Η σπουδαιότητα της ΚΟΙΝΗΣ ΒΑΣΗΣ για την πρόοδο μίας συζήτησης

της Στεφανίας

Πιστεύεις ότι πρέπει, ή δεν είναι απαραίτητο, να έχει κάποιος παιδί για να έχει βαρύτητα η άποψή του, ούτως ώστε να ληφθεί υπόψη από μένα η γνώμη του, για να μου ‘ρθει να ψάξω μέσα σ’ αυτήν να βρω αυτό που δεν βλέπω;

Θα έπρεπε, ή όχι, να έχει κάποιος σηκώσει το βάρος της ευθύνης ενός άλλου ανθρώπου, που εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από εκείνον, για να έχει άποψη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα;

Θα έπρεπε ή όχι να ξέρει, από ιδία πείρα, τι βάρος έχει αυτό το είδος ευθύνης, αν γονατίζει τον άνθρωπο και πόσο;

Μπορεί, αν το είχε σηκώσει να το έβρισκε ελαφρύ (δεν παθαίνουν όλοι ό,τι εγώ όταν κάνουν παιδιά), αλλά δεν θα έπρεπε να το έχει πάθει/πράξει πριν σκεφτεί να με βοηθήσει να δω εγώ αυτό που δεν βλέπω;

Μπορεί η θεωρία να σταθεί χωρίς την πράξη;

Είναι δύσκολο να καταλάβει ο άνθρωπος. Ακόμη κι αυτός που νιώθει έντονα και ταυτόχρονα τα βιώνει (εξίσου έντονα), ακόμη και γι’ αυτόν είναι απαραίτητος ο χρόνος και χρειάζεται να λιώσει από το πάθημα για να καταφέρει κατιτίς να δει.

(Υπάρχει λόγος που το θέτω, κι αυτός φυσικά δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά τα πάντα, πάω σε κάτι πολύ συγκεκριμένο:) Αν όλες μου τις προτροπές για αγώνα, όλα τα «κηρύγματα» που συνέχεια κάνω, αν δεν τα είχα πράξει εγώ πρώτα, δεν θα τα έλεγες απλώς εξυπνάδες; Δεν θα σκεφτόσουν ότι κάνω τον μάγκα από τον καναπέ μου; Ότι δεν έχει καμία εγκυρότητα αυτό που προτείνω, διότι εγώ πρώτη δεν το έχω εφαρμόσει; Μπορεί κάποιος να προτείνει λύση (ή να συμβουλέψει) για κάτι που ο ίδιος δεν έχει βιώσει/εφαρμόσει; Μπορεί να έχει άποψη αυτός που εκ του ασφαλούς το εξετάζει; (Τώρα που είπα εκ του ασφαλούς, να πω κάτι για τους φίλους μας τους αριστερούς. Λίγο πριν αρχίσει το ξύλο από τα ματ οι αριστεροί φεύγουν. Αν τους ρωτήσεις γιατί ξέρεις τι θα σου πουν; Αυτό που τους έμαθαν με την κασέτα: Αυτοί -οι αριστεροί- δεν πρέπει να πάθουν κάτι, η πλέμπα πρέπει να θυσιαστεί, αυτοί πρέπει να παραμείνουν σώοι για να φτιάξουν την μετά εποχή!!! Αχαχαχααχα)

Στο θέμα μας (μετά το ευχάριστο διάλειμμα). Όποιον λοιπόν και να ρωτήσεις (πρώτα τον εαυτό σου), κανείς δεν θα σου πει ότι θεωρεί έγκυρη την άποψη αυτού που κοιτάζει το όποιο θέμα εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς.

