της Στεφανίας
Για να κάνεις κάτι εκτός φύσης σου (δεν συμφωνείς, δεν σου αρέσει) καταβάλεις προσπάθεια. Όσο συνεχίζεις να το κάνεις, όλο και περισσότερο κουράζεσαι. Λίγο πριν το σημείο εξαντλήσεως όμως γίνεται κάτι «μαγικό», έρχεται η στιγμή που παύεις να προσπαθείς. Η ενάντια στην φύση σου πρακτική βγαίνει ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ, από μόνη της.
Όταν πράττεις το αντίθετο αυθόρμητα σημαίνει ότι το μετέτρεψες σε ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ. Για να καταφέρεις να κάνεις το αντίθετο φύση σου χρησιμοποίησες ΜΟΝΟ την ΣΥΝΗΘΕΙΑ.
Για να διαλέξει κάποιος έναν δρόμο εκτός φύσης, εκβιάζεται (από άλλους ή συνθήκες). Για να αντέξει να συνεχίσει να τον ακολουθεί ΜΕΤΑΒΙΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ σ’ αυτόν/ό που τον εκβίασε.
Ο λόγος που αντέξαμε τόσα χρόνια στον λάθος δρόμο (που μας αφήνει μισερούς, πάτωμα) είναι η εναπόθεση της ευθύνης της επιλογής μας στους άλλους ή στις συνθήκες.
Ο ορυμαγδός είναι η πολύτιμη βοήθεια του σύμπαντος. Κατά πρώτον: Μας έχει οδηγήσει βήμα βήμα και με τρόπο αδιέξοδο, να το αντιμετωπίσουμε. Με έναν «μαγικό» τρόπο, όποιον δρόμο και να διαλέξεις, κάθε φορά, θα σε βγάλει στο πρόβλημά σου, αυτό που καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Και κατά δεύτερον: Με έναν τρόπο «μαγικό» δεν μπορείς πλέον να το εναποθέσεις.
Κι έτσι αναγκαστικά έρχεται η ώρα η δύσκολη… της αλλαγής.
Το να ξε-κάνεις το λάθος είναι διαδικασία απόλυτα δύσκολη, αδιέξοδη, χωρίς γυρισμό και χωρίς φως στο τούνελ.
Αν το δεις χωρίς να βάλλεσαι (αν δεν είσαι εσύ αυτός που πρέπει να αλλάξει) η διαδικασία είναι απλή: Με τον ίδιο τρόπο που αρχικώς άλλαξες, θα ξαναλλάξεις. Αν όμως είσαι εσύ αυτός που καλείται να το κάνει, βλέπεις ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, γιατί:
1. Έλλειψη σθένους. Όταν επέλεξες να αλλάξεις την φύση σου ήσουν δυνατός και σιγά-σιγά γινόσουν αδύναμος, τώρα που θες να ξαναγίνεις η φύση σου, πας από την αντίστροφη, είσαι αδύναμος και πας προς το δυνατός.
2. Λόγος. Για να μπεις στη διαδικασία να αλλάξεις είχες έναν πολύ ισχυρό λόγο, κι ήταν αυτός που σ’ έκανε να αντέχεις και να συνεχίζεις. Τώρα που θες να αντιγυρίσεις τη διαδικασία, συνεχίζει να υπάρχει ο ισχυρός εκείνος λόγος! Αυτή την φορά όμως, αντί να σου δίνει ώθηση έχεις να παλέψεις και με αυτόν.
3. Όφελος. Στην πρώτη αλλαγή σου κάτι κέρδιζες, είτε γλίτωνες ενοχές, είτε κούραση, είτε προστριβές, κάτι κέρδιζες, που ήταν βοήθημα και σ’ έκανε να αντέχεις και να συνεχίζεις. Όταν προσπαθείς να αντιγυρίσεις τη διαδικασία δεν κερδίζεις τίποτα. Τουναντίον, σ’ αυτή την φάση ό,τι και να κάνεις υποφέρεις.
Παρότι δείχνει (ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ) αδιέξοδη, χωρίς γυρισμό και χωρίς φως στο τούνελ η διαδικασία, είναι ίδια με την αρχική και φέρνει τα ίδια ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ αποτελέσματα.
Δύο πράγματα χρειάζεσαι για να το καταφέρεις, να μην αμφιβάλεις και να επιμείνεις.
