Η αριστερά του ολοκληρωτισμού είναι παραφροσύνη, όπως ακριβώς και η δεξιά του ολοκληρωτισμού! Όταν αρχίζεις και σκέφτεσαι ολοκληρωτικά δεν έχει καμία σημασία αν αυτοπροσδιορίζεσαι ως αριστερός ή δεξιός. Το σοκ με τη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η αυταρχικότητα στη διακυβέρνηση, αλλά η αποκάλυψη τους ολοκληρωτικού τρόπου στην άρθρωση του γνωστικού μοντέλου, αρκετών εκ των επιφανών μελών της.
Στον ολοκληρωτισμό η κυβέρνηση αισθάνεται την ανάγκη να παράγει μια κρατική ή εθνική ιδεολογία ως ένα ολοκληρωμένο και ενιαίο σύστημα αντίληψης της πραγματικότητας και επ’ αυτού να κινητοποιήσει τον λαό. Όποιος διαφωνεί και δραστηριοποιείται εναντίον αυτού του συστήματος συγκρότησης γνώσης και συμμόρφωσης θεωρείται εχθρός που υπονομεύει τους στόχους και τη προοπτική του λαού και ασφαλώς το εθνικό συμφέρον, την πατρίδα! Κινητοποιείται εχθρικά προς την πατρίδα, άρα δεν είναι απλώς ένας πολιτικός αντίπαλος, αλλά (εσωτερικός) εχθρός που πρέπει να αποκλειστεί ή ακόμη να «τσακιστεί»! Στον ολοκληρωτισμό δεν υπάρχει καν η έννοια του πολιτικού αντιπάλου και της διαβούλευσης. Ή είσαι μαζί μας ή είσαι με τον εχθρό!
Σε αυτόν τον πολιτισμό - στην ουσία - του ολοκληρωτισμού αντιταχθήκαμε πολλοί στην Ελλάδα, όπως και μπόλικα σημαντικά κινήματα παγκοσμίως! Ο δικός μας αγώνας για ισότητα και ελευθερία - εναντίον του ολοκληρωτισμού - δεν έφερνε κοντά την αριστερά με την δεξιά, όπως μας κατηγορούσαν οι αντίπαλοί μας στο επίπεδο του πολιτισμού και της κοσμοαντίληψης, ούτε αποσκοπούσε στη γεφύρωση των οντολογικών διαφορών τους. Ποτέ δεν ήταν «συναινετισμός» και «τρίτος δρόμος», τουλάχιστον σε ό, τι με αφορά. Το αντίθετο, επέτρεπε να γίνουν διαυγείς οι διαφορές τους και να αναπτυχθεί ένας καθαρός πολιτικός αγωνισμός στη κοινωνία, ο οποίος δεν θα ισοπέδωνε τη διαφορετικότητα, τις έννοιες, τα συμφέροντα, τις επιμέρους κουλτούρες, τη λογική, τον άνθρωπο και δεν θα απαξίωνε τη δημιουργική κριτική.
Είναι ο ολοκληρωτισμός, αγαπητέ αναγνώστη, η αιτία και ο μηχανισμός πίσω από την υφολογική ταύτιση των αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ με τους δεξιούς της ΝΔ, όπως και με μπόλικους άλλους ζηλωτές του ολοκληρωτισμού από την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά. Και είναι αυτή η αιτία που όλοι αυτοί, στο βαθμό που αποκτήσουν κυβερνητική εξουσία, εμφανίζονται τόσο ίδιοι, τόσο χαζοβιόληδες, τόσο μικροί, τόσο φοβικοί!