Πάμε σ’ ένα επόμενο… (θα συμπληρωθούν από μόνα τους στο τέλος)

Όταν εξέφρασα το πρόβλημά μου, όλοι οι φίλοι έσπευσαν για βοήθεια, να μου πουν την γνώμη τους για το ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Πολύ χάρηκα και τους ευγνωμονώ, αλλά δες κάτι πονηρό και τρισάθλιο που υποβόσκει… Ενώ ολόκληρο το κείμενο αναφέρεται στα προβλήματα που σχεδόν όλοι αντιμετωπίζουν και μία μικρή παράγραφος αναφέρεται στο δικό μου, όλη η συζήτηση στο δικό μου στάθηκε. Θα πεις πού το κακό;  Με νοιάζονται και μ’ αγαπάνε οι φίλοι μου και θέλουν να λυτρωθώ. Το ύπουλο κακό που υποβόσκει είναι ότι παρασύρεται πολύ εύκολα ο άνθρωπος στο να κοιτάξει για να βρει την λύση για του άλλου το πρόβλημα, κι όχι του δικού του. Κι ενώ η απάντηση που θα προέκυπτε, καθώς αναλύαμε το δικό μου πρόβλημα, θα είναι η ίδια για το τελείως διαφορετικό πρόβλημα του καθενός άλλου, ο άλλος ΔΕΝ χρησιμοποιεί την συζήτηση με σκοπό να βρει την λύση του δικού μου προβλήματο, πολύ σωστά (πολύ σωστά διότι επειδή δεν τον βάλει μπορεί να διακρίνει καλύτερα), και/για να αμέσως μετά, την λύση αυτή που βρέθηκε να την χρησιμοποιήσει για να σωθεί από το δικό του πάτωμα!! Αντ’ αυτού συνεχίζει να καίγεται για του αλλουνού.. (Κι εδώ είναι η παγίδα: Όταν «σώνεις» κάποιον άλλον νιώθεις καλά μέσα σου, και αυτή η ικανοποίηση θα σε κάνει να αντέξεις, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΥΣΕΙΣ, κάμποσο καιρό ακόμα, το δικό σου πάτωμα.)

Ένα τρίτο και τελευταίο… (και έρχεται η ολοκλήρωση)

Έχει να κάνει με την μονομερώς εστιασμένη οπτική. Το δικό μου πρόβλημα μού το δημιουργεί είπαμε το παιδί. Εσύ το βλέπεις το απλούστερο των προβλημάτων, γιατί εσύ δεν πάσχεις σ’ αυτό το θέμα! Η λύση δε που θα μου προτείνεις είναι τόσο κουφά απλή στα μάτια σου, που με περνάς και για χαζή που δεν την βλέπω! Είναι το ίδιο όπως όταν εγώ συνομιλώ με κάποιον που δεν αντιδρά στην προδοσία και σκέφτομαι (και του τα λέω και φωναχτά, μπρος στην μούρη του) «καλά δεν σε πνίγει το άδικο, δεν σου έρχεται να πάθεις εγκεφαλικό, μα καλά δεν κυλάει αίμα μέσα σου; Κάτσε να το υποστείς τότε και μην διαμαρτύρεσαι!!!»

Όχι έτσι φιλαράκο μου, δεν θα κάνουμε έτσι συζήτηση προόδου.

Αν το πρόβλημα που σε καθηλώνει έχει να κάνει με τον αγώνα, δεν θα έχω την δική μου οπτική για τον αγώνα, που για μένα αυτό δεν είναι πρόβλημα!!! είναι το ευκολάκι μου!! Θα βάλω στο μυαλό μου το άλλο που εγώ έχω, αυτό που εμένα καθηλώνει, που εμένα κάνει κότα, και βάσει αυτού θα σου προτείνω λύση (αν έχω να σου προτείνω φυσικά, γιατί αν την είχα θα την έδινα και στον εαυτό μου!!!). Όχι ευκολάκι με δυσκολάκι λοιπόν, δυσκολάκι με δυσκολάκι να τα βάζουμε κάτω να τα ψάχνουμε.

(Υπό αυτές τις προϋποθέσεις θα προόδευε η όποια συζήτηση και κανείς δεν θα πάθαινε εγκεφαλικό.)