικών, καθώς στην πραγματικότητα το απίστευτο εμπεριέχει μεγάλο βαθμό πλάνης και αυταπάτης. Άρα υπαρξιακής κρίσης!
Η δουλειά των πολιτικών είναι να έχουν πάντα τις δυσκολίες (αντικειμενικές και υποκειμενικές) μπροστά τους και να τις παρουσιάζουν με εντιμότητα ενώπιον του λαού, ενώ όταν νοιώσουν πως τις έχουν αφήσει πίσω τους, θα πρέπει να παραιτούνται. Αλλιώς κινδυνεύουν να περάσουν στο φάσμα του «ασύλληπτου» / των απίστευτων, που καταλύουν την προοδευτική πολιτική και οδηγούν στον ολοκληρωτισμό και συνήθως σε βαριά βλάβη το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.