Γιατί ΟΧΙ στην ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του ΝΕΡΟΥ

●Το 1/6 του πληθυσμού της γης δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

●6000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από αρρώστιες που προκαλούνται από την έλλειψη καθαρού νερού και συνθηκών υγιεινής.

●Ενας κάτοικος στο Ναϊρόμπι, στην Κένυα πληρώνει το λίτρο του νερού 5 φορές ακριβότερο από ένα βορειοαμερικάνο. Γιατί;

Ο ι χώρες του τρίτου κόσμου προκειμένου να πετύχουν δάνεια δεσμεύονται απέναντι στην παγκόσμια τράπεζα και το διεθνές νομισματικό ταμείο (ΔΝΤ), να εκχωρήσουν την διαχείριση του νερού, βλέπε την εκμετάλλευση των πηγών τους, σε ιδιωτικές εταιρείες (ιδιωτικοποίηση του νερού).Έτσι το νερό από κοινωνικό αγαθό το οποίο δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι ( ΟΗΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, ) μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Τρεις πολυεθνικές με τις θυγατρικές τους, οι Suez et Vivendi , RWE, Thames Water, ελέγχουν τα 80% της αγοράς πόσιμου νερού παγκοσμίως. Ανήκουν και οι τρεις στους 100 πιο πλούσιους του κόσμου με εισόδημα για το 2002 τα 160 δις δολάρια. Πως προκύπτει αυτό το τεράστιο κέρδος; Από την ανάγκη των φτωχών λαών για πόσιμο νερό. Σε πολλές χώρες, στην Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική, με τις ευλογίες μερικές φορές της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, την πίεση της παγκόσμιας τράπεζας, και του Διεθνούς ταμείου, με την εξαγορά συνειδήσεων των κυβερνήσεων, περνά το νερό στον ιδιωτικό τομέα, τις πολυεθνικές του νερού. Το χειρότερο είναι ότι αυτές οι κυβερνήσεις στηρίζουν τις πολυεθνικές με εθνικά κεφάλαια και βέβαια χωρίς καμιά επένδυση, σε τοπικό επίπεδο, από τα κέρδη των πολυεθνικών. Θα σκεφτόμασταν ίσως, ότι έστω και έτσι , θα μπορεί επιτέλους ο κάθε κάτοικος να έχει καθαρό νερό. Όμως αυτό δεν συμβαίνει.

Ας δούμε μερικές περιπτώσεις

-Στο Νίγηρα 60% του πληθυσμού, μετά την ιδιωτικοποίηση, συνεχίζει να μην έχει πόσιμο νερό εξ αιτίας του υψηλού κόστους . Επί πλέον από το μη ελεγχόμενο σωστά νερό συγκεκριμένης περιοχής, εμφανίστηκαν ανεπανόρθωτες ζημιές , στο σκελετό των παιδιών επειδή επί χρόνια πίνανε νερό με μεγάλη δόση φθορίου, το οποίο αποσπά το ασβέστιο από τα οστά.. Αυτό εξ αιτίας της ανευθυνότητας της εταιρείας που το διαχειριζόταν.

-Στις Φιλιππίνες κονσόρτσιουμ εταιριών ανέλαβε τη διαχείριση των νερών της πρωτεύουσας Μανίλα. Μέσα σε 5 χρόνια υπήρχε αύξηση 500%. του κόστους στον οικογενειακό λογαριασμό νερού Έφθασε η πληρωμή του νερού να καλύπτει το 10% του μέσου εισοδήματος. Και δεν ήταν μόνο αυτό. . Στη Μανίλα το 2003 εμφανίστηκε δυσεντερία και χολέρα με 7 θανάτους και 700 προσβεβλημένους, διότι οι εταιρείες λειτουργούν τελείως κερδοσκοπικά, περιορίζοντας το κόστος ελέγχου της ποιότητας του νερού και συντήρησης του δικτύου.

