Ορίστε, αναγνώστη μου, που ανησυχούσες, «ήρθησαν οι παρεξηγήσεις» μεταξύ της Κυβέρνησης και της Ιεραρχίας της επικρατούσας θρησκείας στην Ελλάδα (άρθρο 3 του Σ.).
Όπως ξέρεις όλες οι κρίσεις είναι αποτέλεσμα παρεξήγησης! Έτσι μας λένε τώρα και έτσι τουλάχιστον «διδάσκει» η μεταμοντέρνα θεώρηση του κόσμου. Έχει βάση το πράγμα, αλλά δεν θα σε απασχολήσω σήμερα με αυτό, παρότι είναι της ειδικότητάς μου: κονστρουκτιβιστική και μετακονστρουκτιβιστική πολιτική.
Και δεν σκοπεύω να σε απασχολήσω με αυτό καθ’ εαυτό, επειδή μάλλον θα με παρεξηγήσεις την εποχή που όλα «καλ-άρονται» για να «ρεφ-άρουν» αδύναμες ηγεσίες, οι οποίες προσποιούνται τις πανίσχυρες και αναμφισβήτητες.
Ξέρεις ποια είναι η ιλαροτραγωδία της υπόθεσης; Πως στην Ελλάδα δεν μπορέσαμε να εσωτερικεύσουμε ως λαός το βασικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας μας σε όλα τα επίπεδα και όλες τις εκφάνσεις της, που είναι ο κατευνασμός, το καλάρισμα (: τον κάλαρα και ήρθε στα νερά μου), του Άλλου.
Για να σε φέρω στον λογαριασμό μου, πρέπει πρώτα να σε κατευνάσω και αυτό εμφανίζεται ως μια διαδικασία άσκησης πειθούς, δια της άρσης των … παρεξηγήσεων. Τελικά οι περίφημες «κάθετες διαχωριστικές γραμμές» του παρελθόντος που έφερναν ως αναφερόμενη ταυτότητα την αριστερά απέναντι στην δεξιά, ή την εργασία απέναντι στο κεφάλαιο, ή την δημοκρατική και φιλελεύθερη πολιτεία απέναντι στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό ήταν παρεξηγήσεις! Στο βαθμό που αίρονται αυτές - επί των ημερών της τρόικας και της κυβέρνησης Τσίπρα - διαμορφώνεται ένα καθεστώς συναίνεσης, όπου ο κοινός στόχος παραπέμπει σε σχέσεις ενσωμάτωσης (με την έννοια του inclusion) και όχι σε σχέσεις αποκλεισμού (exclusion)! Δηλαδή, η αλληλοκατανόηση συμβάλει στην άρση των παρεξηγήσεων και αυτό με τη σειρά του διαμορφώνει ένα καθεστώς εξυπηρέτησης ενός κοινού στόχου, ο οποίος προφανώς αποκρυσταλλώνει το κοινό συμφέρον – διδάσκεται πλέον σε ό, τι αφορά στις δημόσιες υποθέσεις αλλά και στον ιδιωτικό βίο! Αυτό είναι το λεγόμενο σήμερα politically correct, η political correctness με άλλα λόγια, ή μήπως κάνω λάθος;
Βλέπεις πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μας, αν αφαιρέσεις την πραγματικότητα των ανταγωνιστικών συμφερόντων σε μια κοινωνία ή στο πλαίσιο των διεθνών πολιτικών και της διεθνούς οικονομίας! Σχεδόν αγνός, σχεδόν κομφουκιστικός, σχεδόν ένα τρυφερό, ρομαντικό παραμύθι με έναν και μοναδικό δαίμονα: την παρεξήγηση! Να το ξέρεις, αν αρθούν και οι παρεξηγήσεις της κυβέρνησης με την τρόικα και παράλληλα αυτές με τις ηγεσίες όμορων με την Ελλάδα χωρών, τώρα που ήρθησαν οι παρεξηγήσεις με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, σχεδόν όλα θα δουλέψουν ρολόι στην πατρίδα μας! Αν μάλιστα αρθούν και οι παρεξηγήσεις γύρω από τις τηλεοπτικές άδειες τότε μπορείς να αποβάλεις και το «σχεδόν»: τότε όλα θα δουλέψουν ρολόι μέσα σε μια ατμόσφαιρα εναρμονισμού πολιτικών και ιδιαίτερων συμφερόντων! Είναι βέβαιον!
Θα σταματήσω εδώ την ειρωνεία. Ο κονστρουκτιβισμός και ίσως ο μετακονστρουκτιβισμός δεν είναι κακά πράγματα. Είναι ενδιαφέρουσες πολιτικές και παιδαγωγικές προσεγγίσεις που μας βοηθούν να μάθουμε κυρίως την διαδικασία που μαθαίνουμε εμείς οι ίδιοι, σχηματίζοντας το γνωστικό μας μοντέλο ή πολιτικές νομιμοποίησης και κοινωνικοποίησης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν ιδεολογία ή κάποια μεγάλη αλήθεια. Και σε καμία περίπτωση δεν ευαγγελίζονται την ειρηνική, μη-ανταγωνιστική συνύπαρξη. Είναι πολιτικές μεθοδολογίες για την αντιμετώπιση κρίσεων, ανάλογες με τον κεϋνσιανισμό στην οικονομία ή την γνωστική θεραπεία στην ψυχολογία, αλλά ΟΧΙ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ.
Έτσι, λοιπόν, το «ήρθησαν οι παρεξηγήσεις» σημαίνει απλώς πως δεν πάμε αυτή τη στιγμή σε πόλεμο, συνεχίζοντας να κάνουμε διαχείριση κρίσης (crisis management). Αν το δεις διαφορετικά θα είναι πως έχεις λόγους - ή κουλούρα - να ρίξεις μπροστά τα μάτια σου ένα πέπλο άγνοιας του πραγματικού. Η παρεξήγηση είναι, αναγνώστη μου, από μόνη της μια παράδοξη έννοια στο χώρο της εφαρμοσμένης πολιτικής και έτσι θα πρέπει να την αντιμετωπίζεις. Είναι η έννοια που βοηθά στην υποταγή του Β στον Α, χωρίς ο Β αισθάνεται έντονα την καταπίεση από τον Α. Και συνήθως αυτό γεννά άλλα ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά παράδοξα που αποσκοπούν στην διασκέδαση του ηγεμονικού φαινομένου. Που καταλήγουν, δηλαδή, στην διαστροφή της πραγματικότητας, του πραγματικού και της αντίληψης του εαυτού.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.