Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Η γενιά των ανώμαλων φαντασιώσεων είναι η γενιά των διεγερτικών αναπαραστάσεων της πραγματικότητας στη θέση αυτής καθ΄εαυτής της πραγματικότητας. Η γενιά που φτιάχνεται βλέποντας (συνήθως υπό το πρίσμα κάποιου Μέσου) αναπαραστάσεις ισχύος - όπως ακριβώς σεξουαλικές αναπαραστάσεις και σύμβολα - και κουτσομπολεύοντας και όχι κάνοντας, δρώντας. Η γενιά των "out there" θαυμάτων χωρίς προσωπική δημιουργία και φυσική επαφή ή άσκηση. Η γενιά των θεατών του “Survivor”.
Πρόκειται για τη γενιά της προέκτασης των αισθήσεων - που πλέον παίζουν διαρκώς με τον Θεό και τον λυτρωτικό μύθο - η οποία απομακρύνεται διαρκώς από την παιδεία (τον κόσμο) των αισθήσεων, τον φυσιολογικό, φυσικό άνθρωπο. Είναι η γενιά που ικανοποιεί την διαταραγμένη ψυχολογικώς φιληδονία της και την φιλοδοξία της με προεκτάσεις των αισθήσεων και όχι άμεσα με τις αισθήσεις της. Αυτό είναι μια διαδικασία αλλοτρίωσης και ουσιαστικής αδρανοποίησης που προδιαθέτει για την λατρεία κάποιου εξιδανικευμένου φανταστικού κόσμου και ενός μισάνθρωπου Θεού.
Αυτή ακριβώς η γενιά βρίσκεται δυστυχώς σε άνοδο αυτή την περίοδο στην Ελλάδα, ως αντίδραση στο θαύμα που δεν έγινε στην Ελλάδα και έχει να κάνει με τον σχηματισμό κυβέρνησης (για πρώτη φορά) από ένα κόμμα της αριστεράς, το οποίο επαγγέλθηκε μεταρρυθμίσεις αριστερού χαρακτήρα στη θέση νεοφιλελεύθερων πρακτικών και εκδημοκρατισμό είτε με όρους ριζοσπαστικοποίησης των αστικών θεσμών, είτε με όρους νεοκομμουνισμού.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε μία φάρσα της αριστεράς με οποιαδήποτε έννοια και μια φάρσα αναγέννησης του ΠΑΣΟΚ στην πιο τραχεία και άξεστη μορφή του. Στην ανάσταση του πιο ωμού πασοκισμού θα έπρεπε λογικά να παραπέμπει η φετινή Πασχαλιά, αν θέλαμε να διατηρήσουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα. Εάν επιτρέπαμε στις αισθήσεις μας να λειτουργήσουν απροκατάληπτα και όχι στις παραισθήσεις μας να κάνουν πολιτική.
Η πασίδηλη άνοδος της γενιάς των ανώμαλων φαντασιώσεων που έχει κατακλύσει πλέον ολόκληρο το σώμα των Νέων και Παλαιών Μέσων Επικοινωνίας στην Ελλάδα, δεν έρχεται απλώς να καλύψει την ελπίδα και το κενό πολιτικής που προκαλεί η απογοήτευση από την κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στα ελληνικά πράγματα, αλλά και στα ευρωπαϊκά και στα διεθνή με όρους εναλλακτικής εξουσίας από τη σύγχρονη μη-λενινιστική αριστερά, αλλά να νοηματοδοτήσει τόσο το περιεχόμενο της δεξιάς, όσο και εκείνο της αριστεράς σε μία Υποτελή Πολιτεία του σύγχρονου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Αυτό ακριβώς είναι το δράμα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, όπου δεν απέτυχε απλώς η πολιτική, αλλά γελοιοποιήθηκε εξευτελιζόμενη η έννοια της πολιτικής στο πρόσωπο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι αυτοί παπαγάλισαν στην κυριολεξία ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης αριστερής αφήγησης σαν να επρόκειτο για μία κοινή ιδεοληψία ή μία φαντασιακή αναπαράσταση των ίδιων των αισθήσεων του σύγχρονου ανθρώπου στην Ευρώπη. Η φάρσα με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που η ηγεσία του προσέγγισε και προσεγγίζει τον κόσμο, την πραγματικότητα. Το έκανε μέσω της προέκτασης των αισθήσεών της και διάφορων μυθικών αναπαραστάσεων των αριστερών κινημάτων και όχι με τις αισθήσεις της και το βίωμα. Εκτός εάν το βίωμα το περιορίσουμε στενά στο χώρο κομματικών παραστάσεων ή διαδηλώσεων. Ασφαλώς είναι και αυτά βίωμα! Δεν είναι όμως το δημιουργικό βίωμα που προκαλείται από τις αισθήσεις στον πραγματικό χώρο όπου αναπτύσσεται φυσιολογικά ο γνήσιος κοινωνικός ανταγωνισμός και οι ταξικές συγκρούσεις.