Για να είσαι σίγουρος (να μην αμφιταλαντεύεσαι/αμφιβάλεις) χρησιμοποίησε τα αποτελέσματα της πρώτης επιλογής. Όταν μία τακτική έχει αποδειχθεί ότι οδηγεί σε λάθος, τότε σίγουρα το να πας αντίθετα είναι το σωστό.
ΜΟΝΟ αν είσαι σίγουρος μπορείς να αντέξεις και να συνεχίσεις. Μόνο αν είσαι σίγουρος μπορείς να επιμείνεις.
Από σένα μόνο αυτό χρειάζεσαι, όλη την υπόλοιπη δουλειά θα την κάνει η συνήθεια. (Αποδεδειγμένα.)
«Μια ζωή πολεμώ», «μια ζωή με πολεμούν», «μια ζωή παιδεύομαι», «μια ζωή πρέπει να επεξηγώ», «μια ζωή προβλήματα λύνω», «μια ζωή με εκμεταλλεύονται», «μια ζωή την αχαριστία τρώω στην μάπα», «μια ζωή με προδίδουν» κλπ.
Αν το πρόβλημα που σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή είναι πχ ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει και δεν σε νοιάζεται, παρατηρείς ότι με την παραμικρή αφορμή ΟΟΟΟΟΟΛΟ το παρελθόν μαζεύεται και προστίθεται και κάνει την αφορμή βουνό. Θα την πληρώσει δηλαδή αυτός που σήμερα «δεν σε νοιάστηκε» ΚΑΙ για όλους όσους μέχρι σήμερα δεν σε έχουν νοιαστεί. Αυτό σημαίνει το «με κατατρέχει το παρελθόν». Κι ο λόγος που δεν παρέρχεται είναι γιατί.. είναι ΠΑΡΟΝ!
(Το μέγεθος της έκρηξης/αντίδρασής σου εξαρτάται από το πόσες φορές έπαθες το ίδιο πράγμα -αν το παρελθόν σου δεν έχει παρέλθει.
Επίσης, η μη αλλαγή σου και το κουβάλημα του παρελθόντος σου είναι υπεύθυνα για το ότι δεν μπορείς να δεις.)
Ό,τι ανάγκη έχεις, την οποία περιμένεις από άλλους να στην καλύψουν, είναι ό,τι χρωστάς ο ίδιος στον εαυτό σου. Αυτό είναι κανόνας, τον οποίο μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να βρεις τι λάθος κάνεις και τι είναι αυτό που καλείσαι να αλλάξεις/φτιάξεις.
Ο άνθρωπος που δεν εκτιμά τον εαυτό του πιστεύει ότι χρειάζεται κάποιον άλλον να του δείξει εκτίμηση, ώστε να ΜΕΤΑ αυτός πιστέψει ότι έχει κάποια αξία.
Χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα της πρώτης επιλογής: 1. Ακόμα κι αν κάποιος ολημερίς σε εκθειάζει, επειδή εσύ θεωρείς τον εαυτό σου ένα τίποτα, δεν καταφέρνει να σου αλλάξει γνώμη.
2. Όσο κι αν σου δείχνει την εκτίμησή του δεν σου είναι ποτέ αρκετό (δεν σε καλύπτει).
3. Στην περίπτωση που για μία στιγμή δεν σου δείξει την εκτίμηση που προσδοκάς, τότε ξυπνά και αναδύεται όλο σου το παρελθόν.
(Παρελθόν = το αρχικό συμβάν που ευθύνεται για την έλλειψη εκτιμήσεως του εαυτού σου, και (+) όλα τα επόμενα συμβάντα που προκλήθηκαν επειδή εσύ έπαψες να εκτιμάς τον εαυτό σου.)
Αυτά που έχεις ανάγκη και περιμένεις οι γύρω σου να στα προσφέρουν για να είσαι καλά, τα χρωστάς εσύ στον εαυτό σου. Αν αποζητάς εκτίμηση, δεν εκτιμάς τον εαυτό σου. Αν αποζητάς ασφάλεια, δεν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου. Αν αποζητάς νοιάξιμο δεν νοιάζεσαι για τον εαυτό σου κλπ. Και όχι μόνο ότι θες και δεν σου το κάνουν, αλλά και ότι σου κάνουν και δεν το θες (οι άλλοι με καταπιέζουν, οι άλλοι με κουράζουν).
