Εναντίον αυτών αγωνίζεται και ο Ραϊμόντο, ο οποίος γράφει τα εξής, άκρως διαφωτιστικά και σωφρονιστικά:
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Justin Raimondo: The E.U. – A CIA Covert Operation
To προσεχές βρετανικό δημοψήφισμα, για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ΕΕ, σημειώνει την κορύφωση ενός μακροπρόθεσμου αμερικανικού σχεδίου να καταστρέψει την έννοια της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη και να την αντικαταστήσει με μια υπερεθνική οντότητα, με χαλύβδινους δεσμούς στην Ουάσιγκτων. Το κατά πόσο η μακρά αυτή επιδίωξη πέτυχε θα κριθεί στις 23 Ιουνίου –γι’ αυτό και ο πρόεδρος Ομπάμα ταξίδεψε στη Βρετανία για να τους κάνει κήρυγμα για τα υποτιθέμενα κακά του «εθνικισμού» και για τα αγαθά της Ε.Ε.
Μερικοί αναστατώθηκαν με την θρασύτητα μιας τόσο επιθετικής επέμβασης σε μια καθαρά εσωτερική τους υπόθεση από έναν εν ενεργεία πρόεδρο των ΗΠΑ, αλλά, για οποιονδήποτε γνωρίζει την πραγματική ιστορία της «Ευρωπαϊκής Ιδέας», η ορμητικότητα του Ομπάμα δεν προκαλεί έκπληξη.
Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση γεννήθηκε στα σπλάχνα της Central Intelligence Agency (Κεντρικής Υπηρεσίας Μυστικών Πληροφοριών) CIA : Αυτό μας πληροφορούν αποχαρακτηρισμένα (πρώην άκρως απόρρητα) έγγραφα για τις αρχές του Ευρωπαϊκού Σχεδίου και την πρόοδό του από την εποχή της κυβέρνησης Τρούμαν.
Εν μέσω ψυχρού πολέμου οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι συνέλαβαν την ιδέα της ΕΕ ως το συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ. Η βασική επιδίωξη ήταν να αντιταχθεί μια ευρωπαϊκή ταυτότητα στην «διεθνιστική» ιδεολογία των Σοβιετικών και στην ενισχυόμενη Πέμπτη Φάλαγγά τους στην Ευρώπη. Το «Ευρωπαϊκό Κίνημα», που ήταν και εξακολουθεί να είναι η οργάνωση βάσης, η οποία πεισματικά πιέζει για τη δημιουργία του ευρωπαϊκού υπερκράτους, εχρηματοδοτείτο με 1.000.000 δολάρια τον χρόνο από την «Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη» ( AΕΕE), που ιδρύθηκε από τον Άλεν Ντάλες, ο οποίος τότε προήδρευε επιτροπής για την οργάνωση της CIA και τον Μπιλ Ντόνοβαν, που ήταν ο αρχηγός του OSS, οργάνωσης προπομπού της CIA στον παγκόσμιο πόλεμο. Στο Δ.Σ. της επιτροπής για την Ενωμένη Ευρώπη, ήταν ο πρώτος επικεφαλής της CIA Ουώλτερ Μπέντελ Σμιθ και αρκετοί άλλοι τύποι της κατασκοπείας, που έπαιξαν διάφορους ρόλους κατά καιρούς σ’ αυτόν τον τομέα. Συμμετείχαν επίσης πρόσωπα της πολιτικής και των επιχειρήσεων, όπως ο Κόνραντ Χίλτον και αριστεροφέρνοντες συνδικαλιστές ηγέτες. Ο πράκτορας της CIA Τομ Μπράντεν τοποθετήθηκε γενικός διευθυντής .
