Η προχθεσινή συζήτηση με τη γυναίκα μου περί σύγχρονης παιδαγωγικής κατέληξε στο συμπέρασμα: η αγορά κατασκεύασε μια αβάσταχτα υποκριτική, υφολογικώς παρηκμασμένη και εικονική σφαίρα, η οποία εκτός από τον άνθρωπο συνθλίβει πλέον και την ίδια.
Κάθε αγορά, μικρή ή μεγάλη, πλούσια ή φτωχή. Και αυτό επειδή το μυαλό έχασε την γλώσσα του και τώρα μιλάει αποκλειστικά το σύμπλεγμα και το κοινότοπο που διαμορφώνεται στο πλαίσιο ενός αγοραίου ανταγωνισμού – χωρίς στην ουσία υφολογικό/πολιτικό αντίπαλο.
Σήμερα η ικανοποίηση προκύπτει αποκλειστικά από την παράσταση και όχι από την ολοκληρωμένη δημιουργία που περιλαμβάνει αρμονικά «discursive and non-discursive» στοιχεία (διαλογικά και υλικά στοιχεία / τις έννοιες και τις υλικές εκφράσεις αυτών). Οι έννοιες έγιναν λέξεις κενές περιεχομένου, έτοιμες να «γεμίσουν» από τη συγκυριακή ανάγκη μιας αγοράς και όχι υλικά σημαίνοντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικότητας ή πολιτικής κοινότητας.
Όταν η επιχειρηματικότητα υποκαθιστά ως έννοια καθολικά τη κοινωνικότητα, τότε μεγαλώνει αφάνταστα η απόσταση μεταξύ αναφερόμενης ταυτότητας και πραγματικής ταυτότητας. Και όλα, τότε, λαμβάνουν τη μορφή μιας αφύσικης και ψυχωτικής παράστασης, από το κράτος, την εργασία και την επιχείρηση έως τις προσωπικές μας σχέσεις, την οικογένεια και το σεξ. Κάπως έτσι και η πολιτική ή η δημοσιογραφία μεταβάλλεται καθημερινά (: αναπαρίσταται) σε (ως) ασχολία ψυχωτικών υποκειμένων.
Παράλληλα, μια τεράστια αγορά εκπαίδευσης και διαρκούς μετεκπαίδευσης διαμορφώνεται στις ευημερούσες κοινωνίες, η οποία κατασκευάζει ολοένα και πιο άβουλους, υπερβατικούς, φοβικούς και «σεμιναριακούς» γραφειοκράτες. Η πραγματικότητά τους παύει να έχει ουσιαστική σχέση με την πραγματικότητα της κοινωνίας και όλα λαμβάνουν την υπόσταση των δημοσίων σχέσεων, στην πλέον εκχυδαϊσμένη τους μορφή.
Η γραφειοκρατία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού μοιάζει πλέον σαν φάρσα εκείνης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», υπό το βάρος της οποίας κατέρρευσε το σοσιαλιστικό εγχείρημα του περασμένου αιώνα! Οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν διαφέρουν σε τίποτε από το δημόσιο στις προηγμένες χώρες ως λειτουργία και οργανωτική δομή, κινούμενες σε ένα επιφαινόμενο που παραμορφώνει ψυχωτικά την υποκείμενη πραγματικότητα. Έτσι προκαλείται φούσκα διοικητική και οικονομική, η οποία φουσκώνει τα μυαλά υπαλλήλων, διοίκησης και μετόχων μέχρι εξαντλήσεως …των αποθεμάτων και του τραπεζικού ή άλλου δανεισμού!
Έτσι νεκρώνεται η γλώσσα του μυαλού και αποκτά μυθική διάσταση η γλώσσα που σαλιαρίζει μονότονα και αντιαισθητικά, ενώ γλύφει εκεί όπου έφτυνε μέχρι χθες και αντίστροφα!
Αυτή είναι η πραγματικότητα που χαρακτηρίζει σήμερα και την Ελλάδα και προοδευτικός είναι ο άνθρωπος που θα σταθεί μπροστά στον πολιτικό, στον εργαζόμενο, στον επιχειρηματία, στον δημόσιο λειτουργού και ασφαλώς στον (αυτο)γελοιοποιημένο πλέον δημοσιογράφο και θα του πει: φύγε μπροστά με τα βασικά!