Έτσι, και στην ουσία με την προέκταση των αισθήσεων και όχι με τις αισθήσεις ήρθε να κυβερνήσει και κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδομώντας το καθεστώς πολιτικού φαντασιασμού στην Ελλάδα. Εκεί που ο χώρος αυτός έτεινε να μειωθεί με την μακρόχρονη διαδικασία συντεταγμένης πτώχευσης εντός της ευρωζώνης, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ για να τον νομιμοποιήσει από αριστερά και να τον μεγεθύνει. Επέκτεινε, δηλαδή, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ένα χώρο τον οποίο εύκολα πλέον μπορεί να εκμεταλλευθεί ο κάθε πολιτικός απατεώνας μιας δεξιάς που σαν φάντασμα ξεπροβάλλει από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Ο κύριος Τσίπρας ορθώς κάποια στιγμή, μέσα στα πολλά που έλεγε είχε προειδοποιήσει πως η αποτυχία της "πρώτη φορά αριστερά" θα επιφέρει την άνοδο της ακροδεξιάς. Έχοντας, ωστόσο, υπόψιν τη σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ελλάδα, θα μπορούσα με ασφάλεια να ισχυριστώ πως ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ στη βάση της αναπαράστασης των αισθήσεων, είναι αυτός που ενισχύει έμμεσα το ακροδεξιό αφήγημα και τις ακροδεξιές αναπαραστάσεις του έθνους, της κοινωνίας, της θρησκείας και των διεθνών σχέσεων της χώρας. Αυτό ακριβώς είναι το πραγματικό "θαύμα" στη σημερινή Ελλάδα - αν τελικά συνεπαρμένος από τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου, ερμηνεύεις τον κόσμο μέσω θαυμάτων. Το "θαύμα" είναι πως η "θαυματουργία" του ΣΥΡΙΖΑ στην διαχείριση της ελληνικής κρίσης καλλιεργεί την ανάσταση ακροδεξιών στάσεων που επεκτείνονται πλέον και διαπερνούν ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα από την ΧΑ μέχρι και το ΚΚΕ.
Αντί για ανάσταση της ελληνικής κοινωνίας, της πολιτικής, της δημιουργίας, της εθνικής μας πολιτικής οντότητας και ταυτότητας και ασφαλώς της εθνικής μας οικονομίας, βιώνουμε μια κυριολεκτικώς φασιστική, θρησκόληπτη και υφολογικώς απερίγραπτη αναπαράσταση της πραγματικότητας. Η τάση απομυθοποίησης του ελληνικού κράτους, της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έχει απολύτως αντιστραφεί. Και αυτό με ευθύνη της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και ασφαλώς όλων ανεξαιρέτως των προοδευτικών διαύλων ενημέρωσης και επικοινωνίας στην Ελλάδα.
Η ακροδεξιά κάθεται σήμερα αναπαυμένη στην αμμουδιά για να υποδεχθεί τα ψάρια που φέρνει στο καλάθι της το κύμα της ελπίδας που προκάλεσε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στα ελληνικά πράγματα και η σχεδόν μεσσιανική υποδοχή του Αλέξη Τσίπρα στο αριστερό κίνημα κυρίως της Ευρώπης και της Ν. Αμερικής. Η γενιά των ανώμαλων φαντασιώσεων τροφοδοτείται πλέον άμεσα από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας ξανά-μανά λιτανείες στον τουρισμό, στα θεάματα και στο υδροκέφαλο ελληνικό κράτος, αντί να εστιάσει στην παραγωγική αναδιάρθρωση και μεγέθυνση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της εθνικής μας οικονομίας.
Η χώρα επανιδρύεται στο πλαίσιο μιας φαντασιακής επένδυσης στα κοινωνικά και οικονομικά στοιχεία που αποτέλεσαν διαχρονικώς τις πληγές του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του. Και αυτό, αναγνώστη μου, είναι ένα μεγάλο κρίμα αν λάβεις υπόψιν την δραματική καταστροφή σε αυτή την μακρά περίοδο της πολυεπίπεδης κρίσης. Και όλα αυτά επειδή δεν μάθαμε ότι η πρόοδος και η ευημερία, όπως ασφαλώς και η δημοκρατία, είναι υπόθεση των αισθήσεων και όχι της αναπαράστασής τους. Αυτός θα ήταν ένας πραγματιστικός ρεαλισμός, ικανός να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και εντιμότητα την κρίση και τα αίτιά της. Αντί γι' αυτόν αναπτύχθηκε καί από δεξιά καί από αριστερά ένας μηχανιστικός ρεαλισμός με δόσεις θεοκρατισμού και έξαλλου - αλλοπρόσαλλου εθνικισμού, ο οποίος αναπόδραστα πλέον θα καταλήξει στην ολοκλήρωση της εθνικής τραγωδίας. Και αυτό δεν θα είναι παιχνίδι “Survivor”, αλλά πραγματικότητα με τα ίδια χυδαία διλήμματα, τα οποία η γενιά των ανώμαλων φαντασιώσεων θα θεωρήσει πως αναπαριστούν αυθεντικά την πραγματική φύση του ανθρώπου. Και μέσα σε αυτό το κλίμα δύσκολα θα πείσουμε όσοι πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι η φύση του ανθρώπου ούτε "υψηλός" πολιτισμός, αλλά η φύση μίας ατομικής και κοινωνικής ανωμαλίας που αναπαρίσταται ως άνθρωπος και ελληνοχριστιανικός πολιτισμός.
Η επιστροφή στον κόσμο των αισθήσεων είναι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η μοναδική οδός επιβίωσης για τους έλληνες. Αυτό θα μπορούσε να είναι το μήνυμα της φετινής Ανάστασης!
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.