Πέθανε το προσωπικό μου παράδειγμα υψηλής πολιτικής αισθητικής, ο Έντουαρντ Άλμπι.
Η ανάμειξη του ρεαλισμού με τον κονστρουκτιβισμό και τον σουρεαλισμό στο έργο του δεν ήταν ακαδημαϊκή άσκηση ή τέχνη για τη τέχνη, αλλά δημιουργικός αγώνας για την παράσταση του ενσυνείδητου μηνύματος της απογυμνωμένης από το πολιτικό επιφαινόμενο ζωής. Ο Έντουαρντ Άλμπι υπήρξε ένας επιφανής δραματουργός της υποσυνείδητης πολιτικής διαδικασίας (και διεργασίας), που ρυθμίζει τελικά την καθημερινότητά μας με την μορφή των αλληλεπιδραστικών και αλληλοδιδακτικών σχέσεων, στάσεων και συμπεριφορών.
Πέθανε αυτός που μπόρεσε να καταλάβει την ουσία της πολιτικής, η οποία δεν βρίσκεται κάπου έξω από τον άνθρωπο και την καθημερινότητά του, αλλά μέσα στο μυαλό, στο σώμα και στη ψυχή του, ως ένα διαρκές παράδοξο επεισόδιο που τον φέρνει σε σύγκρουση με τον Άλλον και τον ίδιο του τον Εαυτό.
Αν δούμε έτσι την πολιτική, τότε θα έχουμε χωνέψει το μήνυμα του Άλμπι, το οποίο είναι το μοναδικό πολιτικό μήνυμα που δεν εμπεριέχει δόλο, απάτη ή αυταπάτη: «Δουλειά μου είναι να κάνω τους ανθρώπους να συμμετέχουν πιο ουσιαστικά στη ζωή τους», έλεγε και αυτό έκανε, με τον τρόπο που γνώριζε. Και το έκανε καλά, πολύ καλά!
Αν πολιτική δεν είναι η ουσιαστική συμμετοχή στη ζωή μας, στη δική μας ζωή με τη σκέψη να περιλαμβάνει τις επόμενες γενιές και ασφαλώς συνολικά την βιόσφαιρα, τότε αυτή είναι χυδαιότητα και πολιτικαντισμός. Είναι ρηχότητα, ανεντιμότητα και διαστροφή. Παίζοντας απλώς και διαρκώς με την ψυχολογία (: συναισθήματα) του όχλου και της μάζας, ουσιαστικά διασκεδάζεις την πολιτική για να ασκήσεις άδηλη ηγεμονία μια κάποιας μορφής.
Ο Άλμπι προκαλεί για να ξεκινήσει ανυπόκριτα η αυτογνωσιακή διαδικασία μας, η πολιτική απομυθοποίησης του υπάρχειν μας και της αναφερόμενης ταυτότητας μας για να συναντηθούμε με τον πραγματικό πολιτικό μας εαυτό: τον κατακερματισμένο από την αγορά εαυτό μας, που δεν μπορεί να επανασυνδέσει καμία απολύτως θρησκεία ή ιδεολογία, αλλά αποκλειστικά η ενσυνείδητη δράση μας, στο πλαίσιο ενός πολιτικού αγώνα (: αγωνισμός) συμφιλιωμένου με το παράδοξο της συνύπαρξης ελευθερίας και ισότητας.
Το βιτριολικό πορτρέτο της κοινωνίας μας και των σχέσεων μας είναι αυτό που αναπαριστά την ουσία της ηγεμονίας μέσα στην οποία ζούμε. Το κάδρο δεν σπάει από έξω, κομματιάζεται αν βάλουμε συνειδητά και τον εαυτό μας μέσα. Τον κοινωνικό εαυτό μας… και αυτό πονάει, πονάει και δεν ξέρω αν λυτρώνει!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.