Με τίτλο « Καλώς Ήρθατε στο Πανηγύρι της Δημοκρατίας Τζωρτζ ΄Οργουελ», ο Αμερικανός συγγραφέας, κοινωνικός κριτικός και blogger James Howard Kunstler*, δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του το ακόλουθο άρθρο, που αναδημοσιεύθηκε στο έγκυρο και δημοφιλές καταφύγιο της ελευθεροτυπίας Zero Hedge, προφανώς επειδή είναι αντιπροσωπευτικό του πως βλέπουν οι σκεπτόμενοι Αμερικανοί αυτές τις προεδρικές εκλογές. Ιδού τι γράφει, (με δικές του υπογραμμίσεις):
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Γίνεται δύσκολο και να μιλήσεις γι’ αυτές τις εκλογές, ακόμη και αν νοιάζεσαι γι’ αυτή τη χώρα. Η ζημιά έγινε για τα δυο από μακρού κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και ίσως αυτό να είναι κάτι καλό. Τους άξιζε να συρθούν στο βούρκο και τώρα μπορούν είτε να περάσουν από μια ριζική αναμόρφωση ή να αντικατασταθούν από ασχημάτιστες ακόμη συμμαχίες συμφερόντων στηριζόμενων στην πραγματικότητα.
Ο Τραμπ έκανε συνολικά την χειρότερη υπηρεσία στο κόσμο των ψηφοφόρων που υποθετικά εκπροσωπούσε. Η αγανάκτησή τους για την μεγιστοποίηση της οικονομίας-απάτης ήταν γνήσια και ο Τραμπ κατάφερε να τους κάνει να μοιάζουν με απειλητικούς κλόουν. Η γελοιογραφία του πλουσιόπαιδου χωρίς εσωτερικούς φραγμούς δεν κατάφερε να εκφράσει τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες τους. Εάν ο Τραμπ χάσει, μπορώ να φανταστώ πως το επόμενο βήμα των οπαδών του θα είναι κάποια μορφή βίας. Προς το παρόν, όσο κι’ αν αυτό είναι θλιβερό, ο Τραμπ είναι η τελευταία ελπίδα τους.
Με την Χίλλαρυ είμαι πιο άνετος –μολονότι δεν πρόκειται να την ψηφίσω. Επειδή θα είναι σωτήριο να γίνει η κατάρρευση του κυβερνώντος κατεστημένου μ’ αυτήν επικεφαλής. ΄Ετσι μόνο, η ενοχή για την κακοδιαχείριση των εθνικών μας πραγμάτων, θα καταλογιστεί στους πραγματικά υπεύθυνους. Αυτή η συμμορία των προυχόντων θα πρέπει να εκδιωχθεί από την εξουσία με τον σκληρό τρόπο, υπό το βάρος της αποκλειστικής δικής τους ατιμίας, χωρίς να μπορούν να συκοφαντήσουν κανέναν άλλον. Η εκλογή της Χίλλαρυ θα παροξύνει τη συνειδητοποίηση του εγκληματικού χαρακτήρα των χρηματοπιστωτικών μεθόδων που εφαρμόζαμε και την εγκατάλειψη της ρυθμιστικής λειτουργίας που χαρακτήρισε τους διορισμούς του Ομπάμα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και στην Επιτροπή Ελέγχου της Αγοράς Αξιών κατά την οκταετία.
Η συνθηματολογία, σ’ αυτά τα τελευταία στάδια της εκστρατείας, συνίστατο στην δαιμονοποίηση της Ρωσίας – παιχνίδι πολύ πιο ηλίθιο από την ψυχροπολεμική υστερία του Μακαρθισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αφού δεν υπάρχει πια ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ μας και όλα δείχνουν ότι για τις κακές μεταξύ μας σχέσεις υπαίτια είναι η Αμερική, ιδιαίτερα με την υποκίνηση του κρατικού ναυαγίου στην Ουκρανία και την μανιώδη εξάπλωση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και με γυμνάσια στα σύνορα της Ρωσίας.