Αναγνώστη μου, ξεχάσαμε τα βασικά - όσοι τα ξέραμε, καθώς οι περισσότεροι δεν τα έμαθαν ποτέ - και ασχολούμαστε με αναπαραστάσεις και παραστάσεις που διασκεδάζουν τις υποκείμενες πραγματικότητες σε όλους τους χώρους και σε όλες τις πτυχές έκφρασης του δημόσιου και του ιδιωτικού.
Η απόλυτη υποκρισία έγινε η τέχνη του πολιτικού και του δημοσιογράφου, σε τέτοιο βαθμό που χαοποιείται η ζωή και η καθημερινότητα, ενώ εσύ αναζητείς τον εισαγγελέα και τον δικαστή για να εξισορροπήσει τις ανισσόροπες σχέσεις μέσα στο χάος! Και αυτό υποκρισία είναι και σύμπτωμα ακραίας πολιτικής παρακμής.
Πιστεύεις αλήθεια πως διαφέρει υφολογικώς αυτή η προσωποποίηση της δημοσιογραφικής χυδαιότητας (Στέφανος Χίος) από τους υπόλοιπους (: τους περισσότερους) που «κάνουν» σήμερα τηλεόραση; Ή μήπως πιστεύεις πως αυτό δεν έχει σχέση με την πολιτική αυτή καθ΄ εαυτή, την εργασία, το κεφάλαιο και τη σημειωτική διάσταση της καθημερινότητας, δηλαδή του γνωστικού μοντέλου των σύγχρονων ελλήνων; Το ύφος της τηλεόρασης και η αναπαραγωγή του στα Νέα Μέσα είναι αυτό που κάνει «μπουρδέλο» το μυαλό μας, νεκρώνοντας τη γλώσσα του. Η παιδαγωγική της τηλεόρασης συστήνει και αναπαράγει μια χαοτική αγορά, όπου η υποκρισία βασιλεύει και κυρίως εμπεδώνεται ως κάτι φυσιολογικό, κανονικό και ανθρώπινο.
«Μόνιμη άδεια» σε αυτό το ύφος επιδιώκει να δώσει μια θλιβερή παρέα κυβερνητών - με αριστερή καταγωγή και αναφορά, μάλιστα - που έχει η ίδια χάσει κάθε επαφή με τη γλώσσα και την ύλη που την έφεραν στα πράγματα! Είναι σύμπτωμα ακραίας παρακμής, τι άλλο;
Και έρχομαι τώρα να επικαλεστώ την ευαισθησία του καναλάρχη για ριζική υφολογική μεταβολή της τηλεόρασης, μια και ανάλογη ευαισθησία δεν ελπίζω πλέον να επιδείξει αυτή ή άλλη κυβέρνηση, οι λειτουργοί των μέσων και το όποιο υφιστάμενο κίνημα στην Ελλάδα! Αναζητώ, ίσως ουτοπικώς, το προοδευτικό στον καναλάρχη, αναγνώστη μου, λέγοντας επίσης: Φύγε μπροστά με τα βασικά και άλλαξε αυτό το υιοθετημένο ύφος από τα πλέον ευτελή αμερικανικά τηλεοπτικά πρότυπα. Είναι ένα πολιτισμικό «δάνειο» που διαφθείρει καθημερινά την ελληνική κοινωνία και υπονομεύει το κύρος σου.
Φύγε μπροστά με τα βασικά, επειδή έτσι σε συμφέρει μακροχρονίως, καθώς και η ίδια η αγορά στα βασικά θα ανατρέξει σε λίγο για να συναντηθεί με τον πελάτη που χάνει καθημερινά, εξαιτίας της αγεφύρωτης πλέον σύγκρουσης μεταξύ επιφαινόμενου και υποκείμενης πραγματικότητας. Αυτό θα είναι καλό όχι μόνον για την αγορά, αλλά και για την ελληνική κοινωνία…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.