Το κρίσιμο του θέματος είναι να αντιληφθείς ΤΙ κάνεις λάθος (τι κακό κάνεις στον εαυτό σου ή τι καλό δεν του κάνεις). Αν το δεις μετά χρειάζεται να είσαι σίγουρος ότι κάνοντας το αντίθετο θα το αντιγυρίσεις. Αν θα είσαι σίγουρος θα επιμείνεις. (βλ.1)
Αν αλλάξεις, το παρελθόν θα παρέλθει. Τότε, κάθε συμβάν θα είναι το πρώτο. Και το μέγεθός του θα το αντιλαμβάνεσαι στην κανονική του διάσταση, χωρίς τις σωρευτικές επαναλήψεις. Και θα είσαι ψύχραιμος. Και θα βλέπεις καθαρά.
(3) Εμπαθής αγάπη
Η αγάπη ανυψώνει, δεν αφήνει ανάπηρους ανθρώπους στο διάβα της!
Η αγάπη γίνεται εμπαθής με δύο τρόπους:
1. Όταν δίνεις όλο τον εαυτό σου, τον εναποθέτεις, στο αγαπημένο αντικείμενο, όταν παρατάς τον δρόμο σου για να στρώνεις τον δικό του, κι όταν -εν τέλει- το αγαπημένο αντικείμενο σε χαρακτηρίζει.
2. Όταν έχεις ανάγκες και χρειάζεσαι τον άλλο για να στις καλύψει, να καλύψει το κενό που αφήνεις στον εαυτό σου.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην εμπαθή αγάπη δεν είναι το να χάσεις το αντικείμενο της αγάπης σου, αλλά ο φόβος για το ενδεχόμενο!
Και το ακόμα πιο φοβιστικό είναι ότι αυτό, το έξω από σένα αντικείμενο, το οποίο όμως βλέπεις σαν να είναι εσύ, κάνει του κεφαλιού του! Είναι ανεξέλεγκτο! Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να πάει εντελώς αλλού απ’ όπου το στρέφεις (την γυναίκα σου, το παιδί σου, τη δουλειά σου κλπ).
Στην αντίπερα όχθη, όταν αγαπάς, ζεις την κάθε στιγμή, απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, την εκτιμάς, και την ρουφάς μέχρι τελευταίας σταγόνας. Και στην περίπτωση που χάσεις το αντικείμενο της αγάπης σου, θα ευγνωμονείς την τύχη για τον χρόνο που σου χαρίστηκε να το έχεις δικό σου και να το απολαύσεις.
Για να καταφέρεις να αγαπήσεις, όχι εμπαθώς, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου.
Αγαπάς τον εαυτό σου αν του φέρεσαι όπως στο παιδί σου -ή ό,τι άλλο αγαπάς περισσότερο.
(Όχι ξεγελάσματα, όπως πχ παραμελείς το παιδί σου και για να του περάσει η γκρίνια τού δίνεις παιχνίδια και σοκολάτες! Ακόμη κι αν πρόσκαιρα λίγο χαρεί δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσει ότι το έχεις παραμελημένο! Και αν συνεχίσεις για καιρό να το παραμελείς και να το ξεγελάς, εκείνο θα βρίσκεται σε μόνιμη δυστυχία. Κι εσύ αντί να το συμπονέσεις που το έχεις του πεταματού, το κατηγορείς κι από πάνω «μα όλα τα χατίρια σου κάνω κι ευτυχισμένος δεν γίνεσαι, τι παραπάνω θες πια»! Αμ δεν θέλει σοκολάτες και λουναπάρκ..)
Τι αληθινά θα ήθελες για το παιδί σου; Να είναι δυνατό, να είναι ευτυχισμένο, να μην βασανίζεται από τα προβλήματα, να πιστεύει στον εαυτό του, να μην κάνει άσχημες σκέψεις, να μην έχει «ψυχολογικά», να είναι γαλήνιο κλπ.