Η Χίλλαρυ είχε μαζί της την πλήρη δύναμη του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής σ’ αυτή την εκστρατεία της πολεμικής τυμπανοκρουσίας, χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση να παρουσιάσει κανένα στοιχείο για τους ισχυρισμούς της ότι, για παράδειγμα, η Ρωσία βρίσκεται πίσω από τις υποκλοπές των ηλεκτρονικών μηνυμάτων της από την Γουίκι Λήκς. Είναι προφανώς θιασώτες της θεωρίας του Γκαίμπελς για την προπαγάνδα: Όταν πρόκειται να πεις ψέματα, φρόντισε το ψέμα να είναι τερατώδες και να επαναλαμβάνεται συνεχώς. (Απορία μεταφραστή: Ο Μπιλ να το δίδαξε στον Τσίπρα, σ’ εκείνη τη δεξίωση ή στο τηλέφωνο;)
Τα ΜΜΕ μπήκαν ολολύζοντα σ’ αυτή την εκστρατεία. Ειδικώτερα οι Τάϊμς της Ν. Υόρκης λειτούργησαν ως το νοικιασμένο μεγάφωνο για την ψευδολογία του κατεστημένου –σε πλήρη μεταμόρφωση από την εφημερίδα που ξέραμε από την ταραγμένη εποχή του Βιετνάμ. Τη Δευτέρα δημοσίευσαν ένα εκπληκτικό κύριο άρθρο, όπου «εξηγούσαν» την τακτική ανάγκη της ανεντιμότητας της Χίλλαρυ: « Στην πολιτική, η υποκρισία και η διγλωσσία είναι εργαλεία,» δίδασκε ο αρθρογράφος των Νιου Υορκ Τάϊμς. Θαυμάσια, πολύ καθησυχαστικό. Καλώς ήρθατε στο Πανηγύρι της Δημοκρατίας Τζωρτζ ΄Οργουελ.
Φυσικά ούτε ο Τραμπ ούτε η Χίλλαρυ δείχνουν να κατανοούν τα πραγματικά προβλήματα που δυναστεύουν τις ΗΠΑ. Δεν αναγνωρίζουν την βασική ενεργειακή εξίσωση που καθιστά αδύνατη την συνεχή ανάπτυξη των βιομηχανικών οικονομιών, ή τις παραμορφώσεις της τραπεζικής και χρηματοπιστωτικής λειτουργίας, που προκύπτουν από τις οργανωμένες προσπάθειες αντιμετώπισης αυτών των αμείλικτων συνθηκών, συγκεκριμένα με την επισώρευση συνεχώς νέων χρεών για να «λύσουν» το πρόβλημα της υπερχρέωσης.
Η απαρχή της διεξόδου από αυτόν τον λαβύρινθο θα είναι η αναγνώριση ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κάνει η Αμερική τις απαραίτητες προσαρμογές σ’ ένα κόσμο που έχει αλλάξει. Εάν εκλεγεί ο Τραμπ, είμαι βέβαιος ότι θα απομακρυνθεί από την εξουσία μέσα σε ένα χρόνο, με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που θα αποτελέσει μιαν επική συντριβή του πολιτικού μας μηχανισμού, ανάλογη της περιόδου 44 π.Χ. στη Ρώμη, όταν κατάρρευσε η Δημοκρατία. Η Χίλλαρυ θα μπορούσε να καταφέρει ένα πιο ήπιο πλήγμα στο σύστημα, αν είναι τυχεροί οι θεσμοί μας να αποκατασταθούν με μια δίωξη της Χίλλαρυ για ψευδορκία –μια κατάληξη από την οποία ο σύζυγός της και ο Ρίτσαρντ Νίξον ξεγλίστρησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
*James Howard Kunstler αρθρογραφεί μεταξύ άλλων στο κυριακάτικο περιοδικό των Τάϊμς της Ν.Υόρκης και στο Atlantic Monthly, προσκαλείται για διαλέξεις στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και σε επιστημονικά ιδρύματα,, είναι γνωστός από τα βιβλία του Η Γεωγραφία του Πουθενά και Η Μακρά κατάσταση Ανάγκης. Στο τελευταίο αναπτύσσει την διάγνωσή του ότι η εξάντληση των πηγών πετρελαίου είναι πιθανό να οδηγήσει στο τέλος της βιομηχανικής κοινωνίας και να αναγκάσει τους Αμερικανούς να ζουν σε μικρότερες ημι-αγροτικές κοινότητες.
