Τα δυο κλειδιά που κάνουν την γνώση δική σου

της Στεφανίας

(Το ότι έφτιαξε τόσο μυστηριώδες το παιχνίδι έχει να κάνει με την τιμή και την εξαίρεση που έχει κάνει στον άνθρωπο.)

Το παιχνίδι έχει τις εξής δυσκολίες 1. δεν παίζεται σε ευθεία (αναγκαστικά πρέπει να πας μπρος και πίσω) και 2. χρειάζεσαι δύο κλειδιά για να ανοίξεις την πόρτα. Για να μην το κάνει εύκολο έβαλε ένα εμπόδιο: μόλις πάρεις το πρώτο κλειδί στραβώνεσαι, και δεν το κουνάς από εκεί, οπότε και παύεις να επιθυμείς να βρεις το δεύτερο.

(Το κόλπο: έκρυψε το ένα κλειδί στην κακή πλευρά και το άλλο στην καλή.)

Το παιχνίδι:

Θα αρχίσω όπως το σύμπαν συνήθως αρχίζει, από την καλή πλευρά.

Ήμουν στο λιμάνι Ζέας, έπεσε το μάτι μου σ’ ένα ζευγαράκι εφήβων, σκέφτηκα «τι γλυκό ζευγαράκι, τι αγνή αγάπη, να είναι καλά τα παιδιά». Λίγο πιο μετά έπεσε το μάτι μου σ’ έναν ποδηλάτη πόλης (όχι αθλητή) και σκέφτηκα «τι σπουδαίο που προστατεύει το περιβάλλον, να ‘ναι γερό το παλικάρι». Λίγο πιο μετά είδα κάτι μικρούλικα να τρέχουν ξεκαρδισμένα που τα κυνηγούσε ένα μεγαλύτερο παιδί, σκέφτηκα «τι ομορφιά βρίσκεται μέσα στα μωρά, ακτινοβολούν ολόκληρα, να ‘ναι σε όλη τους τη ζωή γελαστά». 

Έπαθα κάτι αφού έκανα τις ως άνω σκέψεις.. με κατέκλυσε μια αίσθηση πληρότητας, ευδαιμονίας, χαράς (πράγματα που προκαλεί μόνο η καλοσύνη).

Αν μπορούσαμε από την καλή πλευρά να πάρουμε την γνώση, το παιχνίδι στο σημείο αυτό θα τελείωνε. Θα ήταν πολύ ανιαρό όμως, κι έτσι πείραξε λίγο τα δεδομένα του ανθρώπου. Τον έκανε να προσπερνά ως δεδομένη κάθε κατάσταση ευδαιμονίας που γεύεται τυχαία (όχι από δική του επιλογή).

Στη συνέχεια η πορεία αναγκαστικά σε οδηγεί στην αντίπερα την όχθη. Γίνεσαι ενήλικας, αποκτάς υποχρεώσεις, αρχίζουν να σε κουράζουν οι λοιποί, όλοι τους στέκονται εμπόδιο στον δρόμο σου. Αποκτάς προβλήματα που συνεχώς αυξάνονται και που σταδιακά σε κάνουν να μην αντέχεις κανέναν, γιατί όλοι γύρω σου βγάζουν πάνω σου και τα δικά τους.

Μπαίνεις λοιπόν στην «κανονική» καθημερινότητα του ανθρώπου, με την πολύ πίεση (για να τα προλάβεις όλα), πολλά νεύρα (αφού όλοι σε καθυστερούν και σου βάζουν τρικλοποδιές), πολλά προβλήματα (όχι μόνο τα δικά σου, αλλά κι όλων των άλλων που βγάζουν τα δικά τους πάνω σου). Κι η κατάσταση αυτή αντί να καλυτερεύει όσο προσπαθείς, αντιθέτως όλο και φουντώνει. Και φτάνεις σε ένα σημείο όπου νιώθεις ότι θα σκάσεις από την δυσφορία.

Όταν φτάσεις κοντά στο σημείο της έκρηξης, ανοίγει το φως! Και βλέπεις.. Αυτό που σου προκαλεί τη δυσφορία είναι ενέργεια, κακή ενέργεια. Παρατηρείς επίσης ότι έχει και κάποια συνεπακόλουθα, όπως: αρρωσταίνεις σωματικά, αυξάνονται οι ελλείψεις/ανάγκες σου, αυξάνονται οι φόβοι σου, και τέλος γίνεσαι όλο και πιο αδύναμος (με την έννοια του σθένους).

Αυτά είναι το πρώτο κλειδί. Δεν μπορείς από κει και πέρα να δεις τίποτε άλλο. Στο σημείο αυτό στραβώνεσαι. (Στραβώνεσαι σημαίνει βλέπεις επιλεκτικά και μόνο όσα δεν σε αφήνουν να βγεις από εκεί, δηλ. βλέπεις: δεν γίνεται να φύγουν τα προβλήματα, δεν γίνεται να φύγουν αυτοί που σε επιβαρύνουν, δεν γίνεται να έχεις αυτά που θέλεις για να είσαι καλά, δεν θα ξασπρίσει ποτέ η μαυρίλα της ζωής, δεν θα αλλάξουν ποτέ οι άθλιες συνθήκες, κι αφού δεν αλλάζουν όλα αυτά, εσύ δεν θα μπορέσεις να αναπνεύσεις ξανά. Τέλος. Δεν υπάρχει λύση ούτε γιατρειά.)

Για να δεις ό,τι δεν βλέπεις πρέπει να επιστρέψεις στην καλή πλευρά. Αν πας σ’ αυτήν, μετά την κακή, ενώ είσαι δηλαδή στραβός, αυτό σημαίνει ότι ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ να πας για το 2ο κλειδί! (Μην μου πεις ότι το σενάριο δεν είναι μεγαλείο;)

Όταν πας στην καλή πλευρά, έχοντας το πρώτο κλειδί, παίρνεις αυτομάτως το 2ο: ΚΑΝΕΙΣ δεν σου προκαλεί αυτό που νιώθεις. Δεν μου προκάλεσαν την ευδαιμονία/χαρά/πληρότητα το ζευγαράκι, ο ποδηλάτης, τα μωρά που έπαιζαν, ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΔΕ ΚΑΝ! Η καλοσύνη που με γέμισε ήταν μέσα μου, υπάρχει μέσα μου, εγώ με τις σκέψεις μου σκάλιξα την θετική πηγή, βρήκε διέξοδο, άρχισε ν’ αναβλύζει και με γέμισε.

Το ποια ενέργεια θα αναβλύζει μέσα σου (με τα συνεπακόλουθά της) είναι καθαρά κι απολύτως δική σου επιλογή.

(Η επιλογή που αφορά την τιμή κι εξαίρεση που έχει κάνει στον άνθρωπο.)