ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ – ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ - ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ

Είναι πραγματικά αδιανόητος και έξω από κάθε λογική ο τρόπος με τον οποίο διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι “αντιφασίστες”, “αριστεροί”, “αντιεξουσιαστές”, “προοδευτικοί”, “φιλελεύθεροι” (επαγγελματίες ή μη κατά τις ιδιότητές τους αυτές) υποστηρίζουν, στηρίζουν ανοικτά ή σιωπηρά, επιχειρηματολογούν, αδιαφορούν ή κάνουν ο,τιδήποτε άλλο από το να είναι απέναντι στον ισλαμοφασισμό.
Η πρώτη θεμελιώδης αντίφαση είναι σχετική με την θέση τους έναντι της θρησκείας.
Δεν μπορεί κάποιος να δηλώνει εχθρός των θρησκειών, άθεος ή ο,τιδήποτε άλλο αντίστοιχο, να διαφωνεί ανοικτά με την σύνδεση της χριστιανικής θρησκείας με το κράτος, τα “προνόμιά” της κ.ο.κ. και ταυτόχρονα να γίνεται υπερασπιστής μιας άλλης θρησκείας και των “πιστών” της.
Η δεύτερη και εξίσου θεμελιώδης αντίφαση έχει να κάνει με το κοινωνικό περιεχόμενο των θρησκειών.
Δεν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι είναι οπαδός της ελευθερίας (κάθε μορφής και περιεχομένου), της πραγματικής δημοκρατίας, της ισότητας όλων και να εμφανίζεται αλληλέγγυος ή ακόμα και αδιάφορος σε σχέση με τον θρησκευτικό φασισμό του ισλάμ, ιδίως του ακραίου κατ’ ιδεολογία και του κρατικά οργανωμένου (Σ. Αραβία, Κατάρ, Μπαχρέιν κλπ.).
Μόνο ως τραγικό ανέκδοτο αποκάλυψης απόλυτου ψεύδους και ηλιθιότητας μπορεί να ακουστεί να ισχυρίζεσαι ότι είσαι όλα ή κάποια από τα ανωτέρω και ταυτόχρονα να στηρίζεις αυτό το “μαύρο σκοτάδι” σε σχέση με αυτά τα ανθρώπινα και κοινωνικά δίκαια και δικαιώματα. Διότι μπορεί ο πιστός του Ισλάμ να έχει την προσωπική αίσθηση πλήρωσης και εκτέλεσης κάποιας “θεϊκής εντολής” , αλλά εσύ, ο “μαχητής της ελευθερίας, της ισότητας, της δημοκρατίας, της αταξικής κοινωνίας των ίσων ανθρώπων”, πως μπορείς ταυτόχρονα να στηρίζεις όσους πιστεύουν στην υποταγή, στην ανισότητα, στην θρησκευτική βία ως θεϊκό νόμο, στον “χαλίφη” απεσταλμένο του θεού και σε ο,τιδήποτε άλλο βρίσκεται απέναντι από τους αγώνες και τα πιστεύω σου.
Υπάρχει βάση στα αίτια της “συμπόρευσης” για πολλούς, αλλά βασίζεται στην παρορμητική ηλιθιότητα. Υπάρχει το μίσος στην καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική, αιματοβαμμένη δύση. Είναι κοινό με τους “ισλαμοφασίστες”. Υπάρχει επίσης η συμπόνοια για τους λαούς αυτούς, η κατανόηση για τα τρομερά δεινά που έχουν υποστεί από τους δυτικούς και στα οποία συνεχίζουν να υπόκεινται.
Ομως υπάρχει και ένα ουσιαστικό “αντί”, μια θεμελιώδης αντίφαση που έχει να κάνει με τον φιλοσοφικό στοχασμό και τον πολιτικό και κοινωνικό οραματισμό, την πορεία που επιδιώκει κάθε φιλοσοφία, κάθε κίνημα, κάθε “ρεύμα”.
Αρκεί να εννοήσουμε ότι, αντίστοιχη με “εμάς” θέση έναντι της “δύσης” εμφανίζουν και προβάλουν και οι ναζιστές, οι φασίστες και άλλα πολιτικά μορφώματα του χώρου αυτού. Το καίριο όμως ζήτημα είναι το που θέλουν αυτοί να οδηγήσουν τον άνθρωπο και την κοινωνία, στην θεμελιώδη δηλ. φιλοσοφική, πολιτική και κοινωνική αντίθεση ως προς το οραματικό, το φαντασιακό ζητούμενο. Ιδιου περιεχομένου είναι και η αντίθεση ως προς τον “ισλαμοφασισμό”, οδηγούν και οι δύο σε έναν εφιάλτη και μάλιστα τέτοιον εφιάλτη, ώστε να μπορεί η δύση να τον επικαλείται ως φόβητρο για τους ανθρώπους και τους λαούς. Ποιά άραγε είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ του “ή ναζιστής ή στα κρεματόρια” και του “ή ισλαμιστής ή νεκρός” ; και τελικά πόσο χρήσιμοι μπορούν να αποβούν όλοι αυτοί στο σύστημα της δύσης που είναι προσανατολισμένο σε άλλα είδη επιβολής και καταπίεσης, ακόμα και εάν ο κύκλος περιλαμβάνει και την πρόσκαιρη επικράτησή τους ;
Αυτές οι θεμελιώδεις αντιφάσεις και αντιθέσεις, έχουν πραγματικά κραυγαλέο περιεχόμενο, αδιανόητο να μην γίνεται αντιληπτό από σκεπτόμενους ανθρώπους.
Το να γίνει λόγος για άλλου τύπου σχέσεις, εξαρτήσεις και υποτέλειες (π.χ. για “αριστερά του Σώρος” , του Ροκφέλλερ κλπ.) θα είναι άδικο για πάρα πολλούς άδολους αγωνιστές. Πολύ απλά όμως αυτού του είδους οι αντιθέσεις απογυμνώνουν τις κίβδηλες ηγεσίες και ακυρώνουν την ισχύ τους στα κινήματα και στους αγώνες, αποδεικνύοντας το πόσο γυμνοί και έκθετοι είναι κάποιοι και εμείς μαζί τους.