Αυτή ήταν η σύντομη συζήτηση μου με κάποιον φίλο.
«Ω, τι κόσμος μπαμπά!» Θα μπορούσα να πω, είναι ένα έργο σπονδυλωτό, γράφτηκε από τον Κώστα Μουρσελά στη δεκαετία του ΄60 , παρουσιάζει και καυτηριάζει την κοινωνία του τότε, που δεν έχει και ιδιαίτερες αλλαγές με αυτή του σήμερα!
Όμως …ποτέ ένα κείμενο δεν μίλησε τόσο μέσα μου..Μπορείς να έρθεις να το δεις και εσύ και εσύ και εσύ . Πάρε τα παιδιά σου, πάρε τον φίλο σου, την πεθερά σου, την μάνα σου..Μπορεί να το δεις και να γελάσεις. Μπορεί να το δεις και να χαρείς. Μπορεί να το δεις και να κλάψεις. Σου υπόσχομαι πως θα χαρείς, θα γελάσεις, θα κλάψεις. Όμως, μην το χάσεις πραγματικά! Αξίζει ! Όχι γιατί το παρουσιάζουμε καλά, όχι γιατί είμαστε καλοί ηθοποιοί, αλλά γιατί προσπαθήσαμε ο κάθε ένας με τον δικό του χαρακτήρα, απ την δική του σκοπιά, με τα δικά του μάτια να σου φέρουμε τα νοήματα του Μουρσελά κοντά σου. Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει το τέρας, που του μοιάζουμε κιόλας… Ο Χατζηδάκις το είπε αυτό, όχι εγώ. Έχουμε φορέσει μάσκες και περιφερόμαστε χωρίς συνείδηση, άλλοτε κατακρίνοντας, άλλοτε μένοντας ουδέτεροι, άλλοτε εξυπηρετώντας το κατεστημένο για το συμφέρον μας, άλλοτε ξεχνώντας το παιδί μέσα μας. Πάψαμε να ονειρευόμαστε, πάψαμε να είμαστε καλοί ακόμα και απέναντι στον εαυτό μας. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και που πάμε. Ξεχάσαμε, προσαρμοστήκαμε, είτε ηθελημένα , είτε όχι. Για να ζήσουμε. Εγκαταλείψαμε αξίες και πέσαμε στον βούρκο μας. Διαλέξαμε το εύκολο , το βατό , την πεπατημένη. Φοβόμαστε να λοξοδρομήσουμε, να βγούμε από τη μάζα. Φορέσαμε με χαρά τη μάσκα που μας πρόσφεραν..είπαμε και ευχαριστώ. Μεγαλώνουμε παιδιά και τους δείχνουμε πώς να επιβιώσουν και αυτά, τους δείχνουμε τον τρόπο πώς να γίνουν καθάρματα, να μη ζοριστούν, μια που εμείς βασανιστήκαμε μέχρι να προσαρμοστούμε. Φοβόμαστε , δειλιάζουμε ακόμα και τη γνώμη μας να πούμε καθαρά. Ξεχάσαμε να εκφράζουμε συναισθήματα, να αγκαλιάζουμε αληθινά, να σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους. Τρέμουμε την αλήθεια. Την αλήθεια της πραγματικότητας αλλά και του είναι μας. Όλα έγιναν για να χτίσουμε την εικόνα μας. Αυτό πουλάμε προς τα έξω, αυτό μας νοιάζει, γι αυτό πασχιζουμε …για τα προσχήματα , το καθωσπρέπει, το σωστό, το ιδανικό ….χαχαχα μόνο σαν εικόνα. Από μέσα βούρκος. Ελα…και εσύ και εσύ και εσύ να δεις κομμάτια καλά ή κακά του εαυτού σου. Έλα και εσύ που αποφεύγεις τον καθρέφτη, μήπως ξεβολευτείς και αηδιάσεις όταν αντικρίσεις το βλέμμα σου.
Γιατί …δεν μπορεί..κάτι καλό μπορούμε να κάνουμε ακόμα…έτσι δεν είναι; Κάτι μένει, κάτι εδώ..κάτι που έτσι ξαφνικά μπορεί να μας ξυπνήσει…να μας ξαναδώσει ζωή!
( Και εγώ που τα γράφω όλα αυτά, μην νομίζεις πως είμαι καλύτερη απ τους άλλους.. Ένας παλιάτσος είμαι και εγώ, όπως και εσύ.. και εσύ.. και ΕΣΥ !)
Χαρά Μαζίδη
- Σάββατο 15 Οκτωβρίου, 7μμ θέατρο Γυμνασίου Ν.Μηχανιώνας
- Κυριακή 16 Οκτωβρίου, 8μμ Θεατρο Αλέξης Μινωτής-Αμπελόκηποι
- Σάββατο 22 Οκτωβρίου, 8μμ Βαφοπούλειο Πνευματικό κέντρο
- Σάββατο 22 Οκτωβρίου, 8μμ Βαφοπούλειο Πνευματικό κέντρο
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.