Η μυστική χρηματοδότηση του «Ευρωπαϊκού Κινήματος» που έπρεπε να ανέρχεται σε περισσότερο του μισού του προϋπολογισμού των διαφόρων οργανώσεων, διοχετεύετο μέσω του Ιδρύματος Φορντ και άλλων ιδιωτικών διαύλων. Επικεφαλής του Ιδρύματος Φορντ ήταν ο Πωλ Χόφμαν, πρώην αξιωματούχος της κατασκοπείας (OSS), ο οποίος έπαιξε ηγετικό ρόλο στην Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
Η βασική υποστήριξη του κινήματος στην ηπειρωτικήν Ευρώπη προήλθε από την μη κομμουνιστική αριστερά και συνδεόταν στενά με την υποστήριξη της CIA σε αριστερά ,μη κομμουνιστικά, στοιχεία στην εκστρατεία εναντίον των συμμάχων του Κρεμλίνου στη Γαλλία και την Ιταλία. Οι σοσιαλδημοκράτες και άλλοι αριστεροί είχαν παθιαστεί με το Σχέδιο Σουμάν, για την γαλλο-γερμανική κοινοπραξία άνθρακα και χάλυβα υπό μια ενιαία κεντρική διοίκηση. ΄Ηταν αυτό που θα αποτελούσε το πρόπλασμα του τεράστιου μηχανισμού οικονομικών σχεδιαστών και κανονιστικών υπηρεσιών που συναποτελούν σήμερα την διαβόητη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, η οποία ελέγχει κάθε έκφανση της οικονομικής ζωής των κρατών-μελών της Ε.Ε.
Η Αμερικανική Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση προπαγάνδισε για το Σχέδιο Μάρσαλ, χρηματοδότησε περιοδείες ομιλιών από Ευρωπαίους πολιτικούς και διανοούμενους υποστηρικτές και πίεσε το Κογκρέσο να εγκρίνει τα κεφάλαια. Ραδιοφωνικά προγράμματα, έντυπα ΜΜΕ και κάθε μέσο μαζικής επικοινωνίας χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση της «Ευρωπαϊκής Ιδέας». Ιδρύθηκε και ένα επιστημονικό τμήμα, το οποίο οργάνωσε κάθε είδους προγράμματα «ερευνών», για την προαγωγή όχι μόνο του ευρω-φεντεραλισμού αλλά και της «παγκόσμιας ομοσπονδιοποίησης»
Η μυστικότητα και η αυταρχικότητα που χαρακτηρίζει τον τρόπο διακυβέρνησης των Ευρωκρατών προδιαγραφόταν στα υπομνήματα που πηγαινοέρχονταν από τότε ανάμεσα σε Αμερικανούς αξιωματούχους, την ΑΕΕΕ και τις μαριονέττες τους στην Ευρώπη. Όπως αναφέρει η Τέλεγκραφ:
«΄Ένα υπόμνημα του ευρωπαϊκού τμήματος του Στέητ Ντηπάρτμεντ , με ημερομηνία 11 Ιουνίου 1965, συμβουλεύει τον αντιπρόεδρο της ΕΟΚ, Ρομπέρ Μαρζολέν, να προωθήσει κρυφά τη νομισματική ένωση . Του συνιστά να εμποδίσει τη συζήτηση, μέχρι τη στιγμή όπου « η υιοθέτηση αυτών των προτάσεων θα έχει καταστεί ουσιαστικά αναπόφευκτη.»
(σημ. μετφ: Η συνταγή που εφαρμόζεται στις «διαπραγματεύσεις» για τον ΤΤΙΡ και εφαρμόσθηκε για την είσοδό μας στην Ευρωζώνη.)
Πράγματι οι Αμερικανοί σπόνσορες υπαγόρευαν κάθε κίνηση αυτού του ενωσιακού «κινήματος». ΄Όπως τονίζει ο Αμπρόουζ ΄Ηβανς-Πρίτσαρντ ( διακεκριμένος δημοσιογράφος της Τέλεγκραφ), «τα έγγραφα δείχνουν πως μεταχειρίζονταν μερικούς από τους «ιδρυτικούς πατέρες» της ΕΕ ως έμμισθους υπηρέτες και έμπρακτα τους εμπόδιζαν να βρουν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, που θα μπορούσαν να πλήξουν την εξάρτηση από την Ουάσιγκτων.»
