Ξενοδοχείον "τα άστρα"

Αποχαιρετώντας σήμερα τον ξανθό ηλιοκαμμένο έφηβο Ιούλιο,τον ωραιότερο μήνα της ωραιότερης εποχής του έτους,κάνω flash back στις παιδικές και πρώτες εφηβικές μου καταγραφές.

Η εναλλαγή των εικόνων μεγάλη (που σκέπτομαι με οίκτο ότι οι άτυχοι βόρειοι εταίροι μας δεν ζουν ούτε σε μια ζωή).

Λήψεις καταμεσήμερου...

Χρώματα, αρώματα και ήχοι ....θερισμένα χωράφια κείτονται χρυσόξανθα στην μεσημεριάτικη αχλή, υπό τον ατελέσφορο ήχο των τζιτζικιών,η επιστροφή από το μπάνιο κάτω από τον καυτό,(ακίνδυνο τότε) ήλιο ... το ντουζ με το λάστιχο στην αυλή, η τελετουργία του στρωσίματος του τραπεζιού στην βεράντα, η μυρωδιά των αχνιστών ξεφουρνισμένων γεμιστών, της μελιτζανοσαλάτας και του ακολουθούντος φρεσκοκομμένου καρπουζιού.

Και μετά η υποχρεωτική από τους γονείς σιέστα, παρ' όλη την δική μας σθεναρή αντίσταση,ο απογευματινός ελληνικός καφές στις αυλές της γειτονιάς, να σμίγει με την οσμή του φρεσκοποτισμένου βασιλικού και του γλυκού του κουταλιού (βανίλια υποβρύχιο,αλλά και κεράσι η σύκο, κατά προτίμηση) ...

Κάποιες φορές δε,η ύστατη των απολαύσεων,παγωτό ξυλάκι η πύραυλος, από το παντοπωλείο της γειτονιάς, ανάλογα με το χαρτζιλίκι μας...

Μετά οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού που άρχιζε το σούρουπο και έφθανε μέχρι τα μεσάνυχτα στις γειτονιές...όλα αυτά ντυμένα με τις νότες του Σταύρου (Κουγιουμτζή),τους στίχους του Λευτέρη (Παπαδόπουλου) και την φωνή του Μανώλη (Μητσιά) της Δήμητρας (Γαλάνη) η της Χαρούλας...

Κορυφαία όμως στιγμή αυτής της σχολής ήταν το ξενοδοχείο "τ´άστρα" όπως το ονομάζαμε. Τα ράντζα εκστρατείας( έτσι λεγόταν,τα πτυσσόμενα κρεββάτια με τον μεταλλικό σκελετό και το καραβόπανο) στηνότανε στις βεράντες η στις αυλές, και ξαπλώναμε εκεί έξω, υπό το σκούξιμο των βατραχιών και το τσιτσίρισμα των τζιτζικιών, κάτω απο τα άστρα για να κοιμηθούμε τάχα,θέλοντας να συνεχίσουμε ουσιαστικά την ατέλειωτη καλοκαιρινή μέρα,ακούγοντας τραγούδια από τα κασετόφωνα και συνομιλώντας με τους φίλους της απέναντι αυλής...ελπίζοντας ενίοτε και σ´ένα πέρασμα του καλοκαιρινού φλερτ, μιας και μόλις είχαν αρχίσει να αχνοφαίνονται τα πρώτα σκιρτήματα.

Αυτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, με γέλια και τιτιβίσματα, ώσπου οι γονείς δυσφορούντες έως αγριωποί, από τα αλλεπάλληλα καλέσματα έρχονταν να μας συμμαζέψουν μέσα για να μπορέσουν να κοιμηθούν κι "αυτοί" κι "εμείς"...

Καλοκαίρι...άλλοι καιροί...τους ανακαλώ κοιμώμενη στην βεράντα τα βράδυα κάτω απο τ´άστρα, τούτες τις τελευταίες καυτές μέρες του Ιούλη....