Καλό ταξίδι φίλε μου ....

Η ζωή έχει τις δικές της νόρμες, σπάνια προβλέψιμες, πολλές φορές παράξενες, πάντα διαφορετικές.
Χωρίς να γνωρίζουμε τη διάρκειά του πάντα θωρούμε ότι το ταξίδι της ζωής θα κρατήσει περισσότερο.
Νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο ώστε να κάνουμε όσα θέλουμε. Πόσο αλήθεια μικροί κι υπερφίαλοι είμαστε....
Το καλοκαίρι βρέθηκα στα αγαπημένα αλλά μακρινά για μένα Μουδανιά. Άλλαξαν όλα μετά την απώλεια των δικών μου. Σπάνια έρχομαι .... Κάτι με πνίγει όταν φτάνω αλλά και κάτι με γεμίζει όμορφα συναισθήματα ταυτόχρονα.
Πέρασε και με πήρε ο Λάζαρος ....φτάσαμε αργά το απόγευμα. Βρεθήκαμε με τον Σάκη και τον Αντώνη. Έψαξα τον Μάκη.

"Δεν πολυβγαίνει έξω τελευταία" μου είπαν. Πήγαμε να τον δούμε. Πέταξε τα κλειδιά από το μπαλκόνι. Είχα πολλά χρόνια να τον δω. Αγκαλιαστήκαμε ... γέλια και κλάμματα. Και άπειρα πειράγματα. Θαρρείς που δεν πέρασαν πενηντατόσα χρόνια από τότε που ανηφορίζαμε για να πάμε παρείτσα κάθε πρωί στο σχολείο - παράγκα.
Δυσκολευόταν να βαδίσει όπως μου είπε και γι' αυτό δεν πολυέβγαινε. Μου φάνηκε κουρασμένος.
Ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, αναπολήσαμε.
"Να ξανάρθεις" .... "να έρχεσαι" μου είπε και μ' έσφιξε στην αγκαλιά του όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε. Του το υποσχέθηκα. Δεν τήρησα την υπόσχεση.
Φταίνε οι ρυθμοί; φταίει η ζωή; φταίει  που πιστεύουμε πως έχουμε χρόνο ....
Δεν ξέρω αν αύριο θα είμαι μαζί σου φίλε μου ...
Ξέρεις ότι σ' αγαπώ σαν αδελφό μου.

Καλό ταξίδι φίλε μου ....