Σαν γονιός δίνεις με όρεξη όλη την ενέργειά σου στο να προσπαθείς να του προσφέρεις όλα αυτά, εμψυχώνοντάς το, δίνοντάς του με οποιοδήποτε τρόπο χαρά, βοηθώντας το να λύσει τα προβλήματά του, στηρίζοντάς το και στα όμορφα και στα δύσκολα, δείχνοντάς του ότι πιστεύεις σ’ αυτό, λέγοντάς του όμορφες ιστορίες για να φύγουν οι άσχημες σκέψεις του, του τα προσφέρεις όταν (επειδή) ασχολείσαι, όταν (επειδή) νοιάζεσαι, όταν (επειδή) δεν το παραμελείς, τότε εκείνο νιώθει ασφαλές και ήρεμο…
Αυτά χρειάζεται κι ο εαυτός κι όχι «σοκολάτες και λουναπάρκ».
(4) Αταραξία
Σήμερα, που έχω την τύχη να την έχω αισθανθεί, γράφω επιβεβαιώνοντας (με την απόλυτη σιγουριά που φέρνει η απόδειξη στον άνθρωπο):
Η αταραξία είναι αποτέλεσμα, δεν έρχεται επειδή την θες. Το αυτό αποτέλεσμα το φέρνει:
1. Το παρελθόν που έχει παρέλθει (βλ.2) και
2. Η σιγουριά, που είναι αποτέλεσμα της έλλειψης αμφιβολίας (εδώ).
Ο λόγος που μέχρι χθες γινόμουν στο πιτς φυτίλι ανήμερο θηρίο ήταν ότι κουβαλούσα όλη την κούραση, απ’ όλο μου το παρελθόν, αλλά μεγαλύτερη ευθύνη έχει το ότι δεν ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου.
Παράδειγμα: Μεγάλωνα το παιδί μου κάνοντας τα αντίθετα από τα θέσφατα της κοινωνίας. Ο λόγος που επέλεξα να κάνω το αντίθετο ήταν γιατί θεωρούσα τους κανόνες τους λάθος. Τώρα, στην περίπτωση που κάποιος που μεγάλωνε το παιδί του ακολουθώντας τους κανόνες, μου έλεγε «γιατί το κάνεις αυτό, παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή του παιδιού σου, δεν έχεις το δικαίωμα», εγώ, στην προσπάθειά μου να υποστηρίξω την επιλογή μου, του έκανα επίθεση σαν μανιακός δολοφόνος.
Για την υπερβολή της αντίδρασής μου θεωρούσα ότι ευθύνεται η συσσώρευση της κούρασης -που όλη μου την ζωή μάχομαι ενάντια στο κατεστημένο. Αυτό όμως είναι το απλό, το σύνθετο είναι ότι τους πίστευα! Πίστευα ότι μπορεί να έχουν δίκιο! Και (το χειρότερο) ότι μπορεί να συμβεί αυτό που μου λένε, ότι κάτι θα πάθει το παιδί μου από την δική μου επιλογή! Φοβόμουν (έτρεμα) ότι θα επιβεβαιωθούν!!
Η μάχη που έριχνα με τον απέναντι, ουσιαστικά ήταν δική μου. Μέσα μου γινόταν το αιματοκύλισμα, κι επειδή δεν το άντεχα, το πέταγα μπαλάκι (έριχνα το φταίξιμο) σ’ αυτόν που μου το πυροδοτούσε.
ΕΓΩ μαχόμουν, με τις δικές μου, ΔΥΟ, διαφορετικές απόψεις! Και ήταν ΚΑΙ οι δύο εξίσου ισχυρές (ή, για να το θέσω σωστότερα, εξίσου ανίσχυρες), γιατί και για τις δύο αμφέβαλα. Κι ο λόγος που αμφέβαλα ήταν επειδή δεν μπορούσα να δω καθαρά. Κι ο λόγος που δεν μπορούσα να δω καθαρά ήταν γιατί με άλλαξα!
Όταν μία αντίθετη άποψη (αντίθετη στη φύση σου) την κάνεις φύση σου (βλ.1) δεν σβήνεις την παλιά, τις έχεις και τις δυο! Και την κανονική τη δική σου και την αντίθετή της, που την έχεις κάνει δική σου! Άντε να βρεις άκρη...
Για να την βρεις (την άκρη) χρειάζεσαι τον Λόγο (ή σίγουρο, ή ισχυρό).
(συνέχεια στο 5)
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.