΄Ολη αυτή η παλαιά ιστορία θα έπρεπε να μας δώσει ένα νέο τρόπο αντίληψης των σημερινών γεγονότων. Όταν χιλιάδες διαδηλωτών εμφανίζονταν στους δρόμους του Κιέβου σείοντας σημαίες της Ε Ε και ζητώντας την έξωση του Ουκρανού προέδρου Γιανούκοβιτς, στο φαινόμενο δεν υπήρχε τίποτα το αυθόρμητο. Οι μυστικές υπηρεσίες του «βαθέως κράτους» Δυτικών Δυνάμεων ήταν μπλεγμένες μέχρι το λαιμό σ’ αυτή την ιστορία, είμαστε βέβαιοι. ΄Οσο και αν η Σοβιετική ΄Ενωση έπαψε από πολλού να υπάρχει και η ρωσική «απειλή» να είναι δημιούργημα της φαντασίας των νεοσυντηρητικών, η λειτουργία της Ε.Ε. ως πολιτικού συμπληρώματος του ΝΑΤΟ είναι τώρα πιο ξεκάθαρη από ποτέ.
Η ουσία του πράγματος είναι πως είναι πολύ ευκολώτερο για την Ουάσιγκτων να ελέγχει την Ευρώπη με μια κεντρική εξουσία στα χαλινάρια, παρά να έχει να κάνει με δεκάδες χωριστές κυριαρχίες. Πράγματι, η ιδέα καθ’ εαυτήν της εθνικής κυριαρχίας ως θεμελίου των διεθνών σχέσεων, είναι κάτι από το οποίο θα ήθελαν να απαλλαγούν οι οικοδόμοι αυτοκρατορίας στην Ουάσιγκτων και οι αχθοφόροι τους στις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Επειδή αυτή, η δικαιωμένη από τον χρόνο ιδέα, στέκεται εμπόδιο στις σταυροφορίες προαγωγής της «δημοκρατίας», στις οποίες επιδοθήκαμε από το τέλος του ψυχρού πολέμου και αντιστρατεύεται το αριστερό-διεθνιστικό δόγμα «της ευθύνης για προστασία» (λαών), που πυροδότησε πολέμους από τα Βαλκάνια, στη Λιβύη και τη Συρία.
Παγκοσμιοποίηση είναι το όνομα του παιχνιδιού των χωρίς ρίζες ελίτ μας. Και «εθνικισμός» -όποιου είδους, περιλαμβανομένης της αμερικανικής ποικιλίας- είναι ο εχθρός. Γι’ αυτό βλέπουμε τόσο την κυβέρνηση Ομπάμα όσο και την ηγεσία του κατ’ επίφαση «Συντηρητικού» κόμματος στη Βρετανία σε συνδυασμένη επίθεση κατά του ευρω-σκεπτικισμού και της απειλής της «ξενοφοβίας». Αν δεν θέλεις να δεις τη πατρίδα σου να καταπίνεται σ’ ένα ευρω-συνονθύλευμα, τότε είσαι «ρατσιστής», δεξιός εξτρεμιστής και εγκληματίας μίσους, προς εξοστρακισμό.
Και όμως η ΕΕ δεν είχε την λαϊκή υποστήριξη στις χώρες που τώρα δυναστεύει: γι’ αυτό αναγκάσθηκε να στήσει πολλαπλές εκλογές μέχρι να αποσπάσει το «σωστό» αποτέλεσμα, στη Γαλλία, στην Ιρλανδία και στη Δανία. Γεγονός που μας θυμίζει το υπόμνημα του Στέητ Ντηπάρτμεντ για την δημιουργία μιας ψυχολογίας περί «αναπόφευκτου», για ένα σχέδιο της Ε Ε.
Η Βρετανία, που αντιστάθηκε περισσότερο στην «ενοποίηση», ουδέποτε είχε δημοψήφισμα και αυτή η προσεχής δοκιμή είναι κρίσιμη για την επιβίωση της Ε Ε. Εάν οι Βρετανοί ψηφίσουν την έξοδο, η πιο μακρόβια εκστρατεία της CIA, που άρχισε υπό τον πρόεδρο Τρούμαν, θα έχει τελειώσει με αποτυχία.
