Επτά χρόνια πρωτοφανούς υποκρισίας και δέκα πέντε τραγικής αυταπάτης και εξαπάτησης είναι πολλά για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δεν υπάρχει πλέον μορφή προσαρμογής που θα μπορούσε να ταιριάξει στην ελληνική κοινωνία και αγορά: ούτε με τα κριτήρια του ΔΝΤ, ούτε με τα κριτήρια του Σόϊμπλε.
Και τι κάνει το ελληνικό πολιτικό σύστημα; Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι γύρω του ενώ θα έπρεπε να μπορούν να χειριστούν τη γενική οικονομική προσέγγιση του ΔΝΤ, θεωρούν αδιανόητες τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις (: μέτρα) που αυτό ζητεί, την ώρα που η ΝΔ και οι γύρω της ενώ θα έπρεπε να μπορούν να αξιοποιήσουν διαπραγματευτικά τη γενική προσέγγιση Σόϊμπλε, τρέμουν με την ιδέα να υποστηρίξουν προεκλογικώς τα μέτρα και τις συνθήκες που αυτός θέτει ως προϋποθέσεις για τη συνέχιση του προγράμματος.
Έχουν εγκλωβιστεί απολύτως σε ένα καταφανώς αδιέξοδο μέσα στην υποκρισία του πρόγραμμα, επειδή έχουν χάσει την επαφή τους με τη στρατηγική στο ζήτημα: Δεν συμπεριφέρονται ως πολιτικές δυνάμεις, αλλά ως δανειολήπτες σε απόγνωση. Δεν υπάρχει πλέον πολιτική στην Ελλάδα. Υπάρχει ξεδιάντροπη σπέκουλα ή μια αηδιαστική προπαγάνδα σαν φάρσα αυτής που χαρακτήρισε κατά το παρελθόν τις χυδαιότερες μέρες της αποικιοκρατίας, την πατρωνίας και της εξάρτησης. Αφού το «αφεντικό» μας είναι άσπλαχνο και μας απειλεί με οικονομική ασφυξία, να προσκολληθούμε σε (στο) άλλο «αφεντικό»! Αφού κινδυνεύουμε με «απόλυση» από την ευρωζώνη, ας «παραιτηθούμε» από την ΕΕ και …ζήτω το δολάριο του Τράμπ, λένε οι έμπειροι έλληνες στις μαφιόζικου, εκβιαστικά διλημματικού και αποικιακού τύπου συναλλαγές!
Από την άλλη πλευρά, τόσο το ΔΝΤ, όσο και η γερμανική πλευρά (οι υπόλοιποι παράγοντες του κουαρτέτου δεν έχουν κρίσιμη γνώμη) θεωρούν πως η εσωτερική υποτίμηση πρέπει να συνεχιστεί στην Ελλάδα, αλλά διαφωνούν ως προς την κατεύθυνση, το timing και το βάρος των νέων μέτρων ύφεσης, τα οποία και οι δύο υποστηρίζουν πως θα αποτελέσουν μοχλούς ανάπτυξης της εθνικής μας οικονομίας, με την έννοια της ορθολογικοποίησης των δημοσιονομικών, εργασιακών και του εμπορικού ισοζυγίου σε μια σημαντικά χαμηλότερη βάση, ώστε να μην «καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε»!
Ασφαλώς, η άποψη αυτή είναι σαχλαμάρα και άσχετη με την πραγματικότητα της ανάπτυξης διεθνώς, αλλά προφανώς ευσταθεί στο πλαίσιο της σημερινής αποκλεισμένης ελληνικής οικονομίας και υποτελούς πολιτείας, η οποία επιβιώνει με τα δάνεια των εταίρων της. Για παράδειγμα, δίχως περαιτέρω υποστήριξη από τις πιστώτριες χώρες, θα είναι αδύνατον να καταβληθούν τον Ιούλιο πληρωμές άνω των 7 δισ. ευρώ για την εξυπηρέτηση του χρέους. Και φυσιολογικά η αμφιβολία για την παροχή νέων δανείων διαμορφώνει νέες καταστάσεις κερδοσκοπίας με τα ελληνικά ομολόγα. Μεγάλη μπίζνα η ατέλειωτη ελληνική κρίση και ευκαιρία για σορτάκηδες η κάθε αξιολόγηση!
