Η πολιτική ουσία της επιστολής Τσακαλώτου προς το Eurogroup και τους λεγόμενους θεσμούς είναι τριπλής σημασίας:
(1) Επιβεβαιώνεται η αποδοχή από ελληνικής πλευράς του αναμφισβήτητου καθεστώτος επιτροπείας και επικυριαρχίας της τρόικας στις ελληνικές πολιτικές, σύμφωνα με το οποίο τίποτε απολύτως δεν μπορεί να πράξει η κυβέρνηση χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των θεσμών.
(2) Εκφράζεται η ελπίδα από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα πως – όπως ακριβώς σημειώνεται στην επιστολή Τσακαλώτου – « … αυτές οι διευκρινίσεις επανεπιβεβαιώνουν στο Eurogroup την απόλυτη δέσμευση μας να παραμείνουμε συμμορφωμένοι με τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το Μνημόνιο, τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας με τους εταίρους μας.»
(3) Πέρασε το μήνυμα προς την ελληνική κοινωνία πως για άλλη μια φορά πετύχαμε να την φέρουμε στους κουτόφραγκους: Κάναμε αυτό που θέλαμε παρότι ζητούμε αμέσως μετά ταπεινά συγνώμη επειδή δεν τους ρωτήσαμε, αν και ο πρωθυπουργός (μας) πριν από λίγες μέρες δήλωνε υπερηφάνως πως σε αυτό το ζήτημα δεν ρωτάμε κανέναν, καθώς οι «θεσμοί» δεν έχουν κανένα λόγο στο πώς θα χρησιμοποιείται η «υπεραπόδοση εσόδων»! Τώρα με την επιστολή Τσακαλώτου η κυβέρνηση αποδέχεται πως η τρόικα καί λόγο έχει καί εξουσία στο να κρίνει την «απόδοση» καί δικαίωμα να επιβάλλει αντισταθμιστικά μέτρα που αφορούν σε περικοπή συντάξεων. Αυτονόητο, μάλιστα, δικαίωμα! Δικαίωμα που προκύπτει από τις συμβάσεις που έχει συνομολογήσει η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα και έχουν εγκριθεί από το κοινοβούλιο, το οποίο έτσι υπονόμευσε και υπονομεύει τον ρόλο του στο πλαίσιο της συνταγματικής τάξης της Ελλάδας. Ως προς αυτό η επιστολή δεν αφήνει καμία αμφιβολία: «Συγκεκριμένα, στην περίπτωση που τα αποτελέσματα του προϋπολογισμού για το 2016 δεν επιτυγχάνουν τον συμφωνημένο στόχο, γεγονός που θεωρούμε εξαιρετικά απίθανο, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να λάβουν αντισταθμιστικά μέτρα στο πεδίο των δαπανών για τις συντάξεις, για να καλύψουν τη διαφορά ανάμεσα στο αποτέλεσμα και τον δημοσιονομικό στόχο του 2016.»
Άρα, τι απομένει ως πολιτικό απόσταγμα στον απόηχο της επιστολής Τσακαλώτου; Πως ο Καραγκιόζης σαν πολιτικός χαρακτήρας συνεχίζει να βασιλεύει στην Ελλάδα του 21ου αιώνα και πως η παιδαγωγική του Καραγκιόζη προς το Κολλητήρι του (: ευρύτερο εκλογικό σώμα) είναι το κυρίαρχο σύστημα αναπαραγωγής της κουλτούρας μας. Μετά από αυτά ο Καραγκιόζης μας μπορεί να μας κατηγορήσει για «βερμπαλισμό» ή να μας ρωτήσει «τι κακό βρίσκουμε στον Καραγκιόζη ως πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα». Είναι κακό πράγμα η καπατσοσύνη; Δηλαδή, θα ήταν καλύτερα η κυβέρνηση, για να μην εμφανιστεί ως Καραγκιόζης, να μην προβεί στην εφάπαξ πληρωμή στους χαμηλοσυνταξιούχους και στην προσωρινή αναστολή του ΦΠΑ για μερικά νησιά του Αιγαίου;
Έτσι ακριβώς συζητά κάθε Καραγκιόζης και αυτά ρωτά το Κολλητήρι του για να νομιμοποιήσει πολιτικώς την μικροεξουσία του στο θέατρο σκιών – με την τρόικα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης – άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο – επιχείρησαν να εμφανιστούν στο εκλογικό σώμα σχετικά αυτονομημένες από την τρόικα «τόσο επί της ουσίας όσο και επί της διαδικασίας της συνεργασίας» με αυτήν, δηλαδή της συμμόρφωσης στο πνεύμα και το γράμμα των μνημονίων που αποδέχθηκαν σε κάθε περίπτωση ως «σωτήρια λύση». Όλες, δηλαδή, επιχείρησαν να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό για να έχει πολιτικό νόημα η ύπαρξη του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που στηρίζουν τις κυβερνήσεις της κρίσης.
Αυτή η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται πως αποσκοπεί να ξεπεράσει ως προς το αφήγημα του Καραγκιόζη, όλες τις προηγούμενες. Διαμορφώνει στο πλαίσιο ενός θεάτρου σκιών με την τρόικα και την αντιπολίτευση ένα αντιληπτικό σχήμα απολύτως ξένο ή/και αντίθετο με την πολιτική πραγματικότητα που υπηρετεί. Αυτό καταλήγει η πλήρης συμμόρφωση των ελλήνων πολιτικών στους «κουτόφραγκους» να εμφανίζεται ως ευφυής επιλογή της πλειονότητας του ελληνικού λαού, καθώς δεν πρόκειται για «συμμόρφωση», αλλά για μορφή εξαπάτησης: Παριστάνουμε ότι συμμορφωνόμαστε για να δείξουμε ότι προσαρμοζόμαστε… και αυτό είναι μαγκιά! Τώρα, αν αυτή η μαγκιά καταλήγει σε συγνώμες και νέα αντισταθμιστικά μέτρα, είναι προφανές πως δεν φταίει ο Καραγκιόζης, αλλά ο Βεζίρης και Βεληγκέκας (του) – ο Σόιμπλε και ο Ντάισελμπλουμ!
Όχι, ούτε ο Καραγκιόζης φταίει, ούτε ο καραγκιοζοπαίχτης! Η διάχυτη στην Ελλάδα παιδαγωγική του Καραγκιόζη προς το Κολλητήρι του φταίει και αυτή δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται ούτε στο πλαίσιο του αριστερού, ούτε του δεξιού, ούτε του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος. Πρόκειται για την παιδαγωγική που στην πραγματικότητα ενοποιεί και εναρμονίζει ως στάση και συμπεριφορά ένα μεγάλο μέρος εκ των αριστερών, δεξιών και κεντρώων συμπολιτών μας. Και στην πραγματικότητα, αν δεν αρνηθείς εξ ολοκλήρου το γνωστικό σύστημα αυτής της παιδαγωγικής, ούτε αριστερός, ούτε κεντρώος, ούτε δεξιός θα μπορούσες να αυτοπροσδιορίζεσαι. Ο Καραγκιόζης είναι καραγκιόζης και πολύ μικρή σημασία έχει ο πολιτικός του αυτοπροσδιορισμός. Αυτό έδειξε η αναπαράσταση του ζητήματος με τη επιστολή Τσακαλώτου δια των ελληνικών ΜΜΕ.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.