Η ιδέα της παγκοσμιοποίησης είναι ο θεμελιώδης κανών του Κόμματος του Πολέμου. Επειδή εάν καταργηθούν τα εθνικά σύνορα –και η ίδια η αρχή της εθνικής κυριαρχίας πεταχτεί στη χωματερή σκουπιδιών της ιστορίας- τότε η δουλειά δικαιολόγησης των πολέμων της Ουάσιγκτων γίνεται πολύ ευκολότερη. Ο ισχυρισμός ότι υπάρχει μια «υψηλότερη» αρχή που ισχύει στις διεθνείς υποθέσεις από το απαραβίαστο των εθνικών συνόρων -ο «ανθρωπισμός», η «δημοκρατία», η προαγωγή των δικαιωμάτων της γυναίκας, της προστασίας των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων κλπ- δίνει στο Κόμμα του Πολέμου το ελευθέρας να οργιάζει στον πλανήτη κατά βούληση.
Αυτό που θέλουν είναι μια παγκόσμια αυτοκρατορία, χωρίς σύνορα – και η 23η Ιουνίου είναι η ημέρα που μπορεί να αποκρουστούν.»
Σημείωση μεταφραστή: Η ανωτέρω κατάθεση του Αμερικανού Ντάστιν Ραϊμόντο (δικές του και οι υπογραμμίσεις), με την ακαταμάχητης εγκυρότητας συνηγορία του Βρετανού οικονομικού αναλυτή ΄Ηβανς Πρίτσαρντ της Τέλεγκραφ, σεβαστού στην Ελλάδα, αφαιρεί το ελαφρυντικό της αγνοίας από τους αθεράπευτους ιθαγενείς εραστές της ΕΕ, στην κυβέρνηση, αντιπολίτευση και στους πνευματικούς… και δημοσιογραφικούς κόσμους. Προς τούτο και η μετάφρασή της.
΄Ολη αυτή η παλαιά ιστορία θα έπρεπε να μας δώσει ένα νέο τρόπο αντίληψης των σημερινών γεγονότων. Όταν χιλιάδες διαδηλωτών εμφανίζονταν στους δρόμους του Κιέβου σείοντας σημαίες της Ε Ε και ζητώντας την έξωση του Ουκρανού προέδρου Γιανούκοβιτς, στο φαινόμενο δεν υπήρχε τίποτα το αυθόρμητο. Οι μυστικές υπηρεσίες του «βαθέως κράτους» Δυτικών Δυνάμεων ήταν μπλεγμένες μέχρι το λαιμό σ’ αυτή την ιστορία, είμαστε βέβαιοι. ΄Οσο και αν η Σοβιετική ΄Ενωση έπαψε από πολλού να υπάρχει και η ρωσική «απειλή» να είναι δημιούργημα της φαντασίας των νεοσυντηρητικών, η λειτουργία της Ε.Ε. ως πολιτικού συμπληρώματος του ΝΑΤΟ είναι τώρα πιο ξεκάθαρη από ποτέ.
Η ουσία του πράγματος είναι πως είναι πολύ ευκολώτερο για την Ουάσιγκτων να ελέγχει την Ευρώπη με μια κεντρική εξουσία στα χαλινάρια, παρά να έχει να κάνει με δεκάδες χωριστές κυριαρχίες. Πράγματι, η ιδέα καθ’ εαυτήν της εθνικής κυριαρχίας ως θεμελίου των διεθνών σχέσεων, είναι κάτι από το οποίο θα ήθελαν να απαλλαγούν οι οικοδόμοι αυτοκρατορίας στην Ουάσιγκτων και οι αχθοφόροι τους στις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Επειδή αυτή, η δικαιωμένη από τον χρόνο ιδέα, στέκεται εμπόδιο στις σταυροφορίες προαγωγής της «δημοκρατίας», στις οποίες επιδοθήκαμε από το τέλος του ψυχρού πολέμου και αντιστρατεύεται το αριστερό-διεθνιστικό δόγμα «της ευθύνης για προστασία» (λαών), που πυροδότησε πολέμους από τα Βαλκάνια, στη Λιβύη και τη Συρία.