Μαφιόζικα επίσης, αλλά σε άλλο επίπεδο, διαμορφώνεται και διαπραγματεύεται και ο παραγόμενος πλούτος στην Ελλάδα. Με τα ΜΜΕ μάλιστα να αναπαριστούν καθημερινά τις οικονομικές και γενικότερα οντολογικές και λειτουργικές σχέσεις της Ελλάδας - και εντός της χώρας - με όρους μαφιόζικης συναλλαγής. Αρρωστημένη αφήγηση, που υποσκάπτει ύπουλα ή ασυνείδητα το θεμέλιο της πολιτικής και ασφαλώς της δημοκρατίας. Ποιοι αλήθεια έχουν συμφέρον από αυτό; Γιατί μάλλον προοδευτικοί άνθρωποι παγιδεύονται μεταξύ τριών διαστροφικών της πραγματικότητας αφηγήσεων: ψευδο-επαναστατική, απολιτική/ λειτουργιστική, εθνικιστική /πελατειακή;
Επειδή το πολιτικό σύστημα είναι ένα «κουρέλι» - ή υπό άλλο πρίσμα ένα «καλαμπούρι» - σε αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν έχει να επιλέξει σήμερα μεταξύ Τραμπ και Μέρκελ, δυστυχώς πλέον ούτε μεταξύ ευρώ και δραχμής! Δεν επιλεγούμε εμείς, καθώς βήμα-βήμα, μνημόνιο- μνημόνιο, εκλογές-εκλογές, δανειακή σύμβαση- δανειακή σύμβαση, αξιολόγηση-αξιολόγηση, χάσαμε ακόμη και την πελατειακή μας ιδιότητα. Η Ελλάδα, αγαπητέ αναγνώστη, βρίσκεται όχι απλώς σε οικονομική καραντίνα εντός της ΕΕ, αλλά, ευρύτερα, σε πολιτική καραντίνα στο επίπεδο των διεθνών πολιτικών. Σε αυτό συμφωνούν όλοι οι μεγάλοι «παίχτες» στον κόσμο μας, καθώς δεν υπάρχουν χώρες ή συμμαχίες που θα ήθελαν να αναλάβουν το κόστος αναδόμησης της χώρας μας. Και δίχως αυτό το κόστος η επανίδρυση κράτους και αγοράς βαρύνει αποκλειστικά τους έλληνες. Εμείς θα πρέπει να πληρώσουμε την κατάρρευση και τα επτά χρόνια ύφεσης και πρωτόγνωρης ιστορικά εσωτερικής υποτίμησης που ακολούθησαν.
Αυτή είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια που φυσιολογικά δεν αντέχει να διηγηθεί το πολιτικό μας σύστημα. Μια μικρή αλήθεια που οδηγεί βήμα-βήμα στο αναπόφευκτο. Ποιο είναι αυτό; Μακάρι να ήταν πλέον μόνον το Grexit! Είναι δυστυχώς η πολιτική κατάρρευση της χώρας, με επιπρόσθετες κοινωνικές συνέπειες. Το διεθνές παιχνίδι με την Ελλάδα κάπου εδώ τελειώνει, καθώς γίνεται επικίνδυνο για όλους. Η γραφειοκρατία της ΕΕ θα επιχειρήσει να διασωθεί πετώντας το μπαλάκι στις «απροσάρμοστες» ελληνικές κυβερνήσεις και για πρώτη φορά το ελληνικό ζήτημα θα εθνικοποιηθεί ως αποκλειστικά δική μας υπόθεση.
Μια υπόθεση χωρίς επιλογή που αναγκαστικά ή αναδραστικά, αν προτιμάς, θα επαναφέρει την «ξεχασμένη» και έμμεσα ή άμεσα υποτιμημένη ή συκοφαντημένη πολιτική στον τόπο μας. Την πραγματική πολιτική. Το learning-by-numbers θα ακολουθηθεί αναπόδραστα σε λίγο από το learning-by-politics. Μην το φοβάσαι! Αυτό θα ξαναζωντανέψει την Ελλάδα και θα την καταστήσει βιώσιμη, με νέες καταστροφές και δυσκολίες προσαρμογής στην αρχή, οι οποίες σε κάθε περίπτωση θα είναι κάτι καλύτερο μεσο-μακροπρόθεσμα από το σημερινό, «χώρα-ζόμπι» της ΕΕ και του διεθνούς συστήματος.
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.