Ο ήλιος άγγιζε τη θάλασσα κι έκανε τα κύματα να χορεύουν ροδοκόκκινα ένα χορό παράξενο που μόνο τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα μπορούν να προβάλουν. Ένα δροσερό αεράκι φύσηξε κι ανακούφισε τη φύση από το λιοπύρι της καυτής μέρας που έφευγε αργά μαζί με το ήλιο που θαρρείς πως βουτούσε κι αυτός στη θάλασσα να δροσιστεί. Οι γλάροι πέταξαν βιαστικά προς τα κρυφά τους καταφύγια και μια απόλυτη ειρηνική σιγαλιά απλώθηκε στο ερημικό ακρογιάλι. Ήταν ένα απ’ αυτά τα μυστικά κι απρόσιτα που πάνω τους χόρεψε ο Ζορμπάς, εκεί που τα άγρια και ξερά βουνά κατηφορίζουν και διαλύονται σε χίλια βότσαλα μόλις αγγίξουν τα κρυσταλλένια νερά του Λιβυκού πελάγους.
Βάλε τσικουδιά στο ποτήρι κι άσε τη λαγνεία της να σε μαγέψει καθώς μασουλάς τον τραγανιστό Ντάκο και τις πικρές ελιές. Δες με άλλα μάτια το σούρουπο και τη νύχτα που αρχίζει ν’ απλώνει τα μπλάβα της δίχτυα πίσω από τα Κρητικά βουνά. Είναι το σούρουπο της ζωής, εκείνο που σου ψιθυρίζει πως ετούτη η μέρα δεν θα ξαναγυρίσει πια κι άλλος ένας κόμπος περνάει στο κομποσκοίνι της ζωής σου. Ποιος ήρθε και ποιος έφυγε στη χαμένη πια μέρα; Ποιος πλούτισε τη ζωή και τα συναισθήματά σου ή μήπως σε πίκρανε και σ’ αναστάτωσε; Βάλε άλλη μια τσικουδιά κι άσε τον καημό να χαθεί όπως χάθηκε κι ο ήλιος. Πέτρα άψυχη στο νταμάρι είναι η ζωή, την πελεκάς ολημερίς και την επόμενη είναι ακόμα εκεί ολάκερη να ξεκινήσεις το πελέκημα απ’ την αρχή. Εμείς οι άνθρωποι κτίζουμε και δαμάζουμε, θαρρούμε, τη φύση κι εκείνη με μια απροσδόκητη κατακεφαλιά μέσα σε δευτερόλεπτα τα κάνει όλα θρύψαλα κι εμείς θρηνούμε όχι τους νεκρούς μα την αδυναμία μας, αυτή που μας έχει κάνει αυταρχικούς κι υπερόπτες.
Αναδημοσίευση από το φιλικό ιστολόγιο yannidakis.net
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.