Ανάλογες περιπτώσεις παρουσιάστηκαν και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, Αργεντινή, Βραζιλία, Βολιβία, Χιλή, Κολομβία, Ουραγουάη, Ονδούρα, Μεξικό

Χώρες κατ’ εξοχή πλούσιες σε υδατικά αποθέματα ,όπου όμως 1 στους 6 κατοίκους δεν έχει άμεση πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής γιατί δεν μπορεί να πληρώσει ή κατοικεί σε περιοχή που δεν παρουσιάζει οικονομικό ενδιαφέρον για την πολυεθνική..

Η Αγουας ντε Ιλιμανι, θυγατρική της Σουεζ, κέρδιζε 51 δις $ ετησίως πουλώντας νερό με σκληρό νόμισμα, δολάριο, στους φτωχούς Βολιβιανούς, όσους μπορούσαν να πληρώσουν..

Στο Μεξικό η διαχείριση του νερού περνά στις πολυεθνικές μόνο στις πλούσιες περιοχές των τουριστικών παραλίων όπου θα υπάρχουν σίγουρα κέρδη .

Όμως συνειδητοποιώντας το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση, οι πολίτες αρχίζουν να οργανώνονται, να δραστηριοποιούνται, να δημιουργούν διεθνή δίκτυα αντίδρασης και πάλης ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την εκμετάλλευση του νερού. Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν εμπόρευμα στις διεθνείς συμφωνίες και συναλλαγές. Μια τέτοια κατάσταση οδηγεί σε βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οικονομικών, κοινωνικών, πολιτισμικών.

Στην Ουραγουάη οι πολίτες προκαλούν δημοψήφισμα με το οποίο επιβάλλεται να συμπεριληφθεί στο σύνταγμα της χώρας η εξασφάλιση πρόσβασης στο πόσιμο νερό, με δημόσια διαχείριση του. Στη Βολιβία η ιδιωτικοποίηση οδηγεί σε πολιτικές ανατροπές με πρωταγωνιστή τον Μοράλες

Στην γειτονική μας Ιταλία, ανάλογο εγχείρημα , προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις (Φλωρεντία). Στο Παρίσι και άλλες γαλλικές πόλεις μετά από μια αποτυχημένη παραχώρηση της διαχείρισης του νερού στον ιδιωτικό τομέα, επιστρέφει αυτή στους Δήμους

Δεν εκχωρούμε κανένα δημόσιο αγαθό, όπως το νερό, στον ιδιωτικό τομέα και απαιτούμε σαν πολίτες αυτής της χώρας το δικαίωμα συμμετοχής μας στις αποφάσεις με μια δημόσια διαχείριση του.

Το είδος του φορέα παροχής υπηρεσιών νερού (δημόσιος ή ιδιωτικός) επηρεάζει τη δυνατότητα εκτίμησης του συνολικού κόστους των υπηρεσιών αλλά και του ποσοστού απόδοσης στους χρήστες.

Ένας δημόσιος τομέας των υπηρεσιών νερού στηρίζεται σε σημαντικές κρατικές επιδοτήσεις που παρέχονται στους φορείς παροχής υπηρεσιών και μειώνουν την τελική συμμετοχή των χρηστών στο κόστος των υπηρεσιών

Η Ελλάδα σήμερα στα πλαίσια της μνημονικής πολιτικής πιέζεται στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του νερού. Η πολυεθνική ΣΟΥΕΖ είναι, εδώ και χρόνια, μέτοχος της ΕΥΑΘ.

Αυτή η πολιτική έχει επίδραση βέβαια και στους Δήμους, οι οποίοι εξ αιτίας των περικοπών των κεντρικών πόρων, για να ανταπεξέλθουν στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις τους, φορτώνουν, με προχειρότητα και αδιαφανείς διαδικασίες, όλα τα κόστη στις πλάτες των σκληρά δοκιμαζόμενων πολιτών..Έτσι προετοιμάζουν ηθελημένα ή όχι το έδαφος για το επόμενο στάδιο την ιδιωτικοποίηση ...

για το νερό θα πούμε ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση



Σοφία Βασιλειάδου
Φυσικός
DEA διαχείρισης περιβάλλοντος

                                                               
(Το κειμενο γραφηκε πριν 10 χρονια περιπου. Ηταν επικαιρο το 2014 και είναι πιο επικαιρο σήμερα)