Μόνον ο ανέκδοτος αγώνας εναντίον του ολοκληρωτισμού μπορεί να αναδείξει τις πραγματικές πολιτικές διαφορές μέσα σε μια κοινωνία, πράγμα που είναι απαραίτητο για να οριστούν οι ταξικές διαφορές και να προσεγγιστεί με πραγματικούς όρους το φαινόμενο ηγεμονίας ή/ και οικονομικής ανάπτυξης. Ο πραγματισμός και η οντολογία του «Constructivist Realism», που διατρέχει τη γραφή μου, είναι στην ουσία εκφράσεις αντι-ολοκληρωτισμού. Και εάν θελήσεις να δεις τον αντικαπιταλισμό και τον αντι-ιμπεριαλισμό, έξω από το πέπλο άγνοιας της πραγματικότητας που κατασκευάζει ο ολοκληρωτισμός, θα καταλήξεις να στοχάζεσαι και να υπάρχεις στον κόσμο της βιοοικονομίας και του βιοπολιτισμού, όπου εχθρός δεν είναι ο πολιτικός σου αντίπαλος ή ο ταξικός σου αντίπαλος, αλλά ο καταστροφέας της βιόσφαιρας, ο κάθε μικρός ή μεγάλος υπονομευτής των μηχανισμών που διέπουν την αναπαραγωγή της ζωής και την απόλαυση μιας ποιοτικής ζωής - η οποία δεν έχει σχέση ασφαλώς με τη δίψα για κατανάλωση.
Μα αυτός ο καταστροφέας δεν είναι ο ιδιώτης κάτοχος των μέσων παραγωγής; Μπορεί ένα σοσιαλιστικό κράτος να είναι καταστροφέας της βιόσφαιρας; Και όμως! Είτε με δεξιό ολοκληρωτισμό, είτε με αριστερό ολοκληρωτισμό την καταστροφή δεν την αποφεύγεις. Η καταστροφή είναι ο πυρήνας της λογικής και της οικονομίας του ολοκληρωτισμού. Οι τάξεις πραγμάτων ορίζονται καταστροφικά στον ολοκληρωτισμό και για αυτό εκπονούνται καταστροφικά μέτρα σωτηρίας. Κάθε καταστροφή που επιφέρεις με την πολιτική σου, την ορίζεις ως σωτηρία της πατρίδας, του λαού, της αγοράς, του έθνους, του όλου! Διαφορετικά καθεστώτα ολοκληρωτισμού ορίζουν απλώς διαφορετικά τις κατηγορίες της καταστροφής, δηλαδή τους αστυνομικούς /καταναγκαστικούς όρους σωτηρίας, υπηρετώντας την αντι-βιοοικονομία.
Ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός της τρόικας, αποτελεί ένα σαφές σύστημα ολοκληρωτισμού, προτρέποντας την ανώριμη πολιτικώς κοινωνία (: δεν είναι όλοι στην ελληνική κοινωνία ανώριμοι) είτε να ενδώσει αντιδραστικά, με όρους ολοκληρωτισμού, για να σταθεί απέναντι σε αυτό, είτε να υιοθετήσει μια ολοκληρωτική μικροπολιτική στάση για να εναρμονιστεί με αυτό και να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία εντός αυτού. Άρα, ο ολοκληρωτισμός είναι έκφραση πολιτικής ανωριμότητας και ουσιαστικού οντολογικού αδιεξόδου στη σημερινή Ελλάδα. Αυτή η ανωριμότητα αποσκοπεί είτε στην «αθώωση» της δεξιάς πολιτικής, της καταστροφής, του αυταρχισμού και της μικροπρέπειας, είτε στην «ενοχοποίησή» της με όρους κόντρα-ολοκληρωτισμού.
Και όταν αριστεροί καταλήγουν να εφαρμόζουν δεξιά πολιτική, δεν γίνεται παρά να εκφράζονται απολύτως ανώριμα και να εκτρέπονται άτσαλα στον ολοκληρωτισμό για να σώσουν απλώς τα κυβερνητικά τους προνόμια. Αν μετά από αυτά ο έλληνας πει: δεν ελπίζω στην αριστερά, δεν φοβάμαι την δεξιά, θα έχουμε καταλήξει εκεί όπου ξεκινήσαμε τον μνημονιακό κύκλο, υποστηρίζοντας: δεν ελπίζω στη δεξιά, δεν φοβάμαι την αριστερά! Δηλαδή, σε μια μορφή εν δυνάμει χειραφέτησης από τον ολοκληρωτισμό. Και από εκεί και έπειτα απαιτείται αυτή τη φορά σοβαρός, έντιμος και ώριμος πολιτικός αγώνας εναντίον του ολοκληρωτισμού και της ανανδρίας (: του ψέματος και των ψεύτικων, δηλαδή). Ολοκληρωτισμός και ανανδρία, πάνε μαζί, φίλε μου! Πάντα μαζί πήγαιναν, όπως έδειξε με το δικό της βίωμα η Χάνα Άρεντ…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.