Ο ελληνικός εθνικισμός ως ετοιμόρροπο καταφύγιο απατεώνων!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Σήμερα, ενώ διάβαζα τις ελληνικές εφημερίδες, διαπίστωνα πως τώρα πια ο εθνικισμός στην χώρα μας μοιάζει ολοένα και περισσότερο σαν το τελευταίο καταφύγιο της διαπλοκής και των αχυρανθρώπων της.

Κάτι πρέπει να κάνει ο ελληνικός λαός για να απελευθερώσει τον σκλαβωμένο έλληνα τραπεζίτη και τον όμηρο μεσάζοντα, προμηθευτή του δημοσίου, αεριτζή, κατασκευαστή, καναλάρχη και εκδότη από τα δόντια των τοκογλύφων δανειστών!  

Είχε λάθος ο αγαπημένος μου George Orwell: «Εθνικισμός [δεν] είναι δίψα για εξουσία ενισχυμένη από αυταπάτες», είναι δίψα για αρπαχτές, ενισχυμένη με προστατευμένες από το κράτος απάτες. Και ο ελληνικός εθνικισμός εξεγείρεται αγανακτισμένα σήμερα εναντίον των άθλιων ξένων δανειστών, επειδή το ελληνικό κράτος δεν μπορεί πλέον να προστατεύσει τους απατεώνες που το ίδιο φρόντισε να οργανώσει και να αναπτύξει ως μεγαλοαστική τάξη.

Το ελληνικό κράτος επαναφέρει την έννοια της πατρίδας όταν κλονίζεται το μοντέλο της παραοικονομίας, πατρωνίας και διαπλοκής πάνω στο οποίο στηρίζει την ανάπτυξή του. Και μέχρι εδώ δεν υπάρχει είδηση… Είδηση θα υπάρξει στον βαθμό που επιβεβαιωθεί ο Friedrich Durrenmatt και το κράτος αυτό συνδέσει την έννοια της πατρίδας με φόνους. Όταν, με άλλα λόγια, κληθεί ο ελληνικός λαός να θυσιάσει για την απελευθέρωση των πλουτοκρατών του, εκτός από τον μισθό του και την σύνταξή του καί αμέσως την ζωή του. Όταν, δηλαδή, το παιδί και το εγγόνι της γιαγιάς που έλεγε στον Γιώργο Παπανδρέου «και την σύνταξή μου να δώσω για την πατρίδα», πει «και την ζωή μου ακόμη να προσφέρω για να απελευθερωθούν οι όμηροι των δανειστών και της νέας τάξης πραγμάτων στην πατρίδα μας»!

Τι ρωτάς, λοιπόν, τι κάνει η πατρίδα για εσένα, αφού ξέρεις την απάντηση! Ρώτα πόσους από τους χιλιάδες ομήρους της ελληνικής επιχειρηματικότητας μπορείς να σώσεις με την θυσία σου! Άλλωστε, μετά την παραίτηση Σάλλα και τον θρήνο που επακολούθησε στα ελληνικά ΜΜΕ με την μορφή «παντελιάδας», επιχειρηματικότητα σημαίνει κοινωνικότητα, κοινωνική προσφορά και ασφαλώς πατριωτισμός. Ο πατριώτης που είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη και την ζωή του για την πατρίδα, είναι βέβαιο πως έχει ξεπεράσει μικρότητες και συμπλέγματα που διακρίνουν την εργασία από το κεφάλαιο και το δικό του κεφάλι από το κεφάλι του αφεντικού του. Είναι και αυτός τώρα ένα επιχειρηματικό ον. Ένα ον, δηλαδή, που ξέρει τι σημαίνει σκλαβωμένο κεφάλαιο και όμηροι τραπεζικοί λογαριασμοί και μεζονέτες. Αυτό ακριβώς είναι που ερεθίζει έντονα τα πατριωτικά του αντανακλαστικά, εξοπλίζοντάς τον με θάρρος και τόλμη για μια νέα και τελειωτική «πάση θυσία»!

Αφού ο αγαθός έλλην πατριώτης επιχειρηματίας απελευθέρωσε τον εργαζόμενό του από την εργασία μέσω της ανεργίας και της ημιαπασχόλησης, δεν θα ήταν αχαριστία ο εργαζόμενος να μην θυσιάσει και την ζωή του ακόμα για την απελευθέρωση του χεριού που τον τάιζε και σήμερα βλέπει αυτό το ευλογημένο χέρι να απειλείται με χειροπέδη; Είναι αχαριστία! Είναι πατριωτικό μας καθήκον όλοι οι εργαζόμενοι να στηρίξουμε με πάθος και αυτοθυσία το ετοιμόρροπο καταφύγιο όλων εκείνων που μας έμαθαν τι σημαίνει πατρίδα και πώς υπηρετείται, καθώς αν γκρεμιστεί το καταφύγιο αυτών, θα πλακώσει όλους εμάς, μας λένε τώρα! Και έχει λογική το πράγμα! Τετράγωνη λογική! Αν δεν είχε, ο πατριωτισμός θα ήταν το ακριβώς αντίστροφο του εθνικισμού.

Ο πατριώτης δεν χωρά σε κανένα απολύτως αφήγημα θυσίας και θυματοποίησης. Και αυτό γιατί η πατρίδα δεν μπορεί να συνδέεται με κάτι διαφορετικό από την ποιοτική ζωή σε μία πολιτεία ελευθερίας και ισότητας. Πατριωτισμός, λοιπόν, δεν είναι η υπεράσπιση των πλουτοκρατών, ούτε η υπεράσπιση της φτώχιας. Είναι ο αγώνας για ζωή εκεί όπου το χώμα, το νερό, ολόκληρη η φύση, η ιστορία, ο πολιτισμός, η κοινωνία και η γλώσσα της έχουν για εσένα ιδιαίτερη σημασία.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.