Παγκοσμιοποίηση είναι το όνομα του παιχνιδιού των χωρίς ρίζες ελίτ μας. Και «εθνικισμός» -όποιου είδους, περιλαμβανομένης της αμερικανικής ποικιλίας- είναι ο εχθρός. Γι’ αυτό βλέπουμε τόσο την κυβέρνηση Ομπάμα όσο και την ηγεσία του κατ’ επίφαση «Συντηρητικού» κόμματος στη Βρετανία σε συνδυασμένη επίθεση κατά του ευρω-σκεπτικισμού και της απειλής της «ξενοφοβίας». Αν δεν θέλεις να δεις τη πατρίδα σου να καταπίνεται σ’ ένα ευρω-συνονθύλευμα, τότε είσαι «ρατσιστής», δεξιός εξτρεμιστής και εγκληματίας μίσους, προς εξοστρακισμό.
Και όμως η ΕΕ δεν είχε την λαϊκή υποστήριξη στις χώρες που τώρα δυναστεύει: γι’ αυτό αναγκάσθηκε να στήσει πολλαπλές εκλογές μέχρι να αποσπάσει το «σωστό» αποτέλεσμα, στη Γαλλία, στην Ιρλανδία και στη Δανία. Γεγονός που μας θυμίζει το υπόμνημα του Στέητ Ντηπάρτμεντ για την δημιουργία μιας ψυχολογίας περί «αναπόφευκτου», για ένα σχέδιο της Ε Ε.
Η Βρετανία, που αντιστάθηκε περισσότερο στην «ενοποίηση», ουδέποτε είχε δημοψήφισμα και αυτή η προσεχής δοκιμή είναι κρίσιμη για την επιβίωση της Ε Ε. Εάν οι Βρετανοί ψηφίσουν την έξοδο, η πιο μακρόβια εκστρατεία της CIA, που άρχισε υπό τον πρόεδρο Τρούμαν, θα έχει τελειώσει με αποτυχία.
Η ιδέα της παγκοσμιοποίησης είναι ο θεμελιώδης κανών του Κόμματος του Πολέμου. Επειδή εάν καταργηθούν τα εθνικά σύνορα –και η ίδια η αρχή της εθνικής κυριαρχίας πεταχτεί στη χωματερή σκουπιδιών της ιστορίας- τότε η δουλειά δικαιολόγησης των πολέμων της Ουάσιγκτων γίνεται πολύ ευκολότερη. Ο ισχυρισμός ότι υπάρχει μια «υψηλότερη» αρχή που ισχύει στις διεθνείς υποθέσεις από το απαραβίαστο των εθνικών συνόρων -ο «ανθρωπισμός», η «δημοκρατία», η προαγωγή των δικαιωμάτων της γυναίκας, της προστασίας των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων κλπ- δίνει στο Κόμμα του Πολέμου το ελευθέρας να οργιάζει στον πλανήτη κατά βούληση.
Αυτό που θέλουν είναι μια παγκόσμια αυτοκρατορία, χωρίς σύνορα – και η 23η Ιουνίου είναι η ημέρα που μπορεί να αποκρουστούν.»
Σημείωση μεταφραστή: Η ανωτέρω κατάθεση του Αμερικανού Ντάστιν Ραϊμόντο (δικές του και οι υπογραμμίσεις), με την ακαταμάχητης εγκυρότητας συνηγορία του Βρετανού οικονομικού αναλυτή ΄Ηβανς Πρίτσαρντ της Τέλεγκραφ, σεβαστού στην Ελλάδα, αφαιρεί το ελαφρυντικό της αγνοίας από τους αθεράπευτους ιθαγενείς εραστές της ΕΕ, στην κυβέρνηση, αντιπολίτευση και στους πνευματικούς… και δημοσιογραφικούς κόσμους. Προς τούτο και η μετάφρασή της.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.