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Γίνεται δύσκολο και να μιλήσεις γι’ αυτές τις εκλογές, ακόμη και αν νοιάζεσαι γι’ αυτή τη χώρα. Η ζημιά έγινε για τα δυο από μακρού κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και ίσως αυτό να είναι κάτι καλό. Τους άξιζε να συρθούν στο βούρκο και τώρα μπορούν είτε να περάσουν από μια ριζική αναμόρφωση ή να αντικατασταθούν από ασχημάτιστες ακόμη συμμαχίες συμφερόντων στηριζόμενων στην πραγματικότητα.
Ο Τραμπ έκανε συνολικά την χειρότερη υπηρεσία στο κόσμο των ψηφοφόρων που υποθετικά εκπροσωπούσε. Η αγανάκτησή τους για την μεγιστοποίηση της οικονομίας-απάτης ήταν γνήσια και ο Τραμπ κατάφερε να τους κάνει να μοιάζουν με απειλητικούς κλόουν. Η γελοιογραφία του πλουσιόπαιδου χωρίς εσωτερικούς φραγμούς δεν κατάφερε να εκφράσει τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες τους. Εάν ο Τραμπ χάσει, μπορώ να φανταστώ πως το επόμενο βήμα των οπαδών του θα είναι κάποια μορφή βίας. Προς το παρόν, όσο κι’ αν αυτό είναι θλιβερό, ο Τραμπ είναι η τελευταία ελπίδα τους.
Με την Χίλλαρυ είμαι πιο άνετος –μολονότι δεν πρόκειται να την ψηφίσω. Επειδή θα είναι σωτήριο να γίνει η κατάρρευση του κυβερνώντος κατεστημένου μ’ αυτήν επικεφαλής. ΄Ετσι μόνο, η ενοχή για την κακοδιαχείριση των εθνικών μας πραγμάτων, θα καταλογιστεί στους πραγματικά υπεύθυνους. Αυτή η συμμορία των προυχόντων θα πρέπει να εκδιωχθεί από την εξουσία με τον σκληρό τρόπο, υπό το βάρος της αποκλειστικής δικής τους ατιμίας, χωρίς να μπορούν να συκοφαντήσουν κανέναν άλλον. Η εκλογή της Χίλλαρυ θα παροξύνει τη συνειδητοποίηση του εγκληματικού χαρακτήρα των χρηματοπιστωτικών μεθόδων που εφαρμόζαμε και την εγκατάλειψη της ρυθμιστικής λειτουργίας που χαρακτήρισε τους διορισμούς του Ομπάμα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και στην Επιτροπή Ελέγχου της Αγοράς Αξιών κατά την οκταετία.
Η συνθηματολογία, σ’ αυτά τα τελευταία στάδια της εκστρατείας, συνίστατο στην δαιμονοποίηση της Ρωσίας – παιχνίδι πολύ πιο ηλίθιο από την ψυχροπολεμική υστερία του Μακαρθισμού στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αφού δεν υπάρχει πια ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ μας και όλα δείχνουν ότι για τις κακές μεταξύ μας σχέσεις υπαίτια είναι η Αμερική, ιδιαίτερα με την υποκίνηση του κρατικού ναυαγίου στην Ουκρανία και την μανιώδη εξάπλωση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και με γυμνάσια στα σύνορα της Ρωσίας.
Η Χίλλαρυ είχε μαζί της την πλήρη δύναμη του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής σ’ αυτή την εκστρατεία της πολεμικής τυμπανοκρουσίας, χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση να παρουσιάσει κανένα στοιχείο για τους ισχυρισμούς της ότι, για παράδειγμα, η Ρωσία βρίσκεται πίσω από τις υποκλοπές των ηλεκτρονικών μηνυμάτων της από την Γουίκι Λήκς. Είναι προφανώς θιασώτες της θεωρίας του Γκαίμπελς για την προπαγάνδα: Όταν πρόκειται να πεις ψέματα, φρόντισε το ψέμα να είναι τερατώδες και να επαναλαμβάνεται συνεχώς. (Απορία μεταφραστή: Ο Μπιλ να το δίδαξε στον Τσίπρα, σ’ εκείνη τη δεξίωση ή στο τηλέφωνο;)
Τα ΜΜΕ μπήκαν ολολύζοντα σ’ αυτή την εκστρατεία. Ειδικώτερα οι Τάϊμς της Ν. Υόρκης λειτούργησαν ως το νοικιασμένο μεγάφωνο για την ψευδολογία του κατεστημένου –σε πλήρη μεταμόρφωση από την εφημερίδα που ξέραμε από την ταραγμένη εποχή του Βιετνάμ. Τη Δευτέρα δημοσίευσαν ένα εκπληκτικό κύριο άρθρο, όπου «εξηγούσαν» την τακτική ανάγκη της ανεντιμότητας της Χίλλαρυ: « Στην πολιτική, η υποκρισία και η διγλωσσία είναι εργαλεία,» δίδασκε ο αρθρογράφος των Νιου Υορκ Τάϊμς. Θαυμάσια, πολύ καθησυχαστικό. Καλώς ήρθατε στο Πανηγύρι της Δημοκρατίας Τζωρτζ ΄Οργουελ.
Φυσικά ούτε ο Τραμπ ούτε η Χίλλαρυ δείχνουν να κατανοούν τα πραγματικά προβλήματα που δυναστεύουν τις ΗΠΑ. Δεν αναγνωρίζουν την βασική ενεργειακή εξίσωση που καθιστά αδύνατη την συνεχή ανάπτυξη των βιομηχανικών οικονομιών, ή τις παραμορφώσεις της τραπεζικής και χρηματοπιστωτικής λειτουργίας, που προκύπτουν από τις οργανωμένες προσπάθειες αντιμετώπισης αυτών των αμείλικτων συνθηκών, συγκεκριμένα με την επισώρευση συνεχώς νέων χρεών για να «λύσουν» το πρόβλημα της υπερχρέωσης.
Η απαρχή της διεξόδου από αυτόν τον λαβύρινθο θα είναι η αναγνώριση ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να κάνει η Αμερική τις απαραίτητες προσαρμογές σ’ ένα κόσμο που έχει αλλάξει. Εάν εκλεγεί ο Τραμπ, είμαι βέβαιος ότι θα απομακρυνθεί από την εξουσία μέσα σε ένα χρόνο, με ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που θα αποτελέσει μιαν επική συντριβή του πολιτικού μας μηχανισμού, ανάλογη της περιόδου 44 π.Χ. στη Ρώμη, όταν κατάρρευσε η Δημοκρατία. Η Χίλλαρυ θα μπορούσε να καταφέρει ένα πιο ήπιο πλήγμα στο σύστημα, αν είναι τυχεροί οι θεσμοί μας να αποκατασταθούν με μια δίωξη της Χίλλαρυ για ψευδορκία –μια κατάληξη από την οποία ο σύζυγός της και ο Ρίτσαρντ Νίξον ξεγλίστρησαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
*James Howard Kunstler αρθρογραφεί μεταξύ άλλων στο κυριακάτικο περιοδικό των Τάϊμς της Ν.Υόρκης και στο Atlantic Monthly, προσκαλείται για διαλέξεις στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και σε επιστημονικά ιδρύματα,, είναι γνωστός από τα βιβλία του Η Γεωγραφία του Πουθενά και Η Μακρά κατάσταση Ανάγκης. Στο τελευταίο αναπτύσσει την διάγνωσή του ότι η εξάντληση των πηγών πετρελαίου είναι πιθανό να οδηγήσει στο τέλος της βιομηχανικής κοινωνίας και να αναγκάσει τους Αμερικανούς να ζουν σε μικρότερες ημι-αγροτικές κοινότητες.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.